In het voorjaar verbleven we in een vakantiewoning op Domaine de Merlanes en nu in de tent. Nou ja tent, drie tenten telde ons kampement: de masterbedroom (de Oehoe voor Pa en Moe), een koepeltje voor Coos en een tunnel voor de tweeling. Maar met het zelfstandig slapen ging het nog niet zo goed. Want de kleine mannen moesten ’s nachts nogal eens plassen en dat konden ze in de donkere tent nog niet aan. Het gevolg was dat we in wisselende samenstellingen sliepen. Hetty bij Coos, de jongens bij mij of Derk bij Coos en dan Bart tussen ons in, of de drie kinderen in masterbedroom en wij in het koepeltje. In het laatste geval een van de schaarse mogelijkheden om de liefde te bedrijven. Ik ben nu al driftig aan het puzzelen op welke manier de omstandigheden daartoe volgend jaar kunnen worden geoptimaliseerd. Hangen we de tweede binnentent weer in de Oehoe, laten we de tunnel handig aansluiten aan de Oehoe zodat we nachtelijke strapatsen direkt kunnen behandelen, zetten we de kindertent juist op grote afstand zodat ze het echt zelf moeten uitzoeken of brengen we bij de jongens een catheter in?
De laatste nacht hadden we de beschikking over twee tenten, de Oehoe was inmiddels afgebroken, en de kinderen lagen in de tunnel en wij in de koepel. Het waaide hard en in de verte rommelde het onweer. Het zeildoek van ons koepeltje klapperde. Hetty kon de slaap niet vatten en lag lang te woelen. Een van de jongens hoorde we uit de andere tent na ons toekomen. “Mama, ik moet heel nodig”. “Ik ga wel naar de andere tent”, zei Hetty en Derk kroop, na zijn behoefte gedaan te hebben, naast mij. Hetty vertelde de volgende ochtend dat ze na de verhuizing binnen vijf minuten sliep als een roos. Kunnen de kinderen niet zonder hun moeder of de moeder niet zonder haar kinderen wanneer de wind om de tent spookt?
Volgend jaar kom ik midden in de nacht uit een andere tent gekropen en roep dan Hetty toe dat ik heel nodig moet.
2 opmerkingen:
Sjaak neigde weer licht naar het eventueel gaan kamperen volgend jaar. Is meteen weer genezen. De piepende bedden in het -nogal saaie- huisje waren ook geen goede infrastructuur voor 'nodig moeten', maar eenmaal op de grond gelegd waren we daar van af. De kinderen op de zolder, volledig ons eigen domein. 't was zo gek nog niet
Margreet herinnert zich een vakantie in het mooie Bretagne, 1981. Geen gekruip in zo'n tentje, maar een luxe stacaravan, midden tussen de Engelsen, waarvan de vrouwen - naar ons idee - in sjieke cocktailjurkjes het overdadige Engelse ontbijt aan het bereiden waren.
Ongestoord vrijen konden we, want de kinderen hadden een eigen slaapruimte met een iets meer dan kartonnen muur ertussen. Waar we niet op gerekend hadden, was dat ons bed bestond uit een gammele tafel, die 's avonds even getransformeerd moest worden tot slaapplaats ( de ware caravanbezitter weet waarover ik het heb). Tijdens een heerlijke vrijpartij aan de vooravond van ons vertrek, donderde met een enorme klap de hele stellage in elkaar, een anticlimax als het ware. Ik zie ons de volgende dag nog in de bricolage (=knutselzaak) staan om houtlijm en een paar lijmtangen te kopen, want de borgsom wilden we absoluut terug!!
Gegarandeerd dat het Engelse stel na ons al zonder enig voorspel dwars door dat bed geklapt is..
Een reactie posten