Een commissie onder voorzitterschap van Wim Deetman evalueert de in 2001 opgerichte Raad voor de Rechtspraak. Een van de onderdelen van die evaluatie is hoe het is gegaan met de automatisering bij de gerechten en wat er beter kan. Hans Smits, voormalig topman van de Rabobank, had een sessie belegd met zo’n veertig vertegenwoordigers uit zowel de rechterlijke organisatie zelf als daarbuiten. Stefan en ik mochten ook aanschuiven. Na wat plenaire voordrachten, waarbij een buitengewoon praktische voormalige CIO van de Rabo een heerlijk nuchter verhaal vertelde, werden we in vier groepen uiteengejaagd. We discussieerden daar vrijmoedig over fouten en kansen. Ons Bistro kwam er goed van af in de beschouwinkjes van deze en gene. En wij konden onze kritische eieren links en rechts kwijt.
Nadat de groepjes hadden teruggerapporteerd stelde Hans Smits enkele vragen. De hoogsten op de apenrots zorgden keurig voor de beantwoording. Wat hem opviel, zo leidde Smits een vraag in, dat hij nergens iets gelezen had over de relatie tussen informatisering en de “factor mens” binnen de rechtspraak. Wat was daar allemaal over bedacht, zo vroeg hij zich af. Er volgde een pijnlijke stilte. De veertig krijtstrepen en twee mantelpakjes keken elkaar hulpeloos aan. Automatisering en aspecten van arbeidsvreugde, betrokkenheid, wel of niet verlies van autonomie, we hebben er nog nauwelijks aandacht aan geschonken. En zo’n harde bankmanager moet ons softe overheidsdienaren daar op wijzen! Het zwijgen impliceerde ook een zekere mate van schaamte. Van dat ze in het bedrijfsleven toch wat completer tegen leidinggeven aankijken dan binnen de rechtspraak. Ook al heet dat daar wat instrumenteel “de factor mens”. Het ontbreken van een inspirerend en zakelijk HRM-beleid, een veel te groot woord voor mij overigens, is een van de grootste valkuilen voor de rechtspraak. We lopen achter en zijn op dit punt amateuristisch bezig met een veld vol kwalzalvers en kletskousen. Als dat inzicht de resultante zou zijn van de evaluatie van de automatisering dan heeft ook deze middag toch nog iets opgeleverd.
1 opmerking:
Coef!, je maait het gras voor mijn voeten, maar ik kan het alleen maar eens zijn. Zo'n topmanager als Smits, da's van een andere orde dan wij krabbers in de martge. Die heeft geen klagende Wolf(kamp)en aan zijn bureau die een coootsjende leidingevende wil. Een nieuwe medewerker die vraagt om een overgangstoeslag, de LO-fomuliertjes met vakantie-aanvragen en bestellingen. Die Smitsen kunnen personeelsbeleid abstraheren tot 'de factor mens' en aldus zonder emotie veel aandacht besteden aan het menselijke aspect. Raar maar waar!
Een reactie posten