Nieuwe Bouwkunde

De sleet komt wat in ons theater. De bezoekers worden al maar ouder. Omdat er geen cafe meer beneden is wordt een nazit aan de bar boven al snel wat kalig. En we herhalen ons wellicht wat te makkelijk in de programmering. Die gedachte overviel me deze week toen ik een liederenavond bezocht waarvan ik had verwacht dat die wat feestelijker zou aflopen. ’t Is misschien echt wel tijd om wat samen met het Filmhuis te beginnen.
Toen ik twee dagen later met Peter op weg was naar de kroeg liepen we Jos tegen het lijf. Hij gaat de bibliotheek opnieuw leiden. En Peter en ik hadden het er al eerder over gehad dat het zo’n onzinnig plan is de binnenstad vol te proppen met een groot gemeentehuis (zie plaatje) De plek zou veel geschikter zijn voor een combinatie van bibliotheek, theater, filmhuis en een echte muziekzaal. Natuurlijk met een mooi grand-cafe er bij. De kans op leeftijdsmenging is groter, je kunt zaken multimediaal aanpakken en je krijgt een echte trekpleister waarin diverse culturele vormen kunnen bloeien. Maar er is al een prijsvraag geweest voor het nieuwe stadhuis en de kans dat het er komt is groot. Peter stelde me enigszins gerust. Eerst moet er een uitgewerkt plan worden gemaakt met een begroting die ongetwijfeld tegenvalt. We moeten een goed tijdstip afwachten.
Ik hoop wel dat het gaat lukken voor het moment dat we bij Bouwkunde een traplift moeten gaan aanschaffen.

Lekker legge

De donkere dagen voor en na Kerstmis zijn ideaal voor een gezinsvakantie thuis. We gaan wat later naar bed en slapen lekker uit. We kijken films als de Pirates of the Caribbean, Babe en the Sound of Music. Fijke was twee nachten logeren en ze deed flink mee met het leggen van puzzels. Ze inspireerde de kinderen die er bij Frank en Casper al door waren aangestoken. (Van Derk mag Fijke bij ons komen wonen) Af en toe gaat Pa de deur uit voor de aanschaf van een nieuwe. De laatste Piratenpuzzel was veel te moeilijk voor de kinderen en zo raakten Hetty en ik nog aan de leg. Bart maakte er tenslotte een mooie tentoonstelling van, waarbij de puzzels dienen als een nieuw soort vloerbedekking. Zo vermorsen we in totale ontspanning onze dagen, op weg naar het laatste stukje van 2006.

Tot in lengte van jaren

We kregen een folder in de bus waarin de oprichting van een zendmast werd aangekondigd. Deze komt aan de rand van ons wijkje te staan. De mast dient er toe om het C2000-systeem waarmee alle hulpdiensten met elkaar kunnen communiceren te ondersteunen. De folder geeft aan dat de mast geen gevaar kan voor de volksgezondheid en dat geen vergunning nodig is om hem te plaatsen. De mast wordt 53 meter hoog, maar zo schrijft men geruststellend, de gemeente zal de mast aan het zicht onttrekken door het planten van bomen in de direkte omgeving van de mast.
Neerlands hoogste boom staat op het landgoed ’t Loo en meet circa 50 meter. Hij is geplant rond 1870 en heeft er bijna 130 jaar over gedaan de gigantische hoogte te bereiken. Het kan daarom mogelijk nog wel enige tijd duren voordat onze nieuwe wijkaanwinst aan het zicht is onttrokken.
(Tip voor de gemeente: bij het zoeken naar een plaatjes kwam ik deze foto uit Canada tegen waar men een zendmast als boom vermomd heeft. Hebben we meteen de hoogste boom van ’t land)

In Maria's hutje

Ten behoeve van het jaarlijkse kerstavonddiner had ik me dit jaar gewaagd aan een kort kerstverhaal. Het ging over de bevruchting van Maria.
Synopsis: Jozef komt thuis en Maria vraagt of hij met haar naar bed wil. Jozef is verbaasd. Maria vertelt dat er een engel is geweest die haar gezegd heeft dat ze een kind van God krijgt. Maar ze vertrouwt dat niet en wil met Jozef. Jozef wordt jaloers op God en voelt zich overbodig. Maar Maria blijft zo liefdevol aandringen, ze wil een kind van haar grote liefde. Jozef gaat geloven dat hij als het ware door God gezonden is om dit karweitje op te knappen. Aldus geschiedt. De aartsengel sms’t God dat zijn plan volledig is geslaagd. Want zo is de moraal van het verhaal natuurlijk wel op Kerstavond: God’s hand is overal.
Heleens moeder, op weg naar de negentig jaar en van huis uit zwaar katholiek heeft zichtbaar moeite met mijn interpretatie. Ze houdt zich tijdens mijn voordracht kranig.
Hare Majesteit zei in haar kersttoespraak het volgende:
Respect begint met zélfrespect, een geloof in eigenwaarde. Dat wordt vertaald in de omgang met anderen, in gedrag en dialoog. Daarbij moeten wij ons bewust blijven van gevoeligheden die het diepste in mensen kunnen raken. Elkaar daarin ontzien is niet laf maar een teken van beschaving. Vrijheid blijheid geldt niet onbegrensd. Wie anderen beschimpt verliest zelf geloofwaardigheid; het onbeheerste woord schiet zijn doel voorbij. Om te kunnen omgaan met de vrijheid van het woord is respect onontbeerlijk.
Is zo’n kerstverhaaltje over de conceptie van Jezus nu een voorbeeld van het onbeheerste woord ? Of is het gebrek aan respect voor diegenen die werkelijk geloven dat een vrouw onbevlekt een kind kan krijgen? Of is het "zelfrespect" waarin ik, het onmogelijke inziend van een onbevlekte ontvangenis er toch nog een mooie draai aan weet te geven?
Ik denk dat Trix zich op gladder ijs begeeft dan ik.

Klaas'Kerstkeuze

Klaas stuurde een orginele kerstmail. Op zijn website plaatste hij 4 van zijn favoriete kerstliederen en in de mail nam hij links op naar de muziek. Ik neem de vrijheid mijn bloglezers er van drie mee te laten genieten:
1) Es ist ein Ros’ entsprungen
Einem breiten Publikum ist Michael Praetorius auch bekannt durch die Vertonung des populären Weihnachtsliedes Es ist ein Ros' entsprungen.
2) “In dulce jubilo” en
3) “Joseph lieber, Joseph mein” beiden van Hieronymus Praetorius.

De liederen zijn uitgevoerd door de “Tallis Scholars” onder leiding van Peter Phillips.
Van de Tallis Scholars is een CD met kerstmuziek te vinden op iTunus en de genoemde drie nummers zijn daarop te vinden.
Het is mooi om zo een kerstboodschap te ontvangen. Klaas (80) gebruikt Internet zoals het is bedoeld, multimediaal. Mooie a capella muziek zonder tjingelende bellen, pure kerst.

Stamboom

Kinderen opvoeden, het indelen van keukenkastjes en bestek-laden, de keuze van een standplaats op een camping en het versieren van een kerstboom hebben als gemeenschappelijk kenmerk dat ze in sterke mate worden bepaald door ouderlijke overlevering. Je krijgt het in je jeugd mee, zonder dat jij of je ouders zich dat echt bewust zijn . Er is opvoedpolitie en er is een Libelle met leuke boomversiertips maar die zijn er om meewarig naar te kijken. Het helpt niet omdat dergelijke basale elementen zodanig zijn verinnerlijkt in je jeugd dat je ze nauwelijks kunt veranderen of overwinnen. Gelukkig heeft Hetty geen krachtige boomversierimpuls vanuit haar opvoeding meegekregen. Want het lastige met van die door onbewuste opvoeding ingeslepen gewoonten is dat je daarmee in een relatie uit de voeten moet kunnen. Komt een vrouw uit een familie die een in unikleur versierde boom had, bijvoorbeeld wit of zilver met engelenhaar en van die zilveren slingers er in , dan zou ik haar waarschijnlijk niet tot echtgenoot gekozen hebben. Wij waren van de veelkleurigheid. Zou ik iemand zijn tegengekomen die ieder jaar iets anders met de boom wil dan zou dat ook een breekpunt hebben kunnen worden. Een boom heeft geschiedenis, ieder jaar gaat er wel een versierinkje stuk en elk jaar koop je er een paar elementen bij. Het openen van de doos met de kerstversiering, gehuld in servetjes van dertig jaar geleden, is voor de kinderen een van de aardigste sensaties. Misschien nog wel leuker dan nieuwe dingen shoppen in de Europatuin. Onze fusionboom lijkt in veel opzichten op die van vroeger bij ons thuis. Ze is alleen veel minder netjes dan dat mijn moeder het gedaan zou hebben. De minder nauwlettende geest van Hetty en mij brengt zo toch een genetische nuance aan op de boom van weleer. Veranderingen gaan langzamer dan je denkt, er gaan generaties overheen.

De geest van Dickens

Coos heeft zich vorig jaar een fraaie positie verworven binnen de crew van het Dickensfestijn. Ze zit als hofdame naast Koningin Victoria achter het raam, zwaaiend naar het duizendkoppige publiek dat langs trekt. Lekker warm in het huis van Emmy. Drie keer per dag volgt ze de draagkoets van de Koningin door de nauwe straatjes. Daar wordt ze niet koud en moe van. De jongens wilden dit jaar ook graag meedoen en zij kozen voor straatschoffies. Oma Heleen naaide als een razende een fraaie uitmonstering in elkaar.De avond voor het festival konden ze de slaap niet vatten vanwege de opwinding voor de grote dag die komen ging. We zetten ze om iets voor elven af op het festivalterrein dat geteisterd werd door aanhoudende regen en een waterkoude temperatuur van 7 graden. Ze luisterden nauwelijks naar onze raadgevingen en wilden zich zo snel mogelijk losrukken uit de ouderlijke omklemming. Snel gingen ze in de massa op. Om half drie kwamen we polshoogte nemen. Ze bleken verkleumd. Natte handschoenen en een doorweekte pet waarin de bijeengebedelde eurootjes rammelden. Ze keken verweesd voor zich uit en bij indringende navraag bleek dat ze er wel mee wilden stoppen voor die dag. ’s Avonds kon Bart de slaap niet vatten. Niet omdat hij opgewonden was voor de volgende dag maar omdat de geesten, de leprozen, en de griezelig verkleden hun opwachting maakten in de duisternis van zijn slaapkamer. Huilend zat hij op de trap. “Ik wil morgen niet meer, ik ben zo bang””. Een dagje zelfstandig avontuur bleek heel indrukwekkend te zijn geweest. Zondagmorgen hing de vlag er weer een stuk beter bij. De lichte verveling van de vorige dag, de ontberingen en kou, de angsten, ze waren het vergeten en wilden zo snel mogelijk terug. Deze tweede dag bleek een stuk aangenamer, ze waren gewend aan de drukte en vonden hun eigen weg. Ze waren blij dat ze weer waren gegaan. Alleen voor het slapen gaan kwamen Scrooge en zijn makkers weer aan het geestesoog van Bart voorbij. Bij Hetty op de bank viel hij uiteindelijk in diepe slaap. Dickens houdt niet van rust.

De man van staal

Op onze Bistro-heidag hadden we Jan uitgenodigd. Jan en ik hebben elkaars leven de afgelopen jaren redelijk zuur gemaakt. Per 15 december verlaat hij de organisatie om bij HEC te gaan werken. Hij mocht zijn visie op Bistro geven. Zo kwam een deel van onze medewerkers in levend contact met de Haagse werkelijkheid die er heel anders uitziet dan de onze. Voor sommigen was het een eye-opener. Want we kunnen ons zelf wel redelijk goed vinden, een ander kan dat beeld toch nuanceren. Jan en ik hebben weinig gemeen. Maar een ding bleek deze dag toch aardig overeen te komen. Hij hield een praatje aan de hand van 5 plaatjes. We moeten volgens Jan op een open stalen constructie gaan lijken. Inzichtelijk, stevig, en met uitzicht op een mooie wolkenlucht. Dat we hem dat streefbeeld nog niet hebben kunnen laten zien stemt toch even tot nadenken. Als je op zo’n moment over bepaalde tegenstellingen heenstapt kun je er ook nog iets aan hebben. Het was om meerdere redenen een leerzame dag. De externe blik leidde tot een grote mate van interne openheid. Een stalen constructie kan blijkbaar ook warmte geven. (zie ook de blog van Sjaak)

Terugbladeren

Op 21 september 1991 overleed mijn vader. Het was een prachtige warme nazomerse dag. Aan het eind van de ochtend sliep hij, terwijl ik hem die ochtend nog had bezocht, vredig in, zoals dat heet. Enkele dagen na zijn overlijden las ik op de dagkalender van poezie een gedicht van Jan van Nijlen. Het ontroerde mij toen sterk omdat het zoveel te maken had met zijn dood. Ik heb het velletje enkele jaren bewaard maar ben het ook weer kwijtgeraakt. Ook de titel was ik vergeten. Via het weblog van Elsje kwam ik bij ene Daedalus en hij citeerde op zijn website uit de Dagkalende 1991 diverse gedichten. Ik mailde hem en vroeg of hij ook een gedicht van Jan van Nijlen op die kalender kon vinden. En per kerende post zond hij de tekst en publiceerde het op zijn weblog. We zijn in de blogosfeer om elkaar te helpen, hij deed het, en ik ben hem zeer dankbaar.


De laatste dagen

Een blauwe schotel bleef, met enkle vruchten,
vannacht in het prieel op tafel staan,
en daarop schijnt, door winde en wilde wingerd,
een laatste straal van de verdoofde maan.

Geen wind beweegt de donkre notelaren,
rond zonnebloem en volle dahlia
gonst geen insekt: 't is de volmaakte vrede
die eeuwig lijkt, als kwam niets daarna.

O laatste, warme dagen van september,
de weemoed van uw licht gloeit ook in mij,
ik laat, als gij, mij met een glimlach glijden
naar dood en vrede, beiden zo nabij.

Jan van Nijlen

Lastpak

Hetty heeft de pech om op 5 december jarig te zijn. Die pech wordt groter wanneer je met mij getrouwd bent. Na een vluchtig ontbijt moet ik een tabberd aan, zie vorige blog, en nadat ik ben afgeschminkt moet ik nog 2/3 van de gedichten maken en 6 kadootjes inpakken. Ik ken de pakjesavondstress waarbij het laatste rijm nog aan een pakje moet worden bevestigd dat zich ergens onder in de mand bevindt. Maar waar en hoe zag het er ook al weer uit? Ik herinner me dat ik vroeger achter in de auto, op weg van Leiden naar Arnhem waar we bij Wolter pakjesavond vierden, nog zat te dichten en met schaar en plakband in de weer was. Zo beleef ik al meer dan 35 jaar Sinterklaas. Hetty wil een leuke verjaardag doch ziet vooral een half overspannen man rondlopen tussen kelder en de computer op zolder. Dit leidde weer tot zoveel irritatie dat het begin van wat een leuke avond zou moeten worden in duigen leek te vallen. Al redderend rond de eettafel wist ik nog net een zodanig zorgzame indruk te maken dat de woede afkoelde en zelfs een postruziale opflakkering van liefde te zien gaf. Ik beloofde beterschap en ben nu al bezig met de gedichten voor 2007. Zul je zien dat ik ze op de avond voor de 5e december nergens meer kan vinden.

Goede Sint

De pakkenverhuur- en Sintschminkbranche is een oer-hollandse tak van sport. De uitbaatsters, vaak zijn het vrouwen, stroomt rond 5 december zichtbaar de ardrenaline door de aderen. Met een hand drukken ze je net aangelijmde snor aan terwijl ze met de andere een opdrachtgever te woord aan haar mobiele telefoon te woord staat om te zeggen dat de Pieten er zo aan komen. Een bijverdienste in de Hollandse huiskamer of zoals afgelopen woensdag je omkleden en geschminkt worden in de feestzaal in de kelder van snackbar het Klavertje in Twello. Tussen eiken, gerokte statafels en in de spotjes staande bakken met kunstplanten. Hier weet je dat Sinterklaas van, voor en door het volk is.
Dit keer moest ik in het pak van de Hovenschool. De witte onderjurk was gedimensioneerd op mijn voorganger, die weliswaar ongeveer even lang was als ik maar wel beduidend slanker. Zo werd ik een Sint in kokerrokje en ook nog met een hopeloos valse baard. De kleuters en leerlingen uit de laagste groepen waren er niet minder enthousiast om. Ze mochten me in groepjes een hand komen geven. Soms brutaal, soms bevend vertelden ze me hoe goed ze voetbalden, welke mooie tekening ze voor me hadden gemaakt of hoe ze hun heel kleine zusje liefdevol verzorgden. Een ochtend vol aandoenlijkheid en daar doe je het als goedheiligman toch voor.

Niet mijn broer (2)

Omdat ik nooit Trouw lees ken ik Wim Boevink niet. Hij schrijft columns en had een dag voor de Tweede Kamerverkiezingen een stukje geplaatst over een racistisch akkefietje in De Meern waarin zoals aan het slot van de column bleek de broer van Rita Verdonk een hoofdrol speelde. Het gedrag van de broer van Rita is, zoals uit het stukje blijkt, inderdaad stuitend, hij kreeg er een boete voor zo berichtte het AD later. De stijl van de column is niet grandioos, larmoyant waar het de beschrijving van het Senegalese slachtoffer betreft, en de vraag is gerechtvaardigd of het tijdstip van publicatie alsmede het noemen van de de naam van de broer fatsoenlijk is. Daar zou je normaal over van gedachten kunnen wisselen. Maar zowel op de website van Trouw als op andere fora tref je een felle toon aan van de Verdonk-fans waarvan ik echt schrok. Nu was ik al redelijk verbaasd over de grote aanhang die Wilders verwierf maar ook onder de aanhangers van Verdonk bevindt zich een grote schare buitengewoon ongenuanceerde en platte schreeuwers. En dat zijn zo’n 15% van de kiezers. Het zijn niet zozeer hun denkbeelden die mij verwonderen, het is vooral de zeer agressieve manier waarop ze communiceren, bijna geweldadig en intimiderend. Zo’n opgewonden toon trof ik ook aan op diezelfde site van Trouw waarin Ephimenco zich ergert aan de motie omtrent het generaal pardon en vooral de houding van Bos en Halsema op de korrel neemt. De haat ademt je tegemoet, terwijl elke vorm van relativisme en humor ontbreekt. Vroeger werd links zuurpruimerij verweten. De verbetenheid van uiterst rechts, waaronder ik overigens Ephimenco geenszins schaar, is eng. Er is nog genoeg te doen om onze beschaving enigszins overeind te houden, zoveel werd mij weer eens pijnlijk duidelijk de afgelopen weken. Met dank aan Trouw.

Voor de gerechten

Zonder de last van andere deelnemende organisaties vond de Bistro-klantendag plaats in de Fabrique te Maarssen. Michelle had als opwarmer een korte kooksessie gepland waarin "de Telegraaf" en TV-kok Ramon Beuk en ik op zoek zouden gaan naar de overeenkomsten tussen het brouwen van software en het klaarmaken van eten. Ik had er tegenop gezien, want het is niet alleen een gewaagd begin voor een toch als serieus bedoelde dag, maar ook omdat de parallellen snel als te gezocht zouden kunnen overkomen. Maar het bleek in de voorbespreking en in het half uurtje vooraf onmiddellijk te klikken tussen Raymond en mij. En dan is het niet moeilijk op het podium gezellig met elkaar tekeer te gaan. De ruige ambiance van de Fabrique en het genoegelijke begin zetten de toon voor de rest van de dag. Alle collega’s hadden zich uitgesloofd om een workshop te geven die in het teken stond van “een kijkje in de keuken van Bistro”. En de ruim honderd bezoekers gingen zo gemakkelijk in de sfeer van de dag mee. Iedereen ging enthousiast naar huis. Michelle, Amanda en Sonja waren er lang en intensief mee bezig geweest. Soms hadden we er wat kritisch naar gekeken. Die blik werd door de praktijk van de dag geloochenstraft. Een perfecte organisatie staat geenszins op gespannen voet met een plezierige en informele sfeer. De dag klopte. Het heeft ons en onze relaties goed gedaan.