Blogzak

Ben bijna een maand niet aan het weblog toegekomen. Heb wel een voorraad onderwerpen maar nu Stefan vertrokken is moet ik weer erg hard werken en heb daarom weinig tijd gevonden blogjes te schrijven. Daarbij laten zich twee andere problemen gevoelen. Vorig jaar gaf ik nog aan dat ik schreef zonder me om mijn lezers te bekommeren. Maar dat houd ik niet helemaal vol. Stiekem ga ik bij mezelf eisen stellen aan de inhoud en stijl van de postings. Is het onderwerp wel leuk of interessant genoeg, heb ik een aardige invalshoek te pakken etc. En daarvan kun je, zo heb ik ergens gelezen Blogstress krijgen. Voorkomen is beter dan genezen zo heb ik even gedacht. De zomervakantie die eind volgende week begint ga ik benutten om na te denken over voortzetting van mijn “Dagelijks Leven” en over het format waarin ik verder wil werken. Ik blijf schrijven leuk vinden maar ben zoekende.
U kunt gerust tot 1 augustus wachten met het opnieuw kijken naar Dagelijks Leven. Het reces is begonnen.

Taaie Tinus

Ik liep al weken met een bizarre wedloop in mijn hoofd. Wie zou er eerder doodgaan: de buurvrouw of Tinus, ons konijn. Het werd zoals je al gelezen kunt hebben de buurvrouw.
Tinus had al jaren last van schimmel. Nu werd hij al door niemand anders opgepakt dan door mij, de verzorging berustte hoofdzakelijk in mijn handen. Hij begon steeds moeilijker te bewegen en onlangs openbaarde zich een soort verlamming aan z’n achterpoten. Hij viel om als hij tegen het gaas aansprong wanneer ik met het etensbakje aankwam. Krabbelde dan wel weer op en at dan zijn bakje toch braaf leeg.
Op een avond zat Coos huilend voor het hok. Tinus die inmiddels op de begane grond zijn bivak had gekozen lag amechtig op zijn zij. We drapeerden wat stro rond om hem en ik sprak de plechtige verwachting uit dat hij die nacht wel zou sterven. Maar hij bleek taaier dan gedacht. Binnen het gezin kwam de euthanasiediscussie op gang. Hetty voor, Coos tegen en ik om meerdere redenen weifelachtig. Ik dacht dat hij op korte termijn zelf het leven wel zou laten en om met zo’n schimmelig en ogenschijnlijk verwaarloosd beestje bij de dierenarts aan te komen bezwaarde mijn gemoed: schaamte. Palliatieve zorg en versterven leek me een aanvaardbare tussenweg. Maar god,,wat duurde dat langer dan ik had gehoopt. Uiteindelijk besprak ik dinsdagavond met Coos, de wettige eigenaar van het diertje, dat ik op mijn donderdagse thuisdag met Tinus naar de dierenarts zou gaan voor een spuitje. Tijdens het afscheidsfeest van Stefan, op woensdag, (waarover een ander blogje) belde Coos mij met de mededeling dat Tinus was overleden. Een zucht van verlichting.
William was zo aardig hem in een kartonnen doosje af te leggen. Donderdagavond dolf ik een grafje in de voortuin.
Het hok is nu leeg en ik betrap me bijna iedere avond nog op de gedachte dat ik hem wat te eten moet geven. En als ik langs het hok loop kijk ik nog steeds naar binnen met het idee dat’ie er zou kunnen zitten. Niet omdat ik veel van het konijntje hield, meer uit gewoonte. Die kunnen dieper inslijten dan je ooit van je zelf had kunnen denken.
De kinderen lijken hem al helemaal vergeten. Maar dat is niks nieuws.
(hierboven een jeugdfoto van hem)

Pinksterkamp

Vorig jaar lukt het niet het pinksterkampeerweekend met de Ghijssens en Verhoevens te organiseren. Dit jaar werd op het nippertje iets op de Vlinderhoeve belegd Peter en John stuurden er met hun campers naar toe. Hetty vond de weervoorspellingen te nat om de tent uit het foedraal te halen, dus kozen wij voor de dagvariant. Daar had Karin wel een beetje de pest over in evenals onze kinderen die liever twee nachten onder zeil zouden zijn gegaan. De negatieve gevoelens over de luxepaardjes Pa en Ma werden nog eens versterkt door het feit dat de weersomstandigheden bleken mee te vallen. Mijn stelling dat het buiten altijd mooier weer is dan binnen werd ook dit keer bevestigd. Ondanks deze hobbeltjes werd het een knus samenzijn met bier, pizza en veel rode wijn. Volgend jaar openen wij ons kampeerseizoen met Pinksteren. Behalve als er vorst wordt voorspeld.

Edel vlees

Elfjarige meisjes worden tegenwoordig vegetarisch. Carnicoos was tot voor kort haar bijnaam. Ze verslond met graagte biefstuk, entrecote en karbonade. Alleen van paardenvlees moest ze als amazone niks hebben. Plots op een dag, enkele weken geleden, stopte ze er mee. Met dat lekkere vlees eten. Zaten we na jaren getob net op een haast gezinsuniforme maaltijd krijgen we deze uitzondering weer.
Wolter belde eergisteren dat’ie naar de Achterhoekse Paardendagen ging, vooral om het vierspanrijden te bekijken. ’t Leek me een mooie gelegenheid hem te treffen en Coos een leuk uitje te bezorgen. Dus wij op pinksterzaterdag naar Zelhem. Daar werden de wagentjes met vier paarden in het span hardhandig en zeer snel door wel erg nauwe hindernissen gemanoeuvreerd. Als ze vast kwamen te zitten schreeuwde de voerman extra hard, wapperde met zijn zweep, en hop daar ging het zaakje weer. Daarna bekeken we een tijdje een springtoernooi waarbij de paarden over hindernissen van 1.40 meter werden gedreven.
Ik kon niet nalaten Coos te vragen of ze dit als vegetariër kon aanzien, al gaf ik toe dat het verband misschien wat vergezocht was.

Maat 50

Marc werd vijftig. Ieder jaar Sinterjassen we en rijmen we telkens weer met woorden uit onze kaartkunst. Voor zijn verjaarsbundeltje rederijkerde ik er weer lustig op los. Een fragment.

Wij

Wanneer het verleden lengt,
de kaart steeds minder toekomst brengt,
tellen wij de slagen.
Verdrijven zo de doem der dagen
die nimmer onze roem nog heeft gekrenkt.

Gehuld in rijk gedecoreerde klaverjassen
zullen we tijd en tegenstrevers overklassen
Ons wapen is de overmoed
welke ons zo behendig toveren doet,
ons ‘t ellendig lot bespaart van pover passen.
…..
Door hen en ’t verstrijken van de jaren uitgedaagd
hebben wij niet louter om de buit gejaagd.
Aan de stenen van strijd en vroom gebed
is onze maatschap jarenlang gewet
tot klinkende saamhorigheid waarmee
ons leven eeuwig wordt geschraagd..

Kockey

De jongens moesten tegen een ander E-team van ons eigen DHV. De tegenstanders, een team van iets jongere jongens maar wel allemaal afkomstig uit Gorssel en Epse. Jongens uit families die al eeuwen hockeyen zullen we maar zeggen. Handig door de ouders in 1 team bij elkaar gemanipuleerd. Natuurlijke selectie, heet dat.
We hadden een voorsprong van 4 tegen 2. Een van de ouders, Jan B. stond aan de andere kant van het veld al de hele tijd heel fanatiek te coachen. Maar hij begon ook opmerkingen tegen de scheidsrechter te maken. Opmerkingen die ik vanuit de verte niet kon verstaan. Allengs begon de scheidsrechter, een jongen van een jaar of 15 uit een B-team, partijdiger te fluiten. Er werden twee doelpunten van ons afgekeurd en we schopten wel erg vaak tegen de bal. Ik zou teveel op Louis van Gaal gaan lijken door de arbitrage de schuld te geven van “een wending” in de wedstrijd doch het gebeurde in ieder geval mede dankzij hem en vooral vanwege de opjutterij van Jan B. Ik was ziedend. We verloren met 7 tegen 5 en enkele van de teamleden konden nadien hun tranen niet bedwingen. Niet zozeer omdat we hadden verloren maar vooral vanwege het onrecht dat hen was aangedaan. Jan B. was nergens meer te bekennen want ik had nare woorden bedacht om zijn onsportieve gedrag en fanatieke karakter aan de kaak te stellen. Ik moest het doen met zijn ex-vrouw Elsbeth B die ik alleen maar kon toevoegen dat ze zich gelukkig mocht prijzen om van zo’n eikel gescheiden te zijn. Erg begripvol keek ze er niet bij. Een botte boer als ik prikt eeuwenoude hockeybanden niet zo maar lek.
Geheel onafhankelijk van dit kleine voorval hebben de jongens aangegeven niet verder te willen gaan met hockey. Niet vanwege de resultaten, we staan best hoog in onze divisie, maar omdat ze er te weinig lol aan beleven. Hockey is niet “hun ding”. Dit keer heb ik geen enkele poging gedaan ze tot nog tot een extra jaartje te vermurwen.

Luiken dicht

Met onze linkerburen hebben we een ambivalent contact. Toen we hier 10 jaar geleden kwamen wonen hebben we braaf een kennismakingsbezoek gebracht bij Jan Anton en zijn moeder. Zij toen 75 en hij, alleenstaand, midden 40. We verbaasden ons over de inrichting van hun overvolle kamer. Het leek of de tijd had stil gestaan, we waanden ons in de vijftiger jaren. Ze stookten een kolenkachel, buurvrouw vond verwarming ongezellig en in de keuken beschikten ze over een fornuis dat met briketten werd verwarmd. De hang naar gezelligheid werd blijkbaar geschraagd door een haast totale afsluiting van de buitenwereld. Voor de meeste ramen zijn meestal de luiken gesloten.
Na ons eerste bezoek beperkte ons contact zich tot af en toe praatje bij de voordeur, aan het hek of bij de schutting. Buurvrouw reikte ons dan eitjes aan van de kippen uit het hok in hun piepkleine tuintje of gaf ons een kan eigengemaakte karnemelk. Jan Anton was nooit zo praatgraag maar onze relatie liep een ernstige deuk op vanwege een conflict over een reparatie aan het dak dat we delen. Sindsdien wisselden we nog weinig woorden.
Buurvrouw kwam allengs minder haar stoel uit en kon niet goed uit de voeten met het probleem tussen Jan Anton en ons. Ze bleef vriendelijk zwaaien, belde af en toe en stuurde me op mijn vijftigste verjaardag, waarvoor ik ze natuurlijk wel had uitgenodigd, een bloemstuk.
Vaak was van 1 raam maar een luik open en dat was het venster op de wereld van buurvrouw. De laatste jaren ging haar conditie achteruit. Ze belandde met longproblemen in het ziekenhuis, maar krabbelde weer overeind. Af en toe kroop ze nog bij Jan Anton in de auto om een boodschap te doen of familie te bezoeken. Steeds vaker zag ik haar, door dat ene raam, voorover op tafel liggen slapen en zwaaide ze niet terug. Vorige week werd ze vanwege ernstige benauwdheid opgenomen en maandag is ze overleden. 84 jaar is geworden. Haar luikjes zijn nu gesloten.

Jan Anton heeft de luiken enige dagen na haar overlijden aan de voorzijde allemaal opengegooid. Wellicht een goed moment om dat in onze relatie met hem ook maar weer eens te proberen. We blijven tenslotte, nu zonder de intermediaire moeder, toch buren.

Quality Time

De "comedy" is een lastig genre want er moet veel leuks in gebeuren. In Quality Time van de Mug met de Gouden Tand gebeurt dat zeker en de voorstelling draait als een dolle. De thematiek is vette satire op het moderne yuppengezin waarin iedereen toch vooral met zichzelf bezig is. Kinderen raken al vroeg besmet met het ik-virus van hun ouders en spannen handig samen om ook hun doel te bereiken. Hypochondrie, verlatingsangst, schoonheidsfobie, jaloezie, ach eigenlijk is het stuk zo volgepropt met allemaal kleine clicheetjes waardoor het echt goed over de top gaat. Schmieren mag in de comedie, poep en pies hoort en meer dan alleen toespelingen op sex maken het feest compleet. Joan Nederlof heeft zichtbaar plezier gehad in het schrijven, al toont ze die emotie zelden in de voorstelling waar ze als miskende zuurpruim weer gewelig voor de dag komt. Een cabareteske voorstelling die de dialoog binnen ons gezin nog wel enkele dagen zal beinvloeden.
(we zaten er in Bouwkunde met onze neus bovenop)

Reichs-CIO

Ik zal ze gaan missen, de gezamenlijke uistapjes met Stefan. Vandaag bezochten we een seminar van het Expertise Centrum (HEC) over “Gedwongen nering”. Niet zozeer vanwege het onderwerp maar vooral omdat onze collega Marcel er een praatje hield, Stefan’s nieuwe opperbaas Nico er het woord voerde en er een boekje van onze auditor Kees ten doop werd gehouden. Een hoog pratend pak gehalte en het aantal, ook maar enigszins in de buurt van leuk, gezellig of verleidelijk komende, vrouwen nihil. Het er samen met Stefan zijn maakt veel goed. Als we weer wat neuzelend staan te netwerken is een blik of gebaar voldoende om ons oordeel over het onderwerp of diegene met wie spreken aan elkaar duidelijk te maken. Die wederzijdse sensitiviteit die ons in groepsoptredens zo effectief kan maken en waarbij we ons bijna altijd in een wat dwarsige puberrol manoevreren. De pakken en hun zweem van belangrijkheid en serieusheid maken ons altijd tot stokers, kwajongens aldus Sjaak. Toch zijn we in staat het o zo doorzichtige spel te spelen.

Een van de sprekers was een plaatsvervangend SG, in het departementale jargon afgekort tot pSG. Aan het hoofd van de departementale organisatie staat een SG (secretaris generaal) en de taak van de pSG is niet zozeer om hem te vervangen maar vooral om allerlei nederige bedrijfsvoeringstaken te verrichten. Hij of zij moet er voor zorgen dat het personeel wordt aangesteld, de boekhouding op orde is, de computers het doen. Ze hebben in de afgelopen decennia omvangrijke staven gebouwd. En zijn daarmee een doelwit voor de 14e SG, de hr. Bekker die de taak heeft gekregen een enorme afslanking van het overheidsapparaat te bewerkstelligen (in de wandelgangen wordt hij al Sonja Bekker genoemd). Ook deze pSG kon het niet laten zijn angst voor Sonja te etaleren. Maar hoe hij ook zijn best deed om te benadrukken dat op IT-gebied veel vorderingen werden gemaakt rond centralisatie, consolidatie, uniformering en meer van die dingen waar gebruikers veel aan hebben, was het effect contrair. De directeuren doen samen met de SG toch lekker waar ze zin in hebben, zo liet hij ietwat zurig doorschemeren, en pipo PSG heeft daarmee het nakijken. Ambtelijk leedvermaak waarvan Stefan en ik zowel weten te genieten als waarmee we ook enige compassie kunnen voelen.

In het kader van het tegenwoordig zo sterk beleden geloof in uniformering (van IT) heb ik de pet van een aanwezige politiefunctionaris maar even opgezet. De zojuist genoemde pSG had ons trots laten weten dat IT inmiddels “Chefsache” was geworden. Wij gaarne bereid dat dan ook, hupla, maar eens over het hoofd van de departementale pSG’s heen te trekken, pleitten onderling onmiddellijk voor een Chief Information Officer (CIO) op rijksniveau. Jawohl, einen Reichs-CIO, John. En zo’n pet past mij natuurlijk als geen ander.

Waterfietsen

Het hoosde en de arme kinderen uit groep 7 moesten deze ochtend hun verkeersexamen afleggen. Wij ouders waren als controleleposten geronseld en moesten langs de route plaatsnemen. Ik was met Coos door de stortregen naar de Hagenpoort gefietst. Onderweg vertelde Coos, sip en kwaad op zichzelf, dat ze haar diploma was vergeten mee te nemen. Daar stond het theoriedeel al als voldoende afgelegd aangekruist maar moest het praktijkkruisje nog worden gezet. En het Hoofd der School zou dit na de tocht uitreiken. Gelukkig bleek ik niet ingedeeld en kon mij zo koppelen aan Jan K. Ik snelde door de aanhoudende plensbuien terug naar huis, haalde Coos d'r diploma en nam de Transit om naar het parcours te gaan. Zo kon ik Jan een overdekte tribune aanbieden van waaruit wij het drukke kruispunt Hoge Hondtstraat/Diepenveenseweg goed konden overzien.
De 28 verzopen katjes, gehuld in doorweekte gele hesjes (met rugnummer) spoelden in trosjes langs. De meesten verdienden hun 2 punten, een enkele vergat de hand uit te steken of ging midden op de kruising stil staan. En ja, dan moesten we streng zijn want de inspectie of Geert Wilders zou er later iets van kunnen gaan zeggen. Coos kwam 's middags terug met het fraai in retrostijl uitgevoerde diploma. Leve 75 jaar Veilig Verkeer Nederland. Ze zijn in ieder geval bedreven geraakt in het ontwijken van immense plassen.

Huwelijksstrand

Al eerder beval ik boeken aan van McEwan en zijn nieuwe roman "Aan Chesil Beach" hoort in dit rijtje zeker thuis. Er is genoeg over geschreven en ik kan er weinig aan toevoegen. In een adem uitlezen en toch genieten van de mooie zinnen en beelden. De thematiek doet denken aan die in Boetekleed waarin ook standsverschillen een belangrijke rol spelen. Ik schreef toen ook al dat zijn constructie zo krachtig is, eigenlijk doorzichtig, maar hij zichzelf er eigenlijk overheen schrijft. Een zo pas getrouwd stel gaat zijn huwelijksnacht beleven in een hotel aan Chesil Beach, het is 1962. We maken enkele uren van die nacht mee, in 200 bladzijden beschreven met flash-backs, en worden tenslotte in enkele pagina's op de hoogte gesteld van wat er na die nacht gebeurde.

Grafstem

Veel Pim Fortuyn de laatste dagen, in kranten en op TV. Het interview met zijn ex-partner Ari Versluis in NRC vond ik het aardigst om te lezen. Versluis beschrijft Fortuyns angst voor alles wat niet-Westers was en illustreert dit met een korte beschrijving van een gezamenlijke wandeling door een (zwart) gekleurd deel van Parijs. Het laat wat mij betreft zien dat angsten in heel sterke mate de ideologie kunnen bepalen. Appeleren aan angsten is de brandstof van religie en politiek en bepaalt de explosieve lading. Uit onderzoek blijkt dat wanneer Pim nog zou leven hij op 25% van de stemmen zou kunnen rekenen. De angst voor de “islamitische horden” zit er nog goed in. De aloude zegswijze dat angst een slechte raadgever is werkt (juist) niet door in ons politieke gedrag.
Bieslog wees mij op een kort hoorspel waarin de inteviewer Pim ontmoet op een Italiaans terras. Er onstaat een vraaggesprek met de overledene.De stem-imitatie is grandioos en het interview wordt daardoor volstrekt geloofwaardig. Alleen het moment dat Fortuyn zegt: “It’s a bloody shame” deed mij even teveel denken aan het nichtenregister van Willem Oltmans. Voor het overige: radio zoals het hoort.

Streekroman

Pieter had me Joe Speedboot al regelematig aanbevolen. Iets weerhield me. Ik denk zowel de titel als de cover (daarom hierboven voor de Duitstalige versie gekozen). Voor de vakantie in mijn koffer gestoken en vervolgens in een ruk uitgelezen. Veel mooie en weelderige taal, onstuimige karakters en thematiek en een heel herkenbare affiniteit met het eigenlijk wereldse plattelandsleven. Dat de schrijver, Tommy Wieringa, uit Goor komt is bijzaak, maar het verhoogt wel de attentiewaarde van zijn beschrijvingen. Hij situeert het verhaal in het dorpje Lomark en dat is een gemankeerd anagram van het nabij Goor gelegen Markelo. Verder deed mij de omgeving denken aan Olst/Wijhe en het in de IJssel gelegen Fortmond.
Schoonma Heleen wist mij te vertellen dat onze voormalige achterbuurman Joop (de vriend van Door), nu verhuist naar iets verder op de Worp, de vader is van Tommy. Dat ik in een kleine wereld leef heb ik al vaker naar voren gebracht.
Opvallend in het boek is de vlakheid van de vrouwenkarakters. De moederrol is traditioneel zachtmoedig en zorgend. De rol van de door alle “vrienden” aanbeden PJ wordt met behulp van een boek in het boek als die van vooral op sex beluste dame neergezet. Het vlakke madonna (moeder)/hoer(PJ)-schema doet af aan de overige rijkdom van het boek.
Ik heb nog nooit een boek gelezen waarin zo’n grote hoeveelheid automerken wordt genoemd en waarbij die merken en types zo’n duidelijke relatie hebben met de sfeerbeschrijving. De Golfjes, Subarus en Ascona’s roepen voor mij het beeld op van de in deze type auto’s (al dan niet met extra velgen en spoilers) rijdende plattelandsjongeren van mijn jeugd. De roman krijgt daardoor voor streek- en tijdgenoten een extra dimensie.

Elfje

Traditiegetrouw valt onze voorjaarsvakantie samen met Coos d’r verjaardag. Ze wilde een bak met vissen, dat krijg je op haar leeftijd, en die ga je niet van Deventer naar Zuid Frankrijk slepen. Voor een mobieltje of een treetje breezer is ze nog te jong en van speelgoed heeft ze eigenlijk nooit veel moeten hebben. Een eigen (fantasie-) wereld scheppen bij Sims, in geschrift of op zolder, een disco of restaurant, is haar ultieme spel Ze bereidt zich voor op een TV-carriere. Daar kun je cadeaugewijs weinig aan toevoegen. Gelukkig is er in Montauban de Dacathlon met niet al te dure paardenspullen, zodat we haar een nieuwe broek en schoenen met “caps” konden aanmeten. Enkele dagen later kon ze met Kelly haar nieuwe outfit uitproberen in ee ritje rond de camping. Ons veulen op een pony, best stoer om te zien.

Coevermans spreekt in

In de loop van maart presenteerde het Deventer College van B&W een Cultuurnota. Een belangrijk element in nota is het gemeentelijk streven naar een Cultuurplein en op dat plein, in dit geval de Nieuwe Markt, moeten Bouwkunde en Filmhuis een gezamenlijk nieuw onderkomen krijgen. Afgezien van Klaas’vrees voor de negatieve effecten van schaalvergroting zitten er nog tal van andere haken en ogen aan een gezamenlijke vestiging op juist die plek. Maar omdat de gemeente met ons meedenkt zijn we zelf ook gehouden met hen mee te denken, zo gaat dat. Van de zijde van de wethouder werd in ieder geval enige druk op ons uitgeoefend om onze zienswijze op de nota tijdens de “politieke markt”, een soort van inspraakavond, kenbaar te maken. Omdat ik ook namens het Filmhuis moest inspreken had ik een tekst op papier gemaakt waarin we naast waarderen ook onze positie moesten markeren. Ik had mijn bijdrage tevoren geklokt op 9 minuten. Omdat wij als laatste aan de beurt waren en ook de wethouder nog belangrijke dingen moest zeggen werd ik door voorzitter Spa regelmatig opgejut om af te ronden, hetgeen uiteraard afbreuk deed aan de retorische kracht die ik er in wilde leggen. Ook was er nauwelijks tijd voor enige gedachtenwisseling met de aanwezige gemeenteraadsleden. Alleen Bert Emens kreeg het woord en vroeg of de “Heer Coevermans” uitsluitend een gezamenlijke huisvesting op de Nieuwe Markt wilde of dat ook andere lokaties bespreekbaar waren. Gretig kon ik, vanwege het niet onproblematische karakter van de plek op de Nieuwe Markt, aangeven dat zeker ook andere plaatsen mogelijk zouden zijn mits we er met z’n allen echt op vooruit zouden gaan.
Yolande, de conculega directeur van de schouwburg, recenseerde mijn bijdrage onmiddellijk na de bijeenkomst: het duurde te lang waardoor het effect verloren ging. Ik was op dat moment even niet ad rem genoeg om haar te antwoorden dat mijn Hetty die klacht ook maar eens al te graag zou uiten.
Met enkele cultuurbobo’s borrelden we nog kort na, gezeten naast de fontein bij de Lebuiniskerk, waarvan Johan Bouwmeester, inspreker die avond nog gloedvol had betoogd dat deze, vanwege zijn lelijkheid en prooi voor vandalisme, toch vooral afgebroken moest worden. Als latinist verbasterde hij Cato’s beroemde zinsnede ongetwijfeld correct. “En overigens ben ik van mening dat de fontein moet worden verwoest.” Hij was de grappigste.
(op de foto de door W.Knuttel gebouwde school die voor onze samenwoning moet wijken)

Knipoog

Ik herinner me ooit eens fotootje van een kapperszaak op de Wallen te hebben gezien. De reclameboodschap luidde iets van “een knip en een wip”. De pornobranche is altijd sterk geweest in innovatie en rijmkunst. In Utrecht wordt nu reeds pro-actief gereageerd op het mogelijke rookverbod in de horeca. Het gaat natuurlijk wel bergafwaarts met ons land als het kappersvak een blowjob wordt.
(foto Lange Janstraat.)

Champagne

(Ronald vijftig, dus een feestje, dus weer de drang iets leuks te moeten doen. Ik diste op het gezellige tuinfeest ons verleden in enkele blogjes volgens mijn formule, een praatje bij een plaatje, op. Een daarvan is (deels) door de Rijksvoorlichtingsdienst voor publicatie geschikt bevonden. De reden om de blog te publiceren is tevens dat ik de slotgrap in de haast van de voordracht niet heb gescoord en dat nu alsnog kan doen)
……
Even heb ik het genoegen mogen smaken in het afdelingsbestuur (van de PvdA) te zitten maar dat was geen succes. Voor een scepticus als ik is het campagnewerk beter en met Ronald maakte ik regelmatig deel uit van een campagneteam. We gingen de wijk in, op zoek naar de kiezer, canvassen, deuren langs met een rode roos of een foldertje waarin tot stemmen werd opgeroepen onder het motto: ”Wie is er eerder de kiezer of de hond.” Regelmatig stonden we oog in oog met een vervaarlijk blaffende bouvier.
Deze foto geeft een goed beeld van onze campagnestrategie. Een mooie meid op de cover doet het altijd, zo weet iedere uitgever. Een celebrity erbij, Dick Dolman(rechts) was toen Tweede Kamer-voorzitter, links onze jonge academicus en rechts achter met bril een van onze arbeidersachterban-iconen, Fred Veldhuizen (doorrookt uitgesproken). Gewoon alle spagaten op 1 praalwagen.
Later met de gemeenteraadsverkiezingen beschilderden we een oud Transitbusje, wiens laatste eigenaar van Turkse afkomst was, met een Roos in de Vuist. Het dashboard was door de vorige bestuurder gesierd met een sticker met de tekst “Allah-korusun” (Allah bescherm ons oid). Het werd al snel onze interne campagneleus. We waren onze tijd ver vooruit.
Enkele weken geleden zag ik de film United 94 over een van de gekaapte vliegtuigen op 11 september 2001. Daar hoorde ik een van de angstige terroristen ook “Allah korusun” roepen. De parallel tussen een zelfmoordcommando en een PvdA-campagne is me pas onlangs echt duidelijk geworden.

Op de Sprakelberg

De begrafenisonderneemster draagt een grote hoed en dito bril. Ze loopt statig voor de lijkwagen waarin de kist met Theun, de vader van Dick en Sicco. Hij overleed vorige week zaterdag op 82-jarige leeftijd in zijn slaap. Ik herinner mij Theun vooral vanuit onze middelbare-schooltijd. Wanneer we weer een bijzonder plan hadden, aan tafel onder het genot van Ali’s soep luidruchtig grappen maakten, of met een kater verhaalden over wat we die nacht hadden beleefd, dan schudde hij altijd een beetje och, och met z’n hoofd terwijl gelijktijdig in zijn ogen pretlichtjes schenen omdat hij zo’n genoegen schiep in de manier waarop wij ons vermaakten. Ons jeugdige drankgebruik was menigmaal ook voor hem een alibi nog eens extra cognacje in te schenken. Een liberale vader, zoals Sicco hem mooi en gevoelig karakteriseerde in zijn toespraakje bij het graf op de Sprakelberg. Een toeschouwende deelnemer. De laatste jaren ging zijn lichamelijke en ook geestelijke conditie sterk achteruit, hij moest gescheiden van zijn Ali in een verzorgingstehuis worden opgenomen en het leven begon hem zwaar te vallen.
Het bijzondere aan een begrafenisritueel is de zichtbaarheid van de familie. Van de kinderen en de kleinkinderen in de volgauto’s en rond de kist. De eindigheid van het leven en de zichtbaarheid van het voortleven in volgende generaties. Terwijl de zon schijnt, het jonge groen overdadig te voorschijn komt en de vogels kwetteren. De natuur trekt zich van de dood van een enkel mens gelukkig niets aan.
In de zaal van Cafe Peters, waar we ooit uit- en lichtzinning de Septemberfeesten vierden, eten we kadetjes en drinken we een paar biertjes ter nagedachtenis aan Theun. We droegen hem ten grave op enkele tientallen meters van de slaapboerderij waar de basis voor onze vriendenkring werd gelegd. Stapvoets, bijna ongemerkt, nemen we afscheid van een deel van onze jeugd.

Margreet en Kart

We begonnen de schoonfamilie-paasviering met klootschieten in’t Joppe. Twee teams waarvan de onze al snel de zwakste bleek. Maar wat kon het schelen. Het weer was zonnig en zwoel, het ontbottende landschap aards en lieflijk, en de kinderen dartelden in berm en beemd, meer in hun eigen spel dan betrokken in het af en toe werpen van de kloot. Margreet en Mart hadden een verassing in petto, want na het spel vervoerden ze ons naar de nabijgelegen kartbaan. De kinderen kregen stoere integraalhelmen op en namen enthousiast plaats in de skelters. Bart was de enige die een haarnetje onder z’n helm had aangetrokken. Hij reed als langzaamste over de baan en was steeds druk in de weer het over zijn ogen heenzakkende netje naar boven te duwen. Bij alles wat hij doet werkt hij onbewust aan de verhoging van de aandoenlijkheidsfactor. Derk scheurde, stoertje als hij is, als een ware formule1-coureur over de baan, bij de tribune een hand opstekend om ons als uitzinnig publiek te groeten. Coos had een smaakvolle witte helm uitgekozen en haar blonde lokken wapperden er vrouwelijk onder vandaan. Ze reed zoals altijd, vlot doch beheerst. Na de tien minuten rijtijd waren ze door het dolle. We konden niet anders dan beloven over niet al te lange tijd nog eens te gaan. Margreet en Mart hebben, genereus dat zeker, de racelust in hen opgewekt. Pasen anno 2007.

Op en Neer

Er is al aardig wat geschreven over de PvdA die zo in de penarie zit. Al is de penarie benoemd in spagaten. Marcel van Dam liet zich in een van zijn kolommetjes weer van de demagogische kant zien. Zo zou de partij vanaf eind jaren zeventig, toen het op meer dan 50 zetels stond, een gestage neergang hebben meegemaakt. Volgens de beschikbare statistieken haalde de partij in 1956 50 zetels. In 1967 waren dat er nog maar 37. Na het kabinet Den Uijl in 1977 werden er 53 zetels gescoord, terwijl in 1994 opnieuw 37 zetels voor de PvdA waren weggelegd. In 1998 waren er weer 45 zetels, in 2002 23 en in 2003 42. De partij gaat nogal op en neer, en dat is misschien een wat betere omschrijving dan de gestage dalende lijn die Van Dam ontwaart. De zegetocht van de SP is ongetwijfeld voor een deel te wijten aan de strakke organisatie van de socialisten. Mogelijk zijn ze wat aantrekkelijker voor arbeiders dan de PvdA. Waar de PvdA in 2003 profiteerde van het Bos-effect zal de SP afgelopen verkiezingen veel gehad hebben aan de persoonlijke kracht van Marijnissen. Partijen zijn sterk afhankelijk van hun leiders en hoe ze het doen. Bos heeft zich als leider (nog) niet waargemaakt en het is vooralsnog Marijnissen geweest die de kiezers naar de SP heeft gelokt. Leiderschap en Inhoud zijn in een democratie een Siamese tweeling. Zonder betekenisvolle agenda geen helder leiderschap, zonder een goede leider geen duidelijke agenda. Daar zit weinig spagaat tussen lijkt me.

Nestvlieder

Berry moest een traantje wegpinken toen hij op zijn laatste dag afscheid kwam nemen. Bistro heeft een betrokken, zeer deskundige en leuke medewerker minder die als “help-desk-geit” zeer orginele bijdragen leverde aan ons interne bedrijfsweblog.
Een paar dagen later kondigde ook Stefan zijn vertrek aan. Nu was ik al een tijdje op de hoogte van zijn sollicitatieprocedure bij de gezondheidsinspectie.Toch kwam het uiteindelijke bericht als een koude douche. Want met zijn vertrek komt een einde aan zeven jaar intensief samenwerken. Eerst bij ELRO waar hij met Fred, Margriet, Kees en Marc de zolder bemenste en vervolgens in verschillende rollen bij Bistro, de laatste anderhalf jaar als co-directeur. Ik verving Stefan toen hij een scheiding beleefde en Stefan verving mij toen ik overwerkt was. We hebben onbeschrijflijk veel met elkaar gesproken, gebeld en gemaild. Besprekingen voorbereid, stukken geschreven, frustraties afgereageerd en elkaar op diverse manieren begeleid, ondersteund en kritisch gevolgd. De energie die we aan Bistro hebben gegeven was gezamenlijke energie.
Stefan voelde altijd enige schaduw. Iets teveel achter mij, dan naast mij. Niet in onze onderlinge relatie maar zowel binnen de organisatie als in de ogen van de buitenwacht kleefde hem het “tweede-man-zijn” aan. Bevrijdt van die ietwat ongemakkelijke plek kan hij van het volle licht gaan genieten in zijn nieuwe baan. Uiteraard blijft hij zichzelf meenemen, met vele jaren veelzijdige ervaring in zowel de IT als het leiding geven.
Om niet alle kruit voor een afscheidsspeech te verschieten stop ik hier. Hij gaat het nest verlaten, Ons samenzijn duurt nog 1 ½ maand zodat het verweesde gevoel nog even onderdrukt kan worden.

Luttevedu

We combineerden een bekertournooi en het competitiewinstkado (voor Zij) in een 24-uurs-verblijf in de Lutte. Alleen Hotel de Lutt had nog kamers vrij. Op het zonnige doch winderige terras verloren we de eerste twee spelletjes. ’s Avonds bezochten we Kees Torn met zijn voorstelling “Dood en verderf”. Zijn beste voorstelling tot nu toe waarin hij het verlies van tal van vrienden en bekenden als autobiografisch element sterk aanzet. Voor een cabaretvoorstelling mag dat durf worden genoemd. Zijn liedteksten en pianospel zijn grandioos en maken hem niet te overtreffen. Het zwakste deel van de voorstelling waren zijn grafschriften die er overigens wel toe leidden dat ik de volgende ochtend al vroeg uit de slaap werd gehouden met het verzinnen van een tekst op het graf van Kees. (Ik kwam niet veel verder dan: Na vijfenvijftig jaar uiteindelijk zelf de sigaar.)
Na de voorstelling legden we in het cafe van Theater de Bond te Oldenzaal opnieuw een kaartje. De vermoeidheid van Badeloch werd uitgespeeld en we wonnen voor het eerst sinds weken zoals we nog nooit gewonnen hadden. De volgende ochtend kwam na een stevige wandeling over het landgoed Singraven de kater. Ze hakten ons in de pan. De beker gaat naar Meppel en Nijmegen. Twijfelend aan ons zelf en onze klaverjaskunde verlieten we voornamelijk zwijgend het Twentse landschap. Mijn “oale groond” bleek geen vruchtbare voedingsbodem voor het spel. We moesten het maar van de kaart vegen.

De literaire kring

Even van m’n blog-a-propos, een soort van writersblock, maar ik pak de handschoen weer op.
Eindelijk weer eens een boek uitgelezen, een soort thriller, maar dan waarin een hele boekenkast aan filosofen en dichters omvalt. Via Zeeman, wiens recensies ik veelal waardeer en die mij op een leesspoor zetten, ook al vind ik hem een druif, kwam ik bij de roman van Marjolein Februari uit. Max Pam las ik later en ik deel zijn inzichten in belangrijke mate. Eigenlijk niet zo’n hele goede roman, de personages blijven tamelijk vlak, maar toch wordt er heel wat verteld over goed en kwaad aangezien Februari de moraliteit niet schuwt. (Las ik onlangs dat moraliteit gelukkig ook een product van de evolutie is) Ondanks alle gebreken, dialogen zijn bijvoorbeeld niet het sterkste punt van de roman, is het een verontrustend boek. Te meer omdat ik met goed fatsoen nu geen boeken meer in enige kring kan bespreken. Al haal ik daarbij de intellectuele diepgang van Februari’s personen nooit of te nimmer. Met de beschrijving van het dorp in het boek ben ik weer op wat veiliger ANWB-terrein aangezien ik er veel overeenkomsten in zie met Amerongen. Nu zal het beschreven dorp fictief zijn, een mengeling van heuvelrugstadjes, maar ik blijf bij het voormalige tabaksdorp vanwege de aanwezigheid van een kasteel met terras.
Vanwege het tempo, identificatiemomenten en het engagement is het boek toch leuk om te lezen.

Graduele verschillen

Ronald vdH kreeg tijdens de verdediging van zijn promotie over de beginselen van behoorlijke elektronische rechtspraak moeilijke vragen voorgelegd. Mark B. was lid van de promotiecommissie en ik had hem lang niet meer gezien. Tijdens de receptie snel onze recente biografieen doorgenomen en toen snel doorgestoten naar een gedachtewisseling over sociale mobiliteit, minderhedenproblematiek en onderwijs. Mark is bezig met een studie naar politieke participatie waarbij hij beziet welke mogelijkheden er zijn om het verschijnsel “diplomademocratie” te lijf te gaan. Onder diplomademocratie verstaat hij de ontwikkeling van een samenleving waarin de politieke participatie sterke samenhang vertoont met de opleidingsgraad en er een “harde” onderkant ontstaat waaruit geen sociale stijging en participatie meer mogelijk is. Met een wijntje in de hand klepten we er lustig op los.
Mark’s artikelen zijn zeer lezenswaardig en bij hem heb je altijd het gevoel dat hij de materie intellectueel heel goed beheerst. Een Salieri-gevoel is geen juiste omschrijving van de positieve jaloezie die ik ervaar als ik hem lees of hoor spreken. Maar het komt er wel in de buurt. Destijds in mijn studietijd ontdekte ik,mede door hem, de grenzen van mijn intellectuele kunnen: teveel warhoofd en te weinig helderheid, focus, overzicht en het vermogen het werk van allerlei denkers te doorgronden. Troostend was dit keer het feit dat ik met enige werkelijkheidszin zou kunnen denken een proefschrift als dat van Ronald vdH te kunnen schrijven. Hoewel Ronald zeker zijn beste had gedaan en hij alleen al op basis van zijn sympathie een doctorsgraad verdient was de wetenschappelijke prestatie van zodanige aard dat ook ik mij in staat voel iets dergelijks te kunnen bereiken. Overigens stelde ik mezelf meteen gerust met het ontbreken van enige ambitie in die richting. De lengte van een enkel blogje is immers veeleisend genoeg.

Mieke's moeder

Harry H. werd vijftig, wie niet, en vierde dat in zijn Wageningse Schip van Blaauw (zie foto)

Nog even met mevrouw Roetgerink , Harrie’s schoonmoeder, gesproken waar mijn vader vaak over de vloer kwam omdat hij met haar man Jan bevriend was. Ze vertelde me dat mijn vader altijd zei dat hij, als hij zulke dochters had als zij, hen alles zou geven wat hij bezat. Omdat hij zo’n dochter miste, lichtte hij dan toe. (Mijn zus overleed op haar 5e in 1956) Tegenover hen praatte hij meer over Jantine dan dat hij er thuis over sprak. Ik denk dat hij dit ei gemakkelijker bij anderen kwijt kon dan bij zijn eigen kinderen. Hij wilde ons niet met dit verlies “belasten”. We mochten eens gaan denken dat het meisje hem liever was. Terwijl zoiets aannemelijk is omdat zij, zo jong gestorven, alleen nog maar als een ideaal hoefde voort te leven en wij er daadwerkelijk waren met al onze voors en tegens en onze groeiende zelfstandigheid. Het grote gat in mijn vaders leven kwam zo op deze zonnige zondagmiddag in Wageningen voorbij in de enkele woorden van Mieke's moeder. Ik vond het ongemakkelijk om er over door te vragen.
Ik zag mijn dochter af en toe boven de heg uit springen vanaf een trampoline. En bedacht me dat het onmogelijk is je andermans verlies eigen te maken. Ook en misschien vooral wel als het je vader betreft.

Harry heeft een enorme vrienden- en kennissenschare opgebouwd en het was leuk hem temidden van dit indrukwekkende gezelschap te zien stralen.

Oenema's Overhead

Op het slotfeest van de Deventer Boekenweek trad onder andere Klaske Oenema op. Dat was bijzonder en verrassend. Ze gebruikt als media de klassieke overheadprojector en haar stem. Ze zingt bij plaatjes die ze onderwijl op de overheadprojector assembleert. Deze composities varieren van voorstellingen met concrete “uitgeknipte” objecten zoals een emmer, schemerlamp of stoel of meer abstracte voorstellingen waarbij bijvoorbeeld geest en lichaam worden verbeeld door een ei en een dooier. Ze heeft niet voor gelikte flashfilmpjes of geanimeerde powerpoints gekozen maar bewust voor handwerk, het tijdens het zingen opbrengen van afbeeldingen, rang- en herschikken en weer weghalen. De figuratieve kant zit daardoor dichter bij toverlantaarn en wajangspel dan bij de animatiefilm. Door de combinatie van zang en de “live” compositie van de beelden krijgt de voorstelling een zeer authentiek en ook breekbaar karakter. De keuze van de beelden bij de tekst is raadselachtig en intrigerend en die beelden geven door hun stilering en compactheid de voorstelling een poetisch karakter. Tussen de narren op deze avond kwam de intieme voorstelling extra tot zijn recht Soul Fever, een Deventer funk-formatie, sloot het feest zeer swingend af, de dansvloer deinde. Oenema omringt door verse fans genoot met een drankje aan de bar na van haar succesvolle optreden.

Geotagging

Flickr.com is een site waarop je je eigen digitale fotoalbums kan publiceren en organiseren, zodat je ze via Internet kan delen met vrienden, familie of de hele wereld. Gisteren ontdekte ik dat je daar foto’s ook aan een geografische lokatie kunt koppelen door op een kaart in te klikken. “Geotaggen” heet dat tegenwoordig. Gelet op de schaal van de onderliggende digitale kaarten kun je dit zelfs doen tot op een plek in een straat, een en ander afhankelijk van het zoomniveau dat je kiest.
Omdat ik bijna net zo’n kaartenfreak ben als Sjaak is dit een vondst die je anders laat nadenken over de relatie tussen plaatjes en plekken. Door kaarten te delen met anderen kun je aan de hand van elkaars fotoos al een beetje rondpionieren in een bepaalde streek. Bij een trektocht kun je de wandeling op een kaart met aanklikbare fotoos aflopen. En ik kwam op het idee om plaatjes van geschilderde landschappen te geotaggen. Dan zie je op de kaart de locatie van Van Goghs ophaalbrug in Arles en je hebt er een afbeelding van het schilderij bij. Als je de getagde kaart dan ook nog in je TomTom kunt laden dan kun je als het ware een tocht langs afgebeelde plaatsen maken. Een ander voorbeeld is de plaatsbepaling van oude stadsfoto’s van Deventer. Kortom: het geotaggen nodigt uit tot het maken van heerlijk nutteloze toepassingen.

Negenennegen

Ze zijn nog speels, niet zulke studiebollen, lezen vooral strips en hebben een lage frustratiedrempel voor het leren bespelen van hun muziekinstrument. Ze worden al maar langer , Derk wordt steviger en Bart blijft een lichtgeraakte spijker. Ze hebben af en toe ruzie, meestal spelen ze intensief met elkaar en hebben daardoor weinig behoefte aan andere vriendjes. Voor de TV en PC zijn ze onaanspreekbaar. Vaker dan vroeger haken ze naar snoep en verbrassen ze wisselgeld bij de Meermarkt aan Marsen en kauwgumballen. Als ze een beetje oefenen maken ze hun dictees zonder fouten en leren ze er een tafel bij. Om een futiliteit kan de vlam in de pan slaan en dreigen ze met weglopen. Ze trappelend bij de deur krijgen voor de hockeytraining is voor Hetty een ware opgave. Ze bouwen virtuele werelden vol spoorrails of kastelen. Ze hebben een luizeleven. Je kan bijna niet luxer en mooier negen worden, lijkt me. Al verzucht Bart nu al regelmatig dat de tijd zo snel gaat.
(het nuttige verjaarskado onder hun handen: een nieuwe tweedehands fiets)

Gestampte pot

Joska de zestienjarige dochter van Nico en Wilma hield een grappig en hartverwarmend speechje op het 50ste verjaarsfeestje van Pa en Ma. Boven op de stamtafel in ons aller cafe Scholten in Lochem. Ze was wel zenuwachtig geweest om het zo maar voor 99 mensen te doen, doch ze deed het met verve en is daarmee een waardig volger van het politieke talent van Wilma. Zoals de ouden zongen. Joska bood Nico een dichtbundeltje aan waarvoor wij als vrienden een gedicht hadden uitgezocht of hadden vervaardigd. Ik had voor Wilma een schertsend light-verse gecomponeerd en voor Nico wat meer pretenties in dichtvorm gegoten. De laatste toch maar onder deze link publicabel gemaakt, omdat ik aldaar ook het voordragen niet kon laten. Er zitten uiteraard verschillende verwijzingen in naar Nico, al was het maar in de titel, dus ik kan me voorstellen dat de duiding niet altijd even makkelijk is. Zelf was ik ingenomen met een klassiek aandoende openingsstrofe dat ik als motto aan mijn dichtwerkjes meegaf: “Een verbond op ’t aambeeld onzer jeugd gesmeed is sterker dan de duurst gezworen eed”.
Een van de hoogtepunten van de zeer genoeglijke fuif was het kinderlied dat moeder Mieke ten gehore bracht. Zware lichamelijke aanslagen heeft ze de afgelopen jaren overleefd en helemaal ongebroken is ze niet, maar het lied klonk zuiver, krachtig en intiem.
Nico, die zich liever niet als middelpunt ziet en zijn eigen toespraakkunde gewild of ongewild altijd onderschat, benadrukte in zijn korte dankwoord dat we tot een select gezelschap van genodigden behoorden. We lieten ons tenslotte de stampotjes, stoofvlees, spek en worst van Dirk-Jan goed smaken. Opnieuw werd bevestigd dat we een generatie zijn die het geluk getroffen heeft en daarvan weten te genieten.

Schoolvoorbeeld

Hetty was ooit hoofd van een kinderdagverblijf. De leidinggevende arbeid en de persoonlijke spanningen die dat met zich mee kan brengen zorgden regelmatig voor een slapeloze nacht. De informele macht in de kleine organisatie was moeilijk te doorbreken door een hoofd dat drie dagen per week aanwezig was. Hetty besloot dat het werk haar onvoldoende lag, dat ze geen geboren leidinggevende was die gezag paart aan enige mate van ongevoeligheid voor gereutel in de organisatie. Na enkele jaren weer bij de peuters actief te zijn geweest heeft ze nu gekozen voor het geven van onderwijs. Ze is per februari begonnen als “invalkracht” op de Deventer basisscholen. En ze is al bijna vijf dagen per week bezet. Belangrijker nog is de direkte bevrediging die ze in het onderwijs ervaart, ze vind het heel leuk om voor de klas te staan en met een groep in de weer te zijn. Ze kan er een hoop eieren kwijt en het warme contact met de kinderen inspireert haar.
Onze minister van onderwijs vindt dat er minder managers moeten zijn en dat het onderwijs moet worden teruggegeven aan de leraren. Dat een persoonlijke overstap van management naar het edele handwerk voor de klas heel goed kan uitpakken kan’ie tamelijk dicht bij huis observeren. Hetty als schoolvoorbeeld voor het omsmeden van zwaarden tot ploegscharen.

Kentekens

Al ruim twee jaar maak ik deel uit van de “stuurgroep Standaardisatie Fiscaal-Juridische Informatievoorziening” en dat klinkt behoorlijk duf. Dinsdag vierden we een feestje bij met deze club en een hoop genodigden, want we hadden twee standaarden vastgesteld en die wilden we wereldkundig maken. Kortweg gezegd hebben we een unieke nummering verzonnen en vastgesteld voor uitspraken van rechters en voor wetten. Zowel diegenen die uitspraken en wetgeving produceren als diegenen die ze gebruiken in hun (digitale) informatie gaan gebruik maken van die unieke nummering. Het is enigszins vergelijkbaar met het ISBN, een uniek nummer dat aan alle gedrukte boeken wordt toegekend. Belangrijk voordeel van zo’n uniek nummer is dat je informatie veel handiger kunt koppelen. Met het SOFI-nummer (thans Burgerservicenummer) kunnen belasting- en uitkeringsgevens van jou als persoon aan worden gekoppeld. Met de nummers die door de stuurgroep tot stand zijn gebracht gaat het vooral om het beter kunnen koppelen van juridische vakinformatie. Geinteresseerden verwijs ik graag naar de site Juriconnect.nl.
Het mooie van het resultaat, en ik ben trots op onze Marc, is dat het kenteken voor “uitspraken” (vonnissen, arresten) het LJN is geworden en dat is het nummer dat wij in 1999 zijn gaan voeren. Ons nummer is als het ware tot standaard verheven en dat komt omdat wij al heel veel informatie aan elkaar knoopten onder die noemer.
Ik ben een voorstander van betekenisloze nummers en Marc wil graag iets uit een nummer kunnen lezen. Ik ben dus meer van de Nederlandse nummerborden, hij meer van de Duitse waarop je immers kunt zien uit welke stad iemand komt. In sommige gevallen is het beter een betekenisvol nummertje te maken, maar in de semantiek van de informatietechnologie blijf ik voor nietszeggendheid. Cold as ICT.

Camouflagerage

Nederland liep uit om te genieten van de eerste echte lente-zondag. Wij zochten ons heil op de noordwestvleugel van de Sallandse Heuvelrug en wandelden over de hei van de Sprengenberg. Van doorlopen kwam niet veel omdat Derk en Bart zich soldaten op het slagveld waanden. De zaterdag aangeschafte outfit, legerbroeken en jasjes met camouflageprint, versterkte hun militaire belevenis. Ze dwaalden van de gebaande paden af, hielden zich schuil en gebruikten stokjes en stokken als geweren en speren. Minder dan de helft van de tijd werd gebruikt voor het echte spel, het grootste deel bestond uit overleg en uitleg aan elkaar over de fantasiewereld waarin ze vertoefden. Onschuldige kindsoldaten.
Ik moest denken aan de loopgraven die mijn broer in onze tuin aan de Grotestraat fabriceerde en de plastic blauwe helmen die we destijds droegen. Wolter is altijd een groot liefhebber geweest van het militaire spel. Hij bezoekt zelfs nagespeelde veldslagen in Belgie. Maar in dienst is hij nooit geweest en op een stormbaan zul je hem nimmer aantreffen. Ik heb hem mijn hele leven nooit met iemand op de vuist zien gaan. Zijn biografie geeft me een gerust gevoel over de relatie tussen spel en werkelijkheid bij onze jongens. Gelet op hun gevoelige angst voor duisternis, kelders en ruzie is hun legertje spelen op de Heuvelrug de expressie van stoer doen en avonturen beleven in een veilige en beschermde wereld. Ontroerend jongensspel tussen krakende takken.

Spiegelreflectie

De hoge waterstand van de IJssel en de combinatie van enige ochtendzonneschijn en mist leenden zich voor een korte fotosessie. In mijn roetfilterloze Transitbus, CO2 uitstotend en fijn stofvernevelend, reed ik langs de boorden van de IJssel, en ik herinnerde me ergens gelezen te hebben dat door de mogelijke stijging van de zeespiegel als gevolg van de opwarming van de aarde ook het peil van onze rivieren aanzienlijk zou kunnen worden beinvloed. Wat mij enigszins gerust stelde was dat ik op weg was naar mijn zwemuurtje waarmee ik de voor mogelijke watersnoodrampen benodigde conditie en vaardigheden krachtig onderhoud.
Mijn visie op de milieuproblemen is als die op de bestuurlijke drukte, er zijn een hoop mensen die er belang bij hebben ons bang te maken.Wat is er met de zure rege gebeurd bijvoorbeeld? Zo'n Al Gore die uit de broeikast komt, ik vertrouw het niet helemaal. Geef mij maar de lekkere Bjorn Lomberg die als "Skeptical Environmentalist" de nodige vraagtekens plaatst bij al die milieugekte. Hij is verketterd en gelyncht door de gelovigen. Maar ondertussen bedenkt hij, samen met andere economen, wel hoe echt belangrijke wereldproblemen relatief goedkoop kunnen worden opgelost.
De stijging van de zee- en rivierspiegel heeft als belangrijk voordeel dat allerlei wegen onderlopen.Ik vrees dat het een van de weinige manieren is om ons daadwerkelijk uit de auto te krijgen. En de schoonheid van zo'n ondergelopen landschap is adembenemend. We krijgen er heus iets voor terug.

Druktemakers

Zo voor de Statenverkeizingen kwam ik vaak het begrip "bestuurlijke drukte" tegen. Daarmee wordt niet bedoeld dat het bestuur het druk met ons heeft maar vooral met elkaar. Rijk, provincies, gemeenten, waterschappen, ze bestaan al meer dan een eeuw, maar nu heet het plots bestuurlijk druk te zijn. Eerst moest er gedereguleerd worden (wegens te grote regeldruk) , toen de administratieve lasten (wegens te hoge administratieve lastendruk) omlaag gebracht en nu is dus het verminderen van de bestuurlijke drukte en voque. Het zal niet lang meer duren of we moeten een halt toeroepen aan de Toezicht-en inspectiedruk. De modeziekten van ons overheidsapparaat.
Je kunt natuurlijk niet zo maar in het oerwoud van de bestuurlijke drukte gaan kappen. Daar moeten commissies met vooraanstaande lieden uit bedrijfsleven, bestuur en politiek zich eerst tientallen jaren over buigen. Ik herinner mij nog de grote hoeveelheid rapporten die ik in mijn studietijd moest doorworstelen over het al dan niet vormen van gewesten waarin zowel provinciale als gemeentelijke taken zouden opgaan. Heel veel dikke studies waaraan ook toen al tal van druktemakers een hoop geld verdienden. En uiteindelijk verandert er natuurlijk weinig. Want de kracht van gevestigde belangen is groot en zeker als deze zich ook nog eens in het politiek-bestuurlijke krachtenveld bevinden. Partijgenoten en politieke functies waarop je jezelf en die genoten kwijt kunt, van die dingen.
Het is in overheidsland fnuikend om bezuinigingen (afslanking) te koppelen aan reorganisaties, want die scheppen de mogelijkheid voor een keur aan vertragingstactieken die wij als geen ander weten te benutten. Dus stel ik voor dat we deregulering, verlaging van de administratieve lastendruk en de uitroeiing van de bestuurlijke drukte in samenhang en uiteraard geregisseerd aanpakken. Mijn werkdruk is dan minstens tot 2025 gegarandeerd!
Lees bijvoorbeeld de aanpak van het Ministerie van BZK, waarvan hier alvast een proeve:
Een belangrijk instrument voor het voorkomen van bestuurlijke drukte bij nieuw beleid is de door de Commissie De Grave ontwikkelde IOS-toets: de toest op Inhoud, Organisatie en Sturing. Deze toets bestaat uit een set vragen die inzicht geven in de mate waarin er kiempjes voor nieuwe bestuurlijke drukte zit het nieuwe beleid of in de nieuwe regelgeving.

Macht en Inhoud

Een niet te stuiten eufemisme in het ambtenarenjargon is het begrip "regie". Met enige schroom vermeld ik hier dan ook dat ik lid, zij het adviserend, ben van de Regieraad ICT van de rechtspraak. Die raad adviseert op zijn beurt de Raad voor de rechtspraak over alle aangelegenheden rond automatisering en, niet onbelangrijk, beslist over de verdeling en toekenning van het voor ICT beschikbare budget. Een soort intern fonds voor de ICT-kunst.Tot vorig jaar was ik nogal somber over de besturing van onze ICT en de vele miljoenen die er in mijn ogen niet goed worden besteed. Sinds de komst van de Regieraad is er een kentering merkbaar. Nog steeds gaan er veel munten naar zwarte gaten maar er is nu ruimte er kritisch na te kijken en er openlijk en diepgaand over van gedachten te wisselen. Een belangrijke rol daarin speelt de aanwezigheid van twee rechtbankpresidenten die tamelijk nuchter naar al dat automatiseringsgedoe aankijken. En zodoende kan ook ik beter mijn eieren kwijt. Komt ook nog bij dat een er een tijdelijke baas op de Haagse burelen is aangetrokken die met een frisse blik onze verrichtingen beziet en die bovendien graag mooie boeken leest. Deze ingredienten moeten er wel voor zorgen dat er langzamerhand iets gaat veranderen zodat ook ik de regie terugkrijg over mijn eigen rol in dit voor u ondoorgrondelijke stuk. Inhoud wordt weer belangrijker dan macht en dan ben ik, hoewel toch redelijk gepokt en gemazeld in bureaucratenjungle, meer op mijn gemak.

Nu even niet

Wilders is met zijn actie rond de dubbele paspoorten van Aboutaleb en Albayrak geheel en al ontmaskert als een vreemdelingenhater pur sang. Het moeten tekenen van loyaliteitsverklarringen is een praktijk die rechtstreeks kan worden ontleend aan het fascistische regime waaronder ook ons land geleden heeft. Eindelijk mensen van allochtone afkomst in het kabinet , het zou ons moeten verheugen, en dan dit gezeik van Wilders. Aan wie zijn al die pensionado’s in Spanje en tweede huiizenbezitters over de grenzen eigenlijk loyaal? Hoe meer paspoorten hoe beter in de globale village!
Maar opvallend aan het politieke gedoe rond deze paspoorten is het lage profiel dat de SP in deze kwestie kiest. Op het weblog van Jan Marijnissen is er niets over te vinden, terwijl hij er op tal van onderwerpen als de kippen bij is om zijn visie te geven. Van hem zou je toch mogen verwachten dat hij de opvattingen van Wilders actief zou bestrijden. Zwijgen is ook een vorm van politiek bedrijven , een vorm die we uit diezelfde geschiedenis maar al te goed kennen. De SP laat zich zo wel kennen want tegen een stroom ingaan zou wel eens stemmen kunnen kosten op 7 maart.

The Queen

De film en de rol van Helen Mirren is al voldoende besproken. Op het edelhert na een erg fijne film. Genieten op zondagnamiddag in het Filmhuis. Ik ben een fan van Frears. My beautiful laundrette, Liasons Dangereuses, High Fidelity en nu dus the Queen. Hij laat zijn acteurs echt tot leven komen. Malkovich en Pfeiffer in de Liasons, Cussack en Iben Hjelje in High Fidelity en nu Mirren in the Queen. Aardig in de film is het schoothondjesgedrag van Blair, zowel voor zijn vrouw als voor de koningin. En zijn drang toch graag aardig gevonden te willen worden door de hoogste klasse. Philip wordt afgeschilderd als een volstrekt wereldvreemde echtgenoot die echter ware woorden spreekt over de belachelijke hysterie na de dood van Diana. Kortom het was weer eens fijn om in de bios te zijn.

Tropische verassing

Annemarie had een lovende recensie gelezen van een kindertentoonstelling in het Tropenmuseum. We benutten met haar en Meera het staartje van de voorjaarsvakantie om naar de Bombay-tour te gaan. We waren er vroeg en hadden alle tijd onze koloniale geschiedenis intensief op ons ta laten inwerken. Ons Indie, Suriname, de Papoea's, en niet te vergeten onze slavenhandel tot ver in de 19e eeuw toen iedereen er al mee opgehouden was. Een mooi museum waar je met een dubbel gevoel (een rotbegrip eigenlijk) in rondloopt omdat de meeste spullen die er staan eigenlijk bijelkaar gejat zijn. Er zijn geen erven Noekoem'de Bda die als die van de Goudstikkers acteren. Natuurlijk is het nu in een verantwoord perspectief geplaatst maar toch blijft het niet helemaal goed aanvoelen. De kinderen mochten vanaf drie uur ronddolen in een namaak Bombay-wijkje. Echt heel mooi en bijzonder gemaakt maar zonder de rottende lucht van ginds en hier louter bevolkt door blanke kinderen van zeer welgestelde ouders. We hoeven gelukkig niet op pad naar de Derde Wereld want die komt naar je toe... in het Tropenmuseum. De Tour kan nog een hele tijd gemaakt worden. Reserveren is nodig en ondanks alles is het een aanrader.

Edel handwerk

Met extra belangstelling en heus gevoelde spanning gekeken naar de bordesscene van het nieuwe kabinet en de tv-programma’s verder op de dag. Opvallend op de foto voor het paleis zijn de vele gevouwen handen ter hoogte van het kruis. Staat het muurtje wel op negen meter? Waarschijnlijk is het een diepe oerbehoefte van de mens om de edele delen te beschermen, al was het me bij vrouwen nooit eerder opgevallen. Voordat de bewindslieden worden ingesnoerd door voorlichters komen ze nog wat onwennig uit de hoek. Ons Camiel had ’s morgens voor de microfoon laten weten dat hij het “knetterspannend” vond en dat hij zeker wist dat’ie het “retedruk” zou krijgen. Naar ik aanneem doelde hij hiermee op het oneindige beroep dat op zijn zitvlees gedaan zal worden in de komende periode en niet op zijn aantrekkingskracht op de wegenbouwers, want zo heb ik die stoere jongens nooit ingeschat.
Ronald deed nog erg beweeglijk aan, zowel bij de majesteit als bij Pauw en Witteman. Als bewindspersoon heb je, naast lenigheid van geest, toch iets meer stijfheid nodig. Langzaam zullen de touwtjes van het corset worden aangetrokken. Het brengt me wel op meer begrip voor het beschermen van de schaamstreek met de gevouwen handen door menig minister. Decente stijfheid zullen we maar zeggen. Blijf alleen nog zitten met de vraag waarom ook de vrouwen het doen.
Ab kwam meteen rustig en bedaard over, het bewindsliedenpak zit hem als gegoten. En hij citeerde enkele dichtregels van Jacqueline van der Waals:"Door rustig te schijnen ben ik ook rustig geweest" (uit Verborgen Smart is halve smart). Zo hebben wij van de poezie dat graag, mits niet misbruikt en ook al is het zeker niet mijn gedicht. Zijn eerst wat stevige praat over een rookverbod in de horeca binnen 1 jaar nuanceerde hij na enig vuur aan de schenen in enkele latere bijzinnen onmiddellijk tot een “ambitie”. Een geboren politicus die het handwerk verstaat.

In de Arena

Ik hoorde Bart al heel vroeg bij ons in bed komen liggen en tegen Hetty praten. Over de roltrappen die veel mensen opslokten, het lawaai van het gefluit, de bewakers in hun gele jassen en de aanwezigheid van de ME. Hij was nog zo opgewonden over ons stadionbezoek van de vorige dag. We hadden in de Arena de wedstrijd Ajax- Excelsior bijgewoond. Dat Ajax voor het eerst in 24 jaar niet won van Excelsior was overigens niet onze verdienste noch schuld.
Chris die vanwege zijn zaak seizoenkaarten van Ajax heeft c.q. kan bemachtigen had het fijn geregeld. Ik wilde al langer een keer met de mannen naar een voetbalwedstrijd. Ik weet nog hoe imponerend ik het als kind vond om in zo’n stadion naar een wedstrijd te kijken. Dat ik heel mijn verdere leven nog hooguit 5 keer in een stadion ben geweest heeft er wellicht voor gerzorgd dat die weinige keren in mijn autobiografische geheugen zijn gegrift. Gelet op Bart’s reactie is dat effect ook bij hem bereikt.
Het viel William, die voor de logistiek en gezelligheid mee was, en mij op dat er zo’n negatieve sfeer hing in het stadion. De Ajax-aanhang maakte een verveelde indruk. Een hoop gekanker, nauwelijks aanmoedigingen, wel vaak fluitconcerten. Voor spelers die tegen de zin van hun supporters waren opgesteld, voor overtredingen van de tegenstanders en voor, in hun ogen verkeerde, beslissingen van de scheidsrechter. In het vuur van het spel mag af en toe best eens gescholden worden maar wanneer het enthousiaste aanmoedigen en juichen ontbreekt dan is er toch echt iets mis. Werk aan de winkel voor een minister van Jeugd en Sport, die moet er natuurlijk komen,want aan mijn jongens is gisteren het verkeerde voorbeeld gegeven.
Derk zei in de auto terug dat hij later het liefst ME-er zou willen worden. De idolen bevinden zich niet meer op maar rond het veld.

In de praktijk

Zo luidde de titel van een aardig, mooi slepend,lied van Roy Aernouts, de winnaar van het 29e Leids Cabaret Festival. “In de praktijk” moet dan wel op zijn Vlaams worden uitgesproken. Het lied ging over de marges tussen hooggestemde idealen en moraal en het leven in de (liefdes-)praktijk van alledag. De finaleavond was zwaar. Alle kandidaten hadden een vertellende, ingetogen stijl en dat hou je echt geen anderhalf uur vol, zeker niet als het warm en benauwd is in de Leidse Schouwburg. Te weinig ernergie en te weinig ruimte voor ontlading, het legde een matte deken over de avond. Dat het sprankelender kon had ik dinsdagavond nog gemerkt tijdens een voorronde.
In de praktijk komt het festival voor mij neer op een jaarlijks uitje in mijn eentje, althans zonder vrouw en kinderen. Die ruil ik in voor Harry met jonge jenever en biertjes ter voorbereiding op voedzame maaltijden in schaars verlichte cafe-restaurants waar wij de wereld, de kunsten, onze strevingen en tekortkomingen vloeiend bespreken alsof we elkaar gisteren voor het laatst hebben gezien. De aangename vertrouwdheid der vriendschap tegen het ons zo dierbare Leidse decor.
Bovendien had de door Kees meegetroonde oude schoolvriendin nog onlangs als zuster onder onze Mark van der H. gewerkt, hetgeen, vanwege van der H’s betrokkenheid bij het festival in de oertijd, een ongekende toevalligheid was aangezien we op Van der H kwamen wegens de naam van zijn vrouw en die van Harry’s zus. En we hebben hem al in geen twintig jaar gezien en nu dan die virtuele ontmoeting via via. Maar dat terzijde.
In de praktijk wordt het altijd te laat op het festival. Ze snuiven geen coke die cabaretiers en hun groupies en coterietjes, maar ze drinken en roken bovenmatig. En ja ik kan op mijn leeftijd toch moeilijk achterblijven.

Roeping

Het event van de week is uiteraard de voordracht van Ronald als minister van OC&W. Het gebeurt je niet iedere dag zullen we maar zeggen. Hij ruilt zijn wetenschappelijke topbaan en dito aspiraties in voor een politiek-bestuurlijke functie. Een moeilijke afweging, zeker wanneer je daarin betrekt dat een politieke baan heel wat onzekerder is dan de beschutte wetenschapssfeer. Met een beetje geluk was’ie wellicht ooit in de buurt gekomen van een Nobelprijs of in ieder geval tot nog vele indrukwekkende wetenschappelijke vondsten. De marges van de politiek zijn beduidend smaller en het is in belangrijke mate moeizaam laveren in een wereld van gevestigde belangen. Wat het toetreden tot het politieke bedrijf betreft pas hij wel in de geest van het kabinet, want ik meen dat hij het doet uit “roeping”. Natuurlijk speelt ijdelheid een rol, bij wie niet zou ik denken, en de beleving van het kunnen uitoefenen van een zekere macht. Belangrijker is dat hij vanuit het sociaal-democratische gedachtegoed graag invloed wil uitoefenen op het landsbestuur. Dat bleek al uit zijn columns en zijn betrokkenheid bij de PvdA.
Ik denk dat het prettig voor het land is dat verlichte, erudiete, en zeer intelligente mensen zich beschikbaar stellen voor de politiek. Dat verhoogt de status en het aanzien van de overheid en de politiek waarvan maar al te vaak de zwakke en foute kanten worden belicht. Alleen al vanuit dat oogpunt is zijn keuze een goede. Natuurlijk ook, zoals ik al eens zei tegen een interviewer van de Intermediair, omdat ik nu een minister als vriend heb. Daar kun je mee aankomen op een verjaarspartijtje. Overigens schept die combinatie van vriendschap en zijn publieke functie, zo zie ik het tenminste, enige verplichtingen aan mijn kant. En dat betekent dat je er weinig over zult lezen op deze weblog.

VUsion

Wouter Bos kwam vrijdag in een interview in de Volkskrant op meerdere punten aardig uit de hoek. In de eerste plaats maakte hij publicitair de weg vrij om weer een stropdas te gaan dragen. In de tweede plaats antwoordde hij handig op de vraag of hij nu ook zelf leiding zou moeten geven aan het snijden in het ambtenarenappraat op zijn toekomstige ministerie. “Wellicht” was zijn ultra-korte reactie. In de derde plaats nam hij de verkiezingsnederlaag eindelijk eens op als ook een falen van zichzelf hetgeen bij hem tot extra strijdlust had geleid. Ten vierde pareerde hij de kritiek op de algemene teneur van het nieuwe beleid dat spruitjeslucht zou ademen met de opmerking dat je spruitjes ook pittig kunt wokken. Kortom, hij maakt een vitale indruk.
Het regeerakkoord lezend ben ik het met de libertaire critici, waaronder tal van redacteuren van de NRC, niet zo eens dat het een terugverlangen naar de jaren vijftig behelst. Ik zie in het akkoord meer een mengeling van Calvijn, het arbeidsethos staat hoog in het vaandel, en van Cohens leitmotiv, de boel bij elkaar houden. Ik had het motto zelf kunnen verzinnen. Geen bevolkingsgroepen tegen elkaar uitspelen, de scherpe kantjes van de markteconomie dempen, en een offensief om achterstandswijken uit het slop te halen. We hoeven niet iedere zondag kerk noch koopgoot in.
Aandacht voor sociale verbanden is geen monopolie van de normen- en waardenleer van de christenen maar vormt ook een rode draad in het denken van de sociaal-democratie al was het daar meer gericht op de buurt dan op het gezin en de wat vage notie van solidariteit..
Vadertje Drees was populair omdat hij in feite de belichaming was van wat de bevolking van de overheid wil. Zijn aanduiding valt samen met die van Vadertje Staat. Zorg en een licht paternalisme, betutteling is er een ander woord voor, vinden we, mits prudent toegepast helemaal niet zo erg, De christelijk-sociale maizena als bindmiddel voor onze verweesde samenleving (Pim leeft voort). We moesten er maar eens, al vrees ik voor mijn ambtelijke job, op inzetten: zusammen.
(PS na het schrijven van dit blogje las ik de column van Bert Wagendorp in de Volkskrant en het lijkt enigszins op mijn waarnemingen)
(PS2 De vorige regering had mijn Transitbusje reeds in een veel zwaarder belastingtarief gemanouvreerd maar nu vrees ik zowel voor extra kosten van een roetfilter en als hogere accijns op de diesel. Hoe de keuze voor zo’n doelmatig en sober vervoermiddel toch kan verkeren!)

Talking Suite

Stefan hield op mijn verjaarsfeestje, als nazaat van een van mijn typetjes, een toespraak over mijn gemiste kansen. Net niet de goede rechtenstudie, net niet de goeie vrindjes, geen meisje van stand getrouwd en te weinig oog voor de uitgeversbelangen. De lengte van de voordracht, het luistert nauw in het leven, deed ietsje afbreuk aan het effect van de leuke tekst.
Ter voorbereiding van een bijeenkomst van IT-top van onze rechtspraak had Stefan een notitie van twee A-viertjes vervaardigd. Onze taakverdeling is zodanig dat ik bij die bijeenkomsten zit en niet Stefan. De notitie vormde de leidraad van het betoog dat collega Marcel hield over het mogelijke nut van de inzet van een suite, in ons jargon een samenstel van softwareprodukten dat beoogt een veelheid aan functies te kunnen ondersteunen, ten behoeve van de ontwikkeling van programmatuur voor de rechtspraak. De voorzitter wist de notitie te ontfutselen aan de secretaris en droeg er uit voor om het uiteindelijke besluit te formuleren. Marcel gaf openlijk de credits aan Stefan. De lengte van het stuk deed afbreuk aan de complexiteit van het keuzevraagstuk waarvoor we ons gesteld zagen, maar het effect was optimaal. Over nauw luisteren gesproken.

In-druk-wekkend

Mart is van de boeken en de bladen. Leuk dat digitale gedoe maar er gaat niets boven een fijne foliouitgave, zo moet hij samen met Margreet gedacht hebben. Hij zette zijn relaties en talenten in om Coef’s Magazine te maken. Margreet en Hetty schreven teksten, verzamelden kopij en foto’s en zo maakten ze met z’n allen een fraai tijdschrift waarin zeer uiteenlopende familieleden en vrienden hun bijdrage leverden.Van zoveel werk en aandacht ten behoeve van mijn verjaren ben ik nog steeds beduusd.