Andermans bordje

Twentse Crematoria B.V antwoordt op mijn schrijven (volgblog) :
"Geachte heer van Coeverden.
Naar aanleiding van uw mail kan ik u meedelen dat sinds 1 januari 2000 de aanduiding die u bedoeld op de borden staat.
Tenminste 1.108.240 bezoekers hebben de poort gepasseerd. U bent de eerste die er opmerkingen over heeft.
Voor mij is er daarom geen enkele aanleiding de benaming te wijzigen.
Tot slot: dit is onze naam.
Hoogachtend,
M.B.J.M. de Lange"

Ik repliceerde als volgt:

Geachte heer de Lange,
Bij deze wil ik u dank zeggen voor het feit dat u mijn mail van 27 september j.l. hebt beantwoord. Ik stel de reactie, ook al vind ik de inhoud onbevredigend, bijzonder op prijs.
Om aan uw constatering enig tegenwicht te bieden kan ik uiteraard zeggen dat er altijd 1 de eerste moet zijn die iets ziet of opmerkt.
Teneinde een positieve draai aan mijn kritische noot te geven heb ik een ontwerpje (zie plaatje)bijgevoegd van hoe een schild er in mijn ogen wel passend uit zou kunnen zien. Daarbij heb ik gebruik gemaakt van uw logo en een knieval in uw richting gemaakt in kleine letterjes aan de onderzijde. Mochten de huidige borden afbladderen, verweren of mocht u ooit tot een ander inzicht komen dan hebt u een alternatief bij de hand.

Met vriendelijke groet.....

Dood van een leeftijdgenoot

Vorig jaar las ik dat Willem van de Sande Bakhuyzen zou sterven aan darmkanker. Die boodschap greep mij erg aan. Ik kon de interviews en stukjes er over niet zonder emotie lezen. Die emotie kwam niet omdat ik hem van nabij of goed kende. In 1983 nam hij samen met o.a. Jurrien Rood deel aan het Leids Cabaret Festival en ik weet nog wel dat we hen ergens in een klein zaaltje voor het eerst zagen optreden. Daarna kwam ik hem nog wel eens incidenteel tegen als begeleider van andere cabaretiers. Het was een prettig mens en ik vond dat'ie een mooie stem had. Later groeide hij uit tot een fantastisch regisseur, vooral van stukken/scripts van Maria Goos (Oud Geld, Familie, Cloaca) en van b.v. Festen (NUHR). Ook de voorstellingen 25 jaar LCF in Carre regisseerde hij. Dat zo'n begenadigd talent en vriendelijk mens, begeesterd van zijn vak en zonder poeha, kanker kreeg beroerde mij om onduidelijke redenen veel meer dan bijvoorbeeld de moord op Theo van Gogh. Misschien omdat ik hem een klein beetje gekend heb. Wellicht omdat hij even oud was als ik ben Maar misschien nog het meest omdat ik hem wel had willen zijn. Bij sommigen kun je dat hebben.
Gisteren is hij overleden.

En wel hierom.

Hoe ik langzamerhand een echte Cor van der Laak word. Een mail met de onderstaande tekst verzond ik heden.

Geachte meneer de Lange,

Maandag bezocht ik uw crematorium in Usselo voor het bijwonen van het afscheid van mijn oom Gerrit. Een aspect stoorde mij bijzonder. De toegangspoort is "opgesierd" met grote borden waarop te lezen staat: "Twentse Crematoria, Oost Nederland B.V." Ik heb twee bezwaren.
Een element vind ik weinig passend : namelijk de meervoudige benaming "Crematoria". Ik rijd immers de oprijlaan van het Crematorium Usselo of Enschede op en ik zal nooit tegen iemand zeggen: "Mijn oom werd gecremeerd in de Twentse Crematoria". Het andere element betreft de aanduiding B.V. De industriele sfeer die het meervoud "Crematoria" reeds oproept wordt nog eens krachtig benadrukt door de aanduiding van de rechtspersoonlijkheid van het bedrijf dat het crematorium blijkbaar exploiteert. Niet de rustieke plek staat in de benaming voorop maar uw onderneming, terwijl juist deze op de achtergrond zou moeten blijven. De bebording past beter bij een vuilverbrandingsinstallatie dan bij een sfeervolle crematieinrichting. Ik adviseer u dringend de bebording aan te passen en meer in overeenstemming te brengen met het karakter van de plaats. De benaming van uw onderneming mag gerust een bijzaak blijven.

Met vriendelijke groet....

Klootjesvolk

De Goudvinksedijk tussen Ruur- en Groenlo. Met Karin, John, Dana, Ineke, Sofie en onze gehele familie een weekendje weg op Camping de Meibeek. Aan het slot op zondagmiddag klootschieten. Het was even zoeken om kloten te vinden. Ik sprak een man aan bij de Rabobank in Ruurlo en vroeg hem onverhoeds waar ik ergens kloten kon huren. Hij keek me een moment verbaasd aan en wilde wegduiken. Maar toen ik in volgende seconde een werpgebaar maakte begreep hij me en stuurde me naar Cafe het Luifeltje. Drie adressen later had ik vier kloten te pakken. Karin deed het goed en ook Dana gooide soms fraai. Net als overal mocht haar vader (John) geen goedbedoelde aanwijzingen geven en werd er nog een strijd gestreden. Max die ook mee was bleef in het huisje achter omdat een aankomende puber klootschieten maar saai vind. Wij genoten van het weer, het landschap en het spel.

Oom Gerrit

Gisteren overleed mijn oom Gerrit , 88 jaar oud. Mijn oom, getrouwd met mijn vader's zus, is in mijn herinneringen nauw verbonden met zomervakanties en de Twentse Stoomblekerij. Om met het laatste te beginnen: daar werkte mijn oom als chef in de ververij. Heel af en toe mocht ik de indrukwekkende fabriek -enorme hallen met rollen textiel, tientallen karretjes volgepakt met lappen- bezoeken en mijn oom was natuurlijk een God in zijn wereld daar. Toen het enkele jaren later slechter ging met de textielindustrie werd hij met vervroegd pensioen gestuurd. Dat deed hem veel pijn en hij is er jaren zeer verbitterd over geweest.
We gingen in de zestiger jaren (foto 1960 Bad Liebenzell , met mijn oom in het midden) vaak met elkaar op vakantie. Dat waren bijzondere happenings. Eerst met een hele grote eigengemaakte tent (van goedkoop verkregen textiel) en later met een geheel zelf gefabriceerde caravan. Mijn oom was een fanatiek doe-het-zelver en samen met de technische capaciteiten van mijn vader wisten ze veel voor elkaar te krijgen.
Met de dood van mijn oom is weer een stukje uit de jeugdpuzzel verdwenen of er misschien wel juist bijgekomen. Voor mijn oude tante van over de 91 is het heel naar, maar ik weet niet of ze het al helemaal begrijpt.
 

Toonstrook

Het schijnt dat de trend al over is. De blotebuikrand. Eerst was het vooral een blote navel laten zien maar later is de naakstrip lager komen te liggen. Het truitje is wat langer maar de heupbroek is zodanig laag je de heupen frontaal ziet of zo je wil het bekken al enigszins zichtbaar wordt. Laatst keek ik (door mij ongewenst) in het achterste van een heupbroek van een studente die voor mij de trein verliet. Zelfs haar onderrug, door de string niet ontrokken aan het zicht, was bezaaid met sproetjes.
Nu hebben ze voor het gedeeltelijk tonen van de borsten de oeroude benaming "décolleté". Maar voor zo'n bloot randje net boven de schaamstreek heb ik nog geen woord gehoord. Wie kan me helpen, ook al is het bijna uit de mode?
(Overigens hebben de heupbroeken hele kleine ritssluitinkjes aan de voorzijde. Zelf vind ik de benaming "gulpje" daar prima bij klinken)

Slecht teken

Een gamer ben ik nooit geweest. Ooit schafte ik in een dolle bui "Commandos" (ik heb alleen deel 1) aan. In dit spel moet je met een kleine missie Engelse soldaten Duitse doelen vernietigen. Al kruipend, messen stekend en dodelijke injecties toedienend baan je je een weg naar een stuwdam, raketinstallatie of vitale radar van de mof. "Ein Verlezte!" ,roepen de tegenstanders af en toe als er weer een van hen is geraakt.
Nu speel ik het spel soms om mijn zoons te vermaken. Ze moeten tijdens "mijn voorstelling" van spanning drie keer naar de WC en schreeuwen mij fanatiek toe dat ik moet gaan liggen of me moet ingraven. Ze zijn zo door het spel begeesterd dat ze het in het klein op tafel of in de tuin naspelen met lego en pionnen of met enkele leger-poppetjes. Bart gaat zelfs op school taferelen uit het spel tekenen. Helemaal fout dat ik ze geweld bijbreng en geen pacifisme. En wat moet de onderwijzer wel niet denken van die hakenkruizen op de tekening?
Morgen ga ik in de winkel op zoek naar een geinig Winny de Pooh-spel.
 

Dalend cultuurgoed

Vorige week stond een er een geschreven potret van Andre Bolhuis in de NRC. De scheidend voorzitter van de Hockeybond werd toegedicht dat hij van hockey een massasport had weten te maken. Ontkakken zullen we maar zeggen.En het is inderdaad zo dat vele kinderen en ouders niet meer aan het stereotype beeld van Youp van 't Heks Gooise wereldje voldoen. Al zijn er nog wel raspaardjes bij. Hockey is typisch iets wat mijn vroegere aarderijkskundeleraar "een dalend cultuurgoed" zou noemen. Eerst voor de elite, later de middenklasse en misschien zelfs dan nog wel voor de arbeidersjeugd. Ik denk overigens dat het "witte" karakter van de sport sterk bijdraagt aan de daling.
Er zijn minder voorbeelden bekend van stijgende cultuurgoederen. Maar ze zijn er wel: de liefde voor Andre Hazes, je laten tatoueren en kopen bij de Aldi, om er enkele te noemen. Niet zo gek dus dat ik met mijn gezin voor de dalende goederen blijf opteren.
 

Ode aan Onstein

Tijdens een fietspuzzelrit op mijn middelbare school passeerden we onder meer Huize Onstein. En ik weet nog dat het fraaie historische optrekje mij aanzette tot het schrijven van een heus sonnet. Een pastiche op verheven natuurbeschouwing en landgoedliefde met alliteratie, een zevenvoetig jambe, de volta en een omarmend rijm. In de Achterhoekse geest, een beetje Staring. Ode aan Onstein heette het vers en ik ben het natuurlijk kwijtgeraakt. Veel stelde het niet voor. Ik moest er aan denken toen Onstein deze week in het nieuws kwam. Het blijkt de bridgdeburcht van een puissant rijke ondernemer, Melchers, ooit verdacht van de levering van grondstoffen voor gifgas aan Saddam's Irak, wier dochter enkele dagen ontvoerd was. Zonder de losgeldeis van 300 kilo cocaine te betalen is ze vrij gelaten. Ik denk dat ik nu een ander gedicht zou schrijven: Refrein voor een nieuwe Rijke.
 

Symboolpolitiek

Afgelopen maandag waren we met de taakgroep Worp Veilig en onze tegenstanders, Paal Nee, ontboden bij wethouder Gerrit Berkelder (zie mijn eerder blogs A en B). Hij deelde ons mee dat het College had besloten tot een pakket maatregelen voor het veiliger maken van de Worp. Stoplichten bij het viaduct (hier net niet rechts op de foto te zien), versmallingen i.p.v. de nare drempels en een bord waarop je kan zien dat je harder rijdt dan 30 km per uur. Een compromis waarmee hij de categorisering van de weg, feitelijk 4500 auto's per dag terwijl de norm 2800 is, willens en wetens omzeilt. Geen paal, dat was ook niet ons idee. Maar ach, we hebben nu na drie jaar delibereren het nodige bereikt en gaan het volgend jaar evalueren. Als het dit keert tenminste doorgaat. 

Back to school

Coos haar Hagenpoortschool wordt gerenoveerd. Ze hebben nu een tijdelijk onderkomen in school aan de Van Hetenstraat. Het is een voormalig gebouw van een middelbare school die zich nu een ongeluk fuseert.Begin zestiger jaren gebouwd, met een grote hal in het midden en de klassen er omheen, ook boven langs een vide. Het pand roept reminicenties op aan mijn eigen schooltijd terwijl ik nooit in een dergelijk gebouw heb gebivakkeerd. Waarmee architectuur in staat blijkt je door de tijd te laten reizen. Ruimte en licht kenmerken deze late en kwalitatief matig gebouwde wederopbouwschool. Het pand zal worden geofferd aan ongetwijfeld hoogstnoodzakelijke woningbouw in een fantasieloze omgeving. Je kunt immers niet van alles een monument maken.  

Deutsche Flügel

Keulen is dichterbij dan je denkt. Om half twaalf 's avonds zou Heleen met German Wings arriveren vanuit Dubrovnik. Met Aleid naar de Flughafen gereden en we moesten natuurlijk een uur langer wachten want prijsvechters vliegen nu eenmaal niet op tijd. Stoer van mijn schoonmoeder om zo alleen uit Bosnië te komen vliegen. Ze was boos en onder de indruk van het nog steeds verwoeste land waar de mensen alleen maar roken en slenteren en niks doen om hun huizen te repareren of desnoods te slopen. De zinloosheid van de oorlog hangt nog steeds als een verlammende deken over het land, aldus Heleen. Andrea en Cees moeten echt afzien in Mostar: niks te beleven, nauwelijks met mensen te praten en een deprimerende omgeving. Heleen zei dat ze veel minder zou gaan klagen over ons eigen land. Om kwart over drie terug in Deventer. Keulen is dichtbij, Mostar al weer ver weg.
 

OH-en in NH

Twee Ieren, een Duitse en Duitser, een Brit, een Fin, drie Hollandse jonge en een ouwe, it's me, spraken in het Haagse NH-Hotel over de invoering van het Europese betalingsbevel en vooral over de digitale variant er van. De Europese commissie verzint een grensoverschrijdende incassoprocedure om het zakendoen binnen Europa te vergemakkelijken en de lidstaten proberen de regeling zo te demonteren dat alles nagenoeg bij het oude blijft. Wij mogen een (unie-)formulier verzinnen dat dient als vlag van eenheid op de modderschuit der verdeeldheid. Het moet in ieder geval in 20 talen en ieder land bepaalt zelf wat het de burger moet gaan kosten. Wij delibereren allervriendelijkst en ik nodig mezelf uit in Finland en bij de Britse collegaas. Ik moest zelf maar eens grensoverschrijdend worden, wellicht verleg ik ze dan ook ooit nog eens. 

Geen verloren tijd

Heleen had kaartjes voor de Proust-Marathon ( ‘A la recherche du temps perdu’ ,regie Guy Cassiers) in het Rotterdamse RO-theater. De laatste avond, de vierde voorstelling, getiteld "De kant van Marcel" mocht ik als stand-in mee aangezien Pieter moest werken. Eerst in de tuin van de Harmonie met Heleen genoten van kalf, kwartel en witte bordeaux en vervolgens in het ovenwarme theater een indrukwekkend gemonteerde voorstelling gezien. Marlies Heuer vond ik prachtig spelen.Ik heb nog nooit iets van Proust gelezen en zal dat ook niet zo maar doen. De eerdere voorstellingen uit de reeks wenken wel,in Antwerpen of Berlijn.... 

Funerair vertier

Het uitje van gisteren werd ook benut voor het bezoeken van twee kerkhofjes. Enkele jaren geleden kocht ik het gidsje "Dodenakkers in Nederland" (Cees van Raak, 1995, Arbeiderspers) en werd mijn funeraire, ja zo heet dat, belangstelling gewekt. Ik maakte zo kennis met de Vereniging Terebinth die zich mede als doel heeft gesteld oude kerkhoven in ere te houden. En zoals zo vaak liggen de parels dicht bij huis. De oude Algemene Deventer begraafplaats bijvoorbeeld, gelegen aan de Diepenveenseweg, is zeer fraai.
Gisteren twee kerkhofjes bij Diepenheim gescoord. Het oude bladvormige begraafplaatsje tegenover de Hervormde Kerk, al langer een van mijn favorieten (zie foto), en de eerste kennismaking met de Joodse Begraafplaats. Het is een iets hoger gelegen beboomd veldje temidden van de weilanden. Schaapjes blaten er hun pastorale deuntje rond de resterende zerken. 't Is er aards en hemels tegelijk.
(Voor meer informatie is Dodenakkers.nl een prima uitgangspunt, waarbij o.m. begraafplaatsen op alfabet in een database zijn opgenomen)

Buitengewoon

Waar de Schipbeek het Twenthekanaal kruist, rechtdoor bij de Cafe de Viersprong, ligt het kleine landgoed Westerflier (Diepenheim). Ik ben er om meerdere redenen van gecharmeerd. Het landgoed kent bossen en licht glooiende essen, enkele prachtige boerderijen en stukken moerasachtig land met laantjes met hoge populieren. Verscheidenheid op enkele vierkante kilometers, met veel coulissen en zonder horizonvervuiling. Vanochtend wilden de kinderen niet mee en heb ik zelf rondgebanjerd door het landgoedje. Waar eeuwigheid en mijn jeugd zich moeiteloos met elkaar verbinden. Het genietknopje stond op maximaal. 't Westerflier badend in het nazomerse ochtendlicht.

Rode lap

Je hebt van die dagen dat er tussen jou en de kinderen iets niet loopt. Gisteren naar het Klompenfeest in Twello om wat spelletjes te doen. Hetty begon na 5 minuten al te sissen dat we weer naar huis moesten. De kinderen dreinden bij ieder nee. Ik schoot regelmatig uit mijn slof en werd onherstelbaar chagerijnig. Zelfs het fietstochtje terug met Bart stond in het teken van een slecht humeur. Ik baalde als een stier. De borrel bij Esther en William hielp ook nauwelijks en pas laat na het diner bij de Bouwkunde gingen de scherpe kantjes er af. Niet dan nadat Hetty mij er fijntjes op had gewezen dat ik mij wat volwassener tegen de kinderen zou kunnen gaan gedragen.

Voor de bakker

In Utrecht zaten we genoeglijk bijelkaar. Stefan en Dick hielden leuke speeches ter ere van de niet echte opening van het Centraal Insolventieregister dat we van alle rechtbanken op internet ontsluiten. Dick mocht de taart aansnijden waarin het beeldscherm van de website was verwerkt. Terwijl ik deze taart at maakten de kinderen onder leiding van Babs, een fraaie trommeltaart. Een leukere oppas dan Babs is niet te bedenken en de taart was ook nog eens overheerlijk. Deze zoetekauw werd vandaag goed bediend.