Ruurlose lente

Een middagje vrij en Jos en Willemijn die beloofd hadden nog een keertje te willen oppassen. We reden naar Medler en trokken onze wandelschoenen aan. 's Morgens regende het stevig en waaide het hard. Maar toen we de Achterhoek binnenreden scheen de zon. De wilgenkatjes bloeiden aan de kale takken. De eerste 8 kilometer hadden we de wind in de rug, maar na het pannenkoekenhuis kregen we hem tegen. Hij blies ons haast van de kale Wiersserallee af. Toen waren we de Bridgeclub van Melchers op Onstein al lang gepasseerd. Omdat we onder de vijftien kilometer wilden blijven sneden we de route af. Dat kan niet straffeloos, dus moest er gesprongen worden. Mijn jonge hinde nam de brede vaart lichtvoetig zoals je kunt zien. De wilgenkatjes bloeiden aan de kale takken. De eerste lange voorjaarswandeling vermoeide ons, de winterse stijfheid is nog niet verdreven. Maar ons eerste ei is gelegd.
(Een hapje bij Cafe Scholten en toen naar de film, zie volgende blog, met dank aan Jos en Willemijn)

Kalf en zalf

Deze torso hangt in restaurant "Tollius" in Amersfoort. De verf is er dik opgebracht en daardoor lijkt het wel een beetje een ernstig door brandwonden aangetast lichaam. Wij kwamen er om onze wonden te likken. Dick en Theo, onze bazen, Jan, Marcel, Stefan en ik. We mochten allemaal vertellen hoe we de crisis van de afgelopen weken hadden ervaren. En dat het er toch vooral om ging de dingen met elkaar en niet tegen elkaar te doen. De mannen hadden erg onder druk gestaan door "het interne onderzoek" en stonden op persoonlijke wijze stil bij hun ervaringen. Dat bood volop ruimte aan alle gesprekspartners het hart te luchten. Zo zalfden we onze wonden, nippend aan de wijn en etend van lekkernijen, die ik tijdens dit soort sessies nooit echt proef. Er was geloof ik kalfsentrecote bij. Beleid (Dick, Theo en Jan) en uitvoering (Marcel, Stefan en ik) moeten het samen gaan doen. Fouten toegevend, hier en daar wat spijt betuigend, en vooral de roede sparend tafelden wij ons naar het volgende bedrijf in het automatiseringsdrama van de rechtspraak. De dagen na Tollius wordt de werktitel van het volgende hoofdstuk.

Hondenbanen

Bij Schinnen werd laatst een bos gekapt omdat de landende AWACS-vliegtuigen zo veiliger aan de grond konden komen op de net over de Limburgse grens liggende NATO-vliegbasis. Op de Worp leggen ze de landingsbanen gewoon tussen de bomen van het park.
De gemeente is al enkele jaren de reconstructie van het Worpplantsoen aan het voorbereiden. Dat plantsoen ligt tussen de dijk en de IJssel, voor onze deur. Rijkswaterstaat heeft in het kader van de plannen ter verbreding van de rivier wel eens voorgesteld een deel van het park aan het water op te offeren. Groot protest van de gemeente Deventer aangezien het park belangrijke cultuurhistorische waarden vertegenwoordigt. Een bypass van de IJssel, ver achter de Worp langs, haast in de buurt van Twello, heeft de voorkeur van onze gemeentebestuurders omdat daarmee uiteindelijk uitbreidingsplannen, onder de naam: IJsselsprong, zijn te realiseren. Aan een beetje geul door een voormalig park valt geen projectontwikkelingseer te behalen. Daarom maar een reconstructie van het park. Met steun uit Europese ontwikkelingsfondsen.
Vast een of ander Wagenings bruinhemd, gefnuikt in Albert Speerachtige droomambities en dan maar kiezend voor landschapsarchitectuur, mocht uiteindelijk een plan maken voor ons Worpplantsoen. Daarin lagen tot voor kort voornamelijk hard geworden zandpaden tussen het lange gras en de hoge eiken. Dat kon zo niet langer. Er zijn her en der bomen gekapt en een subtiel lijnenspel van asfaltpaden is nu in ons park aangelegd. Ik kan me niet goed voorstellen dat daarmee de cultuurhistorische waarden van het park behouden zijn gebleven. Hoewel ik moet toegeven dat ik over cultuurhistorische waarden ouderwetse opvattingen heb. Groen-Links is zelfs enthousiast over het meanderende asfalt.
Misschien zie je straks op een luchtfoto vanuit een AWACS-toestel dat in het overdadige padenpatroon een modern vormgegeven swastika valt waar te nemen. Onderschat de landschapsarchitect nooit.
Als op de asfaltbanen het eerste ongeluk heeft plaatsgevonden, aangezien een van mijn skeelerende zoons een bejaarde hondenuitlaatster omver heeft gedenderd - poepende poedel op slag dood- stuur ik een ansicht naar de Europese Commissie: Subsidie heeft toch zin!

Boekenballetje

De gemiddelde leeftijd van de bezoekers aan het afsluitingsfeest van de boekenweek in Deventer ligt op 50 jaar. We praten over de belangrijkste doelgroep van de culturele instellingen in ons land. Nu is daar niet veel mis mee , toch beleef ik gevoelens van segregatie. Vooral als het een dansfeest is. Je kunt als bijna vijftiger natuurlijk geen disco binnen stappen waarin de dansvloer wordt bevolkt door tieners en begin twintigers. Je zou een vrij belachelijke indruk maken. Maar alleen met middelbare leeftijdgenoten aan de swing bevalt me ook niet. Er zou minstens 20 a 30 procent tussen de 25 en 35 jaar oud moeten zijn. Niet dat je het nog met zo'n jonge vrouw zou willen proberen, althans voorshands niet, maar het geeft iets meer prikkel aan zo'n avond. Het fleurt de boel een beetje op. Je waant je wat minder in het culturele Florida.
Er werden vertaalde Beatles' en Dylanliedjes gezongen en ook het levenslied. De topsong van de avond was "de peuk", een lied van van de Heeren van het Goede Leven, waarin de aanbidder alleen nog maar een peuk van zijn geliefde in bezit heeft en daar ontroerend over zingt. Rick de Leeuw ging later op de avond spontaan boven op een stoel "Sjakie van de Hoek" (bekend van de in 2002 overleden Conny Vandenbos) staan zingen. Ja, ja, het was een fijn Deventer boekenballetje.

Gramstorig

Zondagmorgen. Koud, grijs en regenachtig. We laden de gasten van het kinderpartijtje van Derk en Bart in onze auto en die van Esther. Ze hebben het zelf uitgezocht, ze willen met alle geweld naar "Ballorig". Niks geen leuke spelletjes thuis of een speurtocht in het bos, nee op pad naar een speelparadijs in Wijhe. Bij het boeken bleek mij al dat er een hele keten van Ballorigs bestaat. Er zijn er 21 over Nederland verspreid. Hallen, gehuisvest op industrieterreinen, gevuld met ballenbakken, dikke springkussens, trampolines en andere softe speeltoetstellen. Om half elf draaien we de parkeerplaats van onze "Ballorig" op. Een aardig meisje in een potsierlijke jurk vangt onze groep op en de kinderen krijgen limonade en mogen gaan spelen. Na tien minuten zie je reeds overal de rood verhitte koppen en de stapeltjes uitgetrokken kleren. Kindermassatoerisme. De hal wordt in belangrijke mate bemenst door een volkse populatie. Om twaalf uur krijgen we friet en kroket die in ranzigheid aan de snackbar op de Worp doet denken. De drukte, zo vernemen we, schijnt mee te vallen. Hetty en ik, depri lezend in boek en krantje, kijken heel erg vaak op de klok, we zuchten de wijzers vooruit. Zelfs de uitgeputte kinderen zijn blij als ze de hal om kwart over een mogen verlaten. Ik zet nooit meer een voet in een "Ballorig": deze belichaming van het onpersoonlijke. Ook al vinden de jongens dat het leukste wat ze op hun verjaardag kunnen doen.
(De kans is niet ondenkbeeldig dat ze later, over een jaar of 30, met weemoed terugdenken aan verjaarspartijtjes in van die hallen die je toen nog had.... De suffe fotospeurtocht door de wijk waaraan Pa zo'n 3 uur had gewerkt - wisten zij veel- zijn ze dan al lang vergeten.)

Twee van acht

Zondagmorgen stonden ze al vroeg aan ons bed; de jarige Bart en Derk. Coos toverde twee lange pakketten vanachter de kast vandaan en op het videootje (hieronder) kun je zien dat de jongens twee Streethockeysticks uitpakken. Daarna was het onze beurt . We hadden in de bus geblazen met een X-Box. Niet het allernieuwste model want daarop zijn alleen maar games te krijgen, nou ja te krijgen, voor boven de 12 jaar. De jongen in de gameshop was zo vriendelijk mij uit te leggen dat de X-box betere "graphics" had dan de Playstation. En ik ben met een beetje indrukwekkende uitleg snel tevreden. Ze mochten even later onmiddellijk de virtuele straat op om daar zo veel mogelijk auto's die voor hen in de file rijden weg te botsen. Een nieuwe bron van frustratie, allerlei mogelijke conflicten en van verslaving is ons huisgezin binnengedrongen op deze 19e maart. Hun intense blijheid bij de ontvangst van het cadeau heeft voorlopig voor voldoende krediet gezorgd. Coos bediende hun muzieksmaak met het geven van een CD van, brakie, brakie, Marco Borsato. Buurman William lag te flippen in zijn bed. Voor hem had Marco wel iets later in de CD-speler gemogen. Of eigenlijk liever helemaal nooit niet

Mondig

Bart: "Is neuken en sex hetzelfde?"

Hetty: "Nee, sex is meer dan neuken. Sex is ook vrijen met elkaar."

Coos: "Ja en je hebt ook orale sex"

Hetty: "Wat?"

Coos: "Ja, orale sex"

Hetty: "En weet je wat dat is?"

Coos: "Ja dat is sex met de mond en zo.."

Hetty: "Hoe weet je dat?"

Coos: "Uit het Puberboek, dat heb ik gelezen."

We hadden het puberboek ooit gekocht voor Hetty d'r nichtje, maar die bleek het al te hebben. Zo begon het bij ons rond te slingeren en Coos heeft er met rode oortjes in zitten lezen. Bovenal heeft ze het onthouden: de stof beklijfd.

Noodweer

Enige tijd geleden schreef ik over de strijd die Stefan en ik zouden aangaan om onze budgettaire speelruimte te behouden. Woensdag en donderdag beleefde dit "gevecht" zijn hoogtepunt. De Regieraad ICT-rechtspraak was de arena. In een vorige vergadering van deze raad was een stuk besproken waarin het geld voor 2006 werd bestemd voor diverse doelen en onderdelen. In de bespreking gaf ik aan dat we vonden dat we er bekaaid afgekomen waren. Er werden toezeggingen gedaan. In de volgende versie van het stuk zou meer duidelijkheid geboden worden wat precies naar ons ging. Ook zou duidelijker worden wat wel en niet kon als bepaalde dingen wel of niet zouden gaan gebeuren. Kijken naar de samenhang, om in ambtelijk jargon te blijven. Maandag, twee dagen voor de vergadering van de Raad ontving ik het nieuwe stuk. En er was in mijn ogen geen letter veranderd. Dinsdagavond wist ik mijn woede om te zetten in productieve energie en schreef een nota met kanttekeningen en vragen. Begeleid door een pittig doch zakelijke memo, waarin al lang sluimerende frustraties een gesublimeerde uitweg vonden. Woensdagochtend deponeerde ik het stuk in de elektronische postbus van de deelnemers van het overleg, zodat ze het nog voor de middagbespreking konden lezen. Reeds voor de vergadering werd ik gebeld en gemaild. Steunbetuigingen uit het land en een kwade reactie vanuit mijn Haagse legerleiding. Ik had het woord "vertrouwen" gebruikt en dat is geloof ik het ergste wat je kunt doen.
Het begin van de Regieraad was gespannen, maar allengs werd duidelijk dat de wat onverbloemde taal uit mijn nota wel de ruimte gaf om inhoudelijk eens "een spade dieper" te discussieren. Mijn bazen verlieten met gemengde gevoelens de bespreking. Gisteren kreeg ik op mijn falie: goed dat ik het geschreven en gezegd had, oprechte waardering viel mij ten deel, maar ik had de kwestie van het vertrouwen toch op een andere manier moeten aankaarten. Ik zei dat dat in de regel ook moet, anders ben ik een weinig loyale medewerker, maar dat er heel af en toe zodanige bijzondere omstandigheden zijn dat daarop een uitzondering mogelijk moet zijn. Noodweer, heet dat in het strafrecht. En zo sportief behandelden mijn rechterlijke bazen mij ook.
We gaan nu in diverse samenstellingen met elkaar eten om de lucht wat te klaren en echte samenwerking van de grond te krijgen. Klinkt vertrouwd, toch?

Genetische echo

Gisteren had ik een bespreking waarin ik een moment had dat ik mezelf hoorde praten. Maar eigenlijk hoorde ik niet me zelf maar mijn broer. Dan beluister ik eenzelfde stem als hem, eenzelfde manier van praten, en dan overvalt je een plotseling gevoel van verwantschap met iemand die er op dat moment niet is. Zo'n plotselinge waarneming doet een beetje denken aan een deja-vu. Het is vreemd zo'n gelijkenis te horen terwijl je zo bijzonder weinig op elkaar lijkt.

Low Profile

“Mannen met een lage stem oefenen extra aantrekkingskracht uit op vrouwen. Veel bas in de stem staat voor kracht, vruchtbaarheid en viriliteit.” Ik had het nauwelijks in de krant gelezen of ik viste bij de jonge vrouwen op kantoor naar de appreciatie van mijn bas. De schone Karima zei zonder blikken of blozen dat ze me een mooie diepe stem vond hebben. Mijn stembanden straalden. Zo eenvoudig kan het zijn mij te behagen.
“In eerder onderzoek achterhaalde Puts al dat vrouwen vallen op lage mannenstemmen, vooral als het one night stands betreft”. Mijn aantal malen one- night- stand zijn te tellen op de vingers van een hand. Ik heb mijn stem volstrekt verkeerd gebruikt, of althans niet aangewend voor het nobele doel om veel vrouwen voor een nacht het bed in te lokken. Hebben wellicht andere factoren, zoals zweetlucht, bleke huid, lichamelijke onzekerheid of onverstaanbaarheid, een zodanige rol gespeeld dat zij het relatieve voordeel van een lage stem te niet hebben gedaan? Of misschien had ik in mijn stem wat selectiever moeten gebruiken?
“ Mannenstem is laag om indruk te maken op andere mannen”. Ik snap nu de basboxen op de hoedenplank van al die stoere jongensauto’s. Wat ze aan diepe stem missen compenseren ze met het zware basgebonk uit de stereo-installatie. Zielugg…

Schuldig wassen

Via deze feed op Cinema.nl krijg ik iedere dag een overzicht van de films die die dag op de TV worden vertoond. Een prettige service. Zo werd de "Magdalena Sisters" aanbevolen en ik heb inderdaad zeer geboeid zitten kijken. Het verhaal van drie vrouwen die in de jaren zestig in een van de Magdalena Kloosters, een soort strafinrichtingen, terecht komen,omdat ze of wel ongewenst zwanger zijn geworden, verkracht zijn of iets anders onzedigs hebben gedaan in de ogen van de Ierse katholieken. Opgesloten in een rooms Abu Ghraib. In het klooster, een soort van werk/concentratiekamp, waarin een wasserij is gevestigd, heerst een misdadig regime.
De realistische film uit 2002 heeft destijds veel ophef gegeven binnen de katholieke kerk. Rome sprak er schande van. Dat alleen lokte al miljoenen Ieren naar de film. Het gaf de"Nonnen van naastenliefde" overigens voldoende redenen om excuses aan te bieden voor wat er allemaal in die kloosters is gebeurd. Totaal zijn meer dan 30.000 vrouwen in dit soort instellingen geinterneerd geweest.
Onder de Islam zal veel niet kloppen, maar de katholieke kerk heeft wat betreft vrouwenonderdrukking ook zijn mannetje gestaan. Het laatste Magdalena-klooster werd in 1996 gesloten en toen waren de middeleeuwen toch al een tijdje achter de rug. "Schapenneukers", die lui daar. Of scheren we de katholieke Ieren dan teveel over de Theo van Gogh-kam.
(Overigens vind ik de aanpak van deze film een stuk effectiever dan die van Submission)

Belevingswereld

Met een delegatie van Bouwkunde, het Deventer Filmhuis, de wethouder Cultuur en enkele ambtenaren naar de Verkadefabriek in Den Bosch geweest. Omdat we al enkele jaren bezig zijn om te bekijken of en op welke manier Bouwkunde en Filmhuis weer zouden kunnen samengaan en de gemeente een concrete lokatie op het oog heeft, is het nuttig na te gaan hoe het elders met dit soort samenwerkingsprojecten is verlopen. In Den Bosch zijn Theater de Bies en het filmhuis gefuseerd in de Verkadefabriek. Een industrieel erfgoed lokatie die een geheel nieuw zalencomplex aangebouwd heeft gekregen. Henket tekende voor de architetuur.
Jan van der Putten, de directeur, vertelde ons er enthousiast en inspirerend over. Opvallend vond ik dat er lang en goed was nagedacht over "het concept" van de theaterlokatie. In dat concept speelde marketing een belangrijke rol. Niet marketing van voorstellingen of louter het theater, maar marketing van de plek, van het samenstel van voorzieningen. "Het moet een belevenis zijn om naar de Verkadefabriek te gaan, of eigenlijk om er te zijn. En de nadruk op "belevenismarketing" sluit eigenlijk heel nauw aan bij hetgeen cultuur ook wil bieden". Ik vond Jans verhaal gaaf en de fabriek zo mogelijk nog gaver. Haast brakend van jaloezie liep ik door de brede gangen, het ruime restaurant en de piekfijn ingerichte en technisch fantastisch geoutilleerde zalen. Geen wonder dat hier graag veel bezoekers komen. Een lichtend voorbeeld voor wat we in Deventer, op wellicht iets bescheidener schaal, zouden moeten doen. Niet prutsen tussen de woonhuizen en monumenten in de Binnenstad, maar op zoek naar licht en lucht aan de boorden van de IJssel of aan de rand van de stad. Tenminste als ik het voor het zeggen zou hebben.
(Toen van der Putten vertelde over de belevenismarketing moest ik ook denken aan ons Tuinfeest. Een conceptueel vergelijkbare benadering en uitwerking waarbij mensen komen om onderdeel uit te maken van een event, een sfeer en waarbinnen toch redelijk hoogwaardige culturele kost kan worden voorgeschoteld.)

Weggestemd

Een van mijn typetjes heet jhr.mr. H.T.T.P. Duvekot- de Vries, een old-money raadsheer uit de Hoge Raad der Nederlanden, die buitengewoon bekakt en conservatief de wereld beziet. Bij het afscheid van mijn baas ('94) en later bij het einde van een project (2001) had ik veel succes met de uitmonstering. Om een dergelijk type te kunnen blijven oefenen is het belangrijk regelmatig met een aardappel in de keel geconfronteerd te blijven worden. Het is als het ware oefenstof voor de stem, de verbuigingen, de intonatie. Jozias van Aertsen was zo'n vent die je onmiddellijk inspireerde om het rijkeluistoontje weer op te pakke en te onderhouwe. Je gaat er meteen wat nonchalanter bij staan, hand losje in de zak of zak losjes in de hand, dat weet ik dan weer niet zo precies: het moet er in ieder geval ballerig uitzien. En dan op geaffecteerde toon om je heen gaan slaan. Ik moet het missen nu hij naar de achterbankjes zal verdwijnen. Zit er tussen al die jonge- veertiger- politici van tegenwoordig nog een onvervalste corpsbal afkomstig uit een milieu waar nog algemeen beschaafd Wassenaars wordt gesproken? Ik ben naarstig op zoek naar nieuw rolmodel.

Oud bericht

Van mijn ouders heb ik weinig jeugdfotoos. Ik heb slechts 1 videoopname waarop mijn vader en moeder worden geinterviewd. Hetty vertelde een paar maand na het overlijden van Cor dat ze zich eigenlijk zijn stem nauwelijks meer kon herinneren. Woensdag zat ze wat te pielen met onze ISDN-telefoon die over een soort ingebouwd antwoordapparaat beschikt. Opeens hoorde ze een oude opname uit 2002, waarin eerst Heleen met Coos spreekt over de telefoon en ze dan tegen Coos zegt: "Hier heb je Opa even". En zo kwam de stem van Cor heel plots terug bij Hetty. Ze was er de hele dag een beetje van ondersteboven.
Aan mij de plicht dit audiodocument, de stem uit het verleden, op een of andere manier naar een andere geluidsdrager te laten verkassen

Ischa's vrouwen

Via een van mijn feeds kwam ik terecht bij PCZapper , een combinatie van software en enige kabeltjes, om je PC en TV zodanig met elkaar te verbinden dat je "Uitzending gemist" via internet op je TV te zien krijgt. De software kan nog meer en ik ga het uitproberen. Via het programma belandde ik toevallig bij een documentaire die vorig jaar door het Uur van de Wolf werd uitgezonden over het leven van Ischa Meijer. "Ik hou van mij" luidt de titel van die documentaire, ontleent aan een lied van Ischa waarin hij zijn leven bezingt. De documentaire is niet alleen mooi opgezet maar bevatte een bijna chronologische interviewreeks met de vrouwen waarmee Ischa een relatie had gehad. En dat waren er nogal wat. Die beelden werden aangevuld met observaties van broer en zus en fragmenten uit een interview dat Ischa ooit gaf aan een leerling van de journalistenopleiding. Door dit alles was het citeren uit passages geweven van zijn sterk autobiografische boek "Brief aan mijn moeder". Het geheel leidde tot een indrukwekkend beeld van een zeer moeilijk mens, voor zichzelf en vooral ook voor zijn omgeving. Iemand die altijd op zoek was naar erkenning. Waarbij de erkenning van anderen als surrogaat gold voor de erkenning die hij zocht van zijn vader. Hij was iemand die zijn tragiek productief trachtte te maken: in zijn werk, in zijn relaties en vooral in zijn uitbundige sexleven. De vrouwen aan wie hij zich vastklampte, hooguit voor even, spraken allen openhartig en met veel gevoel over hem. Ondanks dat ze door hem misbruikt, verlaten, bedrogen of leeggezogen waren. Een lelijke man met magnetische krachten. Krachten die hem zelf dan weer tegenstonden en tot vernietigingsdrang leidden.
Ik heb zeer geboeid gekeken. Met dank aan het Uur en PCZapper.
(Op de VPRO site is een mooi overzicht te vinden van beeld- en geluidmateriaal van c.q over Ischa Meijer)

Naar de kelder

Dinsdagavond dineren met Marja, woensdagmiddag borrelen met de stuurgroep van het basis-advocaten-register en vrijdagmiddag een high-tea met onze vernieuwde organisatie.
En alleen over dat laatste iets meer.
Per januari zijn we geen project meer maar een vast onderdeel geworden van de rechtspraak. Die ontwikkeling lijkt ietwat in tegenspraak met de budgettaire beperkingen die op ons afkomen. Dat terzijde.
Delen van het Landelijk Stafbureau Vreemdelingenkamers en het jurisprudentieinstituut voor de bestuursrechtspraak (Justex-Zutphen) zijn bij ons terecht gekomen. Binnen Bistro is er een nieuw onderdeel, het landelijk jurisprudentiecentrum, opgezet. Dit centrum verricht allerlei redactionele activiteiten rond de opslag en ontsluiting van uitspraken en verzorgt het juridische vaknieuws. Verder zijn enkele andere organisatiedelen versterkt. Irene kwam al eerder over uit Den Haag, evenals Karima. Daar zijn nu Agnes en Martin bijgekomen. Uit Zutphen kwamen onlangs Hans en Fred naar Bistro.
Stefan gaf een mooi overzicht van de dik vijfjarige geschiedenis van onze club. Charlotte prees de "PV (=Personeelsvertegenwoordiging)" aan. Anne vertelde wat over de projectaanpak en Berry verschafte ons beeldend inzicht in de werkzaamheden van de beheerafdeling rond alle faillissementspublicaties die via ons naar het web en de Staatscourant lopen. Na al deze inhoudelijke kost kregen we een high-tea in een vestiging van "de Bakkerswinkel" aan de Voorstraat. Een klein winkeltje met slechts enkele benepen tafeltjes. Gelukkig was er de kelder, waar moet je anders naar toe in Utrecht, waarin we genoten van scones, worteltjestaart, thee en maar liefst 1 glaasje witte wijn. Er was geen ontkomen aan een knus samenzijn in deze catacomben. De nieuwe medewerkers zijn zo opeengepakt doch in ongedwongen sfeer opgenomen in ons midden