Champagne

(Ronald vijftig, dus een feestje, dus weer de drang iets leuks te moeten doen. Ik diste op het gezellige tuinfeest ons verleden in enkele blogjes volgens mijn formule, een praatje bij een plaatje, op. Een daarvan is (deels) door de Rijksvoorlichtingsdienst voor publicatie geschikt bevonden. De reden om de blog te publiceren is tevens dat ik de slotgrap in de haast van de voordracht niet heb gescoord en dat nu alsnog kan doen)
……
Even heb ik het genoegen mogen smaken in het afdelingsbestuur (van de PvdA) te zitten maar dat was geen succes. Voor een scepticus als ik is het campagnewerk beter en met Ronald maakte ik regelmatig deel uit van een campagneteam. We gingen de wijk in, op zoek naar de kiezer, canvassen, deuren langs met een rode roos of een foldertje waarin tot stemmen werd opgeroepen onder het motto: ”Wie is er eerder de kiezer of de hond.” Regelmatig stonden we oog in oog met een vervaarlijk blaffende bouvier.
Deze foto geeft een goed beeld van onze campagnestrategie. Een mooie meid op de cover doet het altijd, zo weet iedere uitgever. Een celebrity erbij, Dick Dolman(rechts) was toen Tweede Kamer-voorzitter, links onze jonge academicus en rechts achter met bril een van onze arbeidersachterban-iconen, Fred Veldhuizen (doorrookt uitgesproken). Gewoon alle spagaten op 1 praalwagen.
Later met de gemeenteraadsverkiezingen beschilderden we een oud Transitbusje, wiens laatste eigenaar van Turkse afkomst was, met een Roos in de Vuist. Het dashboard was door de vorige bestuurder gesierd met een sticker met de tekst “Allah-korusun” (Allah bescherm ons oid). Het werd al snel onze interne campagneleus. We waren onze tijd ver vooruit.
Enkele weken geleden zag ik de film United 94 over een van de gekaapte vliegtuigen op 11 september 2001. Daar hoorde ik een van de angstige terroristen ook “Allah korusun” roepen. De parallel tussen een zelfmoordcommando en een PvdA-campagne is me pas onlangs echt duidelijk geworden.