Toevallen

Je verbazen over het toeval. Ik doe het hier af en toe. Over dat Cor Klaas kent of dat ik Kees op drie onwaarschijnlijke plekken tegenkom. Zo was ik uitgenodigd op het 50-jarige verjaardagsfeestje van een oud-collega-bestuurslid uit mijn studententijd, Jacqueline. In het theehuis in de Leidse Hout. De eerste die ik tegenkom is Jan C. uit Steenenkamer, bij ons om de hoek. Ik ken hem een beetje. Z’n dochter speelde wel eens met Coos. Blijkt dat hij Annet , de zus van feestvarken Jacqueline, via internetdating heeft leren kennen en daar al een paar maanden verkering mee heeft. Kom ik in Leiden bij een verre relatie van vroeger, Jacqueline is overigens nog even aardig, spontaan en authentiek als destijds, dan kom ik daar een vent uit Deventer tegen die ik daar helemaal niet zou verwachten. Stom toeval.
Sinds vorig jaar heb ik een schilderij van Rubens als afbeelding op mijn bureaublad. Een voorstelling van het paradijs met Adam, Eva, de appel, de slang en gestoffeerd met een keur aan dieren. Ik had de foto van een site van het Mauritshuis geplukt ten behoeve van enige kunsteducatie van mijn kinderen. Liep ik vandaag via de Vijverberg naar het Plein zie ik daar de afbeelding op een enorm billboard waarmee een tentoonstelling over Rubens en Breughel wordt aangeprezen. Mijn eerste gedachte is niet dat daar een uitvergroot schilderij uit het Mauritshuis hangt maar dat ze mijn bureaublad hebben gebruikt voor deze reclame. Zoiets van: dat hadden ze me wel eerst kunnen vragen.
Maar waarom kies ik die, toch die niet zo voor de hand liggende, afbeelding voor mijn bureaublad, ik wil vast orgineel overkomen, en kiest het Mauritshuis diezelfde afbeelding om een tentoonstelling over de samenwerking van Rubens en Breughel te promoten. Toeval. In het stomme daarvan ga ik steeds minder geloven. Achter dit alles zit een diepere bedoeling die mij eens geopenbaard zal worden.