Splinter of balk

Ooit begon ik dit blog met een plaatje van Sicco. We waren samen aan het wandelen geweest in Limburg. Die foto, evenals de rechter hierboven werd gemaakt op de Kruisweg op de Kollenberg te Sittard. Er staan langs die weg 7 statien, ook wel genoemd voetvallen, waarin de laatste gang van Jezus naar het kruis wordt verbeeld. Hier kijkt Sicco naar het beeld waarbij volgens de tekst "Jezus wreedelijk wordt gegeeseld". Reve zou er van genoten hebben.
Aan het slot van het boek van Stefan Brijs speelt een kruisweg een cruciale rol. Ik moest bij zijn beschrijving onmiddellijk denken aan onze trip van toen. Het is mijn referentiekader. Iets dergelijks gold ook voor de beschrijvingen van het opgesloten zijn van de jonge Victor Hoppe in het klooster. Het riep herinneringen op aan de filmbeelden van de Magdalena Sisters.
Het geloof, religie is diep in onze cultuur gepenetreerd en volgens sommigen is het een vergissing te denken dat we zonder religie zouden kunnen. Het verlichtingsideaal miskent blijkbaar een diepgewortelde behoefte van de mens. Dat je er behoorlijk kierewiet van kan worden legt Brijs in zijn Engelenmaker fraai bloot.
In de NRC van vorige week schreef Marc Chavannes over de rol van het geloof in de Amerikaanse politiek. Het was om met Wim de Bie te spreken een hele lap, maar ook daarin werd weer duidelijk dat de rol van religie door links altijd wordt onderschat. Ik voorspel een goede uitslag voor Balkenende volgend jaar.
We zijn voorlopig nog niet van God af.

Ruimteinvestering

Weer wat beleidsjargon rijker na een avond met de Deventer culturele instellingen om de tafel gezeten te hebben. Wij mochten onze mening geven over de nota van wethouder Berkelder, waarin deze de noodzaak aangeeft om stevig te investeren in cultuur. Heleen had mij vooraf op het hart gebonden positief te zijn dus loftuitte ik de praktische inslag van de nota. Niet teveel vage voornemens verpakt in wollige culturele beleidstermen maar een verademende down-to-earth benadering, zoiets heb ik gezegd. Alle instellingen waren redelijk positief over de nota omdat voor de meesten wel een investering wordt voorzien en de wethouder zich niet inhoudelijk bemoeit met wat de instellingen doen. Dat zit wel goed, is zijn mening. Het werd aan de ovalen tafel van diversionist Jozka van Vuuren daarom geen echt debat noch het louter preken voor eigen parochie, maar wel een aardige gedachtewisseling. Maarten Koeman leidde het gesprek zeer kundig. Uiteindelijk werden al pratend wel enkele poten onder de nota vandaan gezaagd. Zo mikt de wethouder op "clustering van culturele functies" rond de Nieuwmarkt en het Grote Kerkhof. Uit wat naar voren werd gebracht werd duidelijk dat een dergelijke clustering geen doel op zich zou moeten zijn. Eerdere samenwoonprojecten hebben laten zien dat die niet per se tot meerwaarde of hogere doelmatigheid leiden. De Deventer binnenstad is eigenlijk al een cluster van culturele voorzieningen en dat, zo vonden de grachtengordeldieren die rond de tafel verzameld waren (Parochie Centrum), moest toch vooral maar zo blijven.

Spaans benauwd

Kenner noch groot liefhebber van wijn, zo kan ik mij zelf wel kenschetsen. Maar ja, je wilt voor je gasten toch iets goeds onder de kruk hebben. Tot voor enkele jaren zorgde Klaas daarvoor. Hij proefde met een klein gezelschapje een hoop wijnen van een goede importeur en maakte een shortlist, waarbij elke wijn voorzien was van een toelichting. Een soort jaarlijkse wijnblog eigenlijk. Via het bijgeleverde formulier kon je dan de dozen van jouw keuze bestellen. Ik had meestal een jaarlijkse zending van zo'n zestig flesjes. Stond ik niet voor aap als ik wijn schonk. Maar Klaas stopte er mee, het werd te arbeidsintensief. Sindsdien ben ik aangewezen op de adviezen van wijnverkoper Frank Slot.
Zondag bezochten wij, de buurman en ik, een proeverij bij de wijnverkoper en och wat voelden we ons opgelaten tussen al die proevende, spugende en keurig uitziende mensen. Je kon er wel van meer dan 200 soorten proeven en ik was na vier bodempjes de draad al geheel kwijt. Hik. Slot is een liefhebber van Spaanse wijnen, die waren er in overvloed, doch laten we het op zijn wijns formuleren: het temperament van deze wijnen contrasteerde onvoldoende met onze levenshouding waardoor de smaak vervlakte. In minder dan een half uur hadden we het daar bekeken.
Klaas kunnen we niet meer vragen, we moeten hem juist iets bieden, maar Heleen, de enige echte gediplomeerde vinologe in mijn vriendenkring zou toch een jaarlijks lijstje voor ons moeten kunnen samenstellen. Klein proeverijtje erbij en dan via haar een paar treetjes wijn voor onder de keldertrap. Teneinde het een beetje interessant te maken moeten de deelnemers wel zo'n 150 euro aan flesjes willen wegtikken. Wellicht begeleidt door Heleens eigen vinolog voor het communitygevoel. Liefhebbers?

Gescheiden gevoel

Hetty en Coos zijn naar hun jaarlijkse weekeindje Vlieland. Dus ik moet het samen met de mannen rooien. Vrijdag na het werk met hen naar MacDonalds. En als je daar zo in je werkkostuum met twee jongens aan de hand binnenkomt voel je je op en top de gescheiden vader die niet in staat is een eenvoudige maaltijd aan zijn weekeindkindertjes voor te zetten dan wel de vader die ze met dit soort uitjes nog enigszins uit hun moederlijke omhelzing tracht terug te kopen. De blikken van andere vrouwen, die wel netjes samen met hun man en kinderen aan een tafeltje zitten, voel je in je rug branden. Er zit niets anders op zo verleidelijk mogelijk terug te kijken om hen hoop te geven dat er voor hen ooit nog wat, wellicht wat ouder en rijpers, maar vooral toch iets beters in het vat zit. Wanneer je tenslotte de etens- en papierresten in het klapafvalvat deponeert verdwijnt ook die illusie. Op het toilet verwijder je de uitgelopen mayonaiseklodder van je wang en verlang je naar huis en haard. Ze hebben het vast gezien. Met extra veel energie en intonatie lees ik later de jongens voor het slapen gaan "de Rode Prinses" voor.  

Goed getroffen

Afgelopen donderdag werd Thomas van der Bijl vermoord. Hij was eigenaar van Cafe de Hallen in Amsterdam-West. Zijn moord past in een rij liquidaties in de Amsterdamse onderwereld, in het bijzonder rond Willem Holleeder. Ik vond de foto, ondanks de moord, wrang grappig en het is de kunst van de fotograaf het toeval te treffen: "Cafe de Hallen, gewoon eens gezellig binnen komen vallen!" De technische recherche bestudeert de gevolgen van de inval die tot de dood van Van der Bijl geleid heeft.
't Is uitkijken geblazen voor de werknemers in de hoofdstedelijke horeca. Wanneer iemand vraagt: "Mag ik effe afrekenen�" dan klopt het hart al in je keel.
En tenslotte waar vind je nog zulke vitrage tegenwoordig?

In de olieverf

Van Klaas moeten we we een goede game bedenken. Maar Ronald heeft zich voorlopig nog niets van het advies aangetrokken. Hij schildert verwoed door. Afgelopen maandag mocht ik mezelf bewonderen. Vanuit een zwarte achtergrond springt mijn portret naar voren. Het is een enigszins vreemde ervaring. Een foto is redelijk normaal geworden, een geschilderd portret is toch weer wat anders. Je spiegelbeeld beweegt niet, terwijl het toch levendig is geschilderd. De kleurstelling is een tikkeltje katholiek: Ronalds achtergrond komt hier op de voorgrond. Hij schrijft het niet alleen maar schildert het ook van zich af.
Ooit ben ik ter gelegenheid van mijn eerste huwelijk met Barbie op een schilderij vereeuwigd. Het staat nu bij ons in het washok. Ronald laat het zover niet komen. Hij houdt zijn portretten zelf en daarmee word ik onderdeel van zijn eregalerij. Zo streelt niet alleen het portret mijn ijdelheid maar ook nog eens de plaats waar'ie hangt.
 

Bloemenslinger

Aan het eind van tweede paasdag reden we naar Bussum, tegen het terugkerende vakantieverkeer in. Wel heel wat Duitsers gezien, maar veel minder dan in mijn herinnering.
Ik woonde in mijn jeugdjaren aan de E8, tegenwoordig de A1 De E8 was toen een internationale wegverbinding naar Duitsland die zich dwars door ons dorp slingerde. Aan het einde van een paasweekeinde waren de heimfahrende Duitsers een bezienswaardigheid. Met Opel Rekord, Volkswagen Kever, NSU-Prinz of Mercedes Benz, voorzien van een kleurige bloemenkrans van naricissen en/of tulpen op de motorkap, kwamen ze terug van een paar dagen Hollandse kust en Bollenstreek. Het leuke was natuurlijk om te raden uit welke stad ze kwamen, aan de hand van hun lettercode. HH.
Nu is er op de A1 geen bloemenkrans meer te bekennen want dergelijke vlechtwerkjes houden het waarschijnlijk niet bij 160 kilometer per uur. Ook zit er wellicht de klad in het bloembollenbezoek.
Gek eigenlijk dat je vroeger langs de weg ging staan of achter het raam ging zitten om een enorme stroom auto's te bekijken. Eenzelfde sensatie moeten de vliegtuigspotters van nu kennen. Maar dat vind ik toch vooral lijpe lui. Wij waren toen eigenlijk even idioot, zij het op jeugdige leeftijd en maar voor even.
 

Eerste divisie

Bart lag vandaag met koorts in bed. Dus moesten we ons deze eerste paasdag in en rond het huis vermaken. Veel met Derk achter de X-box gezeten en ontdekt dat we samen in 1 team tegen andere teams kunnen spelen. We krijgen dan alleen maar ruzie over het verkeerd aanspelen, niet meer over het verliezen, want dat is niet Derk's sterkste kant. Naast de X-box ook nog voetbalsamenvattingen op TV gezien. Van die wedstrijden waarvan je denkt dat ze in de eerste, in plaats van de eredivisie, zouden moeten plaatsvinden, tussen Heerenveen en AZ of Vitesse tegen RKC Waalwijk. Ik herinner me dergelijke wedstrijden vooral door het commentaar van Hugo Walker. De camera wat ongelukkig dicht bij het veld omdat het dak van de tribune te laag is voor een mooi overzichtsplaatje. Hugo werd altijd voor dit type B-wedstrijden ingezet en zijn iets houterige manier van verslaan zal me altijd bijblijven. Dat moet ook wel want op heel internet is geen geluidsfragmentje van hem te vinden. Nu ken ik de huidige verslaggevers overigens ook niet meer bij naam: er zijn teveel zenders en al die stemmen lijken op elkaar. Net als de auto's en de damesbladen. En bestaat er eigenlijk zonder hem nog wel een eerste divisie?
 

Proef Mei

Helpend huisje

Coos moet maar een eigen weblog beginnen om haar werk te showen. Vandaag vond ik op de eetkamertafel een verhaaltje dat ze op school schreef. Ik vond het leuk vanwege het slot. Dus publiceer ik hier ongevraagd haar werk.
Er was eens een huisje dat leefde. Het huisje had 1 bewoner: heksje Fierelier. Dit heksje kon niet toveren. Ze probeerde toch altijd weer. "Fierelier Fierelom, Weer sla om! Rom Bom Bom!" Maar het lukte nooit. Op een dag dacht het huisje: "Arme heksje Fierelier." Hij betoverde heksje Fierelier. Ze kon toveren! Maar net op dat moment zei ze tegen het huisje:"Ik tover nooit meer, het lukt toch niet." Ze snikte. Het huisje had verschrikkelijk medelijden. Toen zei hij: "Je kan toveren! Want je bent een heksje!" "Je praat!" zei het heksje en ze probeerde te toveren. Ja, het lukte. "Dank je huisje." Maar het huisje zei niets terug...

Aan de stokken

Dit kuddetje Nordicwalkers neemt het begrip reflectie wel heel letterlijk. Ik kwam ze tegen in het park. Vanuit de trein zag ik ze in een kring staan zwaaien in hun gevarenspencertjes. De opname was me een omweg waard. Toen hadden ze zich al in beweging gezet.
Schoonma Heleen walkt ook Nordic. En nu Hetty niet meer naar Olga en Carl kijkt gaat ze zondagsmorgens mee walken. Wim de Bie schreef er op zijn bieslog al afdoende over. Maar je zult je vrouw maar per ongeluk tegenkomen met zo'n lichtgevend jasje in het park zich voortbewegend met behulp van een paar stokken. Net doen of je het niet gezien hebt en als het even kan omfietsen. Misschien is het beter wanneer we over een paar jaar "samen" op Nordic-walken gaan. Kunnen we ons met z'n tweetjes onderscheiden van de rest omdat we een geel hesje dragen. Ik heb ze al vast stiekem bij de ALDI gekocht.

Verbindingen (2)

Ik ben niet zo van de zweverige. Homeopathie, esoterie, het is niet aan mij besteed, sterker nog ik geloof er geen bal van en vind het daarom onzin. Buren iets verder op zijn al enkele jaren aangesloten bij een zweefclub, de Avatar, genaamd. Ze verblijven regelmatig in allerlei oorden, waaronder Florida, om zich verder te bekwamen in de leer en zijn zelfs Master in dit genre. Gisteren hadden ze onze Transit-bus geleend om dochter Jos te verhuizen en ons hun Baby-Benz beschikbaar gesteld. Ik met de jongens in de kleine Merc naar de hockey. Op de terugweg hoor ik Bart in een keer zeggen: "Beleef de wereld van de Avatar". Ik vraag hem: "Wat zeg je?" "Beleef de wereld van de Avatar", herhaalt hij. Ik vraag hem of hij dat ergens leest achter in de wagen en denk daarbij aan een rondzwervende folder van de club van Paul en Marjan. "Nee hoor", zegt hij, "het is de reclame op TV voor een nieuwe serie op Nickelodeon". "Maar hoe kom je er dan bij omdat nu te roepen." "O, dat weet ik niet", antwoordt hij.
Bart weet niets van de Avatarleer en van het feit dat Paul en Marjan zich fanatiek aan deze leer overgeven. We rijden voor het eerst van ons leven in de auto van hen. En hij begint Beleef de wereld van Avatar te roepen. Is de kleine Mercedes behekst, of onze Bart, of zou het toeval zijn? Ik vrees dat ik daar heel zweverig van kan worden.

Verbindingen (1)

Ik zeg wel eens dat wanneer ik een dag op het Centraal Station van Den Haag zou bivakkeren ik wel 100 min of meer bekenden zou tegenkomen. Het openbaar vervoer verbindt mij met anderen. Op weg naar de geldautomaat van het CS Utrecht liep ik Govert-Jan tegen het lijf. Hij stond aan de wieg van de ontsluiting van rechtsbronnen via het intranet en schreef er destijds met collega Oscar (foto rechts) een rapport over. Wij vonden het toen een wat te ambtieus plan. Niet hij en zijn collega werden gevraagd om de klus te klaren maar Stefan en ik. We probeerden hem er nog wel in te trekken maar hij was teveel op een zijspoor gezet en bleef solidair met padvinder Oscar.
Govert-Jan liep niet alleen op het station maar hij was in gezelschap van Anneke de K. (foto links) En die had ik al in geen 10 jaar gezien. Ze was toen coordinator van het bureau voor rechtshulp in Amsterdam. Tijdens deze korte ontmoeting herrinnerde ze er mij aan dat we wel eens flinke ruzies hadden gehad. Haar ogen glinsterden, ik had zelfs een keer gezegd dat ik van haar gezeur “een puntzak” kreeg. Dat lag na al die jaren nog vers in haar geheugen. Anneke werkt al weer jaren bij de provincie Overijssel en heeft daarnaast een praktijk als mediator.
Dat was de reden dat ze met Govert-Jan door het station liep. Hij doet voor Justitie een project op dat vlak. Zo ontmoette ik twee mensen samen die ik van uit een heel verschillende achtergrond ken.
Zaterdagochtend las ik in de krant dat Oscar, waarover ik ook al in geen jaren meer had gehoord, een zitting had geleid rond de zaak van Taida Pasic. En ik las een advertentie voor een functie bij de provincie Overijssel die me op zich niet onaardig lijkt.
De wereld hangt met draadjes aan elkaar en soms zijn er verbindingen die je niet kunt vermoeden.

Voorjaarsgeluid

Deze foto is al van vorig jaar. Het gaat me om de wilgen. Daar ben ik aan gehecht, ze staan er zo mooi bij aan dat slingerende inhammetje. Ze vielen Nescio in 1952 ook al op. Luister naar dit fragment. Druk op de roze afspeeltoets. Via Odeo opgenomen: Dagelijks Leven nu ook met auditieve elementen! Wellicht even geduld voordat het streampje uit je boxjes komt.

Hoog van de toren

Bij rechter H. in de Rotterdamse Wilhelminatoren bijeen geweest met begeleidingscommissie voor experiment met digitale dossiers. Het uitzicht adembenemend. H. voor het eerst ontmoet. Zakelijk en op het eerste oog een wat stijve en formele meneer. (Sjaak zou een stijve gekregen hebben van deze view op zijn stad.)
Het uitzicht leukte de bijeenkomst aardig op. Net als destijds op de 19e in Den Haag heb ik achter glas weinig last van hoogtevrees. De wereld aan je voeten, het vergezicht, een vleug Fernweh bekruipt je op deze - in vele opzichten iets te grijze- maandagmiddag.

Plaatje

Soms kan een snelle foto zo maar lukken. Er schort wel iets aan de scherpte maar het poseren en in de lens kijken gaat hier zo vanzelfsprekend. Ze worden al maar groter en dat gaat ook nog eens steeds sneller. Dan valt het niet mee ze zo als ensemble te vangen. Toch gelukt.

Match Point

Scarlett Johansson (rechts) speelt Nola, een femme fatale in de laatste film van Woody Allen. Het verhaal wordt verteld vanuit een voormalige tennisspeler Chris, die als coach het upperclass-milieu van Londen binnenrolt. De jongeman die hem introduceert heeft een relatie met Nola , terwijl de zus van deze man verliefd wordt op onze tenniscoach. Maar deze valt als een blok voor Nola Zus Cloe, lokt samen met haar vader en moeder, Chris de rijke wereld binnen. Ze bezorgt hem een baan en trouwt met hem. Kinderen krijgen wil echter niet goed lukken. Hij blijft maar aan Nola denken. Dan vertelt zijn zwager hem dat het uit is met Nola. Hij zoekt haar op en begint een onstuimige affaire. Zij wordt wel zwanger. Dan ontrolt zich onontkoombaar het drama.
Geen ingewikkeld gegeven maar spannend, aangenaam en intelligent uitgewerkt door Woody Allen. De benauwdheid van het milieu wordt bijna fysiek overgebracht, terwijl je identificatie met de hoofdpersoon tot een tenenkrommende aangelegenheid wordt. Vaart, humor, relatiedrama en uiteraard wat filosofische diepgang over geluk en toeval, om maar te zwijgen over de verrassende plot aan het slot. De laatste tijd niet zo'n goede Allen gezien. Hij overtreft zichzelf al is deze recensie het er niet mee eens.
(Moet nu wel Schuld en Boete gaan lezen aangezien de hele film er aan refereert)