Even van m’n blog-a-propos, een soort van writersblock, maar ik pak de handschoen weer op. Eindelijk weer eens een boek uitgelezen, een soort thriller, maar dan waarin een hele boekenkast aan filosofen en dichters omvalt. Via Zeeman, wiens recensies ik veelal waardeer en die mij op een leesspoor zetten, ook al vind ik hem een druif, kwam ik bij de roman van Marjolein Februari uit. Max Pam las ik later en ik deel zijn inzichten in belangrijke mate. Eigenlijk niet zo’n hele goede roman, de personages blijven tamelijk vlak, maar toch wordt er heel wat verteld over goed en kwaad aangezien Februari de moraliteit niet schuwt. (Las ik onlangs dat moraliteit gelukkig ook een product van de evolutie is) Ondanks alle gebreken, dialogen zijn bijvoorbeeld niet het sterkste punt van de roman, is het een verontrustend boek. Te meer omdat ik met goed fatsoen nu geen boeken meer in enige kring kan bespreken. Al haal ik daarbij de intellectuele diepgang van Februari’s personen nooit of te nimmer. Met de beschrijving van het dorp in het boek ben ik weer op wat veiliger ANWB-terrein aangezien ik er veel overeenkomsten in zie met Amerongen. Nu zal het beschreven dorp fictief zijn, een mengeling van heuvelrugstadjes, maar ik blijf bij het voormalige tabaksdorp vanwege de aanwezigheid van een kasteel met terras.
Vanwege het tempo, identificatiemomenten en het engagement is het boek toch leuk om te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten