Egosfeer

Werken in de rechterlijke organisatie is werken tussen ego's met een grote E. Johan moest vanochtend even stoom afblazen en dan kunnen we elkaar lekker versterken. "Wij zijn niet een van hen maar zullen altijd buitenstaander blijven totdat ook wij witgebeft en gemeestertitelt achter de tafel plaatsnemen", zo parafraseer ik Sjaak.
Onze baas Dick had ook deze ochtend zijn grote E aangezet dus werden bezwaren, problemen en tegenwerpingen weggewuifd en snelheid per rechterlijk decreet bevolen. Daarna een omzichtige bijeenkomst over het IT-domein waarbij ik maar niet kan levellen met het ego van Jan omdat dan het mijne weer te groot is. Ik ervaar bij hem geen aanvaarding van mijn (boven-) natuurlijke gezag in het domein. Onrust in de egosfeer.
Na een bezoek aan de Amsterdamse rechtbank wandelen Sjaak en ik door het Vondelpark en bespreken de overdracht in verband met zijn vakantie. Waarmee een werkdag toch nog eindigt in een warme egosfeer. Het kan wel.
(prentje hier gegapt)

Schoolfeestrellie

In het fotoarchiefje van mijn ouders zaten tientallen fotoos van de optochten tijdens het Goorse School- en Volksfeest. De meesten daarvan zijn later nietszeggend, terwijl de optocht een fenomeen blijft. Het bestaat al 80 jaar en is al 80 jaar ongeveer hetzelfde. Met de kinderen (Derk was helaas ziek) vooral genoten van de Goorse Rellie, gebodypaint als smurfen, met fraaie neuzen en oren. Een bijzonder soort Goorse gekte die bijna altijd weer leuk is. De kinderen hebben de smaak te pakken en willen volgend jaar weer. Zo deel ik iets van mijn jeugd met hen. 

Haagse Heertjes

De Hathor is vanouds een ballentent , fraai gelegen aan het water van de Nieuwe Uitleg (achter de Denneweg). Piet, mijn geheim agent bij de Hoge Raad, nam me er voor de lunch mee naar toe. Twee vlotte meiden serveerden ons in de hitte heerlijke croquetten en twee vazen koud bier. We kwamen tot de conclusie dat de wereld ijdel, arrogant en dom is en Piet en ik het allemaal redelijk doorzien. Piet is wat somberder dan ik: hij ziet het ambtenarendom teloor gaan aan carrierezucht, de jeugd verloederen en natuurlijke verbanden, zoals dorpen en families, desintegreren. Onlangs bezocht hij als Midden-Oostenfan Egypte. De rust, de aandacht voor elkaar, de wijsheid en weidsheid aldaar openden zijn hart. Het is fijn om met Piet te praten, we hebben het altijd ergens over, en dit keer gaven de Hathormeisjes het een vrolijk accent. De sombere bespiegelingetjes verdampten in het Smidswater. We kuierden over het schaduwrijke Lange Voorhout terug naar kantoor.
 

Tegenhaaks

Laatst wees Jan K. mij op de dwangmatige haaksheid van wegenontwerpers, in het bijzonder waar het fietspaden betreft. Fietsers moeten bij de haakse bochten stevig remmen en een scherpe bocht maken hetgeen meer gevaar oplevert dan een glooiende bocht. Gevolg: als het even mogelijk is snijden de fietsers een bocht af en er ontstaat in gras en berm een afsnijdpaadje. Bij mijn bushalte op de hoek Maliesingel/Lucasbolwerk (rechterdeel van de foto) is het al niet anders, de wandelaars ,waaronder ik, slijten een charmant hazenpad in de berm uit. Bij de oprit van de Deventer IJsselbrug heeft de gemeente het afsnijden gelegaliseerd. In de berm is nu een sluippad gestratenmaakt (linkerdeel van de foto). Nog geen mooie kromming maar we zijn in ieder geval op de goeie weg.
 

Snoepreisje

Hier Coos nog vrolijk in de bus. Met de klassen 5,6 en 7 naar Slagharen. De voorspellingen zeggen dat het tussen de 31 en 34 graden gaat worden. Paulien laat een vette doos met snoep zien. Worden ze tenminste niet alleen ziek van de achtbaan en de hitte.
Heleen zag haar Max alleen, zonder vriendjes naast zich, in de bus zitten. Terwijl hij ook al opzag tegen die woeste attracties in Slagharen. Klein schoolreisjesdrama op de vroege morgen. Peter, de vader van Niels, schoof gelukkig gezellig naast hem aan. 

Villahoppen

Van zaterdag op zondag sliep ik in de tuin bij de vader en moeder van Jaap. Het is een van de weinige villaas die ik met een jankend gevoel van jaloezie betreed. Fraai gelegen aan de voet van de Paasberg, een mooi belijnde kap, simpel maar o zo stijlvol, een terras om van te smelten. Achter de rode bessen en de courgetteplanten overnachtten we er heerlijk. Vandaar terug naar de familie, in Gorssel, waar Cor en Heleen passen op het huis van de familie waarvoor Heleen werkt. Geen fraaie architectuur maar wel een megauitzicht (zoals Coos dat noemt) op de IJssel. Genieten van andermans rijkdom is leuk om te doen.

Chemie of nie.

Sicco had zich er veel van voorgesteld: Truus te ontmoeten, Nanny weer te zien. Ik had hem al gewaarschuwd. Een paar jaar geleden had ik mijn liefde van destijds, Ivonne, een uur gesproken tijdens het afscheid van een oud-leraar. En van de vonkenregen van destijds bleek niets meer over, in tegendeel het werd een nogal saai gesprek. Ook Sicco verging het zaterdag zo met van die vlammetjes uit het verleden. Hij trok zondag de conclusie dat hij nu definitief zijn jeugd achter zich had gelaten, overigens met overslaan van de fase van volwassenheid. Klaarkomen met je eigen verleden had hij zich anders voorgesteld.
Zeven jaar geleden ontmoette ik Judith, de dochter van een oud-leraar, die ik nog als klein kind op schoot had gehad. Met haar had ik toen wel een leuk en interessant gesprek. Nu weer. Een gesprek zonder de last van het verleden en zonder een verscholen wens voor de toekomst. Chemie, net als met Ciske, Sicco, Nico, Els, Wilma, Harry en Dick. Maar ja, die laatste, hij was er tot onze verbazing nie.
 

Weerzien in Lochem

De schoolreunie werd massaal bezocht. Er waren meer dan 3200 oud-leerlingen. (Natuurlijk mede vanwege mijn zorg voor de website en deelnemersadministratie). Ik vond het te lang en te druk en te warm, maar dat kwam ook wel door de vorige avond.Te vroeg gevlamd op vrijdag. En door een andere rol dan vroeger. In mijn middelbare schooltijd liep ik er altijd organiserend bij, je had wat omhanden en was iemand. Nu had ik niks te doen en ging ik zo'n beetje op in de anonieme massa.
De beelden van herenigingen en ontmoetingen waren overigens soms heel aandoenlijk.En hoofdman Stef en zijn vrouwen hadden het erg goed georganiseerd.  

Nacht op de Paasberg

Dronken waren we, heel dronken. De avond voor de middelbare schoolreunie waren Sicco, Els, Ciske en ik al neergestreken in Lochem. Eten en drinken bij Scholten, nog wat meer drinken bij Pinot. Zwalkend de berg op naar onze oude school. Een fles Moezel (sic) uit een koelkast gestrietst. Om half vier met z'n viertjes op de rand van de fontein. We waren terug, ouder met hier en daar een bluts, maar even onbezonnen bezopen als destijds.  

Dokter in spé

Zo'n zes jaar geleden begon Jos actief te worden als baby-sit bij ons. Aan het begin van haar middelbare schoolperiode. Een brugklasmeisje toen en nu 1.85 meter geleerdheid, meisje af. Wat verandert iemand juist in die periode sterk. Jos gaat nog een herexamen scheikunde doen omdat ze 0,1 punt tekort komt voor een bevoorrechte lotingspositie Geneeskunde. Haar cijferlijst, gemiddeld 7,4 nog wat, mocht er overigens al zijn. Slagen is ook een beetje afscheid nemen omdat Jos waarschijnlijk naar Nijmegen zal vertrekken. Van babysit tot babe, het duurt maar even. 

Diep verdriet

Vorige week verloor Sebelia (mijn ex-schoonzus) haar man. Hij werd 57 jaar. Na een relatie van twee jaar hadden ze besloten samen te gaan wonen. Ze hadden een mooi nieuw huis gekocht en zouden daar in november hun intrek nemen. Pancreaskanker maakte in 8 weken tijd een einde aan die droom en aan Sebelia's vooruitzicht samen met haar geliefde oud te worden. "De dood is blind", zo luidde de titel van een toneelstuk dat ik dit jaar zag. De dood gaat tekeer zonder aanzien des persoons, gelukkig bij velen op hoge leeftijd, maar bij sommigen, en naar mijn gevoel al genoeg, veel te jong. Het zwarte gat is voor Sebelia onmetelijk diep. Het is oneerlijk en zo onrechtvaardig dat juist haar dat moet overkomen.

Station Rosmalen

"Mijn vrouw en ik vierden onlangs ons tienjarig samenzijn. We leerden elkaar kennen in de trein van Amsterdam naar Deventer. We lieten er geen gras over groeien en hebben inmiddels drie schatten van kinderen. Onze relatie spoort nog steeds geweldig. Voor mijn vrouw, die een tennisfan is, zou een cadeau als dit een fantastische verrassing zijn." Aldus schreef ik vorige week op een emailprijsvraag van de NS en zo won ik al liegend twee kaarten voor een tennistournooi in Rosmalen (waar overigens) nooit een trein stopt. We hadden heden Grand Soleil en het was echt leuk het grastennis eens live te zien. Een dimensie meer dan op de TV. (Hier een eigen opname van Schalken).

IJstijd

Bij Talamini.
"Mag je van je opa misschien spikkeltjes op je ijs?"
"Coos, wil je spikkeltjes?"
"Nee, dank je."
"Wat een lieve opa heb jij."
"Sorry maar ik ben haar vader.."
"Oh excuses"
"Hier Derk, je vanille en citroen, en voorzichtig, rechtop houden!"
"Hier Bart, je banaan en citroen, voorzichtig, voorzichtig rechtop!"
"Papa.."
"Ja, Derk.."
"Papa, mijn ijsje is..."
"Potverdorie, Derk, ik zei nog zo..."
(huilend) "Maar ik deed het niet expres!"

het Vuil, de Stad en...

Nu eens geen klacht over een geprivatiseerde overheidsdienst. Vroeger maakte ik me druk over het feit dat ik mijn afval nauwelijks kwijt kon: de tijden van de vuilstort waren onmogelijk en je moest onmiddellijk betalen. Norse mannen wezen je de weg om je troep te storten. Nu is op het industrieterrein de zelfs zaterdags tot 15.00 uur open en mag je met behulp van je milieupas 1000 kg zonder extra kosten storten. Het gaat goed met Deventer. (1 norse man is in iedergeval gebleven want hij gaf aan dat het verboden was te fotograferen en dat hij zonodig mijn toestel in beslag kon nemen. met mijn standaardsmoes dat het plaatjes voor een puzzelrit zijn bleek hij tevreden)

Zoethoudertjes

Ik ontweek op het Goors School- en Volksfeest altijd de swingmill waarin de jongens en de meisjes zo openlijk met elkaar flirtten. Geen held, bang voor hoogte en hard draaien. Gelukkig hebben mijn kinderen deze dwaze angst niet in hun genen. De combinatie van spanning en genot zit er bij hen goed in. Dus moest Hetty drie keer, met elk kind afzonderlijk in de Octopus. Het reuzenrad en de wildwaterbaan waren ook al voor haar. Mij restten de botsauto's, het spookhuis en de schiettent. We hebben ook dit jaar de Deventer kermis overleefd. Met suikerspin als finale.

Geen gezicht

In de bus van het station naar de Maliesingel stond ik plots oog in oog met een geheel in het zwart gesluierde vrouw. Ik kon alleen haar bril zien voor de rest was alles bedekt. Mijn eerste provinciaalse reactie was een blik op haar middel om te kijken of zich daar niet een wat dikkere band met kleefbommen bevond. Overigens bemerkte ik dat ze niet alleen mijn aandacht maar ook die van anderen trok (een eigenlijk omgekeerd bedoeld effect). Ik hou niet van zo'n bijna volledige maskerade want ik ervaar het intuitief als in strijd met een "open" samenleving. Heb overwogen om met mijn fototoestelletje een plaatje te schieten maar dat doe ik ook niet van ongesluierde vrouwen. Wat in dat kader wel weer juridisch interessant is of de gefotografeerde een beroep zou kunnen doen op het portretrecht nu ze zo onherkenbaar op de foto komt te staan.
(tussen burka en chador: is het een abayya?)

Kalenderfähig

Vorig jaar kreeg ik van Sjaak een verjaarskalender vol met ooit door mijzelf vervaardigde plaatjes. Af en toe leef ik me helemaal uit met Xara X1 en maak dan weer iets moois. Dit keer een ontwerp voor geldvordering online. Het gaat eigenlijk niet om het onderwerp maar om een zekere mate van esthetisch genoegen: er kan van alles staan, maar het lijkt conceptueel zo o.k. Imponeren met pijltjes en boogjes. Oehoehoehoe...Witte Olifant is tevreden. Wel even op het plaatje klikken om het helemaal groot te krijgen.

Hemelse Poort

Sinds anderhalf jaar zijn we onze achterpoort kwijt omdat ik een muur heb verwijderd bij de renovatie van de schuur. Hetty baalt daar van en loopt mij al meer dan een jaar te vragen om een nieuwe poort. Het liefst met elf sloten, glasscherven en een DDR-wachthuisje er naast. Tijdens een weekendje uit van Hetty en de kinderen aan het klussen geslagen en samen met de o zo handige buurman William deze poort in elkaar geschroefd. 't Ging ondanks de slagregens heel voortvarend. Heb alleen een straattegel moeten vervangen (die lichte is het geworden) omdat het me toch wel lukte mijn verfbus om te schoppen. Nu kan niemand zo maar meer bij mijn Hetty komen.

Kloof

Het referendum over de Europese Grondwet heeft laten zien dat er behoefte is aan politisering: aan keuzes kunnen maken, aan tegenstelling en competitie. Dat geeft de politieke markt dynamiek. Het probleem is dat er juist heel veel ontwikkelingen zijn die depolitiseren, zeker ook in Europa. Meer management en bedrijfsmatig werken binnen de overheid (verzelfstandigingen), een sterke juridisering van het beleid, een heel dikke laag van bureau- en technocraten. De internationale omgeving is er een van diplomatie en conflictreductie. De politici zoeken de stemmen in het midden en gebruiken het anonieme Europa om nationale besluiten te depolitiseren. Kortom veel krachten die weinig behoefte hebben aan tegenstellingen en aan politieke strijdpunten. Maar zakkenvullende managers en rapporten schrijvende consultants, voorzichtige en diplomatieke bureaucraten, rechters die neerkijken op de politiek, en zich achter Europa verschuilende en naar het midden neigende politici scheppen geen politieke arena waarin burgers het idee hebben dat ze ergens over meebeslissen. Daar helpt geen verandering van het kiesstelsel of gekozen burgemeester aan. Politiek leiderschap dat is nodig. Niet folderend de buurt in of de (zogenaamde) dialoog zoekend tijdens suffe werkbezoeken. Maar leiderschap dat de confrontatie aangaat, af en toe voor vuurwerk zorgt, standpunten inneemt en daadwerkelijk opstapt als de mensen hem of haar niet meer willen. Het referendum heeft in ieder geval bewezen dat strijd kan leiden tot betrokkenheid.

Zilveren stelletje

In Huis Doorn (in stand gehouden met Europese subsidie, hoe lang nog?) vierden we in een zeer klein gezelschap het vijfentwintigjarig huwelijk van mijn broer en Klaske. Slechts de getuigen (en hun toen nog niet aanwezige partners) van toen en naaste familie, zaten rond de sfeervolle tafel in de Oranjerie van het mooie landgoed. Het was een heel genoeglijk etentje, waarbij mijn enige klacht de kwantiteit van de maaltijd betrof. Het genre der tafelspeech weer beoefend en stellig aangegeven dat onze rollen langzaam zijn omgedraaid: Hij (mijn broer) (nu) de bohemien en vrijbuiter en ik (nu) de burgerlijke gezinslul.

Vloerbrood

De Raad voor de Rechtspraak heeft een programma-aanpak. Zo is er het programma Civiele rechtspraak. Zo'n programma bestaat uit projecten (die bijna altijd uiteindelijk iets willen automatiseren en daarom mijn betrokkenheid). Tijdens de werkconferentie moesten de projectleiders hun activiteiten op papiertjes schrijven en chronologisch neerleggen op de vloer neerleggen. Elk project zijn eigen kleurtje. Vervolgens werden er reepjes gelegd tussen de activiteiten die met elkaar te maken hadden. Een wanhopige, dure en tijdrovende klus voor zeven rechters en wat helpers. Misschien zou de leider van zo'n programma van te voren de verbanden kunnen bedenken en op 1 velletje schrijven. 't Scheelt gauw een middag en je hoeft er de vloer niet mee aan te vegen. Geen goede beurt voor de stekelkopjes van AMI.