Momentopname

Sjaak bazuint overal rond dat er een foto van mij in Intermediair staat. Dus moet het maar even geblogd worden. Intermediair van vorige week bevat een uitgebreid portret van Ronald. Ten behoeve van het artikel zijn talloze mensen geinterviewd, waaronder deze “jeugdvriend”. Voordat ik iets losliet had ik me eerst in verbinding gesteld met Ronald, want ik praat niet graag met journalisten over mijn vrienden. Hetty was al wat loslippig geweest tegenover de persmuskiet en trekt zich daar nog de haren van uit haar hoofd. De journalist wist al heel veel en ik had er niet echt veel aan toe te voegen, althans geen dingen die ik kwijt wilde. Gelukkig word ik nauwelijks geciteerd in het artikel, ook al sprak ik een uur met hem. Ik had wel gehoopt dat hij mijn antwoord op zijn vraag of Ronald minister wilde worden had opgenomen. “Ik weet niet of hij het wil, maar ik zou het enig vinden. Heb nu al een beroemde professor als vriend maar dan zelfs een minister, dat wil toch iedereen. En misschien krijg ik dan eindelijk een beetje invloed op hoe het gaat.” Ik geloof dat de journalist de ironie van de laatste zin niet kon rijmen met mijn voorafgaande enthousiasme. Afijn, bij het artikel kwam ook een foto van ons oude Augustinus-bestuur, zonder Aart overigens. We zitten op de puinhopen van de afgebrande zolder en bereiden ons voor op een tijdelijke verhuizing naar de Breestraat. Niet alleen de zolder, maar de hele vereniging ging aan ons ten onder aldus het lemma in Wikipedia.
Bij deze een foto, niet doorgespeeld aan Intermediair en exclusief voor de lezer van mijn weblog, waarin ik een cruciale rol speel in de carrière van Ronald. Ik was paranimf tijdens zijn promotie, de plek is de Senaatskamer in het Academiegebouw aan het Rapenburg. Zijn proefschrift ging over DNA/RNA en het onderzoek er naar met behulp van het wormpje C-Elegans. Ik snapte er heel weinig van. Op een gegeven moment vroeg een lid van de promotiecommissie dat er op bladzijde 65 een opmerking stond die hij niet begreep en dat hij daarover uitleg van de promovendus eiste. Ronald bladerde driftig in zijn proefschrift, hij had niet goed gehoord over welke bladzijde het ging. “65” fluister ik hem hier toe. En zo kon hij moeiteloos antwoord geven op de scherpe vraag. Hij promoveerde cum-laude. Ja, zo weet je weer wat een “jeugdvriend” voor je kan betekenen. Als’ie ooit minister wordt hem ik nog wat van hem tegoed dus.
(Ik bewaar deze anekdote voor een volgend interview)

Muzikale genetica

Het leuke van internet is dat je al onderzoekend en nieuwsgierig zijnd bij sites, mensen, plekken of muziek komt. Een digitale ontdekkingsreis als het ware. Veel mensen schijnen bijvoorbeeld op het knopje next blog te klikken om zo maar eens bij iets anders terecht te komen. Zo krijgen kleinere muziekgroepen, schrijvers en bizarre filmpjes een relatief groot publiek.
Pandora is een webradio met bijzondere eigenschappen. Je kiest een favoriete artiest. Op basis van de muzikale genetische code van deze artiest krijg je vervolgens nummers te horen, niet alleen van hem maar ook van “soortgenoten”. Het is als het ware een gefilterde ontdekkingsreis op basis van de muzikale eigenschappen die jouw artiest heeft.
Die eigenschappen zijn toegekend op grond van 400 mogelijke attributen. Deze zijn tot stand gekomen in het Musical Genome Project. De taxonomie van dit Genome project is een stuk verfijnder dan bijvoorbeeld een indeling in Genres omdat meer eigenschappen van de muziek worden vastgelegd en zo een veel fijnmaziger catagorisering tot stand kan komen.
Het toekennen van eigenschappen aan de nummers is tot stand gekomen door een combinatie van enerzijds de inbreng van muziekdeskundigen en anderzijds het luisterend publiek dat kon bijdragen, en nog steeds kan bijdragen, aan het classificeren en toetsen van de eigenschappen.
Het is een methode om je ontdekkingsreis wat gerichter te laten verlopen, maar toch wel op verrassingen te stuiten. Mooi bedacht en simpel uitgewerkt. Het inspireert om op zoek te gaan naar juridische genetica waarmee onze uitspraken op Rechtspraak.nl beter kunnen worden ontsloten.

(Voor Pandora moet je je na enkele nummers registreren met een US-Zipcode en wellicht is een mailwebadres het beste. Want formeel mogen alleen Amerikanen luisteren)
(Natuurlijk zit er een commercieel kantje aan. Je kunt nadat je nummers beluisterd hebt gemakkelijk doorklikken naar ITunes of Amazon op nummers of de Cd te kopen).

Buswoorden

Lijn 11 brengt me van de Maliesingel naar het Centraal Station in Utrecht. Meestal is het opgepropt staan maar vandaag kan ik vanwege de herfstvakantie zitten. Achter mij hoor ik twee meiden van een jaar of 17 luidkeels met elkaar praten, de tongval is Utrechts.

“Ja, die bestekbak in het cafe die was stuk en daar kon je je toch aan opensnijen joh. Toen hebben we gewoon heel zwaar zitten zuipen. Bas ging mee naar mij en toen hebben we ook nog een halve fles rum opgedronken. Heel laat naar bed maar wel “very good sex” gehad.”
“Met mij is het niks, ik ben weer tussendoor ongesteld geworden. Misschien moet ik een andere pil gebruiken zeg de dokter.”
“Oh, ik ben mijn pil vergeten.”
“We gaan zo even lekker sporten, gewoon alles geven.”
“Stonden we vanmiddag onder de douche een beetje “horny” te doen. Werd ’t ie bij hem lekker groter, begaf de geiser het en van het kouwe water kromp’ie meteen weer. Jammer maar wel lachen.”

Ik zit er in mijn grijze ambtenarenpak en regenjack, m’n laptoptas op schoot, wat onhandig, zeg maar stijfjes, naar te luisteren. Gelukkig nog net geen puzzeltje te maken.

Arme Amelie

Balkenende heeft in het kader van de campagne brieven geschreven naar allerlei mensen en die brieven zijn gebundeld in een boek. Hij mocht het komen toelichten bij Pauw en Witteman. Aan tafel zaten ook Ali B. en Adriaan van Dis. Een van de brieven was gericht aan de klas van zijn dochter Amelie. En zo kwam het gesprek op het kind. Van Dis vraagt aan JP of zijn dochter zich wel eens schaamt voor haar vader, luister mee.

powered by ODEO
Hetty en ik vielen, evenals Van Dis en Ali B, van onze stoel van verbazing. Dat een premier dit basale psychologische inzicht mist, dat doet het ergste vrezen voor zijn emotionele huishouding. Later bedacht ik me dat je dat schamen of nog van je zelf weet of weet van je eigen kinderen. Soms begin ik tijdens het fietsen te zingen en je ziet dan achteropzittende of meefietsende kroost in elkaar krimpen en smeken om op te houden. Ze willen niet dat een ander mij hoort zingen. Balkenendes prietpraat is eigenlijk heel eenvoudig te verklaren. Z'n dochter was 3 toen'ie als premier begon en ze is nu 7. Hij pocht op een liefdesband, maar die is er helemaal niet. Hij heeft geen tijd gehad die tot stand te brengen en de meest elementaire emotionele ervaringen met het kind te delen. Hij kent zijn eigen kind nauwelijks en weet niet wat er in haar omgaat. Geen schande voor een druk man als een MP maar houd je muil er dan ook over. Kindermisbruik in de politiek, er moest een straf op staan.

Vandaag geen kaas

Bieslog had laatst een leuk rijtje van fragmenten die via YouTube konden worden bekeken. Snip en Snap, Jacobse en Van Es met de cursus Bamzaaien, French en Saunders (met een Kill Bill-parodie) en nog zo wat. Al jaren ben ik op zoek naar een stukje van Tom Manders (Dorus) dat ik ergens in mijn vroege jeugdjaren zag over een octrooimeneer die haldronken langs de kasten op zoek is naar een boek met uitvindingen over muizenvallen. "Muizehokjes, muizekooitjes,... muizevallen". Onbenullige zinnetjes, flarden tekst die in je hoofd zijn bljven hangen en die op de meest vreemde momenten naar boven komen. Nutteloze kennis die een groot deel van je harde schijf beslaat. En jawel op YouTube vond ik het fragment terug. Het duurt in zijn geheel 9 minuten en het is nog immer vermakelijk al had ik het idee dat het destijds veel langer duurde. Het autobiografisch geheugen vergroot niet alleen de plekken van je jeugd- als je er later komt is alles veel kleiner dan je je had voorgesteld - maar verlengt ook de beelden die je hebt gezien.
Nog even en je kunt op Internet je eigen Zomergasten samenstellen.

Windows NL

Het A-deel van het rapport van de Canoncommissie heb ik met interesse gelezen. En zoals commentatoren reeds aangaven het is een beleidsstuk waarbij je je vingers af kunt likken. Mooi geschreven, duidelijk maar bloemrijk, helder, evenwichtig en toch wervend. Een voorbeelddocument voor iedere ambtenaar in spe: zo kan het ook. Over de wandkaart en vooral over de iconografie, de representerende waarde van de afbeeldingen, ben ik minder te spreken, maar da’s wellicht een kwestie van smaak. (zie de website)
Opvallend vind ik de seculiere invalshoek van de canon. Vooraanstaande posities voor Erasmus, Spinoza, Hugo de Groot, Annie Schmidt en Drees. Het canon is een liberaal-humanistisch canon geworden. Geen kardinalen, Calvijn, Abraham Kuijper of Colijn. Godsdiensttwisten, op de beeldenstorm na, verzuiling en schoolstrijd zijn geen hoofdmoot van ons vaderlands verleden, althans niet op het eerste gezicht. Van Rembrandt is niet een van zijn ontelbare bijbelse voorstellingen gekozen maar de Nachtwacht, een schutterstuk. In een land waar de meeste monumenten kerken zijn is die wereldse aanpak een enigszins bevreemdende maar misschien ook wel geruststellende ervaring. Over 50 jaar zou een bijzin in het Canon dan zo kunnen luiden: “Er mogen dan honderden moskeeen zijn geplaatst in het begin van de 21e eeuw, van wezenlijke invloed op de ontwikkeling van onze post-welvaartstaat zijn ze nauwelijks geweest. Victor en Rolf, Droog Design en Rem Koolhaas hebben in die periode belangrijke internationale allure gegeven aan de Nederlandse vormgeving.en daarmee ons land op de kaart gezet.Het weblog deed zijn intrede en veranderde de manier waarop we commniceerden definitief."
Vijftig vensters op de geschiedenis van ons land. Ik ga het de kinderen vanaf morgen bijbrengen. Ik vind het mooi uitgedokterd en het past wonderwel bij mijn nakende leeftijd.
(Frits van Oostrom, de voorzitter van de Canoncommissie, was ook op het feestje van Jaqueline (zie vorige blog), maar dat was toeval. Buurman van om de hoek bij haar)

Toevallen

Je verbazen over het toeval. Ik doe het hier af en toe. Over dat Cor Klaas kent of dat ik Kees op drie onwaarschijnlijke plekken tegenkom. Zo was ik uitgenodigd op het 50-jarige verjaardagsfeestje van een oud-collega-bestuurslid uit mijn studententijd, Jacqueline. In het theehuis in de Leidse Hout. De eerste die ik tegenkom is Jan C. uit Steenenkamer, bij ons om de hoek. Ik ken hem een beetje. Z’n dochter speelde wel eens met Coos. Blijkt dat hij Annet , de zus van feestvarken Jacqueline, via internetdating heeft leren kennen en daar al een paar maanden verkering mee heeft. Kom ik in Leiden bij een verre relatie van vroeger, Jacqueline is overigens nog even aardig, spontaan en authentiek als destijds, dan kom ik daar een vent uit Deventer tegen die ik daar helemaal niet zou verwachten. Stom toeval.
Sinds vorig jaar heb ik een schilderij van Rubens als afbeelding op mijn bureaublad. Een voorstelling van het paradijs met Adam, Eva, de appel, de slang en gestoffeerd met een keur aan dieren. Ik had de foto van een site van het Mauritshuis geplukt ten behoeve van enige kunsteducatie van mijn kinderen. Liep ik vandaag via de Vijverberg naar het Plein zie ik daar de afbeelding op een enorm billboard waarmee een tentoonstelling over Rubens en Breughel wordt aangeprezen. Mijn eerste gedachte is niet dat daar een uitvergroot schilderij uit het Mauritshuis hangt maar dat ze mijn bureaublad hebben gebruikt voor deze reclame. Zoiets van: dat hadden ze me wel eerst kunnen vragen.
Maar waarom kies ik die, toch die niet zo voor de hand liggende, afbeelding voor mijn bureaublad, ik wil vast orgineel overkomen, en kiest het Mauritshuis diezelfde afbeelding om een tentoonstelling over de samenwerking van Rubens en Breughel te promoten. Toeval. In het stomme daarvan ga ik steeds minder geloven. Achter dit alles zit een diepere bedoeling die mij eens geopenbaard zal worden.

Geen punt

Alle 5 wedstrijden met reuzecijfers verloren. Dat is de vervelende balans in de eerste helft van het hockeyseizoen van Deventer JE11, het team van Derk en Bart. Hoe ze ook hun best doen, de doelpunten rammelen ons om de oren. Het viel nu nog mee, 6-2 voor de Harderwijkse Mezen. Een van de problemen van het team is dat we geen wisselspelers hebben. De kleine mannen moeten nu de volle 50 minuten over het gehele veld zwerven. Ze blijven nog te weinig op hun positie spelen en de bal echt uitverdedigen is een probleem. Om de moed erin te houden trakteerden de coaches Jan en Jan het team op ijs. Op de parkeerplaats maakten de spelers alsnog een vreugdedans alsof ze de competitie hadden gewonnen (zie video) Na de herfst worden we ingedeeld in een poule met minder goede tegenstanders. We kennen onze plaats.

Tirza

In de boeken van Grunberg ben ik nooit ver gekomen. Ik probeerde Fantoompijn en de Asielzoeker, beide redelijk bejubelde geschriften van ons literaire supertalent. Maar ik verdwaalde in zijn hersenspinsels, in zijn meligheid die mijns inziens ten onrechte voor humor wordt aangezien en vond weinig identificerende aanknopingspunten die het lezen tot een belevenis maakten. Niet mijn schrijver. Amil Ramdas recenseerde in zijn column het nieuwe boek van Grunberg “Tirza” zodanig positief dat ik ergens wachtend op een station toch weer tot aankoop besloot. En dit keer heb ik het snel uitgelezen. Nog steeds is er een hoop meligheid, de running -sushi en italiaanse gewurztraminer gags- zijn daarvan voorbeelden, is er semi-filosofisch gekwezel, maar de spanningsboog is fraai en het boek kent een sterke plot. De hoofdfiguur Hofmeester is zo’n verschrikkelijke Jan Doedel dat je er soms tenenkrommend bijzit en toch blijft’ie overeind. Grunbergs behandeling van vrouwen blijft wel erg eendimensionaal, madonna of vooral ordinair en hoer. Hij kan er geen literaire verbeelding aan geven waardoor zijn boeken iets gemankeerds houden. Ramdas vergeleek de hoofdfiguur met Eichmann, omdat de grauwe, berustende meeloper daden kan plegen die je niet voor mogelijk houdt. Ik vind die vergelijking na het lezen van Tirza mank maar interessant,want het motief van Hofmeester is zoveel duidelijker jaloezie.
Grunberg speelt een spel met de ”post 9/11 roman” maar raakt werkelijk snaren wanneer hij de bizarre tocht van Hofmeester in Zuid-Afrika beschrijft. Je wilt Hofmeester toeroepen er mee op te houden. En dat weten te bewerkstelligen met literaire middelen is kunst. Je blijft na het lezen wel een poosje onrustig van zo’n boek.

Ontluisterend

Hetty is al jaren en fan van de band Johan. Ze bevindt zich daarmee in het bijzondere gezelschap van Joost Zwagerman en Kluun. Vooral de CD “Pergola” is door haar grijsgedraaid. Gitaarpop zonder veel opsmuk maar wel met frisse arrangementen. Ze traden nu op in Deventer dus wij met z’n tweetjes naar Het Burgerweeshuis. En het viel ontzettend tegen. Er werd een baal geluid over ons uitgestort waarbij het relief, de zangstem en de verstaanbaarheid verloren gingen in een draaikolk van bastonen. Af en toe werd er zelfs vals gezongen. Hetty was heus teleurgesteld.
Ik vond het niet zo erg want voelde me heel cool tussen al die jongeren. Overigens was het een gemengd publiek, heel wat anders dan bij de theatervoorstellingen die ik bezoek. Slechts de helft van de aanwezigen had mijn zoon of dochter kunnen zijn. Zou Coos het erg vinden om haar Pa over een jaar of 7 -8 aan te treffen in dezelfde tent waar ze naar haar favoriete band gaat luisteren en haar tweede vriendje en derde breezertje scoort?

De P in ICT

Een commissie onder voorzitterschap van Wim Deetman evalueert de in 2001 opgerichte Raad voor de Rechtspraak. Een van de onderdelen van die evaluatie is hoe het is gegaan met de automatisering bij de gerechten en wat er beter kan. Hans Smits, voormalig topman van de Rabobank, had een sessie belegd met zo’n veertig vertegenwoordigers uit zowel de rechterlijke organisatie zelf als daarbuiten. Stefan en ik mochten ook aanschuiven. Na wat plenaire voordrachten, waarbij een buitengewoon praktische voormalige CIO van de Rabo een heerlijk nuchter verhaal vertelde, werden we in vier groepen uiteengejaagd. We discussieerden daar vrijmoedig over fouten en kansen. Ons Bistro kwam er goed van af in de beschouwinkjes van deze en gene. En wij konden onze kritische eieren links en rechts kwijt.
Nadat de groepjes hadden teruggerapporteerd stelde Hans Smits enkele vragen. De hoogsten op de apenrots zorgden keurig voor de beantwoording. Wat hem opviel, zo leidde Smits een vraag in, dat hij nergens iets gelezen had over de relatie tussen informatisering en de “factor mens” binnen de rechtspraak. Wat was daar allemaal over bedacht, zo vroeg hij zich af. Er volgde een pijnlijke stilte. De veertig krijtstrepen en twee mantelpakjes keken elkaar hulpeloos aan. Automatisering en aspecten van arbeidsvreugde, betrokkenheid, wel of niet verlies van autonomie, we hebben er nog nauwelijks aandacht aan geschonken. En zo’n harde bankmanager moet ons softe overheidsdienaren daar op wijzen! Het zwijgen impliceerde ook een zekere mate van schaamte. Van dat ze in het bedrijfsleven toch wat completer tegen leidinggeven aankijken dan binnen de rechtspraak. Ook al heet dat daar wat instrumenteel “de factor mens”. Het ontbreken van een inspirerend en zakelijk HRM-beleid, een veel te groot woord voor mij overigens, is een van de grootste valkuilen voor de rechtspraak. We lopen achter en zijn op dit punt amateuristisch bezig met een veld vol kwalzalvers en kletskousen. Als dat inzicht de resultante zou zijn van de evaluatie van de automatisering dan heeft ook deze middag toch nog iets opgeleverd.

Vertrouwensdeuk

Ik las in de krant dat er tegenwoordig zelfs een website over bestaat: www.vrouwenrijdenbeter.nl . Ik zou het niet weten want ik heb weinig ervaring met mannen. (Dit soort grappen vind je dan weer op www.mijnranzigehumor.nl )
Helaas werd de boodschap van de website even niet bewaarheid. De vrouwelijke teamchef van Hetty, die ook bij ons in de wijk woont, knalde bij de oprit van de brug achter op onze bus. Hetty wat lichte pijn in d’r nek maar verder gelukkig niets en ook M.was niets ernstigs overkomen. Louter blikschade. We worden een vaste klant van Autoschadebedrijf Ben Hannink. Hetty ging ’s avonds met het schadeformulier naar M. en deze baalde van het voorval. Maar ja, wie achterop iemand rijdt heeft schuld. Het duurde een paar dagen voordat we het door haar ondertekende formulier retour ontvingen. Niet alleen een auto maar ook een werkrelatie kan zo een deukje oplopen.

Onzichtbare hand

Meestal geven we tweedehands spullen weg, brengen ze naar “het Goed” of de vuilstort. Maar ik had enkele objecten die het verkopen waard waren c.q. die ik graag kwijt wilde. Voor het eerst in mijn digitale leven plaatste ik een advertentie op Marktplaats.nl en in no-time waren er biedingen en reacties. Alsof mensen op een Fatboy of wandelschoenen liggen te loeren. Al snel worden je spullen tientallen keren bekeken. Ben nu al twee keer met van dat bruine plakband in de weer geweest en heb de pakketjes bij ons postloket in de Meermarkt afgegeven. Inmiddels voor meer dan 100 euro aan rotzooi verkocht. Hetty en ik gaan de bloemetjes buiten zetten en de 100 euro stukslaan in de PC-Hooftstraat, the place to be voor een beetje handelaar.
Met de verkoopactiviteiten werd ik deelgenoot van de bloeiende tweedehandsmarkt die het internet faciliteert. Nog nooit kwamen vraag en aanbod zo snel en fraai bijeen.

Eigen accent

Wie de nuance zoekt moet niet naar een voorstelling van de cabaretier Andre Manuel, Hij beukt er lustig en rauw op los, schuwt de generalisaties niet en kiest voor harde grappen. Z’n try-out in de Bouwkunde was meer een “leesvoorstelling”, aaneengeregen columns, en nog heel weinig vorm. Hij gaat er dit keer geen muziek in stoppen en hij wordt binnenkort voor het eerst geregisseerd. D’r moet nog veel aan gebeuren.
Andre deed mee aan het Leids Cabaret Festival en komt uit Diepenheim (bij Goor). Z’n vorige voorstelling “Lazerus” deed hij de laatste twee keer in het dialect. Binnenkort is hij ook te zien in de regio-oost-soap. Z’n helpers zijn ook altijd plat pratende jongens.

Wat is dat toch met die provinciale artiesten die een breder publiek vinden: Rowwen Hèze, Daniel Lohues, Ge Reinders , Herman Finkers en ook Andre. Ze doen hun kunstje vaak in gewoon Nederlands maar schuwen een optreden in hun volkstaal niet. Ze dragen bij aan de cultivering van hun “eenvoudige” komaf: het platteland.
Je leest wel eens dat de hang naar regionalisme de tegenhanger vormt van de globalisering. Mensen weten zich veilig en beschut in eigen kring. En op deze golf surfen de genoemde artiesten mee. Ik weet het niet, ik denk eerder dat het dialect en het kokketteren met hun afkomst bijdraagt aan een authentieke uitstraling. Ze hebben als vanzelf een eigen accent en zoiets scoort hoog in de Idolstest. (Boer zoekt vrouw is ook al zo populair) Kortom, ik weet waar ik het van hebben moet.