Veldheer

Maandagavond waren de jeugdcoaches door Ankie bijeengeroepen om wat uitleg te krijgen over het gaan hockeyen in zestallen. Tot nu toe speelden de jongens drie tegen drie. Toine, een van de hoofdtrainers van de Deventer Hockeyclub, gaf een half uur les en toelichting op het spel. Sportmensen, en ook deze Toine, stralen altijd een praktisch didactische aanpak uit die het vast heel goed doet bij de kleine kinderen. Duidelijke taal, regels, dat moet je wel en niet doen, heldere uitleg, gezonde rode konen. Ik ben al blij als ze op tijd hun veters dicht hebben en loop langs de lijn wat schreeuwerig aan te moedigen. Maar het geven van de juiste aanwijzingen, even vooraf -op hun niveau zonder kinderachtig te worden- praten , ja die hele vlotte vanzelfsprekende sportieve uitstraling dat is iets dat ik waarschijnlijk niet meer onder de knie ga krijgen. Dat red ik motorisch al niet eens.
Gelukkig revancheer ik me met een kekke teamwebsite. (Die van Sjaak z’n zoon’s voetbalteam is nog fraaier) Weblogs zijn ideaal voor teams, zijn door een kind te onderhouden, kosten niks en dragen snel bij aan het gemeenschapsgevoel.
Ankie beveelt mijn site graag bij de andere coaches aan omdat ze het leuk geschreven vindt. Ieder heeft zo zijn eigen speelveld, zo troost ik mij. En bij de juiste klik is het mijne zelfs geanimeerd.

Apres Cinema

Na het zien van de Koopman van Venetie (Filmhuis Deventer), verfilmd met Al Pacino in de rol van de jood Shylock, vroeg ik me af of Shakespeare die het oorspronkelijke toneelstuk schreef, eigenlijk een antisemiet was. Ik had zijn stukken nooit vanuit die invalshoek bekeken.
Een zoektocht op Internet levert snel antwoorden op en aardige beschouwingen. Zoals die van Martin van Amerongen (in 2002) in de Groene Amsterdammer. Hij beschrijft dat iedereen in Engeland anti-semiet was want de meeste Joden waren er al lang verdreven. Men kende de Joden vooral uit verhalen en de literatuur en maakte op die manier van hen een karikatuur.Over de vraag of de The Merchant een anti-semetisch stuk is bestaat volgens mijn Encyclopedie al heel lang een debat.
Ik neem aan dat je het een weinig interessant blogje vindt. Het toont aan dat achtergrondinformatie pas tot leven komt als je iets hebt gezien. De fraaie verfilming van de Merchant prikkelt de nieuwsgierigheid. En zo ontdek ik op mijn leeftijd alsnog het projectmatig leren in mijn eigen studiehuis aan de Worp.
Zo wist ik niet dat het begrip Getto in Venetie is ontstaan. Geto staat voor Gieterij (IJzergieterij). En in de nabijheid van de ijzergieterijen was er een afgesloten buurt voor de joden. Vanwege hun veelal Duitse afkomst verbasterden ze Geto tot Getto en langzamerhand veranderde het begrip van Jodenwijk tot wijk waarin sprake is van een eenzijdige raciale samenstelling gepaard aan armoede en achterstand.
(De foto is een filmscène maar zou evenzeer een schilderij uit de 17e eeuw kunnen zijn)

Straattafereel

Ik ben een tomeloos bewonderaar van Frits Abrahams. Zijn dagelijkse columns in NRC zijn vier van de vijf keer heel goed. Hij observeert raak, snijdt herkenbare onderwerpen aan, zoekt zijn onderwerpen actief op en schrijft fabuleus. Ooit beval hij Ben van Meerendonk aan . Inmiddels is een deel van de collectie van Van Meerendonk op het geheugen van Nederland te vinden. Vorig jaar verscheen een agenda met een 'Amsterdamse' selectie van foto's van hem. Vrijdag kreeg ik het in een mooi postpakketje toegezonden van een antiquariaat.
Deze foto heet "Eerste schooldag. Hans van Meerendonk gaat naar school, Amsterdam -Oost (13 augutus 1947)". Ik vind de plaat meer dan alleen ontroerend. De compositie is fraai, de hal als schilderijlijst, als trompe d'oeuil (zo heet dat geloof ik). De straattegels geven letterlijk perspectieflijnen terwijl de ventilatiegaten aan de overzijde het symmetrische karakter benadrukken. Moeder is haast uitgeknipt en het silhouet spreekt geruststellende woorden naar Hans. Hij gaat zonder moeder, maar waarschijnlijk met het vriendje of buurjongetje dat rechts nog net zichtbaar is naar school. Met glimmende schoenen, een grote tas en nieuwe kniekousen. De fiets, de bakstenen huizen en de petieterige kozijnen maken het tafereel oer-hollands. Hans stapt over enkele ogenblikken de nieuwe maar overzichtelijke wereld in.
(klik op de foto voor een vergroting)

Februarizon

"Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open
het straatgebeuren zeilt uit witte verten aan
arbeiders bouwen met aluinen handen aan
een raamloos huis van trappen en piano's.
De populieren werpen met een schoolse nijging
elkaar een bal vol vogelstemmen toe
en héél hoog schildert een onzichtbaar vliegtuig
helblauwe bloemen op helblauwe zijde.

De zon speelt aan mijn voeten als een ernstig kind.
Ik draag het donzen masker van
de eerste lentewind. "

(Februarizon; Paul Rodenko )

Een klassieker voor elke poeziekalender. Het zal er vast in hebben gestaan.Ik heb de hele maand moeten wachten om het te kunnen bloggen. Eindelijk was er gisteren zon, zij het dat er nog geen sprake was van eerste lentewind. In de vijftiger jaren mocht "straatgebeuren" nog, dat zou nu wat moeizamer zijn. Moeilijker vind ik de helblauwe bloemen op de helblauwe zijde. Gaf een vliegtuig toen ook al witte strepen en vormen deze de lijnen van de bloemen die daarom dezelfde kleur hebben als de hemel? Veel beeldspraak, zonder problemen twee keer "als", en dan nog aluinen handen, schoolse neiging en donzen masker: het kan niet op bij Rodenko. Een fijne draak zo aan het eind van deze maand.

Gamma in Nemo

We nemen de opvoeding serieus. Deze voorjaarsvakantie een bezoek aan het technische wetenschapsmuseum Nemo. Met kerst al Naturalis gehad.
Ik moet zeggen dat zowel het kinderrumoer als het gebodene niet aan de feestvreugde bijdroeg. Veel opgeleukte proefjes met uitleg en vooral veel gedoe met computers. Dat kun je ook thuis. Een wat ruim uitgevallen natuur- en scheikundepracticum. Ik hoorde de echo van natuurkundebulderaar De Groot en kreeg de geur van de de zuurkast van Van den Oever weer in de neus. Destijds - en nog steeds - begreep ik de stof niet, het reikte ver boven mijn intellectuele kunnen. 't Is geen pretje om ruim een halve dag te worden herinnerd aan je eigen stomheid.
Het leukst vond ik een boek in de koffiehoek met een panoramafoto van Amsterdam vanaf het dak van Nemo. Behalve een langgerekte foto bevatte het boek een kaart van Amsterdam rond 1500. Daar kan ik gerust 10 minuten naar kijken.
Techniek in zijn omgeving vind ik fascinerend. Een stoommachine, een ratelende fabriekshal, binnen in een machinekamer van een boot of een zoemende computerruimte, je kunt me er voor wakker maken. Natuur- of scheikunde in zo'n laboratoriumachtige omgeving is verambtelijkte techniek: stofjassen in een kantoortuin.

Doorn in het oog

Collega Margriet kan er heel opgewonden van raken. Van allerlei overijverige veiligheidsregeltjes, vooral als ze in Europees verband verzonnen zijn. Over kinderzitjes of aanstekers. In Nederland is de Stichting Consument en Veiligheid een belangrijke motor achter en lobbyist voor dit type veiligheidsfetisjisme. Ik las een bericht in de krant waarin de stichting werd genoemd als bron voor het nieuws dat per jaar 120 gewonden vallen bij het darten. Op hun website schrijft de stichting: "Potje Darten eindigt vaak op eerste hulp". Dat is natuurlijk suggestief want hoeveel potjes worden er jaarlijks niet gedart en is een score van 120 ongelukjes dan eigenlijk niet belachelijk weinig? Het artikel is vermakelijk en je waant je in een matig cabaretnummertje. Doch de Stichting, met een vaste subsidie van 3 miljoen euro per jaar en nog eens 3 miljoen euro aan overheidsopdrachten, is bloedserieus. Straks komt er een dartbordinspectiedienst en een bord bij elk bord waarop staat dat je niet moet gooien als een ander z'n pijltjes nog aan het weghalen is. Ja Margriet, het is tijd voor Europese actie.
(Enkele weken geleden heeft onze vice-premier Zalm bij het darten zijn vriend Van G. ernstig verwond. Onbekend is of er drank in het spel was. Zalm heeft deze kwestie lang stilgehouden omdat hij eerst de familie van zijn vriend wilde inlichten. Een pijltje is inmiddels uit van G's schouder verwijderd, de afgebroken punt van het tweede pijltje bevindt zich nog in het achterhoofd. Van G is buiten levensgevaar.)

Rijp en Rank

Een bandje met Clous van Mechelen luisterde het vijftigste verjaarsfeest van Els op. De muziek paste redelijk in de ambiance van de Bussumse jazzclub "Langs de Lijn". Gevestigd naast Cafe de Boemel. Kortom, we zaten naast het spoor.
Wij, de vanaf middelbare schoolvrienden uit Lochem waren de enige, op echtgenoot Ronald na, die iets voor Els voordroegen. Een praatje bij een plaatje. "Beumer op de beamer". We vertelden allemaal een zeer korte verhaaltje bij een door ons uitgezocht fotootje voor Els. Zelfs Jaap kwam mobiel binnen vanuit Zwitserland. Uit onze bijdragen bleek dat we Els toch vooral in het donker kenden, als avond- en nachtmens zullen we maar zeggen. Voor de Bussumse genodigden een kleine openbaring.
Om twaalf uur kreeg Els dit door Ronald geschilderd portret, zijn nieuwe hobby. Hij behoort tot de stroming der nieuwe realisten. Met behulp van fototechniek en computer gaat hij vervolgens met de verf op linnen aan het werk. Het resultaat mag er zijn.
Op naar de zomer, dan is het Jaap's beurt. We gaan iets voor hem kleien denk ik.

Mon espée

De rechtspraak geeft veel geld uit aan automatisering. Er zijn twee grote kostenposten: beheer en ontwikkeling. Die kosten zijn in de begroting opgenomen. Het beheer valt duurder uit dan men had verwacht en men is begonnen met grote ontwikkelprojecten die uit het geld dat beschikbaar is bij lange na niet kunnen worden betaald. Echt handig is het niet aangepakt.
Onze organisatie staat bekend om zijn relatief kleinschalige en vooral daarom tot resultaat leidende projecten. Maar vanwege de problemen was er besloten dat wij ook maar een beperkt budget zouden moeten krijgen. Dat hoeft geen ramp te zijn wanneer je dat netjes overlegd hebt en met elkaar hebt bekeken welke dingen je vervolgens nog wel moet doen en vooral moet laten. Van het overleg was geen sprake, evenmin van heldere keuzen.
De afgelopen twee weken zijn Stefan en ik op diverse fronten druk bezig speelruimte terug te winnen. We schreven brieven die we niet verstuurden, we bevestigden elkaar in ons gelijk over verspilling elders en we spraken met onze bazen. Het resultaat is nog niet bemoedigend. Maar onze vechtlust is opgewekt en daarbij moet ik af en toe denken aan de wapenspreuk die onze familie ooit gevoerd schijnt te hebben: "het zwaard is mijn wapen en God is mijn hoop". In Den Haag klinkt ons gekletter en hoefgetrappel indringend. We laten wat mij betreft onze "tegenstanders", net als destijds, verdrinken in hun eigen -financiële- moeras.

Vormingswerk

Je had wel opleidingen voor kleinkunst maar Harry en ik vonden destijds, pakweg zo'n 25 jaar geleden, dat iemand die een dergelijke opleiding volgde eigenlijk niet op het festival thuishoorde. Alle oorspronkelijkheid, frisheid en eigen aanpak, het persoonlijke zullen we maar zeggen, wordt er in zo'n opleiding vakkundig afgebikt en je wordt letterlijk gevormd tot theatermaniertjesmens. Het ziet er uit, over smaak kun je twisten, maar het gaat gelukkig nergens meer over.
Omgekeerd zijn er de horkerig bewegende figuren die slecht zingend en onduidelijk sprekend een hoop wereld- , en tegenwoordig vooral relatieleed, over je heen storten. Het ziet er niet uit en soms gaat het ergens een beetje over. Maar bij zulke deelnemers heb je ooit nog de kans een ongepolijste diamant te vinden. Een goudklompje dat achter blijft in de festivalzeef. Een combinatie van talent en de te proeven noodzaak om datgene te doen wat wordt gedaan.
Dit jaar niet zo'n talent gezien. Wel iets teveel maniertjes naar de finale, want geschoolden mogen tegenwoordig ook gewoon meedoen. Die finale moet ik missen vanwege Els. De uitslag van de publiekstemming kan ik met 99,7 % zekerheid voorspellen. Mijn aanwezigheid als notaris is daarmee zo goed als overbodig..

Deelders debuut

"als ik de waterpijp hoor borr'len
en Gorkum rijst van ver
zo voel ik mij gelijk een koning
mijn kroon een koude ster
en als dan nog van hier of ginder
muziek mijn alziend oor bereikt
dan is het of klaroenen klinken
en Nero zacht de snaren strijkt
zo voel ik mij als God in Frankrijk
een vorst van eeuwen her
als ik de waterpijp hoor borr'len
en Gorkum rijst van ver "

Na 4 jaar vruchteloos speuren zo ineens via een emailabonnement op de kop getikt, Jules Deelders debuutbundeltje - ik verzamel poeziedebuten - in de zogenaamde nummerreeks van ontwerper Stofbergen. Leve het internet.
Voor de quizliefhebber: welke dichter wordt in dit gedicht geparafraseerd?

Powerbabes en Gameboys

Het was een koud, donker en nat weekeinde. Geen snel geimproviseerde plannen of familiebezoek. Een zondag thuis. De computer is een trekpleister. Ondanks venstertijden en speelduurmaxima..
Coos en Meera komen de virtuele wereld van Powerbabe binnen waarin ze er leuk uit moeten zien, met elkaar kunnen chatten en ook over elkaar kunnen roddelen. Wanneer je je creditcard trekt kun je er nog cooler uit zien of zelfs sms'jes sturen naar vriendinnen. Dat is natuurlijk door ons verboden, evenals schelden. "Ik kan allemaal nalezen wat jullie gechat hebben", zo waarschuwt Papa Big Brother de meisjes op het wankele en mogelijk verkeerde cyberpad. De seksistische narigheid druipt van Power-Babes af en het appelleert aan de laagste behoeften om over elkaar kwaad te spreken.
De jongens hebben een speurspel ontdekt, een soort van adventure-game, dat zeer verslavend werkt. Met rode konen en handig manipulerend met de aangeboden gadgets banen ze zich een weg door het spel. Vijf minuten nadat ze zijn losgerukt van de P.C. roepen ze in koor dat ze zich zo vervelen.
Als we allemaal met tranen in de ogen het overlijden van Dr.Doolittle's big in Loenatik hebben beleefd probeert Hetty nog te zeggen dat zoiets toch veel mooier is dan al die tekenfilmtrash. Ze knikken nauwelijks ja en zijn al op weg naar de volgende audiovisuele prikkel.
Tijd voor de lente!. Een nieuwe.

Pimp-painting

Laatst vertelde ik Jaap dat ik een boek over de zaak van zijn vader was tegengekomen in een antiquariaat en het gekocht had. Jaap was er heel enthousiast over. Z'n vader kocht ook nog af en toe een exemplaar op, omdat ze zo schaars geworden waren. Nu stelt het boek niet al teveel voor. Het bevat enkele heel korte stukjes, waarvan er zowaar een van Prins Bernhard, over de antiek- en kunsthandel van Jaap's opa en vader en oom. Verder staan er veel foto's in van door hen verhandelde schilderijen en andere kunstvoorwerpen. Veel plaatjes, weinig praatjes.
Zo heeft hun handel dit schilderij van de Brink, met Waag, aan de gemeente Deventer verkocht. Het is gemaakt door Anthonie Beerstraten. Een beetje kijkend naar de afbeelding dacht ik dat er niet zoveel van zou kunnen kloppen. Vervolgens vond ik op het web wel een aanknopingspunt voor mijn waarnemingen in een beschouwing over de kunst van de Beerstratens:
"Als Grundprinzip ihrer Bildarrangements vereinigen sich Real- und Phantasieartchitektur in einem Gemalde, so dass topgrafische Merkmale und jahreszeitliche Stimmung zusammen eine poetische Komposition ergeben".
Beeldbewerken, Photoshoppen was in de 17e eeuw al de gewoonste zaak van de wereld.
(Ook zie je altijd wel ergens een hondje op het "gezicht" gestoffeerd)

Ode aan Constant

De vergadering in Den Haag duurde tot drie uur. Ik had me voorgenomen nadien nog even het Haagse Fotomuseum te bezoeken. Kon ik daar de foto's bekijken van Willem van de Poll. Het bijbehorende boek had ik van Margreet op mijn verjaardag gekregen.
Bleek de tentoonstelling net de vorige dag te zijn beeindigd. Gelukkig ligt het Haags Gemeentemuseum er naast en zo kwam ik onverwacht bij de Ode aan Constant terecht.
In mijn bibliofiele hobbyhoekje was ik Constant (Nieuwenhuijs) ooit wel tegengekomen als tekenaar in het boekje "Goede Morgen Haan" dat hij samen met Gerrit Kouwenaar maakte.
Ik had Constant in het voor mij niet al te populaire vakje Cobra ingedeeld en eigenlijk nooit veel van hem gezien. De tentoonstelling was een openbaring. In de eerste plaats door de veelsoortige schilderijen, tekeningen en vooral ook bijzondere aquarellen. In de tweede plaats vanwege en flink aantal maquettes van New Babylon, een project waaraan hij twintig jaar heeft gewerkt en een nieuw stedelijk concept wordt vormgegeven. Een concept waarin spelen, creativiteit en beleven de boventoon voeren. Ik had er vaag van gehoord maar heb het nu -slechts kort- met eigen ogen kunnen aanschouwen.
Heerlijk een uurtje tussen zijn werken rondgezworven, een bijzondere ervaring. En zeker een tip!
(Natuurlijk even een blik geworpen op Mondriaans Victory Boogie Woogie, maar de tentoonstelling van Jessurun de Mesquita gemist als ook de Wonderkamers. Binnenkort ga ik weer. Er is veel te beleven in Den Haag)

Dubbelblind

Vrouwe Justitia wordt altijd met een blinddoek afgebeeld. Opdat zij oordeelt zonder aanzien des persoons. Het beeld van iemand kan het zuivere oordeel vertroebelen.
Marc C. hield gisteren een korte presentatie over de vernieuwing van het "recruitment"-onderdeel op Rechtspraak.nl. Hij was zichtbaar blij dat de personeelshoek inziet dat internet een belangrijk medium is om medewerkers te werven: rechters, griffiers, medewerkers op de administratie. Hij moest zich zoals gewoonlijk wat door onze communicatie-scepsis heen werken maar deed dat rustig.
Op de proefonderdelen van de recruitmentsite waren foto's te zien van wat door zou moeten gaan voor jonge rechters en medewerkers. En dan blijkt pas hoe gevaarlijk een dergelijke manier van werven kan zijn. Je wilt geen grijze muizen, louter bleekgezichten of zo uit de hockeykleedkamer weggelopen advocatenstagiaires (hoewel..). Maar het beeld is snel sterker dan het woord. Het imago wordt gekleurd door de keuze van de afgebeelden. Het staat gauw op gespannen voet met de afspiegeling van de samenleving die je graag zou willen zien of het beeld voldoet niet aan de wijze grijze heer of dame die je in toga verwacht. Wanneer we rechters willen recruteren moeten ze niet worden aangetrokken of afgestoten door beelden in personeelsadvertenties. Ze moeten voor het vak kunnen kiezen zonder aanzien des persoons.

Sex in de Intercity

Een oudere dame, ik schat boven de zeventig, zeer degelijk gekleed, zag ik geinteresseerd lezen in de Margriet. Ik keek over haar schouder en zag tot mijn verwondering de titel van het artikel: "Welk cijfer geeft u uw sexleven?" Ach, wat gaat er dan veel door mijn hoofd. Zou zij het een voldoende geven? En als ik mijn eigen sexleven een cijfer zou moeten geven wat zou het dan worden. Pfff, moeilijk. Ik bedacht me wel dat je een dergelijk cijfer zelf zou kunnen opkrikken. Terug naar de mevrouw. Nu zij zo dit onstuimige werk zat te lezen mocht ik toch wel dit voyeuristische fotootje maken. En overigens is de Margriet niet meer wat het in mijn moeders'dagen was.

Negenenveertig

Hedenochtend feestelijk gewekt met ontbijt en 3 paar nieuwe sokken. Dan weet je weer waarvoor je leeft.

Muziek in de oren (1)

Eergisteren las ik in de krant dat dorpelingen in het zuiden van Afghanistan in gevecht waren geraakt met de Taliban. Bij een "road-block" beroofden de Taliban de dorpelingen van cassettebandjes en mobiele telefoons. Zo'n klein bericht intrigeert mij .
Toen ik eind jaren 80 in Mali verbleef vond je op elke plaatselijke markt kramen met voorbespeelde cassettebandjes. Het was toendertijd verreweg de populairste geluidsdrager in Afrika. Ook bij ons .Nog niet zolang geleden heb ik verhuisdozen vol bandjes van Hetty weggegooid.. Nu is het cassettebandje een curiositeit geworden. Het hoort al bijna in het museum van de achterhaalde technologie. In Afghanistan is de computer niet zodanig doorgedrongen dat er makkelijk CD's (hoe lang nog te koop) kunnen worden gebrand, laat staan MP3-tjes op een speler kunnen worden overgezet. Men blijft aangewezen op de bandjes.
Een hedendaagse snuf die blijkbaar wel is te exporteren naar zandbak en afgelegen gebergtes is die van de mobiele telefoon. Ze worden immers ingepikt door de Taliban. Om een eind te maken aan de maffe bandjes moet muziek snel te downloaden zijn op mobiele telefoons. Het lijkt me goede ontwikkelingshulp. Te meer omdat dorpelingen in opstand komen als muziek van hen wordt afgenomen. Het is een troostrijke gedachte dat muziek blijkbaar als een belangrijke levensbehoefte wordt ervaren. Juist daar.
"Onze jongens" weten nu ook wat ze mee moeten nemen om de sympathie van de plaatselijke bevolking te winnen: cassettebandjes. Maar met welke muziek?

A New Master has Born

Yvonne heeft nog voor haar vijftigste en na jaren van slopende studie een mastertitel in de wacht gesleepd. Iets van Research Master of Midwife Sciences. Je laat de R weg en je hebt MMS, want de verloskundige masters blijken, niet alleen tijdens deze uitreiking, toch voornamelijk vrouwen te zijn. Alleen Professor Bleeker sprak fraai en met aanstekelijk enthousiasme. Een van de examenuitreiksters maakte het in haar verhaaltjes wel heel bont door overduidelijk te laten blijken dat ze alleen maar de kaft van de scripties had gelezen. "Ja, heel leuk, die wolkjes op de kaft met teksten als emotie, kracht, strijd...". Pijnlijk en vervelend voor de studentes.
Sicco prees later in een korte tafelrede zijn vrouw met het behaalde resultaat. "Ik heb je zoveel horen mopperen en vloeken en dan wist ik dat het goed zat. Want dat doe je ook al altijd op mij en dat is jouw manier om liefde te uiten." Een gezellig samenzijn in David en Goliath maakte het feest voor ons en Yvonne compleet.

Nemende uitgever

Jaarlijks onderhandelt ons bureau namens de rechtspraak met uitgevers over de leverantie aan ons van digitale uitgaven zoals databanken, wetgeving, commentaaredities en tijdschriften.Een van de uitgevers is bijna monopolist op het gebied van juridische vakinformatie en levert veel materiaal voor veel geld.
Normaal is onderhandelen niet mijn sterkste kant. Een aardige verkoper smeert mij makkelijk een te duur bed aan en bij de aankoop van een auto vind ik een te onder uit de kan onderhandelingshouding eigenlijk beneden mijn stand. Stom, stom. Gelukkig kan ik deze tekortkoming compenseren in mijn professionele bestaan en dus is de uitgever de klos.
Nu maakten ze het dit jaar ook wel erg bont. De nieuwbakken sales-manager durfde zonder blikken of blozen - overigens wellicht de kracht van een goede onderhandelaar - te beweren dat hij ons in zijn voorstel al ontzettend had gematst. In plaats van de algemene prijsverhoging van 7% bracht hij ons slechts de helft in rekening. Je wordt niet gevierendeeld maar doormidden gezaagd, maar zo bedoelde hij het natuurlijk niet. Ik beweerde met een minder stalen gezicht dat het van moed zou getuigen de prijzen eens te verlagen. Misschien zou omzetstijging het gevolg zijn . Een dergelijke stijging zou wellicht meer nettowinst opleveren dan de prijzen te verhogen met een grotere kans op een, en op sommige gebieden zich reeds manifesterende, afkalvende vraag.
"Jullie blijven steeds maar draaien aan een lam schroefje", zo had ik hem moeten zeggen. Want die nieuwe uitdrukking van de klussende Sjaak, behoort sinds gisteren tot mijn metaforenrepertoire. Ik bewaar het tot de volgende onderhandelingsronde.