Prijsdier

Vanavond telefoneerde ik langdurig met Piet. Hij vertelde me dat zijn zoon werkt in Zeeburg en dat zijn eerste beoordeling was ondertekend door Ria Braspenning. We kennen Ria vanuit onze "rechtshulptijd". Ze was een lange periode voorzitter van de belangenvereniging van de bureaus voor rechtshulp. Nadien is ze iets in de sociale zekerheid gaan doen en ik herinner me dat ze me in de trein eens vertelde welk een politiek verziekte omgeving dat was. Nu blijkt ze secretaris te zijn van de stadsdeelraad Zeeburg, een soort van gemeentesecretaris dus. De website van de wethouder van Personele Zaken meldt enhousiast het volgende:
"Diverse waarden en normen, homo's en hetero's, jong en oud, een verscheidenheid aan kwaliteiten en culturen, denkers en doeners, autochtoon en allochtoon, fulltimers en parttimers, hoger en lager opgeleiden. 300 Zeeburgse ambtenaren: een evenwichtige mix van talenten." Ria heeft daar voor gezorgd en het stadsdeel kreeg daarom de diversiteitsprijs. We verzinnen wat met elkaar. Leve de representatieve bureaucratie en natuurlijk hulde aan Ria die op deze prent vrolijk oogt. Wat wil je ook met zo'n mooi beeldje in je hand. 

Barmhart

Een rijk liederenprogramma, fraai gezongen, fantastisch gemusiceerd (voorzover ik dat kan horen) maar bovenal inhoudelijk sterk en mooi. Over geloof en de nare gevolgen er van, over ouder worden, over barmhartigheid. Engagement en zieleroerselen zo met elkaar verweven, dat is klasse. Een aanrader dit nieuwe programma van Maarten van Roozendaal. En er valt zelfs te lachen. (Try-out,gezien met Magreet en Hetty in de Bouwkunde. Het kan niet op dezer dagen!)

Turks Fruit

Harry heeft een financieel concept bedacht voor de musical Turks Fruit en de verkoop van die musical met zijn bedrijf energiek uitgevoerd. Hij had ons uitgenodigd voor de premiere die in, god beter het, Tilburg plaatsvond. Zo wandelden wij tussen celebrities en tientallen camera's de schouwburg binnen. Ik had natuurlijk al wat ervaring en kon Hetty dus goed begeleiden in hoe ze naar de lenzen moest lachen.
Nu ben ik geen fan van musical of opera, maar deze namiddag heb ik heerlijk zitten kijken en vooral luisteren naar Turks Fruit. De liedteksten (Sjoerd Kuyper) vond ik heel goed in elkaar zitten en bij vlagen zelfs erg mooi en ontroerend . De muziek kwam van een lekkere band, live op het toneel, en niet van een blazend musicalorkest uit de bak, c.q. van een tape.
Bloot op een film vind ik mooier dan bloot op het podium: de erotisch suggestieve werking kan via film krachtiger worden opgeroepen. Toch werkte het wel een beetje.
Zelf zou ik het decor anders hebben aangepakt. Het stond echter de kern van het succes, de liedjes en de muziek, niet in de weg. Integendeel. Kamerling zong beter dan ik had gedacht en van de andere hoofdrolspeler: Jelka van Houten (de zus van Carice) gaan we nog meer horen. Kunnen we later mooi zeggen dat we er bij waren. Harry kan trots zijn op zo'n productie. Hij glom gisteren ook al een beetje.
(ik las zoeven de recensie van Henk van Gelder, die nog enthousiaster is dan ik)

Lustige week

De feestweek in de Bouwkunde zit er op. En die week mocht er zijn. De avonden waren kwalitatief goed, genoeglijk, afwisselend, boordevol mooie momenten en bomvol met publiek. Het Nieuwe Revue-concept werkte goed.
Heleen en Pieter (en ook Joep en Sander) zijn op vele manieren bezongen, bewierookt en op de hak genomen: het leek wel een lang bruiloftsfeest. De aankleding zorgde ook voor die associatie. Zelf kon ik slechts 2 avonden bijwonen en miste de vrijdag, waarover Hetty zo enthousiast was. Dat enthousiasme was mede te danken aan Jeroen Zijlstra, die Hetty, tijdens de nazit, na haar verhaal over het gebruik van "Durgerdam slaapt" als uitvaartmuziek voor Cor, medelevend drie zoenen gaf. "Zielig doen werkt altijd", zo wist Hetty er nog uit te krijgen. Ik vond Mieke Stemerdink (die van de Gigantjes) een hoogtepunt: ze zong louter Duitse liederen, vooral van Brecht en co. Het Duits leent zich sowieso voor mooiere zangvertolking dan het Nederlands maar bovendien deed ze het met gevoel en heel fraai getimed. Haar glitterende verschijning paste naadloos bij de nummers, haar liederlijkheid nadien evenzeer.
We eindigden met een swingfeest waarop we allemaal, licht potsierlijk, nog iets jonger wilden doen dan we zijn. Het was een passend besluit van ons 50-jarig, excuses ,25 jarig bestaan.

GVD NTvG

Sicco is in het verleden regelmatig verhuisd. En ik heb hem destijds vaak geassisteerd. De meest gewichtige objecten waren de 12 bananendozen met oude jaargangen van het Nederlandse Tijdschrift voor Geneeskunde, die hij van zijn ex-schoonvader had gekregen. Vloekend en tierend verhuisden we de dozen, roepend dat er nog nooit in was gekeken en hij dat ook nooit zou doen. Nog niet zo lang geleden bekende hij mij dat hij de oude voorraad van de hand had gedaan: als oud papier.

Op een jaarlijkse door STIPP georganiseerde bijeenkomst bespreken enkele grote en kleine uitgevers en enkele grote en kleine klanten de ontwikkelingen in de digitale uitgeefmarkt. Dit keer hield onder meer de uitgever van de het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde een voordracht. Hij vertelde met verve hoe alle oude jaargangen NTvG (vanaf 1847) waren gedigitaliseerd en dat deze ontsloten gaan worden via hun website. Met name de koppeling tussen de oude index van het tijdschrift en de internationale Engelstalige index had de nodige kopzorgen en werk gekost.

Ik hield wijselijk mijn mond over mijn bijna herniaervaringen met de bananendozen NTvG�s en vooral over het eindstation van al die jaargangen. Ik zou gezegd kunnen hebben dat Sicco ze weg had gedaan omdat er toch een digitaal alternatief zou komen. Maar helemaal zeker ben ik daar niet van.
 

Feestrede

Theater Bouwkunde bestaat dit jaar 25 jaar. Deze week is er feestweek met vier avonden een revue van artiesten en acteurs die in die 25 jaar belangrijke bespelers van het theater zijn geworden. Voorafgaand aan dit alles was er een receptie en ik moest er als voorzitter een feestrede houden. Zoals dat bij mij gaat komt de inspiratie pas onder druk, dus op maandagavond over tienen pas aan het schrijven geslagen. De voordracht was een onverwacht succes, mijn tekst liep lekker, de sfeer was goed en ik was rustig voor en tijdens de presentatie. Loftuitingen waren nadien mijn deel, terwijl het juist bedoeld was voor de Bouwkunde. Maar even goed wel leuk natuurlijk.
Bij nalezing zijn toespraken altijd minder dan op het moment en slapper dan de voordracht. Toch maar hier gelinkt voor wie mijn retorica wil (her-)lezen.
Het aardige van zo’n speech is wel dat je na afloop in gesprek raakt met allerlei mensen die je anders nooit zou hebben gesproken. Zo werd het toch nog een leuke receptie terwijl ik dat type festiviteit eigenlijk afschuwelijk vind.

Deelnemer

Enkele maanden geleden heb ik mij ingeschreven bij OV-fiets. Wanneer ik nu bij een NS-rijwielstalling mijn jaarkaart laat zien krijg ik een sleuteltje aangereikt en kan ik wegfietsen. Van mijn rekening wordt 2,75 euro afgeschreven en dat is alles. En zo fietste ik vandaag van het station naar de Kneuterdijk (waarover later meer). Het leuke van fietsen is dat je je meer deelnemer dan bezoeker gaat voelen van een stad. Creatief mediaconsulent in Amsterdam, no-nonsense zakenman in Rotterdam, verstrooide wetenschapper in Utrecht en vlotte ambtenaar in Den Haag. Je verplaatst je ook in mensen.
(Bijzonder handige voorziening, die OV-fiets en ik vind dat niet alleen want volgens de fietsenoppasser zijn er dagelijks meer dan 90 alleen al in Den Haag verhuurd.)

Op de set

Toevallig kwam ik vandaag over het Plein (in DenHaag) en reed zo door de filmset van Zwartboek. De vlaggen met hakenkruizen waren helaas opgerold zodat ik het fotogewijs met een prikkeldraadversperring moet doen met op de achtergrond de ingang van de Tweede Kamer. En zoals het gaat op een plein ontmoet je er nog eens iemand. Binnen 5 minuten Kamerlid en ex-collega Aleid, de vrouw van Henk en ex-collega Lidia, en ex-collega Conny, tegen het lijf gelopen en even gesproken. Ik kom meer bekenden in Den Haag dan Deventer tegen. Zou het aan mij liggen? De spelscenes van mijn Commandogame worden hier bijna live voelbaar. Wat zouden mijn jongens hiervan genieten.

Bruggenot (4)

Na de luchtreis naar Den Haag nu weer een Deventer hemels genieten.Vanaf de Spoorbrug samen met Coos op weg naar de stad. De IJssel kookt, zeggen we dan tegen elkaar, omdat er damp opstijgt vanuit het water. De hoge bewolking maakt de luchten zo fotogeniek en de ochtendzon geeft de stad zijn fraaie silhouet. Dubbel bruggenot omdat de Wilhelminabrug in de vuurzee ontwaakt. Wat een najaar.
(Voor een beter beeld kun je op de foto klikken) 

Zelfspoelend

Op de bovenste trede van de trap van de begane grond van het NS-station Deventer naar de perrons bevindt zich recent deze voetstapsticker. Een slimme manier van reclame maken want het ding valt me steeds weer op. De sticker blijft ook opvallend goed zitten op een trap welke duizende mensen per dag verwerkt. De reclameboodschap is echter uitzonderlijk: ik word uitgenodigd kennis te maken met de vernieuwde zelfspoelende toiletten. Maar waar zijn deze zaligheden dan te vinden? En wat zijn het precies? Toiletten met een groot zelfreinigend vermogen: ik ga ze afkijken. Tegen de tijd dat de toiletten in de trein schoon en fris zijn bericht ik dat per ommegaande op deze blog. 

Blaaskanker

Geen gemeentelijke plantsoenendienstmedewerker zonder bladblazer. Er is al veel over gezegd en geschreven. Maar het is typisch een na-aapapparaat. Iedereen gaat het gebruiken omdat men denkt dat het sneller en makkelijker werkt. Maar feitelijk bewezen is het nooit. Ik ken geen kosten-batenanalyserapport waarin het gebruik van de bladblazer wordt afgewogen tegen het ouderwetse bladharken. Typisch een technology-driven gebruik. Het ergste is de teringherrie die bladblazers maken. Zelfs een uitgaande school is niet meer heilig voor de verwoede bladblazer. Ik denk dat de stadsbeheerambtenaren eerder doof zijn dan wij, overigens. Daar worden de makers van deze apparaten dan vast voor aansprakelijk gesteld! Andermans straatje schoonhouden, het mag, maar dan wel met een zachte bezem.  

Luchtreis

Op weg naar Den Haag zulke fraaie luchten gezien dat ik het vastleggen niet kon laten. M'n eerste videoblog, een experiment. Overigens was het dineren in Den Haag met Piet, Johan en Geert heel genoeglijk en hebben we alles en iedereen over de tong laten gaan.

Hangplek

Mijn moeders verjaardag met een solobezoekje aan Goor gevierd. Na de begraafplaats tijd voor een rustige wandeling en ik parkeerde de auto bij de IJsbaan. Ik stopte voor een hek bij een boom en moest onmiddellijk denken aan het verhaal van Koopman en Scholten.
Koopman was een slechtziende buurman van mijn oom Gerrit. Zijn dikke borrelbrillenglazen maakten van hem een opvallende verschijning. Hij liet iedere ochtend trouw zijn hondje uit. Zijn route ging onder meer langs de IJsbaan en op een ochtend, al tientallen jaren geleden, zag hij Scholten, een buurman van verder op, bij een boom staan. Hij zag hem van achteren en dacht dat hij stond te plassen. Toen'ie terugkeerde naar huis kwam hij opnieuw langs de IJsbaan en Scholten stond er nog steeds. Koopman was verbaasd en ging beter kijken. Scholten stond niet maar hing: hij had een einde aan zijn leven gemaakt. Koopman is er nog lang van ondersteboven geweest. Of hij zijn wandelroute verlegd heeft weet ik niet. Ik zou de plek wel een tijdje gemeden hebben.

Javaanse Jongens

De archivarissen van gerechten hadden deze week hun studiedagen in Hotel het Paviljoen, boven op de Grebbeberg, naast Ouwehands Dierenpark. Ik was er uitgenodigd een lezinkje te geven over de gevolgen van de digitalisering en benutte de voordracht om het einde der tijden van de traditionele archivaris luidkeels aan te kondigen. Ik stelde ze voor dat ik ze als digitaal profeet uit de papieren omklemming zou kunnen gaan verlossen, maar dat ze dan zich vrijwillig in dit onheil moesten storten. En zoals dat gaat met onheilsprofeten, ze worden enthousiast onthaald. Ook mij overkwam dat door deze groep mannen (er waren 2 vrouwen onder de bijna 30 aanwezigen). Nadien spraken we buiten nog wat met elkaar en minstens de helft van de mannen rookte. Vooral shag: zware of driekwart. Onontkoombaar, maar misschien toch wel jammer om dit type jongens uit onze organisatie weg te digitaliseren.

Opwinden

Overgave, een erotische ontdekking, luidt de titel van een boek van Toni Bentley. Ze werd er over geinterviewd in de Volkskrant. Een van de belangrijkste elementen uit het boek is dat de ex-balletdansers haar sexuele overgave, onderwerping, en daarmee bevrijding vindt in het ondergaan van anale seks. Niet zo maar anale seks, maar penetratie door de in haar boek niet nader aangeduide "Topman", aldus het interview. In een afgedrukt citaat lees ik: "Urenlang neukt hij me in mijn kont met een pik die 3 centimeter te groot is voor deze taak". De anale capriolen verbazen mij niet zo, al ben ik meer van de traditionele, maar ik was verbijsterd over de prestaties van Topman: "urenlang". O.k. ik kan wat beter mijn best doen, wat extra trainingen nemen of hulpmiddelen aanschaffen die mijn bevrediging uitstellen, maar "urenlang"? Bij Topman vergeleken ben ik een lulletje rozenwater.
In de NRC schreef Bianca Stigter over de website Beautiful Agony, waarop filmpjes te zien zijn van alleen het gezicht van zich zelfbevredigende mensen. (Een dergelijke verantwoorde publicatie in NRC maakt het bezoek aan een dergelijk pornografisch getinte site salonfahig.) De duur van de filmpjes en daarmee van de klaarkomtijd varieert van pakweg drie tot 8 minuten. Het relativeert de prestaties van Topman en , good heaven, ook enigszins die van mijzelf.