Gekke ouder(s)

Verantwoord en heel modern, een kind met een manisch-depressieve moeder. De moeder en het kind worden verzorgd door oma maar die komt onder de auto. Dan is er een juffrouw van de jeugdzorg, een enge buurvrouw en een schoenenverkoper die op moeder verliefd wordt. En gelukkig een lieve meester en boezemvriend. Ingredienten voor een drakerige film maar het resultaat is innemend. De muziek iets te kitscherig maar voor de rest een fijne film. Dat vond de jury van Cinekid ook. Ik moest ergens een traantje wegpinken en zei dat later tegen Bart en hij wist me het duidelijk te vertellen: "Ach, jullie (doelend op Hetty en mij) moeten om alles zo snel huilen".  

Herfsttij

Het park van Paleis het Loo was vanochtend al goed gevuld. Het was er ook het ochtendje voor: zonnig, 20 graden, en tja, al die kleuren. Een zwoele zondagochtend, eentje zoals het hoort: met het gezin in het bos. En af en toe dwarrelen door een windvlaag honderden blaadjes uit de staalblauwe lucht. 

Illusies rijker

De site van het Amerikaanse P.C.-magazine (ZD-net) is rijkgevuld met allerlei onbenullig nieuws over computers, beeldschermen, digitale camera's etc. en daardoor een van mijn favorieten. Regelmatig brengen ze artikelen uit als "de 101 topwebsites". Een van hun favorieten is een site vol met heerlijke optische illusies en visuele fenomenen. Ik wilde jullie de link niet onthouden want het is een bezoek meer dan waard.
(P.S. Zoek in deze foto het verborgen gezicht) 

Don Quichotte

Het toppunt van burgerlijkheid, uitzichtloze nieuwbouwwijken, kitchen-sink-drama en een sherrykurend huisvrouwenbestaan: de droogmolen. Stelsmatig heb ik de aanschaf c.q. opstelling van een dergelijk onding verhinderd. Gisteren kwam ik thuis en had Hetty er een geleend van de buurvrouw en ik vrees dat de droogmolen een semi-permanente status in onze achtertuin zal krijgen. Heeft het zin er tegen te vechten? 

Beneveld

We konden 2 nachten blijven op de camping in Molieres waar we dit jaar eerder waren (en ook vorig jaar). Veel over Cor gepraat. Hier kwam in mei zijn kwaal pas goed aan het licht. Heleen herinnert zich moedig door deze vakantie heen.
We waren alleen op de camping en het was bijzonder om op zo'n verlaten terrein te zijn. De herfst zicht- en ruikbaar aanwezig. Een gevoel alsof je spijbelt, ergens even bent in geleende tijd. Het seizoen is voorbij, de zaal is leeg, de plekken verlaten, de bladeren rukken op en jij bent er nog. Licht beneveld, je koesterend in de najaarszon.
Zet de tijd maar stil.
(voor wie het nog niet weet: wil je het plaatje wat groter, in dit geval een aanrader, klik er dan op)

Slanke den

We reden van de Montaubanse kant Molieres binnen. Het eerste dat me opviel was een helder witte, uit industrieprofielplaten opgetrokken, nieuwe vestiging van een Spar (onderdeel van de Casino-Groupe). De Alimentation, tegenover de op deze foto liggende Alimentation, had enkele maanden geleden zijn deuren al gesloten vanwege de komst van de Spar. Om historische reden een foto gemaakt van de nog resterende winkel die over niet al te lange tijd ook het loodje zal gaan leggen. Vooruitgang zeker, want het Sparretje is goed geoutilleerd en heeft veel meer in huis dan de sukkelige kruideniers. Verlies, een beetje, omdat de wat chagerijnige vrouw in overjarige krapzittende schort en met de onvermijdelijke pantoffels is vervangen door een slank grietje dat zich zichtbaar achter de kassa zit te vervelen omdat de efficiency het voorlopig wint van de bezoekersaantallen. 

Maeght van St.Paul

Ik had er ooit al iets over gelezen en Pieter tipte me nog net voor de vakantie over het museum van de Fondation Maeght. Het was best een hele rit vanaf onze verblijfplaats Lorques naar St.Paul. Het museum ligt fraai op een heuvel tussen de pijnbomen en ik vond het architectonisch heel mooi. De kunst van o.a. Miro, Braque en Chagall deed me niet alles en je kunt ook teveel Giacometti's bijelkaar zien. Nu gaven de kinderen ook iets te weinig gelegenheid van al het fraais te genieten. En ik heb ze dat driftig laten weten. Hoe ver moet je gaan om ze mee te nemen naar dingen waarvan jij kunt genieten doch die hen, hoezeer je je best ook doet, niet aanspreken? Waarbij ik wel opmerk dat bij Coos, die studiehuisachtig werkte aan een Picassoprojekt, een zekere interesse is gewekt. Ik versaag nog niet en zin op een aantrekkelijker methode.  

Middelandse Huizenzee

De villa van Mart en Margreet ligt in een voormalige wijngaard, in de buurt van het plaatsje Lorques (Var). Een heel leuk huis en, laat dat maar aan hen over, zeer stijl- en sfeervol ingericht. Niets mis mee, integendeel een genot om in te verblijven. Toch zie je ook hier de huizenbouw oprukken. Zelfs op deze foto zie je al drie belendende percelen. De hele Provence en nu ook de Var wordt volgebouwd met villaas en landhuizen. Eigenlijk weet je niet wat je ziet. En het is niet zozeer de teloorgang van de natuur of van de ooit rurale omgeving die mij daarin stoort.
Het is het massale karakter dat me steekt. Een gevoel dat ik ook ooit had bij het wintersporten bijvoorbeeld of dat ik krijg bij het zien van weer een golfbaan. Strijd ik tegen de verpretparkisering van het bestaan? Is het snobisme? Beide niet geloof ik. Ik ben een dorpeling, een provinciaal die zijn overzichtelijke wereld als uniek wil zien. En wellicht willen allen die hier hun stulpje bouwen wel zoiets dergelijks dorps en overzichtelijks zijn, voelen en hebben. Maar omdat we dat zo massaal willen verkeert het in zijn tegendeel. Het is niet anders.

Valence en profil

Onze heenreis naar Margreet en Mart's villa verliep zeer voorspoedig. Heleen was mee en dat gaf een volle achterbank. Maar haar aanwezigheid had een kalmerende invloed op het kroost. We haalden zonder veel morren Valence. Heleen mocht met Coos en Hetty een hotelkamertje delen terwijl de mannen een eigen onderkomen kregen.Daar zagen we het langzaam licht worden over Valence. Omdat we vroeg wakker waren verkenden we de stad waar de zwervers nog sliepen. Vanuit de weldadige rust waarin de stad nog verkeerde draaiden we een hoek om en stonden plotseling op een al zeer levendige groente en vismarkt. Midden in het Franse leven. Geen tourist te bekennen. Alleen een grote blonde voyeur van het dagelijks leven met een tweeling om zich heen. 

Blut und Boden

De streekroman is vervangen door de regiosoap. Van Jonge Leu en Oale Groond, zo heet de serie die op RTV Oost is begonnen. Johan Nijenhuis (Markelo, 1968, zie foto), van Costa, Floris en Zoop, tekent samen met Herman Finkers en een stevige schrijversstaf voor deze productie. Mooi beelden uit het Twentse landschap. Redelijk authentieke Twentse karakters en er wordt zowel mooi dialect gesproken als valt te genieten van het door Twentenaren uitgesproken Nederlands. Een leuk accent. Ik ga de belevenissen van de familie Wildspieker zeker volgen. 't Is dan wel lang niet zo literair en kunstzinnig als "Heimat" maar het is de eerste soap uit mijn geboortestreek die enigszins professioneel is gemaakt.
Een van de hoofdrolspelers, in dit geval speelster, komt van de stad terug naar het platteland. Eerst ervaart ze de benepenheid en kan ze moeilijk aarden, maar uiteindelijk weet ze waar ze vandaan komt en versmelt met haar verleden. Hermann Simon, Willem Wilmink, eens verlieten ze de provincie doch keerden er gelouterd terug. 

Gelukkig Grijs

Hetty houdt van berichten in de krant waarin melding wordt gemaakt van kleine rampen. Een beer die iemand bijna heeft verslonden, argeloze marktbezoekers die door een zwerm bijen lek worden gestoken, de bliksem die een eenzame hond in huis treft. De overzichtelijke eigen angsten worden in deze berichten weerspiegeld.
Ik heb een voorkeur voor berichten over kwantitatieve onderzoekjes, liefst met begeleidende diagrammen en taartpunten. Zo bericht de Volkskrant vandaag dat ons autobestand vergrijst. Er worden volgens het CBS sinds 1990 steeds meer grijskleurige nieuwe auto's verkocht. Ook zwart hoort bij de stijgers, terwijl het aandeel wit en rood daalt. Nice to know. Het bevestigt de resultaten van het autokleurenspel dat we wel eens onderweg naar verre bestemmingen spelen.
In dezelfde Volkskrant stond gisteren de uitkomst van een CBS-onderzoek waarvan de uitkomst was dat 90% van de Nederlanders zich gelukkig tot zeer gelukkig voelt.
Zou er een correlatie bestaan tussen het rijden in grijze auto's en de geluksbeleving van de mensen, zo vroeg ik mij af. Ik vrees van wel.

Hogere Blogosferen

Frankwatching is een veelbezochte en helder geschreven blog over "nieuwe trends" in de digitale wereld. Het wordt met name geschreven voor de doelgroep marketeers en reclamemensen, maar is ook voor communicatieliefhebbers een aanraders. De blogtrend, waarvan ik een exponent, slaaf, onderdeel, ben blijft voortwoekeren. In Nederland zijn er inmiddels zo'n 600.000. Waarin verschilt een blog nu eigenlijk van een eigen website? Ik denk dat er drie wezenlijke elementen zijn die bloggen tot een succes maken. In de eerste plaats is het technisch even laagdrempelig als e-mailen. In de tweede plaats dwingt het format je steeds tot onderhoud en verversing van de inhoud en daardoor zijn blogs levendiger dan sites. Ten slotte biedt de blog direkt de mogelijkheid voor terugkoppeling.
Vanwege de eenvoud, de zeer lage kosten, de talloze mogelijkheden is blogware een killerapp. Deze democratisering van de informatievoorziening annex - technologie leidt tot bedenkingen en verontrusting bij zowel de gevestigde groep informatici als journalisten. Cynici dichten deze hype geen lang leven toe. Ik, hypegevoelig, natuurlijk wel.

Leven in de Oligopool

Het Deventer Etty Hillysumcollege, een fusieschool van alles wat in Deventer ooit middelbare school was, maakt weer onderdeel uit van de stichting Carmelcollege. Deze stichting beheert scholengemeenschappen met een totaal aantal leerlingen van 34.000.
De Onderwijsraad maakt zich zorgen over de beperkingen die dergelijke concentraties met zich brengen voor de keuzemogelijkheden van ouders en leerlingen. Schaalvergroting dendert door. Onlangs stipte ik de opschaling aan in de uitvaart- crematiebranche. Maar het geldt evenzeer voor de zorg (thuiszorg, ziekenhuizen, psychiatrische inrichtingen), de energievoorziening, de uitgeefwereld en ga zo maar door. Oligolipolisering heet zo'n verschijnsel onder economen. Geen monopolievorming maar wel het ontstaan van een klein aantal aanbieders die in belangrijke mate de markt dicteren, elkaar nauwlettend in de gaten houden en naäpen en ons leven gaan beheersen. Zij bepalen wat er te kiezen valt. De oligopool en de communistische heilstaat verschillen uiteindelijk niet zo heel veel van elkaar: de dictatuur van een stel corrumperende partijbonzen of een kaste van zichzelf verrijkende topmanagers. Mededingingsautoriteiten, Tabaksblattcodes en topsalarisverontwaardigde politici zijn de schaamlapjes in de Oligopool. En wij, bruin "ge-Brand", die maar blijven denken dat we geindividualiseerd en authentiek zijn.

Stof en Stijl

Sicco's ex-schoonzus Sylvia had een winkel in Leiden. Ze verkocht er destijds, ik denk ergens in de jaren tachtig, allerhande moderne en exclusieve stoffen. De winkel droeg de naam Stof en Stijl.
Voor een plaatje bij de blog van gisteren zocht ik via Google op "trappenhuis" en een van de plaatjes had een link naar de site van Sylvia. Het is opnieuw een stijlvolle site, nu vooral met veel opwaaiend stof van motoren. Na Jos heeft ze nu Ernst en dat is zo (op de site ) te zien een waanzinnige motormuis. Sylvia is niet alleen aangeraakt maar ook gepassioneerd motorrijdster geworden. Het gedreven familiekarakter komt ook in de perfectionistische site tot uitdrukking. De achterste dochter van Sylvia, hier op het plaatje, is een onmiskenbare Stuurman. Zo komt Sicco, nu via mij, zijn ex-familie in cyberspace tegen. Er is geen ontkomen aan.

Droomduiding

Al weer een nacht geleden verscheen mijn oude chef Peter in mijn dromen. Hij begroette me hartelijk en joviaal en nam me mee zijn kantoorgebouw in. Aangezien hij het hoogst is bij de Rijksgebouwendienst werd hij vriendelijk gegroet door hip uitziende architectentypes. We reden in het gebouw een stuk in een futuristisch rondgevormd zwevend voertuig waar je in een soort leren ligstoel zat. Tijdelijk was het voertuig zwart, normaal geel, zo werd mij uitgelegd. Peter stapte ergens uit en liep via een trap naar boven weg. Ik probeerde hem te volgen maar raakte geblokkeerd in een onoverzichtelijk trappenhuis waarin de etages niet op elkaar aansloten. Met een knoop in mijn buik werd ik wakker.
Hoezo midlife-crisis ? Hem is het wel gelukt de carriereladder verder te bestijgen en ik ben blijven steken. Zou ik het zo moeten duiden, Herr Doktor Sigmund?

P.S. Bij ons op de Maliesingel is OTIS al vier weken aan het kloten met de lift. Onder aansturing van de RGD. Indien we geen gedwongen winkelnering hadden zouden we de trap al lang niet meer behoeven te gebruiken.

Glimmend van trots

Eindelijk. Ik heb grote geldbedragen aan vrienden en bekenden uitgeloofd die hun kind "Jan" zouden noemen. Doch niemand heeft het ondanks de vooruitzichten van een vette premie gewaagd zijn kind te vernoemen. En dan nu, in navolging van succesfomules als "Linda" een glossy die Jan heet. Ik wed dat er marktonderzoek aan vooraf is gegaan. Uit dit onderzoek kan niet anders dan gebleken zijn dat zo'n naam een gouden greep is. Alleen vind ik de marketing nogal dwingend. "Word verliefd" is weliswaar geformuleerd als een uitnodiging, maar omdat liefde iets exclusiefs is, dat je als het ware vanuit jezelf moet worden, gaat het over de top. Ik zou een contactadvertentie nooit op deze manier beginnen. "Nieuwsgierig naar Jan?" is dat niet wat. (De nieuwsgierigheid naar Jan kun je overigens bevredigen door het lezen van Dagelijks Leven. Daar heb je geen glossy voor nodig). Ik vrees voor de toekomst van het zoveelste glanzende blad. Aan de naam heeft het verdwijnen in de anonimiteit dan natuurlijk niet gelegen.
Vanaf morgen ligt Jan in de schappen.

Van de kaart

Vlak voor Cor's overlijden werd hem een Europese Gehandicaptenparkeerkaart toegekend. Dat kost in Deventer 107 euro aan leges. Na zijn overlijden verzochten we om gedeeltelijke teruggave van het bedrag. Maar daar kon volgens de ambtenaar geen sprake van zijn: de dienst, het verstrekken van de kaart, was immers al geleverd. Deze Cor (van der Laak) is nu in zijn knollentuin en gaat lekker bezwaarschriften zitten schrijven en anderszins querileren. Enig onderzoek leerde me dat je bijvoorbeeld in Rotterdam 13 euro voor de kaart (inclusief keuring) betaald en in de meeste gemeenten een aanzienlijk lager bedrag dan de 107 uit Deventer. Tal van gemeenten vragen voor de medische keuring bedragen van rond de 70 euro. Terwijl op Huisartsen.nl een dergelijke keuring in twee smaken wordt aangeboden: de korte voor 24 euro en de uitgebreidere voor 49 euro.
Hoezo Europese kaart, iedere Nederlandse gemeente rommelt maar wat aan.
Komt vast een volgblog.
Overigens staat op de achterzijde van de parkeerkaart een pasfoto. Ik snap niet waarom want een parkeerwachter kan deze niet zien als de kaart met de goede kant boven ligt. En meestal zit de bestuurder niet in een geparkeerd voertuig

Naklinken

Stef (zie foto) had een after-party georganiseerd voor allen die de nodige inspanningen hadden geleverd voor onze middelbare schoolreunie. Ik had niet zoveel zin om op zaterdagavond naar Lochem te gaan. Toch was het genoeglijk, met Harry H., Nico, Wilma, Leontine en Jaap. Ik maakte slechts 1 fatale fout: even gezellig gaan praten met Gerard, de tuinman van destijds, maaier van onze schoolsportvelden, en nu nog slechts concierge.Je hebt van die mensen die wanneer ze eenmaal op de praatstoel zitten niet meer zijn te stoppen. Je bent dan zo druk met het bedenken van smoezen om onder het gesprek uit te komen dat het daarom juist nog langer gaat duren. In dit geval verspilde tijd. Nico had het veel sneller bekeken toen hij even inlogde op onze conversatie. Ik had me misschien beter kunnen storten op de vrouw met de klankschalen, Diana, want dat kon volgens Harry H. heel erotisch uitpakken. Het monotone geluid van Gerard's klaagliedjes had me echter murw gemaakt en ik keerde geruisloos huiswaarts.