Mementos

Onderweg naar de supermarkt diepte Hetty een aangebroken rolletje Mentos op uit een dashboardvak en presenteerde mij er 1. Het zette een keten van associatieve emoties, geleerd van mijn schaarse contacten met een psych, in werking. In de auto van Cor bevond zich ook steevast een aangebroken rolletje Mentos. Ik zag de licht smoezelige inrichting van zijn witte Nissan weer voor me. Mijn moeder had ook altijd een rolletje Mentos in haar handtas. In tegenstelling tot tal van handtasjes die ik later ooit ben tegengekomen was die van mijn moeder aangenaam netjes. De overpropere vrouw zag je terug in het tasje. Ik herinner me de poederdoos, het mapje met het rijbewijs, een net gevouwen zakdoek, een zakkammetje in etui, een miniscuul adressenboekje, een Parkerballpen en een aangebroken rolletje Mentos. Die ingredienten, samen met het leer van de tas, gaven de handtas een specifieke eigen geur. Tel daarbij het intieme karakter van zo iets persoonlijks als een handtas en er groeit iets van een ontroerende herinnering.
Je bewaart foto’s en wellicht wat kleine bezittingen van je moeder. Het ware beter geweest haar handtas te bewaren, met al die spulletjes. Dan had ik haar nog kunnen ruiken en af en toe een Mentosje kunnen nemen. Even kunnen zuigen op het verleden.

(P.S. Dat zowel mijn moeder als Cor rolletjes Mentos aangebroken konden laten liggen is een prestatie in beheersing die ik nooit zal evenaren, bij mij is zo’n rolletje binnen de kortstmogelijke tijd weggesnoept. Heb de oorlog niet meegemaakt.)

Gewogen stem

PvdA-kamerlid Hamer heeft onlangs vragen gesteld over de aanvaarbaarheid van zware boekentassen bij brugklassers. Zij wil een “zeulnorm” voor de scholieren introduceren.
De Tweede Kamer kan concurreren met de gemeenteraad van Vlagtwedde.

Ronald schrijft mee aan het verkiezingsprogramma van de PvdA. We zaten er in zijn Bussumse tuin gezellig over te bomen. Hij was gevraagd het gehele programma redactioneel wat onder handen te nemen en hij dacht dat hij wel in staat zou zijn de 60 pagina’s terug te brengen tot ongeveer 50. Ik was verbaaasd: een verkiezingsprogramma van vijftig bladzijden: dat leest enkele doorgewinterde partijtijgers daargelaten toch helemaal niemand. Het is dus een schijnmandaat! Ronald gaf aan dat enige omvang ook voordelen kan hebben in eventuele onderhandelingen, je hebt punten om in te leveren. Bij mij bleef toch het gevoel hangen dat zo’n document teveel een ambtelijk stuk wordt waarin alle deelbelangetjes een plek moeten krijgen.
De VVD heeft haar verkiezingsprogramma zeer bondig gehouden. Een krantje waarin de hoofdpunten kort en in populaire taal worden weergegeven. Ik bedacht me dat ik het wellicht met de helft van het VVD-programma niet eens ben en me waarschijnlijk in tenminste ¼ van het PvdA-programma niet kan vinden. Ik ben het dus niet eens met pakweg twee pagina’s liberaal en twaalf pagina’s sociaal-democratisch gedachtengoed. De keuze ligt voor de hand. Zeker wanneer ik een zeulnorm op de programma’s loslaat. Dan kan ik niet anders dan meer dan mijn stem aan Rutte geven. Hoewel, ik ben natuurlijk geen brugklasser meer.

Gemis

Aan het einde van onze fijne familievakantie vroeg Bart:
“Papa wanneer moet je weer gaan werken?”
“Ik moet maandag weer beginnen en dat is nog drie dagen”.
“Ach wat jammer…”
Hengelend naar het aanhankelijke familiegevoel vroeg ik:
“Jammer, waarom dan?”
“Ja, dan kunnen we je laptop niet meer gebruiken”.

Winkelbedrijven

Ineke -samen met Thomas, Peter en Sofie stonden ze een week bij ons op de camping met hun fraaie camper- ad laarzen nodig. Iemand had ons aangeraden eens bij de Decathlon te gaan kijken. Een soort supermarkt voor sportartikelen. Dus wij op weg naar Montauban Z.I. Alba-Sud. Ik kende reeds een industrieterrein vol winkels aan de noordkant, nu bleek zich een minstens zo’n omvangrijk gebied aan de zuidkant te bevinden. Consumenten vinden het blijkbaar niet erg op de meest nare industrieterreinen in grote hallen hun behoeften te bevredigen. Sterker nog, ze kunnen er parkeren en genieten van een groot assortiment. Ik moest denken aan het succes van het industrie-winkelcomplex bij Hengelo. Ook in Nederland zullen we niet ontkomen aan de trend dat consumenten hun materialistische genoegens op deze manier willen bevredigen. Tot op heden probeert het ruimtelijke ordeningsbeleid nog een dam op te werpen tegen dergelijke ontwikkelingen. De steden zijn, terecht wanneer je kijkt naar de onttakeling van Franse binnensteden, beducht voor het verlies van hun functies in het centrum. De vraag is echter of je dergelijke ontwikkelingen moet tegenhouden of juist moet proberen ze beheerst te laten verlopen: we willen immers blijkbaar zo winkelen. En ik moet toegeven dat het in zo’n Decathlon aardig toeven is.
(Vandaag las ik dat de provincie Overijssel en de gemeente Enschede pogen twee “factory outlets” in de grensstreek te weren)

Lokkende tenten

In het voorjaar verbleven we in een vakantiewoning op Domaine de Merlanes en nu in de tent. Nou ja tent, drie tenten telde ons kampement: de masterbedroom (de Oehoe voor Pa en Moe), een koepeltje voor Coos en een tunnel voor de tweeling. Maar met het zelfstandig slapen ging het nog niet zo goed. Want de kleine mannen moesten ’s nachts nogal eens plassen en dat konden ze in de donkere tent nog niet aan. Het gevolg was dat we in wisselende samenstellingen sliepen. Hetty bij Coos, de jongens bij mij of Derk bij Coos en dan Bart tussen ons in, of de drie kinderen in masterbedroom en wij in het koepeltje. In het laatste geval een van de schaarse mogelijkheden om de liefde te bedrijven. Ik ben nu al driftig aan het puzzelen op welke manier de omstandigheden daartoe volgend jaar kunnen worden geoptimaliseerd. Hangen we de tweede binnentent weer in de Oehoe, laten we de tunnel handig aansluiten aan de Oehoe zodat we nachtelijke strapatsen direkt kunnen behandelen, zetten we de kindertent juist op grote afstand zodat ze het echt zelf moeten uitzoeken of brengen we bij de jongens een catheter in?
De laatste nacht hadden we de beschikking over twee tenten, de Oehoe was inmiddels afgebroken, en de kinderen lagen in de tunnel en wij in de koepel. Het waaide hard en in de verte rommelde het onweer. Het zeildoek van ons koepeltje klapperde. Hetty kon de slaap niet vatten en lag lang te woelen. Een van de jongens hoorde we uit de andere tent na ons toekomen. “Mama, ik moet heel nodig”. “Ik ga wel naar de andere tent”, zei Hetty en Derk kroop, na zijn behoefte gedaan te hebben, naast mij. Hetty vertelde de volgende ochtend dat ze na de verhuizing binnen vijf minuten sliep als een roos. Kunnen de kinderen niet zonder hun moeder of de moeder niet zonder haar kinderen wanneer de wind om de tent spookt?
Volgend jaar kom ik midden in de nacht uit een andere tent gekropen en roep dan Hetty toe dat ik heel nodig moet.

Gartenfest

Het Tuinfeest, de negende editie, was weer heel geslaagd. Mooi weer, een passende ingetogen en toch plezierige sfeer, en vooral ook goede dichters en optredens. Vanaf negen uur mocht ik de presentatie op het Klooster verzorgen. “Gerrit Komrij zonder pen is als het Tuinfeest zonder Gerrit Komrij”. Zijn optreden was zonder enig spoor van ironie en grappigheid, hij was op het zwarte af. Prachtig vond ik het. En hij droeg voor de eerste keer ik in zijn bestaan “de Kinderballade” voor, in 1976 geschreven en ooit reeds gezongen door Boudewijn de Groot, maar nog nimmer door hem gereciteerd. Een primeur derhalve. Menno Wigman was gespannen voor zijn optreden en hij verontschuldigde zich vooraf bij het publiek dat vast zat te wachten op de muzikale eindact van Ellen ten Damme, dus zou hij maar zeven gedichten doen. Hij had zich geen mooier optreden kunnen voorstellen, zijn gedichten gingen erin als Deventer Koek, en hij kreeg menig open doekje. Ik vind dat hij beter bij zijn gedichten gaat passen en het was een mooi en gevoelig optreden. Ellen ten Damme ten slotte met fragmenten uit haar mogelijk nieuwe programma “Von Kopf bis Fuss”, geheel in het Duits. Pieter en ik vonden het smullen en swingden mee op haar iets te dun bezette band. Haar aanwezigheid maakte veel goed. Sicco en ik dronken nog lang na en waren weer bij de laatsten die vertrokken.
(P.S. Zag een hele leuke foto van Joep en Pieter in het jubileumboek van de Deventer Leerschool)

Danes en Heerenplein

Petra en Ingeborg introduceerden zo’n tien jaar geleden binnen onze directie op het departement de “communicatiefunctie”. Ze bedachten allerlei verbeteractiviteiten en organiseerden bijeenkomsten waarin de medewerkers spelenderwijs in de volgende reorganisatieval werden gelokt en schiepen hun eigen BOC, bureau organisatie en communicatie. Met hun flair, charmes, en voor de ambtenarij toen nog frisse ideeen wisten ze zich snel een plaats te verwerven. Ik had als managementteamlid de communicatie in mijn portefeuille en had dus intensief met hen te maken. Ingeborg kwam via een kleine omweg bij de Rechtbank Utrecht terecht als communicatieadviseur. Onlangs begon ze voor zichzelf. Petra werkte bij diverse media- en reclamebedrijven maar ook bij haar kriebelde het eigen ondernemersbloed. Ze is inmiddels drie jaar actief vanuit haar woonhuis/kantoor in Westzaan, Change of Colors, en het gaat haar zichtbaar goed.
We hadden een klein reunietje met zijn drietjes, op het terras tegenover de Schouwburg. Petra hoogzwanger van haar tweede kind. De chemie bleek er nog steeds te zijn en we hadden het meteen weer over van alles en nog wat. Ze zijn nog immer in staat mij te inspireren en me anders tegen mezelf en zaken te laten aankijken. Ieder kent zijn eigen coaches. Bovendien hadden we veel plezier. Twee mooie uren met twee bijzondere vrouwen.
(P.S. Petra is tien dagen nadien bevallen van Emma)