Verlof A

Partyverhuur het Bockje had de bar pontificaal in de kamer neergezet en in de achtertuin de tenten opgebouwd en inventaris achtergelaten. Met behulp van William, Mart en Margreet en de kinderen werd de kroeg rap ingericht. Heleens vitrage voor de ramen, de spiegel uit de slaapkamer van Esther en de lamp uit hun gang. William, wie anders, bedacht een ingenieuze constructie voor de achterzijde van de bar waarop ik twee bij het Goed gekochte vitrinekastjes kon plaatsen. Rond tienen konden we het bier uit de tap laten stromen en werd met de hulptroepen het Cafe nat gemaakt. De opmaat voor drie onvergetelijke dagen. Veel blogjes waard ook.

Van boven gezien

De tuin moest opgeruimd. Komend weekend moet er een tent-aanbouw aan het huis vanwege mijn feestje. In weer en wind had ik alles redelijk opgeruimd. Toen kwam buurman met de hogedrukspuit op de proppen. Het leek hem verstandig de alglaag van het terras te spuiten zodat de gasten volgende week niet meteen op hun bek gaan. Fluitje van een cent met zo’n krachtige straal. Maar het bleek een hels karwei want alle tegels moesten stuk voor stuk stevig worden bewerkt. William bedankt voor drie uur werk en de foto. Wel werd het heel erg schoon, een bijna blinkend stoepje. En tijdens deze zeer grondige reiniging bedacht ik me dat ik zo niet alleen voorbereid zou zijn op een fatsoenlijke ontvangst van het bezoek maar ook op de eventuele wederopstanding van mijn moeder. Want het is alleen voor haar dat ik uiteindelijk dit boenen doe. Ik wil van haar, mijn opperpoetskoningin, een instemmend knikken.

Grondig voorbereid

Echt goed in IT ben ik niet. Van Geologie ken ik nog wat beginselen uit mijn Aardrijkskundelessen van Meneer Ritsma. Dus voelde ik geen enkele belemmering om een bodemkundige kaart van de Informatietechnologie binnen de rechtspraak te schetsen. Ik moest een praatje, nou ja praatje, Ronald van de H. had me een uur gepland, houden op een “expert-meeting” over Rechtspraak en ICT in 2015. Het werd georganiseerd door de directie Rechtsbestel en nog wat van het Ministerie van Justitie. Ronald had mij gevraagd een overzicht te geven van alles wat er zo’n beetje op IT-gebied aan de hand is bij ons. Een blik naar de toekomst kan niet zonder een korte duik in het verleden en zo kwam ik op de metafoor van de aardlagen. Want iedere majeure technologische ontwikkeling in de IT laat nog dagelijks zijn sporen na in onze organisatie. Iedere tijdperk kent zijn eigen type systemen, systeemontwikkeling, en de daarbij behorende kermis van gebruikers- en beheerorganisaties. Rond al die lagen is een koek ontstaan waarin de erfenis (legacy) wordt bewaakt en gekoesterd. Wij van Bistro zijn van de bovenste laag, de deklaag. Natuurlijk pochte ik dat deze deklaag vooral was komen aanwaaien, als Limburgse Loss, en derhalve de meest vruchtbare is. Nog even en een ijstijd of vloedgolf zorgt voor een nieuwe afzetting.
De meeting ging alle kanten op en leverde weinig op. Gelet op het groot aantal aanwezige beleidsambtenaren met vage praat kan ik de formerende partijen begrijpen in hun streven om stevig te snijden in de Haagse burelen. Natuurlijk niet in Utrecht en Lelystad.

Uitgedorpt

Allenig heet de voorstelling, het optreden eigenlijk, van Daniel Lohues. De helaasheid der dingen het boek van Dimitri Verhulst. Het eerste gezien, het tweede gelezen. En in een vorige blog repte ik reeds van een bezoek aan Jeroen Zijlstra. Allemaal authentieke mannen van het platteland en ze verloochenen hun afkomst niet. Zijlstra en Verhulst zijn onthecht, weemoed en verliefdheid op hun dorpse jeugd zijn belangrijke thema’s in hun werk, waarbij het rauwe onopgesmukte verleden van Verhulst met heel veel vaart en humor wordt verteld. Lohues cultiveert zijn regionalisme door in een Drents dialect te zingen, z’n entra-acts doen in onderkoeldheid sterk denken aan Finkers. Na het bombardement van deze dorpse gevoelens in de afgelopen twee weken is de emmer nu wel vol. Verhulst wint omdat zijn sentiment er niet bovenop ligt maar er tussendoor sijpelt. Ik verlang nu even naar de grote stad.

Stemmen op schrijvers

Pim Fortuyn werd enkele jaren geleden tot Grootste Nederlander aller tijden gekozen. Dit jaar kan je, op initiatief van de NRC, kiezen voor het beste Nederlandse boek. Gisteren las ik dat in de tussenstand "De ontdekking van de hemel" van Harry Mulisch nummer 1 stond. Daar wordt je allerminst vrolijk van. Mulisch's Ontdekking vond ik wel een van de meest saaie en doorzichtige boeken die ik tot dan toe had gelezen en waarin ik niet verder kwam dan 200 bladzijden . De film met Jeroen Krabbe helaas ook gemist. Je kunt nog een tijdje stemmen op het beste boek en dan kan het niet anders zijn dan dat je voor Titaantjes van Nescio kiest, of desnoods voor een boek van Haasse of Hermans. Ik ga alsnog "At your service" nomineren om het belachelijke karakter van dit type verkiezingen te onderstrepen. En voor het tot leven wekken van Pim Fortuyn moet je bij Helmert Woudenberg zijn.

Stel je voor

Terwijl het buiten windkracht 10 stormde zaten wij met een handvol publiek in de kleine zaal van de schouwburg te luisteren naar Jeroen Zijlstra's optreden onder de titel "Stel je voor". Een kadootje van Mart en Margreet voor ons 11-jarig huwelijksbestaan. Ik had er niet veel zin in maar de band hoefde maar drie nummers te spelen en ik was verkocht. Veertigersrepertoire bij uitstek. Over het verlies van de Roots, over de dood van vader en moeder en natuurlijk over de liefde. Heel wat nieuwe nummers en mooie vertolkingen van oude. "Een Wieringer in New York, Grietje en Safari swingden de pan uit. Soms iets te melancholiek maar dat vergeef je hem onmiddellijk. De stem die naadloos past bij de saxofoon.Lekkere arrangementen. De blazers deden het beter dan de wind. Een fijn kado voor 11 jaren trouwe dienst.

Afwijkingen

Elsje, de vrouw van Sjaak, is getagged om zes vreemde eigenschappen te noemen. Ina en Sjaak hebben de handschoen ook opgepakt. Nou zijn de meeste eigenschappen die ik daar gelezen heb niet echt heel “weird” te noemen. Dat ik alles goed kan uitstellen behalve het klaarkomen is niet uniek gelet op de spam die ik krijg waarin middelen worden aangeprezen die mij daar goed bij kunnen helpen. Dat het soms lekker is om het poepen even uit te stellen, wat overigens ongezond schijnt te zijn, lijkt me wel wat weirdower, maar niet iets waarover je op je weblog gaat uitwijden. Dus dan komen er wellicht wat afwijkende of vreemde eigenschappen naar voren zoals het bij vergaderingen zonder enig pardon verslinden van alle koekjes die op tafel staan, het snel naar binnenwerken van een pond druiven die juist voor de kinderen bestemd waren of het ontlopen van internationale bijeenkomsten om zo je slechte actieve talenkennis, wat niet past bij de globaliserende samenleving noch het beloningsniveau, te maskeren. Dan waren we de angst en vrees voor hoogte en kermisattracties nog vergeten. Maar echt weirdo is het allemaal nauwelijks te noemen Het smakken, morsen, kruiskrabben en stevig geurend winden, allemaal van mijn vader geerfd en waar ik me ondanks mijn opleiding nooit echt helemaal overheen beschaafd heb, past bij mijn boertige roomblanke wezen. Dat mij dat er van weerhouden heeft om met hoog opgeleide rijke meisjes van goede komaf aan te pappen lijkt me logisch. Niets om me zorgen over te maken dus. Net als Els, Ina en Stefan ben ik redelijk normaal. Zes vreemde gewoonten opnoemen vind ik dan ook niet te doen.
(voor een echte wierdo verwijs ik graag naar Koot’s Necrofiel: filmpje!)

Narrowcasting

Toespraakjes houden vind ik leuk. De ene keer span ik me er meer voor in dan de andere, en mede afhankelijk van die inzet is ook de mate waarin het een geslaagde voordracht wordt. Voor Heleen’s 50e had ik gekozen voor een beschouwinkje van haar eigenschappen aan de hand van drie beelden: het PSP-affiche Ontwapenend (klik aldaar op het kleine plaatje voor een vergroting), twee lentevaasjes van De Bazel en de Rode Boom van Mondriaan (zie plaatje). Het idee om aan de hand van beelden iets te doen, de keuze voor het format als het ware, werkte zodanig dat ik gedwongen werd tot de focus op enkele aspecten en net als bij een goed Sinterklaasgedicht waaier je dan niet zo uit. In de beperking etc. Ik oefende het speechje op mijn zoldertje terwijl Coos zat te Simsen op de PC. Ze vond het veel geklets zei ze en dwaalde er regelmatig van weg. Hetty droeg ik passages voor in de badkamer en ze bezwoer me dat ik de electrische tandenborstel redelijk overstemde. De voordracht zelf, met de beelden er bij opgehangen, liep goed en de aanwezigen waren nadien enthousiast.
Na mijn performances vragen mensen vaak waarom ik niet meer met mijn talenten doe (althans na de geslaagde dingetjes). Ik zeg dan dat ik waardering voor wat ik breng leuk vind maar dat ik datgene vooral zo kan brengen vanwege de situatie en of de mensen waarvoor ik het doe. Ik ben een narrowcaster, terwijl vriend Ronald echt een broadcaster is. Natuurlijk zit bij die zelfbeperking de nodige schroom en onzekerheid over het eigen kunnen, maar ik zou niet goed weten waar ik het in het algemeen over zou moeten hebben. Dan gaan heel andere eisen een rol spelen zo weet ik uit het cabaretfestivalverleden. Het persoonlijk voor iemand iets doen inspireert mij. De schuifdeuren en dit weblog zijn de veilige zone waarin ik kan gedijen. Kortom: gebrek aan lef.

En Toen

Op zondagochtend bij Villa Achterwerk een geschiedenisserie voor kinderen onder de titel En Toen. Het is een herhaling van de serie die vorig jaar al een keer werd vertoond maar die we ‘toen’ niet zagen. In iedere aflevering wordt een 20e eeuws onderwerp behandeld. Zo zagen we vorige week de Krakersrellen rond de kroning van Beatrix en het popconcert in Kralingen. Deze week waren de Italiaanse gastarbeiders en de Watersnoodramp aan de beurt. Het leuke aan de serie is de docudrama-achtige benadering vanuit het perspectief van een kind dat er zogenaamd toen getuige van was. In iedere aflevering is een (steeds ander kind) de verteller van het verhaal. En zo’n benadering trekt kinderen onmiddellijk de geschiedenis in, het worden als het ware kleine historische romannetjes. De vermenging van geensceneerde opnamen waarin het kind figureert en documentaire beelden is mooi gedaan. Er kunnen soms ook nog mooie programma’s worden gemaakt. Hier zijn er enkele online te bekijken

Multi Leone

Leon Giesen, voormalig bassist van de band Toontje Lager, is al een tijdje geleden op de solotoer gegaan en heeft de liefde voor de film en het filmen, gecombineerd met muziek en brengt die combinatie vervolgens in het theater. Net als bij de Wiki (zie hieronder) een multimediale aanpak. Heleen trakteerde ons vanwege haar 50e verjaardag op een speciale voorstelling van “Mondo Leone”. Ik ervoer tijdens het fraaie ingetogen programma een parallel met deze weblog. Leon werkt kleine onderwerpen of obeservaties uit het dagelijks leven uit in filmpjes ondersteund door alleen muziek of muziek en liedteksten. De onderwerpen zijn heel Hollands: een vlucht spreeuwen, een spel met fragmenten uit “Alleman”, autorijden door stad en land, zwemles. Hier kun je zijn clip "Het ei van Leon" bekijken. De voorstelling ademt daardoor een herkenbare poetische maar toch direkte, licht melancholieke sfeer. Een sfeer die heel goed paste bij de gastvrijheid en warmte van het verjaarspartijtje.
Drie beeldschermen, livemuziek en de authentieke theaterpersoonlijkheid van Leon maken de voorstelling tot een aangename belevenis. Soms misschien iets te braaf en te kabbelend maar dat mocht ook wel op een feestelijke en genoeglijke zondagmiddag als deze.
(Veel herkenbare Utrechtse beelden)

Werkstukkipedia

De internetencyclopedie Wikipedia is gemaakt met behulp van Mediawiki-software. Dit is zogenaamde “open source” programmatuur. Dit betekent dat de code (het computerprogramma) publiek bekend is en dat iedereen kan bijdragen aan de verbetering van die programmatuur dan wel er andere programmatuur makkelijk aan kan koppelen. De Wikipedia is eigenlijk een voortzetting van de programmatuurgedachte in een publieke encyclopedie. Het leuke van de software is dat het, net als dit bloggen, de drempel om te publiceren op internet heel laag maakt. Je kunt heel makkelijk een eigen naslagwerk op internet beginnen. Op mijn voorstel heeft Coos een klein werkstuk dat over “het gezicht” moest gaan in een Wiki ondergebracht. Zo heeft ze niet alleen een papieren werkstuk maar ook een werkstuk op Internet. Het mooie daarvan is dat je een veel rijker werkstuk kunt maken. Gekleurde plaatjes, video- en geluidsfragmenten en links naar websites waar je veel meer over een onderwerp kunt vinden zijn zo gemaakt. Je hebt meer mediale mogelijkheden en zo kun je een werkstuk meer context geven. Dat een Wiki maken kinderwerk is moge blijken uit het voorbeeld. Ik heb Coos een half uurtje ingewijd in het maken van een Wiki en met die opgedane basiskennis is ze aan de gang gegaan. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om het feit dat je door het zelf verwerken van de stof in een scriptie meer leert dan alleen maar door iets te lezen of uit je hoofd te leren. De Wikibenadering sluit wellicht te makkelijk aan bij de zapneiging van de jeugd van tegenwoordig. Anderzijds kom je zo spelenderwijs met veel leerzaam materiaal in aanraking. Het lijkt me een educatieve innovatie.

Haags bakkie

Vanmiddag was ik in de buurt van het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik had honger en kon mijn auto op “Catsheuvel” parkeren. Ik liep tegen “zo’n typisch Haags koffiehuisje” op en ik nestelde mij in dit “Cafe Statenplein”. Het was na lunchtijd. Er waren maar enkele klanten in de zaak. Broodje tartaar, broodje ham, broodje kroket en een melk. Lekker luisteren naar het Haagse geleuter van de twee mannen verder op. Ze zaten een sjekkie te draaien, slap te ouwehoeren en hadden een flesje bier voor zich. “Je ben een goed mens maar je heb helaas geen knieen in de trui.” Even dacht ik, in een bui van escapistisch genoegen, dat het pas echt vakantie zou zijn om twee dagen in zo’n koffiehuis te gaan zitten niksen, wat kleppen, de krant lezen en over het winderige Statenplein turen. Met een pakkie shag en een paar flesjes bier. Niemand die er wat van zegt. Bestelde nog een koffie. Ik schrok wakker uit mijn Martin Brilachtige overpeinzing en bedacht dat ik slechts enkele euro’s bij me had.. Vroeg de Cafebaas achter zijn broodjesvitrine of ‘ie er bezwaar tegen had dat ik even ging pinnen. Helemaal geen probleem. In Cafe Statenplein weten wie ze kunnen vertrouwen. Bij terugkomst vroeg ik om de rekening, de totale schade bleek zeven euro en vijfenveertig cent. Bij nader inzien had ik niet naar de automaat gehoeven. Het even daarvoor beluisterde nieuwsbericht over de recordlaagte van de inflatie in 2006 werd in het koffiehuis bevestigd. Wat geld betreft kan ik er wel een week op vakantie. Maar dan bladdert de romantische sjeu er toch echt wel af, denk ik.
(Pas nu viel het me op dat de hemelsbrede afstand tussen het Catshuis en Madurodam maar enkele honderden meters is. Symbolische gedachten rond de formatiebesprekingen welden in mij op.)

Toogdagen

De uitnodigingen voor mijn vijftigste verjaardagsfeestje zijn de deur uit. Ik pak flink uit rond de 3e februari. Op 1 februari een kleine familiereunie met mijn neef en nicht en de vroegere buurmeisjes. Vrijdag ontvang ik aan het eind van de middag mijn collega’s en ’s avonds de buurt. Zaterdag tenslotte vrienden en kennissen. Ons huis wordt omgebouwd tot cafe “In de Vergulde Abraham” met heuse bar, valletje voor het raam en tafeltjes met kleedjes. Het is weliswaar drie dagen feest maar steeds met overzichtelijke gezelschappen en Klaas weet dat ik daar van houd. Er is nog veel te doen maar de eerste stap is genomen en het onomkeerbare organisatieproces is gestart. Je wordt tenslotte maar 1 keer vijftig en drie dagen in de marinade is een lonkend perspectief.

In en in formeel

Er zijn enkele foto’s gemaakt van het kabinet-informerende-gezelschap onder leiding van de heer Wijffels in het Friese Beetsterzwaag. Het christelijk jongelingengezelschap had uitdrukkelijk een dresscode meegekregen van de informateur, we houden het informeel, dus liefst wat casual. En zo zie je Bos’secondant Tichelaar (12e op de lijst, nu het op zaken doen aankomt mag de van origine Turkse vrouw op nummer 2 niet aanschuiven, hoezo electorale overwegingen?) in een trui die hij bij Overdiep Herenmode in Heerenveen heeft gekocht. Ongeveer zo’n trui als de weerman op RTV-Oost aan heeft en waarvan later duidelijk wordt dat Middelink uit Goor (sponsor) hem zo heeft aangekleed. (de rode trui in het hoekje is van Tichelaar) Politici in vrijetijds-kleding roepen bij mij altijd wat weerstand op. Het komt vaak veel gedwongener over dan de pakken die ze aan hebben terwijl het tegenovergestelde de bedoeling is. De foto van het gezelschap geeft een beeld van hetgeen wij natuurlijk wel eens tegenkomen in een van die eindeloze conferentieoorden waar we vertoeven. De afdeling Leven van Assurantiebedrijf van der Kooij bespreekt de belangrijke veranderingen in de pensioenwetgeving voor het komende jaar. Je ziet ze ongelukkig zijn in de kleding die weliswaar “casual” is maar die ze ook hun vrije tijd niet dragen. Ik weet het nu zeker. Het komt goed met ons land. Leve Arie Slob.

Eerste trede

Bart en Derk hebben drie maanden muziekschool achter de rug. Bart leert spelen op een keyboard, Derk op een saxofoon. De kosten voor de opleiding zijn aanzienlijk en volgens mij kunnen kinderen uit gezinnen die het minder hebben dan wij nauwelijks nog muzieklessen betalen, maar dat terzijde. Hetty heeft de meest muzikale DNA, ik kan toon noch maat houden, en is daarmee de oefenhaas. Ze moet de jongens vaak moeizaam dwingen hun instrument ter hand te nemen en vervolgens is het geven van aanwijzingen een schier onmogelijke taak. Een beetje aanwijzing of kritiek en ze zijn als door een wesp gestoken. Van wie ze dat nu weer hebben? Dus wordt het de ene keer met grote omzichtigheid en de andere keer directief en streng geprobeerd, doch de verschillen in aanpak laten nauwelijks een ander reactiepatroon zien. Toch lukt het Hetty ze redelijk te laten oefenen en maken ze zelfs wat vorderingen. Ze vinden het ook leuk om meer samen te gaan spelen en elkaar dingen te leren. Wellicht biedt deze vorm van “peer-learning” op korte termijn soelaas en kan Hetty’s inspanning worden afgebouwd. Met het samenspel zetten een stap op de eerste trede op weg naar de Von Trapp-familie. U zult nog van hen horen (dat denken ouders altijd).

Praatplaatje

(wil je de foto groter dan moet je er op klikken) Deze foto was Hetty en mij vorig jaar al opgevallen. Gelukkig een herdruk in het foto-jaaroverzicht 2006 van de Volkskrant (veel plaatje, weinig praatje). De foto is gemaakt na een bombardement door Israel van delen van Beiroet waarin Hezbollah zich had verschanst. De korte oorlog in de zomer van 2006 is hevig en vele wijken van Beiroet
liggen in puin. Een mondain gezelschap, want Beiroet heeft zich de afgelopen 10 jaar tot een fancy stad ontwikkeld, komt in een cabriolet de schade opnemen van het laatste bombardement.
De foto is om meerdere redenen fascinerend. Het rijke gezelschap, met een cameraatje in de weer, laat zich kenschetsen als een stel ramptoeristen. De tegenstelling tussen rijk en mooi enerzijds, en arm en vernield anderzijds is scherp aanwezig. Zo’n man met vier mooie meiden in zijn wagen is bovendien enigszins jaloersmakend en dat contrasteert opnieuw krachtig met het bizarre decor. De foto lijkt geensceneerd, de cabriolet is in de opname voor een reclamefilmpje de verkeerde set op gereden.
Tenslotte zien we eigenlijk ons zelf in de foto: wij zijn het decadente gezelschap in de auto, de kijkers die rijk en veilig de schade van enige afstand monsteren. De TV-camera is onze cabriolet. De lichte verontwaardiging wordt gevoed door schaamte.

De foto is van Spencer Platt, Getty Images. Voor een kleine serie van zijn hand over de oorlog die Beiroet trof verwijs ik naar de Atlanta Photojournalism Contest.