Op en Neer

Er is al aardig wat geschreven over de PvdA die zo in de penarie zit. Al is de penarie benoemd in spagaten. Marcel van Dam liet zich in een van zijn kolommetjes weer van de demagogische kant zien. Zo zou de partij vanaf eind jaren zeventig, toen het op meer dan 50 zetels stond, een gestage neergang hebben meegemaakt. Volgens de beschikbare statistieken haalde de partij in 1956 50 zetels. In 1967 waren dat er nog maar 37. Na het kabinet Den Uijl in 1977 werden er 53 zetels gescoord, terwijl in 1994 opnieuw 37 zetels voor de PvdA waren weggelegd. In 1998 waren er weer 45 zetels, in 2002 23 en in 2003 42. De partij gaat nogal op en neer, en dat is misschien een wat betere omschrijving dan de gestage dalende lijn die Van Dam ontwaart. De zegetocht van de SP is ongetwijfeld voor een deel te wijten aan de strakke organisatie van de socialisten. Mogelijk zijn ze wat aantrekkelijker voor arbeiders dan de PvdA. Waar de PvdA in 2003 profiteerde van het Bos-effect zal de SP afgelopen verkiezingen veel gehad hebben aan de persoonlijke kracht van Marijnissen. Partijen zijn sterk afhankelijk van hun leiders en hoe ze het doen. Bos heeft zich als leider (nog) niet waargemaakt en het is vooralsnog Marijnissen geweest die de kiezers naar de SP heeft gelokt. Leiderschap en Inhoud zijn in een democratie een Siamese tweeling. Zonder betekenisvolle agenda geen helder leiderschap, zonder een goede leider geen duidelijke agenda. Daar zit weinig spagaat tussen lijkt me.