Tante Anne, de zus van mijn vader, is drie maanden na de dood van haar man (Oom Gerrit), overleden. Ze werd 91 jaar oud. De laatste jaren ging ze achteruit, ze kon bijna niet meer lopen en ze werd geestelijk minder vlot. In het voorjaar kwam ze ten val in hun kamer in het verzorgingstehuis en vanaf die tijd begon ze heel vergeetachtig te worden. Het overlijden van mijn oom maakte ze slechts halfbewust mee. Afgelopen maandag werd ze getroffen door een fatale hersenbloeding. Een gezegende leeftijd en goed om niet te lang afhankelijk in een verzorgingstehuis te moeten zitten zonder je man. Rationeel niks mis met deze dood. Mijn nicht en neef waren toch geemotioneerd. In drie maanden tijd beroofd van je verleden, van je wortels. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten zelfs als je moeder 91 is geworden. En vooral ook niet, omdat ze heel veel van haar hielden. Een moeder uit de jaren vijftig. Altijd met een kop thee klaar als ze thuis van school kwamen. De was in een ketel voorkoken op zondagavond. De kleren proper in de kast. Mijn neef vertelde er aandoenlijk over. Hij nam met zijn moeder afscheid van een nog levende herinnering aan zijn jeugd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten