Reichs-CIO

Ik zal ze gaan missen, de gezamenlijke uistapjes met Stefan. Vandaag bezochten we een seminar van het Expertise Centrum (HEC) over “Gedwongen nering”. Niet zozeer vanwege het onderwerp maar vooral omdat onze collega Marcel er een praatje hield, Stefan’s nieuwe opperbaas Nico er het woord voerde en er een boekje van onze auditor Kees ten doop werd gehouden. Een hoog pratend pak gehalte en het aantal, ook maar enigszins in de buurt van leuk, gezellig of verleidelijk komende, vrouwen nihil. Het er samen met Stefan zijn maakt veel goed. Als we weer wat neuzelend staan te netwerken is een blik of gebaar voldoende om ons oordeel over het onderwerp of diegene met wie spreken aan elkaar duidelijk te maken. Die wederzijdse sensitiviteit die ons in groepsoptredens zo effectief kan maken en waarbij we ons bijna altijd in een wat dwarsige puberrol manoevreren. De pakken en hun zweem van belangrijkheid en serieusheid maken ons altijd tot stokers, kwajongens aldus Sjaak. Toch zijn we in staat het o zo doorzichtige spel te spelen.

Een van de sprekers was een plaatsvervangend SG, in het departementale jargon afgekort tot pSG. Aan het hoofd van de departementale organisatie staat een SG (secretaris generaal) en de taak van de pSG is niet zozeer om hem te vervangen maar vooral om allerlei nederige bedrijfsvoeringstaken te verrichten. Hij of zij moet er voor zorgen dat het personeel wordt aangesteld, de boekhouding op orde is, de computers het doen. Ze hebben in de afgelopen decennia omvangrijke staven gebouwd. En zijn daarmee een doelwit voor de 14e SG, de hr. Bekker die de taak heeft gekregen een enorme afslanking van het overheidsapparaat te bewerkstelligen (in de wandelgangen wordt hij al Sonja Bekker genoemd). Ook deze pSG kon het niet laten zijn angst voor Sonja te etaleren. Maar hoe hij ook zijn best deed om te benadrukken dat op IT-gebied veel vorderingen werden gemaakt rond centralisatie, consolidatie, uniformering en meer van die dingen waar gebruikers veel aan hebben, was het effect contrair. De directeuren doen samen met de SG toch lekker waar ze zin in hebben, zo liet hij ietwat zurig doorschemeren, en pipo PSG heeft daarmee het nakijken. Ambtelijk leedvermaak waarvan Stefan en ik zowel weten te genieten als waarmee we ook enige compassie kunnen voelen.

In het kader van het tegenwoordig zo sterk beleden geloof in uniformering (van IT) heb ik de pet van een aanwezige politiefunctionaris maar even opgezet. De zojuist genoemde pSG had ons trots laten weten dat IT inmiddels “Chefsache” was geworden. Wij gaarne bereid dat dan ook, hupla, maar eens over het hoofd van de departementale pSG’s heen te trekken, pleitten onderling onmiddellijk voor een Chief Information Officer (CIO) op rijksniveau. Jawohl, einen Reichs-CIO, John. En zo’n pet past mij natuurlijk als geen ander.