Haastquiz

Het jaarlijkse kerstavonddiner is een gebeurtenis. In de eerste plaats vanwege het eten en de wijn die door Pieter en Heleen worden geserveerd. Tenminste acht gangen met bijzondere gerechten als oesters, kalfstong, coquilles St. Jaqcues, mulfilet, hertenrug en begeleidt door Heleen uitgelezen wijnen uit de Noord Rhone, de Zuid Bourgogne of afkomstig van een zelf bezocht Chateaux net onder Bordeaux. Heerlijk! In de tweede plaats vanwege het gezelschap, klein maar fijn, met zo'n dertien volwassenen en dit keer met vijf kinderen. Meestal wordt het diner verluchtigd met liederen, voordracht van stukjes proza en poezie en een korte tafelrede door deze en gene. Willem en Lien kweten zich gezamenlijk van hun taak en droegen gedichten voor, Hetty en Do bleken een nog niet goed op elkaar ingespeelde zangcombinatie en ik had poezie en rede ingeruild voor een quiz. Vragen over Nederland en wat recente geschiedenis had ik in een aantal powerpointjes ondergebracht in het kader van een zogenaamde Inburgeringsquiz die ik voor Verdonk zou moeten ontwikkelen. Maar de techniek was te ingewikkeld, de dinertafel geen geschikte quizlocatie en het moment weinig geschikt (zo liet Willem menigmaal luidkeels weten) om de te haastig in elkaar gekluste quiz tot een aardige voorstelling te maken. De volgende keer worden het weer wat gedichtjes of een kerstrede van een half uur. Tradities kennen een vanzelfsprekende regie die je niet zo maar kan doorbreken.
(P.S. Welke Hollandse Meester herken je in het mozaiek?)

Tante Anne

Tante Anne, de zus van mijn vader, is drie maanden na de dood van haar man (Oom Gerrit), overleden. Ze werd 91 jaar oud. De laatste jaren ging ze achteruit, ze kon bijna niet meer lopen en ze werd geestelijk minder vlot. In het voorjaar kwam ze ten val in hun kamer in het verzorgingstehuis en vanaf die tijd begon ze heel vergeetachtig te worden. Het overlijden van mijn oom maakte ze slechts halfbewust mee. Afgelopen maandag werd ze getroffen door een fatale hersenbloeding. Een gezegende leeftijd en goed om niet te lang afhankelijk in een verzorgingstehuis te moeten zitten zonder je man. Rationeel niks mis met deze dood. Mijn nicht en neef waren toch geemotioneerd. In drie maanden tijd beroofd van je verleden, van je wortels. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten zelfs als je moeder 91 is geworden. En vooral ook niet, omdat ze heel veel van haar hielden. Een moeder uit de jaren vijftig. Altijd met een kop thee klaar als ze thuis van school kwamen. De was in een ketel voorkoken op zondagavond. De kleren proper in de kast. Mijn neef vertelde er aandoenlijk over. Hij nam met zijn moeder afscheid van een nog levende herinnering aan zijn jeugd

Montevideo-principe

In Rotterdam is de woon- en kantoortoren Montevideo verrezen. Hilde de Haan wijdt er in de Volkskrant een lovende beschouwing aan. Een passage wil ik citeren omdat deze mij trof.
"Zoals in New York, waar je vaak niet eens ervaart dat je langs hoogbouw loopt. De onderste etages zijn rijk gedetailleerde winkelpuien, dikwijls beschut door brede luifels. De wolkenkrabber zelf is slechts van afstand te zien. Enkel de bovenkant is daarom afgestemd op het zicht van ver; de plek die hij in de skyline heeft. Dit onderscheid in niveaus (straatniveau versus skyline) is in Nederland meestal verwaarloosd. Torens die van verre prachtige landmarks zijn blijken van dichtbij armzalig te zijn uitgevoerd."
Ik interpreteer dit als grootschaligheid op de juiste plaats een kleinschalig aanzien geven.. Mij heeft dit vraagstuk altijd beziggehouden voor organisaties. Hoe kun je klanten en medewerkers de organisatie als klein en overzichtelijk laten ervaren terwijl het toch onderdeel uit maakt van een groter geheel. Door de reorganisatoren wordt meestal top-down gedacht en dan krijg je een fraai organogram dat van dichtbij meestal een povere en bureaucratische indruk maakt. Aandacht voor de details in de onderste regionen is dus heel belangrijk. Freddy Heineken bemoeide zich niet voor niets met de etiketten op de flesjes: hij paste het Montevideo-principe toe.

Dickens doen

Emmy paste vroeger op Hetty. Ze is de initiatiefneemster van het Dickensfestijn. In en rond de Walstraat wordt een oud-Engelse sfeer geschapen, zo net voor kerst, en er komen inmiddels meer dan 100.000 bezoekers op af. En via Emmy kon Coos ook meedoen als figurant tijdens het festijn. Samen met nicht Barbara (links op de foto). Allebei fraai in de kleren genaaid door oma. Natuurlijk nam Coos geen genoegen met een rol als straatschoffie of leproze. Als jonkvrouw hoor je in het gevolg van koningin Victoria (Bep), samen met bazin Emmy en burgemeestersvrouw Anneloes. Ze voelde zich onmiddellijk in dergelijk gezelschap thuis, want blauw bloed kruipt waar het gaan moet. Overigens bedelde ze even makkelijk om centen voor haar vioolspelende nichtje. De adellijke schoorsteen moet wel blijven roken.

Bistro-Clan

De Raad voor de Rechtspraak, onze baas, heeft nieuwe huisvesting betrokken. Een groot gebouw op de hoek Lange Vijverberg- Kneuterdijk. Er is voor vele miljoenen verspijkerd aan het voormalige bankgebouw. Opvallend is een glazen vloer in de hal waaronder zich een vergaderzaal bevindt. Als je vanuit de zaal omhoog kijkt zie je dus mensen over de vloer lopen. Het vormde het uitgangspunt en de inspiratiebron voor onze intocht op het interne ingebruiknamefeest van het pand. In Schotse rok gingen de mannen en in pak de vrouwen, in een kleine stoet onder aanvoering van een doedelzakblazer, naar binnen.
Vervolgens kon ik ons zelf luidkeels aankondigen als de Bistro-clan. Verwijzend naar onze verhouding tot de Raad als die van de Schotten tot Groot Britannie. Af en toe een venijnige grap: de doedelzak als symbool voor de lauwe beleidslucht die uit de Haagse windbuilen komt . Als kadootje een obscuur dichtbundeltje van de volstrekt onbekende Brabantse volksdichter van Woensel. Gekocht vanwege het titelgedicht: de Kneuter. Dat is een sijsachtig vogeltje dat heel mooi kan zingen. Net als Bistro. Die je daarom juist niet in een kooitje moet stoppen maar wel moet koesteren en beschermen. Aan beeldspraak geen gebrek om onze uitzonderingspositie te benadrukken.De clan maakte in deze uitdossing in ieder geval een onuitwisbare indruk.

Grondpolitiek

Ons eindejaarsuitje vond voorafgaand aan het openingsfeestje van de Kneuterdijk plaats. Een lunch en rondleiding door het centrum van Den Haag. Dit werd verzorgd door leden van het Gilde. Vaak (vervroegd) gepensioneerden die bij een dergelijke organisatie als vrijwilliger werken. Niet alleen Den Haag en Deventer kennen zo'n Gilde maar nog eens 70 steden in Nederland. Ik vind zo'n wandeling bijna altijd leuk en het levert af en toe een aardige parallel met het heden op. Zo vertelde onze gids dat vroeger op de Korte Vijverberg een schietbaan voor boogschutters was geweest (zie afbeelding) Maar toen er geweren kwamen was een dergelijke schietbaan niet meer nodig. De grond werd duur verkocht voor huizenbouw. We hebben het over rond 1700. In de Provence houden wijnboeren er tegenwoordig mee op, elders kan de wijn beter en goedkoper worden geproduceerd. De grond verkopen ze duur aan projectontwikkelaars voor niets ontziende huizenbouw (zie mijn blog van oktober). Speculeren met grond is, ondanks het kabinet Den Uyl, al eeuwen oud.

Karel V x 2

Het is de periode van afscheidsetentjes, congresjes, openingen en eindejaarsbijeenkomsten. December netwerkmaand. Ingeborg nam afscheid als communicatieadviseur van de rechtbank Utrecht.Ze gaat voor zichzelf beginnen. Een stoere stap vind ik altijd omdat ik denk dat de markt al overspoeld is met allerlei zelfstandige adviseuses. In de brasserie van Karel V aten we Ingeborg uit. Het gezelschap was van de aanvankelijke 7 of 8 gekrompen tot Anke, Marc, Ingeborg en ik. Dat werd gezellig roddelen. En Anke had een leuk praatje voor Ingeborg.
De avond daarna zaten we in het hoofdrestaurant van Karel V aan de zeeegeltong op een gelei van Oosterscheldewater, coquilles St. Jacques, Fazant enzovoort. Het dagelijks bestuur van de Redactieraad Rechtspraak.nl met haar jaarlijkse diner. Pas in de tweede helft, na wel erg kleine hapjes en veel wijn, kwam de stemming er in. Ik voelde mij al in de buurt komen van het sociaalgedoeverzadigingspunt. En dan te bedenken dat het nog 2 weken zal duren.
(Sjaak stak terecht de draak met overdreven culinaire geflikflooi: "Gevulde hertenreet gestoofd in een bouillon die is getrokken uit jong Veluws zwijnensperma en afgeblust met een gefermenteerde Stellenbosch (Cuvee Urinoir Johannesburg")

Fifty-Fifty (2)

Ivonne en Annette hadden een verrassingsfeest georganiseerd in het voormalige Antoniusclubhuis in Leiden. De breurkes, zoals Els ze noemt, waren 50 geworden en dat moest gevierd. Met een stampotbuffet, een band en onvermijdelijke sketches. Er waren heel veel mensen, wel meer dan 200, en het was reuzegezellig. Het enige en vrij grote nadeel, de zaal had de akoestiek van een echoput.
We waren er genoeglijk met Nico en Wilma naar toe gereden. En in het clubhuis was het voor ons toch vooral een vriendenreunietje. Met Sebelia, Ronald, Els, Marijke, Harry en Ciske. Ondanks het lawaai was het aangenaam gezelschap, er werd uitbundig gedanst en ik dronk veel Jupiler.
Sicco en Dick waren heus verrast en genoten volop van het talrijke publiek. De kinderen van Dick zongen een aandoenlijk lied, vrouwelijke collega's van Sicco sprongen schaars gekleed uit een taart en Frans en Joris herhaalden hun Creatief met Kaft van al weer meer dan 10 jaar geleden. Tenslotte bracht ik, even voor twaalven, in deze galmhal nog wat gedichten ten gehore, waarvan "Fries Tafereeltje" gelinkt is opgenomen.
Ach, op zo'n manier is het best aardig om 50 te worden. Wordt vervolgd met nog genoeg van dit soort partijtjes.

Kik Off

Anderhalf jaar geleden werd Kik (toen 54) getroffen door een hartinfarct. Het ging hem namelijk zeer aan zijn hart dat zijn creatie, het landelijk bureau vreemdelingenkamers, waar hij 13 jaar werkzaam was, zou worden ontmanteld en in andere onderdelen zou opgaan.
Dit jaar begon hij weer met zijn werk als bedrijfshoofd maar het ging niet meer zoals voorheen. In overleg met de leiding van de rechtbank besloot hij uiteindelijk te stoppen en vervroegd uit te treden.
Bij zijn afscheid waren er lovende speeches, waarin de eigenheid van Rotterdammer Kik, zijn betrokkenheid en zijn ijver werden geroemd. Het emotionele hoogtepunt was de korte toespraak van Kik zelf. In een bewonderenswaardige mengeling van goedgemutstheid en aangeslagen zijn, vertelde hij dat hij eigenlijk helemaal niet had willen stoppen met werken maar dat de ratio van zijn omgeving hem daartoe had doen besluiten.
En hij vertelde over de loodgieter die vorige week bij hem op bezoek was geweest en waartegen hij gezegd had dat hij een dagje vrij had genomen. Die man moest anders maar eens denken dat hij "thuis" zat op een doordeweekse dag.

Benenwagen

Een kennis van mijn schoonmoeder leefde al enkele jaren zonder benen. Hij had ze er zorgvuldig afgerookt. Maar dat weerhield deze Jan er niet van er rustig mee door te gaan, een pakje of twee per dag, en er ook nog eens grote hoeveelheden bij te drinken. Hij belandde in een verzorgingstehuis en het decorumverlies was volgens mijn schoonma schrijnend. Gisteren is hij op 76 jarige leeftijd overleden en dat is met zijn levensstijl een wonder te noemen. (Zo'n man zonder benen was voor onze kinderen een enigszins spannende bezienswaardigheid)
Enkele jaren geleden belde hij Cor op. Hij was met zijn elektrische invalidenwagentje (scootmobiel) van het verzorgingstehuis naar het winkelcentrum getuft om een fles wijn te scoren. Maar de invalidenwagen had het begeven, was niet meer vooruit te branden. Cor kwam onmiddellijk en verleende hulp als wegenwacht. Hij bond een kabel aan de invalidenkar van Jan en trok hem voorzichtig rijdend terug naar zijn tehuis. Het moet een bijzonder gezicht geweest zijn, die bemande invalidenwagen op sleeptouw.

Stenen tijdperk

Jelke is kantonrechter. Hij heeft samen met een professionele programmeur software ontwikkeld om op een handige manier vonnissen te kunnen samenstellen. Een soort assemblage van tekstblokken (bouwstenen) die je aan de hand van de zaakkenmerken gesorteerd krijgt aangeboden en vervolgens naar eigen smaak en keuze kunt gebruiken. Jelke presenteert zijn product met verve, elan en grote kennis van zaken in een terzake doende powerpoint-presentatie. Hij debatteert op een plezierige manier en dringt met zachte hand zijn wil op. Hij wil graag dat wij als Bistro het programma "overnemen" en zodanig robuust maken dat meer gerechten er van kunnen profiteren. Zijn enthousiasme is aanstekelijk, een man met drive, zo noem je dat tegenwoordig. Jelke is pas 68.

Dichten voor Derk

Het lijkt me zo enig en fijn wanneer JIJ op afstand bestuurbaar zou zijn.
Ik druk op een knop, dan eet je al je eten in ene keer op.
Trek ik aan hendeltje B, dan kom je zonder morren naar benee.
Beweeg ik naar links met de muis, dan vlieg je van buiten naar huis.
Als �t groene lampje gaat branden, dan weet ik, was je je handen.
Duw ik het pookje naar voren, zal ik geen geschreeuw meer horen,
Draai ik het stuurtje twee keer in't rond, dan pak jij je kleren zo van de grond.

Ach het lijkt me zo enig en fijn wanneer je op afstand bestuurbaar zou zijn.
En natuurlijk trek ik ook heel vaak aan het draadje met de lus
want dan geef je mij telkens zo'n zalige kus.

Overgangsgevoelens

Je hebt dat wel eens, vooral met de kinderen, van die overgangsgevoelens. Bij hun laatste les in de kleuterklas, bij hun eerste keer alleen op de fiets naar school, of bij de aankoop van je eigen eerste leesbril. Vanavond besprong me ook zo'n overgangsgevoel toen ik de schoenen van de kinderen vulde. Ik besefte dat het de laatste keer zou zijn in hun gelovige bestaan aan Sinterklaas en de Pieten. Coos is al lang van het geloof af gevallen maar de jongens behoren tot de fundamentalistische stroming. Hun geloof is heilig en fanatiek, ze willen nog niets weten van de schijn. Volgend jaar zullen ze hun onschuld verloren hebben en weten ze zich voor het eerst van hun leven echt voorgelogen door hun ouders. Het begin van de kloof.
Juist het schoenzetten is wel een van de grootste misleidingen die je je kinderen kunt aandoen. Dat Pieten zich over de daken bewegen en door schoorstenen kruipen en zich vervolgens door een miniscuul openhaardje wurmen om de schoentjes te vullen, zoiets krijgt de meest fantasievolle Bijbel- of Koranschrijver nog niet uit zijn pen.
Volgend jaar geloven ze er niet meer in en tippel ik niet stiekum meer naar beneden om iets in de schoentjes te doen. Ik zal het missen.
 

Widgets

Weer iets onzinnigs tegengekomen, maar wel leuk. Je kunt op het bureaublad van je PC allerlei hele kleine programmaatjes draaien die allerlei dingen voor je kunnen doen of bijhouden. Ze heten Widgets en zijn oorspronkelijk voor de Apple's gemaakt.Het Rijksmuseum is heel trots op het feit dat ze het eerste museumwidget hebben. In een schilderijlijstje zie je elke dag een ander topstuk uit de collectie van het Rijks. Er zijn nog veel meer toepassingen. Om een Widget te draaien heb je Konfibulator nodig en op hun site vind je een keur aan Widgets.
(P.S. Ik ben op dit moment ernstig gehandicapt voor het plaatjesblog: mijn digi is in reparatie en dus kan ik zelf geen plaatjes schieten)
(P.S. 2. Het bijgevoegde gezicht op Delft hangt niet in het Rijks maar in het Mauritshuis)

Prijsdier

Vanavond telefoneerde ik langdurig met Piet. Hij vertelde me dat zijn zoon werkt in Zeeburg en dat zijn eerste beoordeling was ondertekend door Ria Braspenning. We kennen Ria vanuit onze "rechtshulptijd". Ze was een lange periode voorzitter van de belangenvereniging van de bureaus voor rechtshulp. Nadien is ze iets in de sociale zekerheid gaan doen en ik herinner me dat ze me in de trein eens vertelde welk een politiek verziekte omgeving dat was. Nu blijkt ze secretaris te zijn van de stadsdeelraad Zeeburg, een soort van gemeentesecretaris dus. De website van de wethouder van Personele Zaken meldt enhousiast het volgende:
"Diverse waarden en normen, homo's en hetero's, jong en oud, een verscheidenheid aan kwaliteiten en culturen, denkers en doeners, autochtoon en allochtoon, fulltimers en parttimers, hoger en lager opgeleiden. 300 Zeeburgse ambtenaren: een evenwichtige mix van talenten." Ria heeft daar voor gezorgd en het stadsdeel kreeg daarom de diversiteitsprijs. We verzinnen wat met elkaar. Leve de representatieve bureaucratie en natuurlijk hulde aan Ria die op deze prent vrolijk oogt. Wat wil je ook met zo'n mooi beeldje in je hand. 

Barmhart

Een rijk liederenprogramma, fraai gezongen, fantastisch gemusiceerd (voorzover ik dat kan horen) maar bovenal inhoudelijk sterk en mooi. Over geloof en de nare gevolgen er van, over ouder worden, over barmhartigheid. Engagement en zieleroerselen zo met elkaar verweven, dat is klasse. Een aanrader dit nieuwe programma van Maarten van Roozendaal. En er valt zelfs te lachen. (Try-out,gezien met Magreet en Hetty in de Bouwkunde. Het kan niet op dezer dagen!)

Turks Fruit

Harry heeft een financieel concept bedacht voor de musical Turks Fruit en de verkoop van die musical met zijn bedrijf energiek uitgevoerd. Hij had ons uitgenodigd voor de premiere die in, god beter het, Tilburg plaatsvond. Zo wandelden wij tussen celebrities en tientallen camera's de schouwburg binnen. Ik had natuurlijk al wat ervaring en kon Hetty dus goed begeleiden in hoe ze naar de lenzen moest lachen.
Nu ben ik geen fan van musical of opera, maar deze namiddag heb ik heerlijk zitten kijken en vooral luisteren naar Turks Fruit. De liedteksten (Sjoerd Kuyper) vond ik heel goed in elkaar zitten en bij vlagen zelfs erg mooi en ontroerend . De muziek kwam van een lekkere band, live op het toneel, en niet van een blazend musicalorkest uit de bak, c.q. van een tape.
Bloot op een film vind ik mooier dan bloot op het podium: de erotisch suggestieve werking kan via film krachtiger worden opgeroepen. Toch werkte het wel een beetje.
Zelf zou ik het decor anders hebben aangepakt. Het stond echter de kern van het succes, de liedjes en de muziek, niet in de weg. Integendeel. Kamerling zong beter dan ik had gedacht en van de andere hoofdrolspeler: Jelka van Houten (de zus van Carice) gaan we nog meer horen. Kunnen we later mooi zeggen dat we er bij waren. Harry kan trots zijn op zo'n productie. Hij glom gisteren ook al een beetje.
(ik las zoeven de recensie van Henk van Gelder, die nog enthousiaster is dan ik)

Lustige week

De feestweek in de Bouwkunde zit er op. En die week mocht er zijn. De avonden waren kwalitatief goed, genoeglijk, afwisselend, boordevol mooie momenten en bomvol met publiek. Het Nieuwe Revue-concept werkte goed.
Heleen en Pieter (en ook Joep en Sander) zijn op vele manieren bezongen, bewierookt en op de hak genomen: het leek wel een lang bruiloftsfeest. De aankleding zorgde ook voor die associatie. Zelf kon ik slechts 2 avonden bijwonen en miste de vrijdag, waarover Hetty zo enthousiast was. Dat enthousiasme was mede te danken aan Jeroen Zijlstra, die Hetty, tijdens de nazit, na haar verhaal over het gebruik van "Durgerdam slaapt" als uitvaartmuziek voor Cor, medelevend drie zoenen gaf. "Zielig doen werkt altijd", zo wist Hetty er nog uit te krijgen. Ik vond Mieke Stemerdink (die van de Gigantjes) een hoogtepunt: ze zong louter Duitse liederen, vooral van Brecht en co. Het Duits leent zich sowieso voor mooiere zangvertolking dan het Nederlands maar bovendien deed ze het met gevoel en heel fraai getimed. Haar glitterende verschijning paste naadloos bij de nummers, haar liederlijkheid nadien evenzeer.
We eindigden met een swingfeest waarop we allemaal, licht potsierlijk, nog iets jonger wilden doen dan we zijn. Het was een passend besluit van ons 50-jarig, excuses ,25 jarig bestaan.

GVD NTvG

Sicco is in het verleden regelmatig verhuisd. En ik heb hem destijds vaak geassisteerd. De meest gewichtige objecten waren de 12 bananendozen met oude jaargangen van het Nederlandse Tijdschrift voor Geneeskunde, die hij van zijn ex-schoonvader had gekregen. Vloekend en tierend verhuisden we de dozen, roepend dat er nog nooit in was gekeken en hij dat ook nooit zou doen. Nog niet zo lang geleden bekende hij mij dat hij de oude voorraad van de hand had gedaan: als oud papier.

Op een jaarlijkse door STIPP georganiseerde bijeenkomst bespreken enkele grote en kleine uitgevers en enkele grote en kleine klanten de ontwikkelingen in de digitale uitgeefmarkt. Dit keer hield onder meer de uitgever van de het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde een voordracht. Hij vertelde met verve hoe alle oude jaargangen NTvG (vanaf 1847) waren gedigitaliseerd en dat deze ontsloten gaan worden via hun website. Met name de koppeling tussen de oude index van het tijdschrift en de internationale Engelstalige index had de nodige kopzorgen en werk gekost.

Ik hield wijselijk mijn mond over mijn bijna herniaervaringen met de bananendozen NTvG�s en vooral over het eindstation van al die jaargangen. Ik zou gezegd kunnen hebben dat Sicco ze weg had gedaan omdat er toch een digitaal alternatief zou komen. Maar helemaal zeker ben ik daar niet van.
 

Feestrede

Theater Bouwkunde bestaat dit jaar 25 jaar. Deze week is er feestweek met vier avonden een revue van artiesten en acteurs die in die 25 jaar belangrijke bespelers van het theater zijn geworden. Voorafgaand aan dit alles was er een receptie en ik moest er als voorzitter een feestrede houden. Zoals dat bij mij gaat komt de inspiratie pas onder druk, dus op maandagavond over tienen pas aan het schrijven geslagen. De voordracht was een onverwacht succes, mijn tekst liep lekker, de sfeer was goed en ik was rustig voor en tijdens de presentatie. Loftuitingen waren nadien mijn deel, terwijl het juist bedoeld was voor de Bouwkunde. Maar even goed wel leuk natuurlijk.
Bij nalezing zijn toespraken altijd minder dan op het moment en slapper dan de voordracht. Toch maar hier gelinkt voor wie mijn retorica wil (her-)lezen.
Het aardige van zo’n speech is wel dat je na afloop in gesprek raakt met allerlei mensen die je anders nooit zou hebben gesproken. Zo werd het toch nog een leuke receptie terwijl ik dat type festiviteit eigenlijk afschuwelijk vind.

Deelnemer

Enkele maanden geleden heb ik mij ingeschreven bij OV-fiets. Wanneer ik nu bij een NS-rijwielstalling mijn jaarkaart laat zien krijg ik een sleuteltje aangereikt en kan ik wegfietsen. Van mijn rekening wordt 2,75 euro afgeschreven en dat is alles. En zo fietste ik vandaag van het station naar de Kneuterdijk (waarover later meer). Het leuke van fietsen is dat je je meer deelnemer dan bezoeker gaat voelen van een stad. Creatief mediaconsulent in Amsterdam, no-nonsense zakenman in Rotterdam, verstrooide wetenschapper in Utrecht en vlotte ambtenaar in Den Haag. Je verplaatst je ook in mensen.
(Bijzonder handige voorziening, die OV-fiets en ik vind dat niet alleen want volgens de fietsenoppasser zijn er dagelijks meer dan 90 alleen al in Den Haag verhuurd.)

Op de set

Toevallig kwam ik vandaag over het Plein (in DenHaag) en reed zo door de filmset van Zwartboek. De vlaggen met hakenkruizen waren helaas opgerold zodat ik het fotogewijs met een prikkeldraadversperring moet doen met op de achtergrond de ingang van de Tweede Kamer. En zoals het gaat op een plein ontmoet je er nog eens iemand. Binnen 5 minuten Kamerlid en ex-collega Aleid, de vrouw van Henk en ex-collega Lidia, en ex-collega Conny, tegen het lijf gelopen en even gesproken. Ik kom meer bekenden in Den Haag dan Deventer tegen. Zou het aan mij liggen? De spelscenes van mijn Commandogame worden hier bijna live voelbaar. Wat zouden mijn jongens hiervan genieten.

Bruggenot (4)

Na de luchtreis naar Den Haag nu weer een Deventer hemels genieten.Vanaf de Spoorbrug samen met Coos op weg naar de stad. De IJssel kookt, zeggen we dan tegen elkaar, omdat er damp opstijgt vanuit het water. De hoge bewolking maakt de luchten zo fotogeniek en de ochtendzon geeft de stad zijn fraaie silhouet. Dubbel bruggenot omdat de Wilhelminabrug in de vuurzee ontwaakt. Wat een najaar.
(Voor een beter beeld kun je op de foto klikken) 

Zelfspoelend

Op de bovenste trede van de trap van de begane grond van het NS-station Deventer naar de perrons bevindt zich recent deze voetstapsticker. Een slimme manier van reclame maken want het ding valt me steeds weer op. De sticker blijft ook opvallend goed zitten op een trap welke duizende mensen per dag verwerkt. De reclameboodschap is echter uitzonderlijk: ik word uitgenodigd kennis te maken met de vernieuwde zelfspoelende toiletten. Maar waar zijn deze zaligheden dan te vinden? En wat zijn het precies? Toiletten met een groot zelfreinigend vermogen: ik ga ze afkijken. Tegen de tijd dat de toiletten in de trein schoon en fris zijn bericht ik dat per ommegaande op deze blog. 

Blaaskanker

Geen gemeentelijke plantsoenendienstmedewerker zonder bladblazer. Er is al veel over gezegd en geschreven. Maar het is typisch een na-aapapparaat. Iedereen gaat het gebruiken omdat men denkt dat het sneller en makkelijker werkt. Maar feitelijk bewezen is het nooit. Ik ken geen kosten-batenanalyserapport waarin het gebruik van de bladblazer wordt afgewogen tegen het ouderwetse bladharken. Typisch een technology-driven gebruik. Het ergste is de teringherrie die bladblazers maken. Zelfs een uitgaande school is niet meer heilig voor de verwoede bladblazer. Ik denk dat de stadsbeheerambtenaren eerder doof zijn dan wij, overigens. Daar worden de makers van deze apparaten dan vast voor aansprakelijk gesteld! Andermans straatje schoonhouden, het mag, maar dan wel met een zachte bezem.  

Luchtreis

Op weg naar Den Haag zulke fraaie luchten gezien dat ik het vastleggen niet kon laten. M'n eerste videoblog, een experiment. Overigens was het dineren in Den Haag met Piet, Johan en Geert heel genoeglijk en hebben we alles en iedereen over de tong laten gaan.