Jaloezieën

Kost me toch gauw anderhalf uur en wat getier en gevloek om twee luxaflexjes op te hangen op Coos d’r kamer. Zie mij klussen: klungelend met boor en schroevendraaier, op zijn Kees van Kootens te korte stukken afzagend, schroefjes verliezend of verfpotten omlazerend. “Waar is verdomme nou weer mijn rolmaat?”
En dan moet ik altijd denken aan Martijn van Agnes, Floris van Badeloch, Sicco en William. Handige jongens die hun hand niet omdraaien voor het leggen van een eiken vloer, het stuken van een plafond, het zetten van een gipswand, het storten van een betonnen fundament, het inzagen van een dakraam. Natuurlijk, ze zijn neurotisch. Ze moeten met hun handen werken om een diepe crisis te ontvluchten. Hun ultieme zingeving spijkeren ze vast, schroeven en schroeien ze dicht, zagen ze in hapklare stukken, vijlen ze zorgvuldig bij, lakken ze glanzend af. Een huis is in hun ogen nooit af en als het zover komt speuren ze naar een nieuwe bouwval die onder hun handen tot droompaleis kan worden omgetoverd. Altijd in de weer en o zo bedreven met gereedschap. Hun vrouwen na weken van rotzooi, stof en troep, behagend met een fraai resultaat.
Heden lukte het mij de luxaflexjes te bevestigen zonder buurman te hulp te roepen. Dit smaakt naar meer. Ik ben naarstig op zoek naar een volgend karweitje. Wordt, denk ik, een blogje schrijven.

Baas nee, een Saab

In een blogstukje (mei vorig jaar) liet ik stiekem mijn voorkeur voor een Saab-cabrio doorschemeren. Overdekking door het tegendeel noemt Sicco dat, geleerd uit zijn psychiatrielessen. Gisteren kwam buurman William met een groene aanzetten. De ouwe Mazda van Esther ging wel erg kwakkelen en een beetje vrouw heeft toch een boodschappenwagentje nodig. Onder dit valse voorwendsel heeft William nu deze auto gekocht, in Goor nog wel. Hij vindt het natuurlijk zelf heel gaaf rond te machoën in zo’n open wagen, de arm losjes op het portier geleund. De kinderen mochten even mee een proefritje maken. Het natte hemelvaartsweekend gaf nog niet al te veel ruimte om de cabrio in al zijn glorie te gebruiken. Je kunt als een grijze duif onder een linnen kapje gaan zitten, maar da’s geen manier om de stoere jongensdroom tot leven te wekken. De Saab is weliswaar 10 jaar oud, maar nu is niet alleen het gras bij de buurman groener. Ook haar auto.

Negenenveertig (2)

“Ik ben negenenveertig en jij, ik ben negenenveertig en jij, ik ben negenenveertig en jij? En jij, en jij? ”, krijt de schrijfster tegen de hoofdrolspeelster van het toneelstuk de Tweede Vrouw, waarvan we de repetities meemaken in het toneelstuk “Opening Night”. Ouder worden, het verlies van je jeugd en het leven als een veel gelaagd rollenspel, zijn thema’s van deze voorstelling op basis van een film van John Cassavetes. De kritieken waren juichend en het stuk was daadwerkelijk heel goed met een mooie rol voor Elsie de Brauw. Zelfs Hetty bleef wakker. De video werd zeer functioneel gebruikt waardoor je heel dicht op de spelers zat. Net als in de film.
We zaten in de Amsterdamse Schouwburg en onze eigen Albert Verlinde, Pieter, spotte Femke H., Ed van Th., Harry de W. Hans K. en vele, vele anderen. Voordat we ons tussen deze BN’ers stortten aten we wat gehaast bij Cox. De krappe tijd maakte het wat hectisch en het horeca-echtpaar waarmee we waren, die dag 23 jaar samen, Heleen had een mooie gouden ring van Pieter gekregen, wisten dat nog iets te verhevigen. “Is er geen brood? Mevrouw, eh, kunnen we wat brood krijgen. De wijn heeft kurk. Proef eens Pieter. Mmm, ja,ja. Zal ik nieuwe vragen? “
Negenveertig. Een stuk over onze leeftijd, althans die van Heleen en mij. Vrijwillige identificatie. Onontkoombaar.

Oorspronkelijk

Het romanpersonage Babs ontmoet de ex-vriend van een ander romanpersonage Julie en valt als een blok voor hem. Ze slaan onmiddellijk aan het vrijen.
“ De kaders beven, Laura kijkt toe vanuit een fotokader, de balkonbloemen aan de overkant hangen te zingen, de tulp gaat op haar tenen staan en groeit zienderogen. Haar handen gooien zich nutteloos open, gespreid als zeesterren, zijn ogen zijn gesloten, achter de wimpers gaan haar ogen halfopen, zijn handen klampen zich aan de lakens vast, de lichamen beven, wij zien Babs’hart zich drie tellen lang omdraaien in haar lijf, een rode hete schaduw schokt voorbij, alle gebouwen en insecten beven op hun grondvesten en op hun pootjes, vele minuscule wezentjes verlaten hun oude woonplaats, de grond is zacht en ongelijk onder zijn lichaam, hij voelt dat hij onderweg is naar een moment dat zo echt is dat hij er alleen schreeuwend naartoe kan rennen.”
Een voorbeeld van een van beeldende tekst uitpuilend boek dat zweeft tussen droom en gekte, een strak geregisseerde hallucinatie. Verrassend, boordevolle zinnen, filmisch. Het recensentengilde, Komrij, Peters, Goedegebuure, ze vielen allemaal als een blok voor dit boek van Saskia de Coster. Terecht.
(voor een overzicht van recensies, interview en beschouwingen verwijs ik naar mijn eerste Google-notebook)

Buiten het westen

Een van mijn klaverjasvrienden werkt als specialist in een ziekenhuis. Mede om die reden kan hij zich een fraaie villa veroorloven aan de buitenkant van Meppel. Glanzend parket, een muziekkamer, alle vier kinderen een eigen kamer, hockeystick en muziekinstrument, een bijkeuken, kortom alle luxe die ik ook wel graag zou hebben. En een overbuurman met een robotgrasmaaier. Wat wil een mens nog meer.? We klaverjassen er altijd plezierig, al heb ik altijd wel wat te klagen over het zitmeubilair aan de eet- respectievelijk kaarttafel.
Anonieme klachten hebben de Inspectie van de Gezondheidszorg er toe gebracht een onderzoek te doen naar de afdelingen Chirurgie en Anesthesiologie van het Meppeler ziekenhuis. De Volkskrant berichtte er gisteren over. Mijn klaverjasvriend had er al iets over verteld toen we vorige week van Badeloch terugreden. Het is altijd gevaarlijk te denken dat je vrienden niets bijzonders te verwijten valt in dit soort situaties en conflicten en ik zou me op de vlakte houden indien ik hem al geen dertig jaar zou kennen. Dus ik durf best te stellen dat hij niet veel ergs gedaan kan hebben. Ik zou mezelf morgen in zijn bijzijn rustig aan de meest erge aandoeningen laten opereren. Hand in het vuur en dat soort dingen.
Ik weet het fijne niet van het conflict maar voordat je het weet zitten we, omdat zulke dingen in de gezondheidszorg vaak uit de hand lopen, straks in een of ander rijtjeshuis te kaarten. Dat kunnen we niet meer aan. Zou dat de Inspecteur overtuigen?

Jan en....

Je hebt van die boeken die je eigenlijk te snel uitleest en die je met een baaierd aan gevoelens achter laten. Boeken die iets met je doen. Deze Roth is onmiskenbaar zo’n boek. Een verontrustend verhaal over ouder worden, lichamelijk verval en sterven. Precies en onnadrukkelijk tegelijk. Je zult het boek ongetwijfeld anders lezen wanneer je dertig bent of zeventig, maar het is een ware “Elckerlijc”: het zal ons allen op een of andere manier zo vergaan. Zijn jeugd in de juwelierszaak, zijn gevoelens voor zijn ex-vrouw, z’n groeiende jaloezie tegenover zijn kerngezonde broer, en vooral de onontkoombare eenzaamheid die ouderdom met zich brengt: het wordt je rustig en indringend verteld. De laatste passages met een nauwkeurige aandacht voor het werk van de doodgraver zijn zwanger van de spanning voor de dood. Er zijn tal van recensenten die het nog veel mooier hebben samengevat en geinterpreteerd. Een schitterend boek, een must-read, waar je niet zo maar van af bent.

Scheepsrecht

Mijn afstudeerscriptie (1983) ging over de gefinancierde rechtsbijstand. Daartoe moest ik natuurlijk veel boeken lezen en een daarvan was "De Weg naar het Recht" van de socioloog Kees Schuyt. Ik vond het een voorbeeld van mooi onderzoek. Deze Kees figureerde in tal van ambtelijke commissies, ik zag hem in een enkel forum, en lange tijd was hij ook columnist van de Volkskrant. Ik ken hem niet persoonlijk.
Twee jaar geleden waren we op een toeristische trip in Moissac (in de buurt van Toulouse), met ons vijfjes in een fraaie kloostergang. Voor de deur van de kathedraal zag ik daar Kees Schuyt, waarschijnlijk met zijn vrouw. Twee maanden geleden liep ik Den Haag over de brug van de Hofvijver, nabij de Plaats en kwam ik in wapperende regenjas Kees Schuyt tegen. We knikten naar elkaar. Vanochtend zat ik in de trein op het station van Almelo en ik keek in de stationskiosk. Daar stond Kees Schuyt in zijn koffie te roeren. Op de foto loopt hij de kiosk uit.
Drie maal iemand tegenkomen, die je niet echt kent maar wel herkent, op zulke uiteenlopende plaatsen: dat is meer dan de waanzin van het toeval.
(de kans om hem in Den Haag tegen te komen is het grootst want hij is lid van de Raad van State en die is ook gevestigd op de Kneuterdijk)

Nestgeur

Heb helaas geen plaatje van dichtbij van mevrouw van Boetzelaer, de hofdame van Hare Majesteit de Koniggin. (links in het wit achter de zittende majesteit) Een streng klein hoedje met bontafzetting, nertsje vermoed ik, een dichtgeplamuurd heksengezicht en van die hooggehakte benen met blauwaderrelief onder een niet al te lange fifty kokerrok. Onder de arm een lang dun tasje geklemd waarin zich het onvermijdelijke draaiboek bevindt. De rondspiedende ogen houden de omgeving en het protocol haarscherp in de gaten. Ze zou Eugenie kunnen heten.
Deze Eus en Trix waren bij de Raad voor de Rechtspraak om de opening van het statige pand aan de Kneuterdijk bij te wonen. Tout Rechtspraak was aanwezig en genoot van aardige speeches van Van Delden, Ketelaar en mijn oude chef Peter. Me als een ware receptietijger geweerd en her en der een praatje aangeknoopt. Als ik wil kan ik het wel.
Marja en Bert hadden de hele plechtigheid een goede mix van formeel en informeel gegeven en het was daarom zelfs een leuke middag.
Na drie roseetjes zag ik Baronesje Eugenie in leren pakje en met zweepje in de weer met een jonge kamerheer. Adellijke verbeelding is eigenljk zo voorspelbaar.

Plaatselijke Poeet

De Diepenveense dichter Hans Ekkel heeft zijn nieuwe bundel de titel "Het Tuinfeest" gegeven. Hij was geinspireerd geraakt door ons Deventer poeziefestival. Daarom had hij bedacht dat het leuk was om bij het ten doop houden van de bundel een exemplaar te overhandigen aan een vertegenwoordiger van de organisatie. Heleen en Sander konden helaas niet dus ik moest opdraven in boekhandel Praamstra. Het was een heuse premiere, er waren wel 50 gasten die op de receptie waren afgekomen. Vriendelijk nam ik het boekje in ontvangst zonder ook maar enige toezegging te doen dat Hans ook ons Tuinfeest zou mogen komen opluisteren. Ik had daartoe ondubbelzinnige instructies gekregen.
Aanvankelijk dacht ik dat ik het een bundeltje betrof van mijn oud- leraar Nederlands Frits Ekkel, maar het was zijn broer. Frits was overigens wel te gast op de vernissage en ook een andere oud-leraar: Hans Zoetbrood. Het is grappig om te ontdekken dat je verhouding tot die twee leraren nog precies dezelfde is als pakweg 35 jaar geleden. Met Frits heb ik direkt het gevoel "contact" te hebben, hij noemde ons weerzien, dat zich met enige regelmaat voordoet de laatste jaren, een feuilleton van korte ontmoetingen. Onder die ontmoetingen zit een soort intensiteit. Hans Zoetbrood hoort nog steeds het liefst zichzelf praten en trekt daarmee een muur op welke leidt tot nagenoeg geen enkele vorm van communicatie. Dat je verhouding tot anderen zo is geimpregneerd is een geruststellende gedachte: we worden op sommige punten nooit ouder

Bezieling

Wanneer ik na een vakantie het huis betreed is er altijd een korte periode een gevoel van drempelvrees en distantie. Soms maar een moment.. Het huis is nog heel even leeg en je betreedt als het ware een dood lichaam. Met je binnenkomst en die van de andere gezinsleden wordt het lichaam tot leven gewekt, krijgt het lege huis zijn ziel terug. Er is lawaai, een wc wordt doorgetrokken, schoenen slingeren rond en een schemerlamp brandt zo maar. Mensen geven het levenloze een ziel. Wat zou een steen, of een schilderij of een stukje software zijn zonder een menselijke gebruiker, bekijker, betaster. We dringen het levenloze onze ziel op, daar is geen ontkomen aan. Desnoods virtueel, met behulp van dode letters, de taal.

Franse plaatjes

Een week geen postings op de blog, dat moet wel vakantie zijn. Binnenkort wat korte schetsjes en natuurlijk de tienjarige verjaardag van Coos. Nu snel wat kiekjes in een diaserie van pakweg een minuut. We waren weer in Frankrijk, met de buren en Heleen. Goddelijk.

Promenade des Pommes

Heleen wil in beweging blijven. Ze wilde elke dag wel wandelen met haar Nordic-stokken. Zo verkenden we alle wegen in de buurt van ons huis en maakten mooie tochten door het overweldig rustige boerenlandschap
Molieres ligt in de Bas-Quercy, zo'n 30 kilometer onder Cahors en 70 kilometer boven Toulouse. Het gebied staat niet als toeristisch fraai op de kaart. Weinig groene lijntjes langs de wegen op de Michelinatlas. De kalkachtige grond is blijkbaar erg geschikt voor de fruitteelt, want het barst er van de boomgaarden en kwekerijen. De heuvels, de bomen, de plukjes bos, ze maken van het landschap een kruising tussen Limburg en de Betuwe.
Gek om te bedenken dat met die fruitteelt nauwelijks droog brood is te verdienen. De jeugd trekt weg en de oude boerenbevolking blijft achter. Het enige perspectief voor het gebied is verdere vertweedehuizing en aanvulling met bejaarde buitenlui.
De streek is exemplarisch voor alle West-Europese kleinschalige landbouwgebieden: van bloeiende agrarische omgeving naar kwakkelend toeristenoord. Het gebied is in de overgang en de toekomst is onzeker. Ik voel me er desondanks thuis.

Tiener

Coos d'r verjaardag valt op koninginnedag en dan is het niet makkelijk er een bijzondere dag voor haar van te maken. Behalve dan die ene keer dat ze een boeketje aan Maxima mocht geven. Nu was het eigenlijk wat beter te doen, want we waren op ons vakantieadres in Frankrijk. Lekker ontbijt, slingers in de kamer en plaatselijke appeltaartjes fleurden deze dag op. Op deze video leest ze een brief van Babs voor die we hadden meegenomen uit Deventer. Van Heleen nam ze onder veel dank de Sims in ontvangst . Ze zeurde de hele vakantie of ik mijn laptop aan de praat zou kunnen krijgen. maar dat pakte geheel verkeerd uit. Ik maakte er schroot van.
Mooie bling, een boek van de buren en een Barbie met superlange haren die in verschillende vlechten kunnen. De verjaardag in Molieres kon niet stuk.
"Je bent nu een tiener Coos", zei ik. Met een zelfverzekerde glimlach nam ze deze indeling in ontvangst. Het bevalt haar wel om zo genoemd te worden. Hoe lang nog? De eerste schreden tussen servet en tafellaken zijn gezet.