Haastquiz

Het jaarlijkse kerstavonddiner is een gebeurtenis. In de eerste plaats vanwege het eten en de wijn die door Pieter en Heleen worden geserveerd. Tenminste acht gangen met bijzondere gerechten als oesters, kalfstong, coquilles St. Jaqcues, mulfilet, hertenrug en begeleidt door Heleen uitgelezen wijnen uit de Noord Rhone, de Zuid Bourgogne of afkomstig van een zelf bezocht Chateaux net onder Bordeaux. Heerlijk! In de tweede plaats vanwege het gezelschap, klein maar fijn, met zo'n dertien volwassenen en dit keer met vijf kinderen. Meestal wordt het diner verluchtigd met liederen, voordracht van stukjes proza en poezie en een korte tafelrede door deze en gene. Willem en Lien kweten zich gezamenlijk van hun taak en droegen gedichten voor, Hetty en Do bleken een nog niet goed op elkaar ingespeelde zangcombinatie en ik had poezie en rede ingeruild voor een quiz. Vragen over Nederland en wat recente geschiedenis had ik in een aantal powerpointjes ondergebracht in het kader van een zogenaamde Inburgeringsquiz die ik voor Verdonk zou moeten ontwikkelen. Maar de techniek was te ingewikkeld, de dinertafel geen geschikte quizlocatie en het moment weinig geschikt (zo liet Willem menigmaal luidkeels weten) om de te haastig in elkaar gekluste quiz tot een aardige voorstelling te maken. De volgende keer worden het weer wat gedichtjes of een kerstrede van een half uur. Tradities kennen een vanzelfsprekende regie die je niet zo maar kan doorbreken.
(P.S. Welke Hollandse Meester herken je in het mozaiek?)

Tante Anne

Tante Anne, de zus van mijn vader, is drie maanden na de dood van haar man (Oom Gerrit), overleden. Ze werd 91 jaar oud. De laatste jaren ging ze achteruit, ze kon bijna niet meer lopen en ze werd geestelijk minder vlot. In het voorjaar kwam ze ten val in hun kamer in het verzorgingstehuis en vanaf die tijd begon ze heel vergeetachtig te worden. Het overlijden van mijn oom maakte ze slechts halfbewust mee. Afgelopen maandag werd ze getroffen door een fatale hersenbloeding. Een gezegende leeftijd en goed om niet te lang afhankelijk in een verzorgingstehuis te moeten zitten zonder je man. Rationeel niks mis met deze dood. Mijn nicht en neef waren toch geemotioneerd. In drie maanden tijd beroofd van je verleden, van je wortels. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten zelfs als je moeder 91 is geworden. En vooral ook niet, omdat ze heel veel van haar hielden. Een moeder uit de jaren vijftig. Altijd met een kop thee klaar als ze thuis van school kwamen. De was in een ketel voorkoken op zondagavond. De kleren proper in de kast. Mijn neef vertelde er aandoenlijk over. Hij nam met zijn moeder afscheid van een nog levende herinnering aan zijn jeugd

Montevideo-principe

In Rotterdam is de woon- en kantoortoren Montevideo verrezen. Hilde de Haan wijdt er in de Volkskrant een lovende beschouwing aan. Een passage wil ik citeren omdat deze mij trof.
"Zoals in New York, waar je vaak niet eens ervaart dat je langs hoogbouw loopt. De onderste etages zijn rijk gedetailleerde winkelpuien, dikwijls beschut door brede luifels. De wolkenkrabber zelf is slechts van afstand te zien. Enkel de bovenkant is daarom afgestemd op het zicht van ver; de plek die hij in de skyline heeft. Dit onderscheid in niveaus (straatniveau versus skyline) is in Nederland meestal verwaarloosd. Torens die van verre prachtige landmarks zijn blijken van dichtbij armzalig te zijn uitgevoerd."
Ik interpreteer dit als grootschaligheid op de juiste plaats een kleinschalig aanzien geven.. Mij heeft dit vraagstuk altijd beziggehouden voor organisaties. Hoe kun je klanten en medewerkers de organisatie als klein en overzichtelijk laten ervaren terwijl het toch onderdeel uit maakt van een groter geheel. Door de reorganisatoren wordt meestal top-down gedacht en dan krijg je een fraai organogram dat van dichtbij meestal een povere en bureaucratische indruk maakt. Aandacht voor de details in de onderste regionen is dus heel belangrijk. Freddy Heineken bemoeide zich niet voor niets met de etiketten op de flesjes: hij paste het Montevideo-principe toe.

Dickens doen

Emmy paste vroeger op Hetty. Ze is de initiatiefneemster van het Dickensfestijn. In en rond de Walstraat wordt een oud-Engelse sfeer geschapen, zo net voor kerst, en er komen inmiddels meer dan 100.000 bezoekers op af. En via Emmy kon Coos ook meedoen als figurant tijdens het festijn. Samen met nicht Barbara (links op de foto). Allebei fraai in de kleren genaaid door oma. Natuurlijk nam Coos geen genoegen met een rol als straatschoffie of leproze. Als jonkvrouw hoor je in het gevolg van koningin Victoria (Bep), samen met bazin Emmy en burgemeestersvrouw Anneloes. Ze voelde zich onmiddellijk in dergelijk gezelschap thuis, want blauw bloed kruipt waar het gaan moet. Overigens bedelde ze even makkelijk om centen voor haar vioolspelende nichtje. De adellijke schoorsteen moet wel blijven roken.

Bistro-Clan

De Raad voor de Rechtspraak, onze baas, heeft nieuwe huisvesting betrokken. Een groot gebouw op de hoek Lange Vijverberg- Kneuterdijk. Er is voor vele miljoenen verspijkerd aan het voormalige bankgebouw. Opvallend is een glazen vloer in de hal waaronder zich een vergaderzaal bevindt. Als je vanuit de zaal omhoog kijkt zie je dus mensen over de vloer lopen. Het vormde het uitgangspunt en de inspiratiebron voor onze intocht op het interne ingebruiknamefeest van het pand. In Schotse rok gingen de mannen en in pak de vrouwen, in een kleine stoet onder aanvoering van een doedelzakblazer, naar binnen.
Vervolgens kon ik ons zelf luidkeels aankondigen als de Bistro-clan. Verwijzend naar onze verhouding tot de Raad als die van de Schotten tot Groot Britannie. Af en toe een venijnige grap: de doedelzak als symbool voor de lauwe beleidslucht die uit de Haagse windbuilen komt . Als kadootje een obscuur dichtbundeltje van de volstrekt onbekende Brabantse volksdichter van Woensel. Gekocht vanwege het titelgedicht: de Kneuter. Dat is een sijsachtig vogeltje dat heel mooi kan zingen. Net als Bistro. Die je daarom juist niet in een kooitje moet stoppen maar wel moet koesteren en beschermen. Aan beeldspraak geen gebrek om onze uitzonderingspositie te benadrukken.De clan maakte in deze uitdossing in ieder geval een onuitwisbare indruk.

Grondpolitiek

Ons eindejaarsuitje vond voorafgaand aan het openingsfeestje van de Kneuterdijk plaats. Een lunch en rondleiding door het centrum van Den Haag. Dit werd verzorgd door leden van het Gilde. Vaak (vervroegd) gepensioneerden die bij een dergelijke organisatie als vrijwilliger werken. Niet alleen Den Haag en Deventer kennen zo'n Gilde maar nog eens 70 steden in Nederland. Ik vind zo'n wandeling bijna altijd leuk en het levert af en toe een aardige parallel met het heden op. Zo vertelde onze gids dat vroeger op de Korte Vijverberg een schietbaan voor boogschutters was geweest (zie afbeelding) Maar toen er geweren kwamen was een dergelijke schietbaan niet meer nodig. De grond werd duur verkocht voor huizenbouw. We hebben het over rond 1700. In de Provence houden wijnboeren er tegenwoordig mee op, elders kan de wijn beter en goedkoper worden geproduceerd. De grond verkopen ze duur aan projectontwikkelaars voor niets ontziende huizenbouw (zie mijn blog van oktober). Speculeren met grond is, ondanks het kabinet Den Uyl, al eeuwen oud.

Karel V x 2

Het is de periode van afscheidsetentjes, congresjes, openingen en eindejaarsbijeenkomsten. December netwerkmaand. Ingeborg nam afscheid als communicatieadviseur van de rechtbank Utrecht.Ze gaat voor zichzelf beginnen. Een stoere stap vind ik altijd omdat ik denk dat de markt al overspoeld is met allerlei zelfstandige adviseuses. In de brasserie van Karel V aten we Ingeborg uit. Het gezelschap was van de aanvankelijke 7 of 8 gekrompen tot Anke, Marc, Ingeborg en ik. Dat werd gezellig roddelen. En Anke had een leuk praatje voor Ingeborg.
De avond daarna zaten we in het hoofdrestaurant van Karel V aan de zeeegeltong op een gelei van Oosterscheldewater, coquilles St. Jacques, Fazant enzovoort. Het dagelijks bestuur van de Redactieraad Rechtspraak.nl met haar jaarlijkse diner. Pas in de tweede helft, na wel erg kleine hapjes en veel wijn, kwam de stemming er in. Ik voelde mij al in de buurt komen van het sociaalgedoeverzadigingspunt. En dan te bedenken dat het nog 2 weken zal duren.
(Sjaak stak terecht de draak met overdreven culinaire geflikflooi: "Gevulde hertenreet gestoofd in een bouillon die is getrokken uit jong Veluws zwijnensperma en afgeblust met een gefermenteerde Stellenbosch (Cuvee Urinoir Johannesburg")

Fifty-Fifty (2)

Ivonne en Annette hadden een verrassingsfeest georganiseerd in het voormalige Antoniusclubhuis in Leiden. De breurkes, zoals Els ze noemt, waren 50 geworden en dat moest gevierd. Met een stampotbuffet, een band en onvermijdelijke sketches. Er waren heel veel mensen, wel meer dan 200, en het was reuzegezellig. Het enige en vrij grote nadeel, de zaal had de akoestiek van een echoput.
We waren er genoeglijk met Nico en Wilma naar toe gereden. En in het clubhuis was het voor ons toch vooral een vriendenreunietje. Met Sebelia, Ronald, Els, Marijke, Harry en Ciske. Ondanks het lawaai was het aangenaam gezelschap, er werd uitbundig gedanst en ik dronk veel Jupiler.
Sicco en Dick waren heus verrast en genoten volop van het talrijke publiek. De kinderen van Dick zongen een aandoenlijk lied, vrouwelijke collega's van Sicco sprongen schaars gekleed uit een taart en Frans en Joris herhaalden hun Creatief met Kaft van al weer meer dan 10 jaar geleden. Tenslotte bracht ik, even voor twaalven, in deze galmhal nog wat gedichten ten gehore, waarvan "Fries Tafereeltje" gelinkt is opgenomen.
Ach, op zo'n manier is het best aardig om 50 te worden. Wordt vervolgd met nog genoeg van dit soort partijtjes.

Kik Off

Anderhalf jaar geleden werd Kik (toen 54) getroffen door een hartinfarct. Het ging hem namelijk zeer aan zijn hart dat zijn creatie, het landelijk bureau vreemdelingenkamers, waar hij 13 jaar werkzaam was, zou worden ontmanteld en in andere onderdelen zou opgaan.
Dit jaar begon hij weer met zijn werk als bedrijfshoofd maar het ging niet meer zoals voorheen. In overleg met de leiding van de rechtbank besloot hij uiteindelijk te stoppen en vervroegd uit te treden.
Bij zijn afscheid waren er lovende speeches, waarin de eigenheid van Rotterdammer Kik, zijn betrokkenheid en zijn ijver werden geroemd. Het emotionele hoogtepunt was de korte toespraak van Kik zelf. In een bewonderenswaardige mengeling van goedgemutstheid en aangeslagen zijn, vertelde hij dat hij eigenlijk helemaal niet had willen stoppen met werken maar dat de ratio van zijn omgeving hem daartoe had doen besluiten.
En hij vertelde over de loodgieter die vorige week bij hem op bezoek was geweest en waartegen hij gezegd had dat hij een dagje vrij had genomen. Die man moest anders maar eens denken dat hij "thuis" zat op een doordeweekse dag.

Benenwagen

Een kennis van mijn schoonmoeder leefde al enkele jaren zonder benen. Hij had ze er zorgvuldig afgerookt. Maar dat weerhield deze Jan er niet van er rustig mee door te gaan, een pakje of twee per dag, en er ook nog eens grote hoeveelheden bij te drinken. Hij belandde in een verzorgingstehuis en het decorumverlies was volgens mijn schoonma schrijnend. Gisteren is hij op 76 jarige leeftijd overleden en dat is met zijn levensstijl een wonder te noemen. (Zo'n man zonder benen was voor onze kinderen een enigszins spannende bezienswaardigheid)
Enkele jaren geleden belde hij Cor op. Hij was met zijn elektrische invalidenwagentje (scootmobiel) van het verzorgingstehuis naar het winkelcentrum getuft om een fles wijn te scoren. Maar de invalidenwagen had het begeven, was niet meer vooruit te branden. Cor kwam onmiddellijk en verleende hulp als wegenwacht. Hij bond een kabel aan de invalidenkar van Jan en trok hem voorzichtig rijdend terug naar zijn tehuis. Het moet een bijzonder gezicht geweest zijn, die bemande invalidenwagen op sleeptouw.

Stenen tijdperk

Jelke is kantonrechter. Hij heeft samen met een professionele programmeur software ontwikkeld om op een handige manier vonnissen te kunnen samenstellen. Een soort assemblage van tekstblokken (bouwstenen) die je aan de hand van de zaakkenmerken gesorteerd krijgt aangeboden en vervolgens naar eigen smaak en keuze kunt gebruiken. Jelke presenteert zijn product met verve, elan en grote kennis van zaken in een terzake doende powerpoint-presentatie. Hij debatteert op een plezierige manier en dringt met zachte hand zijn wil op. Hij wil graag dat wij als Bistro het programma "overnemen" en zodanig robuust maken dat meer gerechten er van kunnen profiteren. Zijn enthousiasme is aanstekelijk, een man met drive, zo noem je dat tegenwoordig. Jelke is pas 68.

Dichten voor Derk

Het lijkt me zo enig en fijn wanneer JIJ op afstand bestuurbaar zou zijn.
Ik druk op een knop, dan eet je al je eten in ene keer op.
Trek ik aan hendeltje B, dan kom je zonder morren naar benee.
Beweeg ik naar links met de muis, dan vlieg je van buiten naar huis.
Als �t groene lampje gaat branden, dan weet ik, was je je handen.
Duw ik het pookje naar voren, zal ik geen geschreeuw meer horen,
Draai ik het stuurtje twee keer in't rond, dan pak jij je kleren zo van de grond.

Ach het lijkt me zo enig en fijn wanneer je op afstand bestuurbaar zou zijn.
En natuurlijk trek ik ook heel vaak aan het draadje met de lus
want dan geef je mij telkens zo'n zalige kus.

Overgangsgevoelens

Je hebt dat wel eens, vooral met de kinderen, van die overgangsgevoelens. Bij hun laatste les in de kleuterklas, bij hun eerste keer alleen op de fiets naar school, of bij de aankoop van je eigen eerste leesbril. Vanavond besprong me ook zo'n overgangsgevoel toen ik de schoenen van de kinderen vulde. Ik besefte dat het de laatste keer zou zijn in hun gelovige bestaan aan Sinterklaas en de Pieten. Coos is al lang van het geloof af gevallen maar de jongens behoren tot de fundamentalistische stroming. Hun geloof is heilig en fanatiek, ze willen nog niets weten van de schijn. Volgend jaar zullen ze hun onschuld verloren hebben en weten ze zich voor het eerst van hun leven echt voorgelogen door hun ouders. Het begin van de kloof.
Juist het schoenzetten is wel een van de grootste misleidingen die je je kinderen kunt aandoen. Dat Pieten zich over de daken bewegen en door schoorstenen kruipen en zich vervolgens door een miniscuul openhaardje wurmen om de schoentjes te vullen, zoiets krijgt de meest fantasievolle Bijbel- of Koranschrijver nog niet uit zijn pen.
Volgend jaar geloven ze er niet meer in en tippel ik niet stiekum meer naar beneden om iets in de schoentjes te doen. Ik zal het missen.
 

Widgets

Weer iets onzinnigs tegengekomen, maar wel leuk. Je kunt op het bureaublad van je PC allerlei hele kleine programmaatjes draaien die allerlei dingen voor je kunnen doen of bijhouden. Ze heten Widgets en zijn oorspronkelijk voor de Apple's gemaakt.Het Rijksmuseum is heel trots op het feit dat ze het eerste museumwidget hebben. In een schilderijlijstje zie je elke dag een ander topstuk uit de collectie van het Rijks. Er zijn nog veel meer toepassingen. Om een Widget te draaien heb je Konfibulator nodig en op hun site vind je een keur aan Widgets.
(P.S. Ik ben op dit moment ernstig gehandicapt voor het plaatjesblog: mijn digi is in reparatie en dus kan ik zelf geen plaatjes schieten)
(P.S. 2. Het bijgevoegde gezicht op Delft hangt niet in het Rijks maar in het Mauritshuis)