Bruggenot (3)

Na een heldere koude nacht stijgt er vaak mist op vanuit de IJssel. Wanneer de zon schijnt geeft dit fraaie effecten. Het lijkt een warme rivier of je ziet alleen de gevellijn van de stad, met daarboven een strakblauwe lucht. Vanochtend had ik haast en heb de foto vanaf de fiets geschoten. Elke dag is het weer mooi om de brug over te gaan en op de fiets heb je niet alleen de visuele ervaring maar adem je het landschap in. Weggaan van de Worp: het liefst iedere morgen.
De foto haalt het niet bij de werkelijkheid, zowel vanwege de beperkingen van de camera als die van mij. Wil je een grotere versie van de foto, klik er dan op. 

Reïnfloratie

Cor had een soort vaag geloof. Dat je op een of andere manier weer terug zou komen, onderdeel bent van een kringloop. Als je onder een boom begraven zou worden dan zou je die boom weer leven inblazen en bladeren geven en die bladeren zouden dan gegeten worden door een jong hertje etc. Zoiets. Vorige week is in onze tuin een eenzame roos gaan bloeien. Het is de reinfloratie van Cor. De bloem staat op een heel dun steeltje en geniet van de zon.

Snol Bridget

Je leven in de steigers, zo heet het TALPA-programma waarin Bridget Maasland, samen met vier andere jonge vrouwen, mensen in grote nood helpt met het opnieuw opbouwen of verbouwen van hun huis. De mensen zijn heel sneu, niet alleen hun huis is afgefikt of door de boktor kaalgevreten, maar ze hebben ook nog een gehandicapt kind of demente moeder in huis terwijl een van de twee partners op zijn minst terminaal is. De vijf vrouwen, lekkere jonge moeder Teresa's met kittige decolleteetjes waarmee je natuurlijk stiekum naar bed zou willen, maken tekeningen, sjouwen met cementzakken, staan te verven en doen stoer op een steiger. Uiteindelijk komt het heel zielige gezinnetje terug in een door Bridget omgetoverd paleisje. Televisie over de rug van de zielige medemens. Geef 50.000 euro aan deze getroffen medemens ten behoeve van kijkcijfers en eigen roem en verdienste: het is grote bah. Ik ben teleurgesteld in Bridget van wie ik dacht dat ze naast mooi ook nog redelijk slim was, maar het blijkt een ordinaire Gooise sloerie die alles doet om maar met d'r kont op TV te kunnen draaien. En erger nog: mijn dochter wil geen aflevering missen.
 

Outsource

Ik ben niet zo handig in programmeren en bijna altijd op zoek naar handige software-hulpjes in mijn digitale huishouding (de hobbyhoek). Zo vond ik ten behoeve van de reunie van de school de prima hulp van formulierensoftware die bij de leverancier van die software draait. Je kan op de formulierenservice intekenen en voor het abonnement kun je er formulieren ontwerpen, ze op internet beschikbaar maken en de ingevoerde gegevens worden voor je bewaard. Die kun je vervolgens weer makkelijk downloaden. Diegene die het formulier heeft ingevuld ontvangt een net berichtje. Kortom, je hoeft niet veel zelf te pielen en het is niet duur. Vorige week ontdekte ik voor het op ons intranet zetten van grote documenten "flashpaper", een mooie manier om documenten binnen de webbrowser te ontsluiten.Voor 79 euro kun je navigeer- en doorzoekbare documenten publiceren.
Deze blog wordt gemaakt met Blogger. Nog fraaier vind ik Typepad, maar daar moet je wel iets voor betalen. Voor opnieuw een bescheiden bedrag krijg je een keur aan mogelijkheden om je op het internet te presenteren. Het voorbeeld maakte ik in drie kwartier. Het einde van grote en dure contentsystemen is nabij, iedereen kan straks, voor weinig, gulzig drinken uit de digitale bron.

Geanimeerd meegekeken

De kinderen hebben nog vakantie. En op zo'n regenachtige middag ga je dan naar de bios. Dit keer met de trein naar Zwolle en in de buitensocieteit (een shitzaal) naar Madagascar gekeken. Ik had me ingesteld op een middag enigszins verveeld mee zitten kijken. Dat pakte gelukkig anders uit. Hoewel een flinterdun en rommelig verhaal heeft de film zoveel fraais aan boord en is ook nog vaak heel grappig. De animatiefilm was met ToyStory en Shrek al een nieuwe fase ingegaan en deze Madagascar zet de trend voort. Ik kan hem gerust een tweede keer zien om meer op de details te letten.Zo kreeg de regenachtige middag een zonnige kant.

De brede rug

Afgelopen weekeinde hebben Fred en zijn mannen er voor gezorgd dat de 28 computers (servers) van Bistro zijn verhuisd. Dat was een ingewikkelde en omvangrijke operatie, omdat de bedoeling was dat vrijdag alles uit de lucht zou gaan en maandag het alles weer zou moeten doen. Bij Bistro was zondag een testteam actief dat naging of alles functioneerde. Inzet en betrokkenheid kenmerken de club en dat is hartverwarmend om te zien. Fred zag er wel heel bleekjes en moe uit dus heb ik hem op zijn rug gefotografeerd, zodat je het speciaal door Sonja en Michelle vervaardigde verhuis-T-shirt in aanvaardbare proporties kunt zien. Hoewel de voorbereidingen heel wat hobbels kenden is de uitvoering glad verlopen. Chapeau voor Fred (en zijn mannen) die "zijn" Vitesse nu niet van PSV kon zien verliezen.
 

Nou Stroe...

Met Hetty afgesproken op station Amersfoort. Om vanaf half zes met zijn tweetjes terug te fietsen naar Apeldoorn. Ik had via de fietsrouteplanner een route gedownload. Om een uur of zeven kreeg Hetty een hongerattack maar pas om half acht waren we bij de eerste horecavoorziening op de route: Restaurant de Rotterdammer in de heilige plaats Stroe. Na 10 minuten komt eindelijk een serveerster aan onze tafel.De geafficheerde mosselen bleken op dus moesten we de kaart even hebben. Na 20 minuten komt de serveerster vragen: "Hebt u al een keuze kunnen maken?". De ingehouden briesende reactie van Hetty laat zich raden. Pas om kwart voor negen weer op de fiets en door het aardedonkere bos, in gestrekte draf, naar Apeldoorn. Hoe een leuk idee verkeerd kan uitpakken.

Uitvaart in de regen

Een emotionele week werd besloten met het afscheid van Cor. We hadden een mooie plechtigheid op Huis Nieuw Rande. Coos met gedichtjes, Barbara speelde fraai viool, Cees sprak fijne woorden, Aleid droeg een gedicht voor, Jan Verhaar zong bewogen "Blijf mij nabij", ik had een diaserie over Cor in elkaar gezet en Pieter vertelde leuk en intiem over zijn opa. Vooral samen met Margreet en Aleid aan de bijeenkomst gewerkt en het verliep goed en mooi, in de stijl van Cor, niet te zwaar en toch niet zonder emotie. Na afloop mocht er gerust een borrel worden gedronken.
We hebben hem met de mannen na de condoleance in de stromende regen uitgedragen en met het gezin naar het crematorium gebracht. Niemand wil dood, althans weinigen, maar als je weet dat je zo'n uitvaart krijgt dan zou je er voor tekenen (op termijn). Het heeft wel wat om kinderrijk te zijn.

Cor overleden

Op maandag 8 augustus op 11.50 uur is onze Cor overleden. 17 jaar lang leefde hij op nagenoeg 1 long. Deze had de laatste maanden veel te lijden onder ontstekingen en embolie en volgens de doktoren waarschijnlijk ook een vorm van fibrose. Hij kreeg steeds meer moeite met ademen en het kostte hem vooral steeds meer energie. Dat had zijn dunne lijf niet genoeg aan boord en zijn conditie ging zienderogen achteruit. De laatste twee weken werd hij in het ziekenhuis verpleegd en kreeg hij zuurstof.
We hebben allemaal afscheid van hem kunnen nemen. Heleen en Margreet waren bij hem toen hij overleed. Tot op het laatst was hij helder van geest en zich zelf. Grappig en relativerend tot op eind. Dood wilde hij nog zeker niet, vooral vanwege zijn liefde voor kinderen en kleinkinderen, maar hij realiseerde zich wel het onvermijdelijke van zijn situatie. Een lang lijden is hem bespaard gebleven, maar het is voor iedereen wel heel snel gegaan. Een hele lieve pa en opa is er nu niet meer. Nooit meer.
 

De hand van Petra

Een vertrouwd gezicht achter de bar bij Bouwkunde tijdens het Tuinfeest. Petra verzorgde Sicco en mij uitstekend en na afloop een uurtje gezellig zitten bomen. Sicco bloeide op bij zoveel aandacht van een, althans in onze ogen, jonge bloem. Petra is nog steeds niet aan de man, er dingen er weinig naar haar hand. Reden voor haar om de handen eens beter te gaan verzorgen en het nagelbijten te laten. Trots toonde ze haar vernieuwde handen. Zo moet ze toch een fatsoenlijke vent om haar vingers kunnen winden, dachten wij. Misschien moet ze het roken dan nog laten, maar daar gaan we het de volgende keer met haar over hebben.
 

Salt voor de Siel

Het wordt nog een vriend van me, die Gerrit. We hebben genoeglijk met elkaar gesproken en ik heb hem als peetvader van de vaderlandse poezie aangekondigd.
De achtste editie van het Tuinfeest werd besloten met een optreden van Nynke Laverman. Ze zingt Fado's in het Fries en dat doet ze mooi. Het publiek zat wel op de banken te verkleumen want het was niet meer dan 12 graden om een uur of twaalf. Ons festijn werd regelmatig geteisterd door felle buien maar het publiek en de dichters kon het niet deren. De formule is zo sterk dat het zelfs dit herfstige weer aankan.
Dit jaar wel heel weinig dichters gezien en gehoord. Vooral veel zitten kletsen met deze en gene.Ook wel eens gezellig.Ik ga me gewoon in de rij scharen van diegenen die het festival vooral bezoeken om mensen te zien en gezien te worden. Zo ga ik vanzelf deel uitmaken van de Deventer bovenklasse: balsem voor mijn adellijke ziel.
 

Typografisch Duits

Wanneer je aan een Duits lettertype denkt denk je onwillekeurig aan de "Blackletter" , het Gothische lettertype. Als reactie hierop ontwierpen de Duitsers in de jaren dertig een hele zakelijke letter voor alle officiële aanduidingen en borden, de DIN 1451, waarbij DIN staat voor Deutsche Industrienorm (de tweede regel).
Mijn oom en tante relateer ik aan Duitsland omdat we vroeger met hen vaak vakanties in Duitsland doorbrachten en omdat oom Gerrit meestal Duitse auto's reed. Ze hadden thuis ook een ARAL-mannetje, een beweeglijk kunststofmannetje met een blauwe overall en een blauwe pet. Ik vond het mooi speelgoed. De onderste letters heten de ARAL V2 en lijken op de DIN-letter maar zijn wat ronder en moderner. Met dat felle blauw evenzeer een Duits ikoon. De EU moet wat mij betreft van dit soort nationale specialiteiten afblijven want letters betekenen meer dan wat ze zeggen.

Kein Mofas

Van Beuron tot Sigmaringen, zo'n 34 kilometer bedroeg onze eerste en bijna enige etappe langs de Donau. Hier slingert de smalle rivier door een nauw dal met her en der overhangende rotspartijen en wordt ze begeleidt door een fraai, auto en bromfiets (mofa)-vrij, fietspad. Ideaal voor het rijden met jonge kinderen. We hadden een prima gidsje van de wandelwinkel.
Natuurlijk waren enkele hellinkjes soms te stijl, was het veel te lang en te saai, maar uiteindelijk vonden ze (de kinderen) het toch wel leuk. Hetty en ik zeker. We waren enthousiast over het feit dat we weer eens wat actiefs konden doen in onze vakantie. Onze drie luiaards zullen het de komende jaren weten. We zullen ze geselen.
De aanhangfiets van Stefan was een uitkomst. In een afgedwongen tweede etappe (Sigmaringen- Rechtenstein) speelde deze een cruciale rol in het vervoer van de meute.

Urlaubsmusik

Meestalhebben we tijdens de vakantie wel een speciale CD in de auto. Die draaien we dan zo vaak dat het vanzelf vakantiemuziek wordt. (We hebben ook een vakantiegeur, ons doucheschuim Allgauer Latschenkiefer dat al 10 jaar naar dennen, pijnbomen op precies te zijn, meurt) Dit jaar heb ik een nummer of 14 bijelkaar geharkt via iTunes. Voor de kinderen was Watskeburt veruit favoriet terwijl wij Bad Day en Uber den Wolken vaak opzetten. Ik had ook de oerversie van "Geef mij je angst gevonden": Udo Jurgens 1988 en dan in het veel beter klinkende Duits. Marlene Dietrich tenslotte, goed geremasterd met o.a. "Ich hab noch einen Koffer in Berlin". Spitzenqualitat Urlaubsmusik.

Dol op stapelbedjes

Jeugdherbergen associeer je met grote groepsvakanties uit een ver verleden, waarbij een van de jongens op de grote slaapzaal zijn heinweediarrhee niet kan houden en de lucht voor uren verpest. Maar sinds vorig jaar zijn wij fan van deze instellingen. We ontdekten de jeugdherberg twee jaar geleden als prima overnachtingsplaats voor de familie op onze doorreis naar het zuiden. Daarna hebben we een voorjaarvakantie in Denemarken gehouden en hebben in Roskilde (mooi gelegen aan het fjord), Odense en Givkud in jeugdherbergene gebivakkeerd. De kinderen waren dol op het uitgebreide ontbijtbuffet en voor het overige kon je zelf in een publieke keuken je maaltijden bereiden. Geen grote slaapzalen, maar op familiekamers. Na een dramatische ervaring in Frankrijk (Creil, no-go area) nu in drie Duitse Herberge geslapen. Prima, in Sigmaringen, Ulm en tenslotte in Mosbach waarin twee kamers met drie bedden door een gang waren verbonden en waar zowel een toilet als douche op de kamer waren. Helaas geen self-catering maar het blijft voor de zuinige familie die kamperen bij wisselvallig weer niet prettig vindt een hele goede oplossing.