Vorige week verloor Sebelia (mijn ex-schoonzus) haar man. Hij werd 57 jaar. Na een relatie van twee jaar hadden ze besloten samen te gaan wonen. Ze hadden een mooi nieuw huis gekocht en zouden daar in november hun intrek nemen. Pancreaskanker maakte in 8 weken tijd een einde aan die droom en aan Sebelia's vooruitzicht samen met haar geliefde oud te worden. "De dood is blind", zo luidde de titel van een toneelstuk dat ik dit jaar zag. De dood gaat tekeer zonder aanzien des persoons, gelukkig bij velen op hoge leeftijd, maar bij sommigen, en naar mijn gevoel al genoeg, veel te jong. Het zwarte gat is voor Sebelia onmetelijk diep. Het is oneerlijk en zo onrechtvaardig dat juist haar dat moet overkomen.
1 opmerking:
Sjaak is sprakeloos als hij dit leest. Het doet denken aan onze eigen Kees en Edith, die na lange omzwervingen eindelijk het geluk bij elkaar gevonden hadden. Ook dat werd wreed verstoord.
Een reactie posten