Dicks Diaas

Dick heeft dia's teruggevonden of teruggekregen van Boereales: onze middelbare schoolhoogtepunten. Hij heeft ze exclusief aan Wilma, wie anders, gestuurd met de belofte dat'ie er een CD-rom mee zal gaan vullen en ze aan ons allen toe zal zenden. Dat zal nog wel even duren. Wilma zond mij reeds een serie voorproefjes en daarvan kreeg ik al tranen in de ogen. Onvervalst jeugdsentiment overspoelde me bij het zien van de paar dia's. Op deze foto, meer dan 30 jaar geleden genomen, met Els in de barak, op de centrale post. Heel die jeugd die ons zo vervulde laat ik even lekker toe.
Via Flickr zijn nog enkele foto's te bezichtigen, het moeten er nog meer worden.

ABP weg ermee..

Gisteren kreeg ik een brief, vergezeld van een magazine, van mijn pensioenfonds het ABP. In deze brief en het magazine worden veranderingen in het pensioen aangekondigd. De hierboven afgedrukte tabel uit het magazine laat zien dat de vakbondsvertegenwoordiging haar werk goed heeft gedaan: de ambtenaren die minder verdienen dan 30.000 euro moeten 23 euro per maand meer aan premie gaan betalen, de ambtenaren die meer verdienen gaan, hoeveel staat er niet bij, minder betalen. 800.000 ambtenaren gaan er dus iets op vooruit in inkomen en jawel de laagst betaalde categorie, zo'n 200.000 ambtenaren gaan er 260 euro per jaar op achteruit. Openlijke denivellering via het o zo sociaal bedoelde pensioenfonds. Schandalig, ik ben blij geen lid te zijn van een vakbond die daarmee instemt.
Nu ik wat ouder wordt ga ik de lulkoek van het pensioenfonds wat nauwkeuriger lezen. Maar hoezeer ik mijn best ook doe of mijn hersens ook pijnig, van de volgende passage kon ik geen chocolade maken:
"Werknemers betalen over een deel van het brutojaarsalaris geen premie voor het pensioen. En bouwen over dat premievrije deel geen pensioen op. Dit premievrije deel heet franchise. Dit bedrag is dit jaar 9.600 euro , fors lager dan de franchise van 2005. Hierdoor stijgt de pensioenopbouw. Hierdoor betalen de werknemers over een groter deel van het salaris pensioenpremie. Daar staat geen hogere pensioenopbouw tegenover. Met deze maatregel betalen de oudere werknemers mee aan de kosten van de verhoogde pensioenopbouw van de werknemers na 1949."
De maffia is transparanter in zijn bedoelingen en uitvoering.

Geen bal an

De founding-fathers van het Deventer-Tuinfeest, Heleen en ik, brachten een werkbezoek aan het Gedichtenbal. Aan de vooravond van gedichtendag was er in Paradiso een manifestatie georganiseerd waarin de Amsterdamse stadsdichter bekend werd gemaakt, vier dichters hun gelegenheidsgedichten bij Rembrandt-schilderijen voordroegen en de vijf genomineerden voor de VSB-poezieprijs hun opwachting maakten.
Gewoon naar gedichten luisteren is er in het hippe Amsterdam niet bij. Er klinkt permanent houseachtige en of dreigende muziek op de achtergrond , er hangen beeldschermen die gedichten laten zien en er is een projectie achter de dichters die ook op de dichters wordt geprojecteerd. Om te spreken moeten de dichters gebruik maken van een microfoon die telkens aan zijn standaard bungelt. De geluiden van de bar achter in de zaal zijn overheersend en overdadig veel sigarettenrook ontrekt een deel van het gebodene aan het zicht.
Nee, in onze hoofdstad weten ze hoe ze literatuur van zijn saaie imago moeten bevrijden. Het zou wel eens te braaf kunnen zijn, poezie: misschien wel met het overhemd in de broek en met ongeverfde haren.
H.H. ter Balkt (zichtbaar op de foto) blijft een bijzonderheid om naar te luisteren. Maar slechts 1 gedichtje van hem was de reis niet waard. Het genoeglijke eten met Heleen vooraf had wel de hele avond kunnen duren. We waren het nadien roerend eens: wij kunnen het beter!
P.S. Ik ga me buigen over een literaire manifestatie in de boekenweek volgend jaar: "de Deventer Boekfabriek" is de werktitel , waarbij in een oud fabrieksgebouw een veelheid aan activiteiten in en rond literatuur moet gaan plaatsvinden.

Persoonsbewijzen

In onze wereld van massaproductie en eenheidsworst blijkt er een grote markt voor de individuele uitingen.. De idioten die een dagboek op Internet bijhouden (een blog) zijn niet meer te tellen. Maar je kunt je zelfexposure ook kwijt op bankpas en postzegel. Door het bloggen geheel uit de kast gekomen heb ik geen moment getwijfeld. Ik vertrouwde het familiewapen aan de postzegel toe en een fraaie foto van de "Blautopf" siert nu mijn SNS-pas (SNS aapte het succes van de Postbank na waar inmiddels meer dan 150.000 mensen hun kind, hond of tepel op het eigen pasje hebben laten afdrukken) De allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. We zullen de global village een authentiek poepje laten ruiken.
Het aardige van deze hype is dat professionele grafici, vormgevers, journalisten en informatici van dit alles gruwen. Hun werk wordt gedemocratiseerd, veramateurd en verhobbied door leken, door smakeloze en ondeskundige klussers. De doe-het-zelf-golf overspoeld ook hun domein. Het duurt nog even en de Gamma ruikt ook hier winst.

Vergane Glorie

Annejet van der Zijl (van "Anna" en "Sonny Boy") debuteerde in 1998 met het boek "Jagtlust" waarin ze op journalistieke wijze een beeld probeert te schetsen van de wereld rond de dichteres Fritzi ten Harmsen van der Beek. Ik las het de afgelopen dagen. Deze vrouw van Larense (NH) komaf was onder meer gehuwd met Remco Campert en kende onder haar minnaars en bewonderaars tal van types uit literaire kringen. Cees Nooteboom, Gerard Reve, Kees Fens, Aad Nuis, allen bewonderden ze de vreemde en mysterieuze Fritzi die volgens hen sublieme gedichten afscheidde. Meestal deed ze dat niet maar was ze dronken, stoned of aan de speed en verwaarloosde ze haar kind uit een eerder huwelijk.
Het aardige van het boek is dat het personen beschrijft die voor van der Zijl op een voetstuk staan c.q stonden: "groten" zijn van de Nederlandse literatuur. Je proeft nog iets van dat gebrek aan afstand in haar beschrijving. Maar het maakt niet uit om een deel van de menselijke leegheid waar te nemen. Van vooral met zichzelf bezig zijnde mensen, die zich weliswaar bevrijden van oude conventies, maar die evenzeer hun eigen ambities najagen zonder zich al te veel om hun medemensen te bekommeren. De spiegeling van het leven van Fritzi aan dat van het huis Jaglust, waarin ze een belangrijk deel van haar leven woont en waarin alle uitspattingen plaats vinden, komt in het boek niet helemaal uit de verf, maar als thema is het een gave vondst. Glorie die vergaat, huis en mens worden uitgewoond, en bijna iedereen en alles raakt, ondanks het tweede leven dat Van der Zijl het poogt te geven, in vergetelheid. Een geruststellende gedachte.

Bittergarnituur

Zo'n 10 jaar geleden werkte ik op het ministerie. Regelmatig werd er gereorganiseerd. Zo kwamen er bij de rechtbanken nieuwe directeuren. De functie Hoofd Gerechtelijke Organisatie werd opgeheven. Sommigen van hen werden directeur bedrijfsvoering, anderen directeur stafdienst. Homme uit Leeuwarden werd geen van beiden en ik mocht hem dat vertellen. Hij werd in de "projectenpool" geplaatst en kreeg snel een eerste projectopdracht toegewezen. Homme vond het niet leuk maar had niet het lef iets anders te zoeken. Hij was toen nog geen 50.
Onder neonlicht en systeemplafond, met jus d'orange en pinda's op statafels, en trakterend op vette hapjes, nam hij nu afscheid van de rechterlijke organisatie. Hij was de projectenpool waar hij. mede door mijn toedoen, in was gemanouvreerd niet meer uitgekomen. En nu was hem weinig anders aangeboden dan vervroegde uittreding. Wat obligate speeches en een matig bezochte receptie vielen hem ten deel bij zijn pre-crematie.
De meeste gasten die ik kende waren de voormalige Hoofden Gerechtelijke Organisatie, de ouwe hap zullen we maar zeggen, die het wel tot directeur geschopt hadden. Het maakte de rouwrand nog dikker. Homme gaf in een slaapverwekkend praatje te kennen dat hij eigenlijk nog niet aan zijn pensioen toe was. Ik voelde me gesterkt in onze beslissing van tien jaar geleden. Hij had zichzelf een schop onder zijn kont moeten geven in plaats van zich onder te dompelen in de verderfelijke projectenpool.

Schlauer wie Fuchs

Het laatste kunstmuseumbezoek met mijn kroost, in Saint Paul, was desastreus. En sinds die tijd zin ik op nieuwe wegen om ze toch, zij het maar enigszins, te interesseren voor de beeldende kunsten. Ik bevind me in het eminente gezelschap van Rudi Fuchs, die ook meent dat hij jongeren kan winnen voor de schilderkunst, door een half uur bij het Joodse Bruidje te gaan staan ouwehoeren. Zelf ben ik redelijk goed in powerpointjes (zie Afleggerij) en heb deze week de eerste diaserieproef met mijn kinderen gedaan. Volgens de renaissancewetten die ik van Fuchs heb geleerd moet de kunst beleren, ontroeren en behagen. Derhalve deze wetten ook in mijn eerste minicursus kunstkijken toegepast. Ik heb het bijvoorbeeld aantrekkelijk gemaakt: hoe langer ze aan de buis en de beeltenissen gekleefd bleven des te later ze konden gaan slapen. Prachtige afbeeldingen van het Mauritshuis geroofd (van de site van het Geheugen van Nederland, sowieso een aanrader) en deze in willekeurige volgorde met hen doorgenomen. Dieren, paardrijlesschool, kermis, schaatsen, portretten, en prostituees. Alles passeerde de revue. Hun favoriet was de getoonde afbeelding van het aardse paradijs (door Rubens en Breughel de Oude samen geschilderd). Mijn eigen basiskennis fris ik op deze manier ook weer aardig op en sites als de Kunstkijker zijn me daarbij zeer behulpzaam. Ik ben nu een impressionistisch verzamelinkje aan het aanleggen voor de tweede les.
Is het elitair, snobistisch, overdreven? Zelf heb ik heel weinig kunst in mijn overigens fantastische opvoeding gehad. Zonder mijn gemis nu op mijn kinderen te willen projecteren probeer ik op dit punt mijn ouders te verbeteren. Dat is al bijna gelukt. Ben heel benieuwd of dit beschavingsoffensief straks wat uithaalt voor de aandacht in zo'n stom museum. (Wordt vervolgd)

Afleggerij..

Joep zei dat hij met de herdenkingsplechtigheid van Cor de eerste begrafenis met een powerpoint-presentatie had meegemaakt. Ik had een fotoserie van Cor in een soort van album vormgegeven en er muziek onder gezet. De drempel om audiovisueel materiaal te gebruiken was voor mij door Ronald reeds geslecht tijdens de crematie van zijn vader, een jaar of twee, drie geleden. Hij liet toen een compilatie zien van 8 mm-beelden uit zijn jeugd. In de column van Paul Witteman (en verderop in de Volkskrant) las ik dat Jacqueline de Vries, de vrouw van Peter R., een bedrijfje is begonnen dat audiovisuele "memorials" maakt die op de uitvaartplechtigheid kunnen worden vertoond. "Life on tape" heet haar initiatief en je kunt er zo'n filmpje laten maken vanaf 1795 (nooit 1800) euro. Ik denk dat het een trend wordt. Naast gekist ook ingeblikt. Het is voor Joep waarschijnlijk niet de laatste keer geweest dat hij een overledene in beelden opgewekt heeft gezien tijdens een begrafenisceremonie.
(P.S. Een rouwpoint-presentatie, een In-Memoriama, kost bij mij maar 800 euro excl. beamer of geluidsarm plasmascherm en geluidsinstallatie. Wel tijdig bestellen! )

Groens Graafschap

Het is al weer 2 jaar geleden. Lochem zou samengevoegd worden met Gorssel en Bathmen. Klaas, de vader van Nico, was tegenstander van deze herindeling. In de eerste plaats omdat nog nergens was gebleken dat schaalvergroting tot een beter functionerende gemeente zou leiden. In de tweede plaats omdat Lochem en Bathmen wel heel weinig met elkaar te maken hadden.
Hij richtte een heus aktiecomite op en zoals je op de foto wel een beetje kan zien voornamelijk bemenst door mensen op enige leeftijd. Klaas luistert hier naar de onderzoeker van het NIPO die in opdracht van zijn "Lang Leve Lochem" een onderzoek presenteert waaruit blijkt dat er onder de bevolking weinig draagvlak is voor de gemeentelijke fusie. Ik mocht de actiegroep ondersteunen met de opzet en het onderhoud van een website. Uiteindelijk werd Bathmen opgeslokt door Deventer en konden Lochem en Gorssel wel samengaan, hetgeen toch een klein succes voor de beweging van Klaas heeft betekend ook al hebben waarschijnlijk plattere politieke opportuniteiten een rol gespeeld. Dat Lochem deels door de Christen-Unie (Slob) is gered moet voor Klaas een paradoxale ervaring zijn geweest.
Uit het commentaar bij mijn vorige blog blijkt dat ik Klaas ook als lezer heb. Dat verbreedt niet alleen het leeftijdsspectrum van mijn beperkte lezersschare maar ik kan nu ook ongestraft wat ouwelullen-onderwerpen aansnijden. Ik ben graag bereid me ook in de toekomst te associeren met het senior-aktie-wezen in Lochem en keten me desnoods vast aan een boom. Populier bij de plaatselijke bevolking: mijn jongensdroom.
(P.S. Uit de historie van Losser - geschiedenis van internaat Zandbergen- blijkt dat Klaas Cor Struik (volgens mij rechts op de foto met baard en bril) kent en die ken ik ook weer, maar daarover een andere keer)

Verslaafd aan abstracties

Voormalig generaal Sir Michael Rose (die in Bosnie destijds het bevel voerde) wil dat Blair aftreedt, omdat deze in Irak een verkeerde oorlog is begonnen op valse gronden.
In een begeleidend interview zegt Rose ergens dat Blair "verslaafd is aan abstracties" . Ik vind dat een mooie uitdrukking voor politici die steeds weer weg proberen te komen met sweeping statements. En die wellicht zelfs denken dat de wereld uit die abstracties bestaat.
"Maar laten we ons dan wel concentreren op de kern van de zaak. Het perspectief dat onze Nederlandse militairen de Afghaanse bevolking kan bieden....Dertig miljoen Afghanen hebben 23 jaar geleefd in oorlog en onderdrukking. De laatste jaren onder het juk van de Taliban. Het resultaat is totale ontregeling. Afghanistan is een kwetsbaar land. Een voedingsbodem voor terrorisme." (aldus MP Balkenende, speechend in Zuidhorn, opium voor eigen CDA-volk)
De kunst van de politicus is het abstracte - rechtvaardigheid, het goede, een betere toekomst- te verbinden met aansprekende concrete voorstellen en maatregelen. Als je duidelijk kunt maken wat onze militairen daar concreet gaan doen dan kun je dat retorisch mooi verbinden met zoiets vaags als het bieden van perspectief aan de bevolking. Blijf je in abstracties hangen dan wordt je een TV-dominee: een Blair of Balkenende. De prangende vraag is dan wie er nog in je holle frasen gelooft? Pechthold misschien?

Geslaagde proef

Donderdagochtend had Coos in een kouwe bak twee keer de proef geoefend. Ik stond er kleumend bij. Ik bewonderde de beheersing en de rust waarmee ze op haar paard Banjer zat. Was angstig bij de onderdelen in galop. Nu was er een onderlinge " dressuurwedstrijd" op de manage. Coos, 's ochtends wel wat zenuwachtig en gespannen, deed het heel goed. Ze sleepte, ook tot haar eigen verbazing, een tweede prijs van de ochtendgroep in de wacht. Sophie van Ineke en Peter wist de eerste prijs te winnen. Ze is een stukje kleiner dan Coos en het is verbazend om te zien hoe zo'n meisje een forse pony door de bak stuurt. De overstap van Coos , vorig jaar, naar deze manege, is een goede gebleken. Voor ons als ouders, zonder enige affiniteit met deze briesende knollen, blijft het wennen. Maar goede resultaten van je dochter dragen bij aan ontluikende dierenliefde. Alles heeft z'n prijs.

Chrixus

Chris had een digitale camera in de kast liggen. Toen hij hoorde dat de mijne door de reparateur definitief als stuk was bestempeld bood hij het apparaat aan mij aan. Nu kan ik dus weer plaatjes schieten voor mijn blog met de fraaie Canon Ixus. Moet nog wel de menu's en functies leren beheersen maar dat komt al doende wel. De Chrixus gaat'ie heten om de mecenas van dit blog en de wederopstanding van deze camera te eren. Hij heeft zich onsterfelijk gemaakt met deze te gekke gift.
(mijn eerste foto met de Chrixus, de dinertafel bij Hans en Chris bij kaarslicht)

Wachten op Michelangelo

Hetty had haar zinnen al enkele maanden op de tentoonstelling van de tekeningen van Michelangelo gezet. Net voor de sluitingsdatum 8 januari wisten we, de kinderen onder de zorg van Margreet gebracht, Haarlem te bereiken. Voor het Teylersmuseum stond een rij wachtenden van minstens 100 meter. We besloten eerst wat te gaan winkelen en lunchen en het rond drie uur nog een keertje te proberen. De rij was weliswaar geslonken tot 60 meter, maar om nou een uur of anderhalf in de vrieskou te gaan staan wachten voor een paar tekeningen... Vreemd zo'n hype, vooral de laatste maand was het een gekkenhuis, maar wel leuk voor een van de aardigste musea van ons land. Voor Medy: veel, je mag wel zeggen uitbundige, belangstelling voor tekeningen in vitrines met bordjes er naast. We hebben ze in ieder geval niet kunnen zien. Hetty heeft er slechts een extra broek met kekke riem aan overgehouden.

Botje bij botje

Het vroeger suffe museum voor natuurlijke historie heeft zich omgevormd tot Naturalis. We zijn er vandaag met het gezin naar toegetreind geweest. Medy van der Laan mag trots zijn op de museumbende van Naturalis want er mogen dan nog wel vitrines zijn, maar ze zijn toch bijna niet meer als zodanig te herkennen. En dan is het wel even zoeken welk tekstje bij welk opgezet dier hoort. Ik als niet-dierenliefhebber, en dat is nog zwak uitgedrukt, vond het zelfs leuk gedaan. Mooi vond ik een soort galerij van skeletten waarin nog weer eens duidelijk werd hoeveel gewervelde dieren toch op elkaar lijken. Ontdaan van alle uiterlijke kenmerken blijkt het chassis van een aap, mens, zebra en leeuw toch heel veel op elkaar te lijken. De tentoonstelling over kriebeldieren was wel teveel verpretparkt en de kerstvakantiedrukte maakte dat nog erger. Waar uit spreekt dat de natuur zich in een enorme belangstelling mag verheugen. Althans wanneer ze overzichtelijk in een museum bijeen is gebracht.
Bij al die in koloniale tijden bij elkaar geroofde dieren moest ik denken aan El Negro, het boek van Westerman waarover ik vorig jaar reeds blogde: een opgezette neger had niet misstaan tussen de verstijfde tijgers, heyena's en adelaars. Er had vanwege de missie van Naturalis, het bewaren en tonen van de diversiteit van de natuur, uiteraard wel een goed geconserveerde blanke bij gemoeten.

Terugblog

Bijna een jaar ben ik nu serieus aan het bloggen. Ik heb meer dan 200 berichten, postings in vaktaal, geplaatst. Mijn formule van het dagboek in de vorm van een plaatje met een praatje heb ik zelf als stimulerend ervaren, een zekere vormvastheid die vervolgens voldoende ruimte bood voor het experiment. Mijn prozastukjes zijn allengs wat langer geworden en ik ben er ook stilistisch en qua inhoud en frappe soms wat te hogen eisen aan gaan stellen. Soms blijken juist de blogjes die je nog wat meer uit de losse pols schreef leuker, frisser, en meer reacties op te roepen.

2005 was voor mij een bewogen jaar. Mijn geestelijke en (daardoor) lichamelijke gezondheid liet me eind 2004 jaar in de steek en ik ben begin 2005 langzamerhand weer boven Jan gekomen. Dat Stefan een hele hoop op mijn werk heeft opgevangen heeft daar in belangrijke mate aan bij gedragen. Dat velen met me gepraat hebben, dan wel op hun manier van hun medeleven hebben blijk gegeven, heeft me enorm geholpen. Bijvoorbeeld Jan bij de Keizerskroon en Heleen met kopjes koffie op de Brink.
De bloeddrukpillen en wat meer bewegen deden ook een belangrijke duit in het zakje, evenals dit bloggen.
De bewogenheid deed zich ook voor in de familie door het overlijden van Cor. Het heeft een emotionele schokgolf in mijn schoonfamilie teweeg gebracht, waarbij het opvallend is hoe ze dat met elkaar opvangen en verwerken.
Met goede moed begin ik aan 2006: een rijk gezinsleven en uitdagend werk zijn de basisingredienten voor weer een mooi jaar. Beduidend minder somber gestemd dan vorig jaar: mijn emotionele economie trekt aan en voor oververhitting ben ik voorlopig nog niet bang.

In volle vrijheid vervolg ik het blogstaven van mijn dagelijks leven. Ik doe het en hou er mee op wanneer ik er zin in heb. Ik ga er van uit dat voor de lezer precies hetzelfde geldt.
Ik wens iedereen een gezond en gelukkig 2006 toe.
(P.S. de foto is van Huf, uit "de Onbekende Huf" en siert dit jaar ons nieuwjaarskaart)

Knalfuif

Vorig jaar was de even voor twaalven wakker gemaakte Bart letterlijk overdonderd door het vuurwerkgeweld buiten. Hij raakte er geheel van overstuur. Hoe anders kan het een jaar later zijn. De meest fanatieke vuurwerkaansteker van de Worp, druk in de weer met zijn aansteeklont (een fantastische vondst die het heimelijke genoegen van de ouwejaarsigaar overbodig maakt, zeker in de ogen van anti-rook-Coos) en genietend van gillende keukemeiden, fraai siervuurwerk en wegfluitende vuurpijlen. Is er een extra dosis mannelijkheid in mijn jongste zoon gevaren of komt met de leeftijd ook de durf ?
De spanning van Sinterklaas vervangen door de thrill van het grotere vuurwerk. Er is ouwejaarsnacht meer verlegd dan alleen een jaargrens.