Bittergarnituur

Zo'n 10 jaar geleden werkte ik op het ministerie. Regelmatig werd er gereorganiseerd. Zo kwamen er bij de rechtbanken nieuwe directeuren. De functie Hoofd Gerechtelijke Organisatie werd opgeheven. Sommigen van hen werden directeur bedrijfsvoering, anderen directeur stafdienst. Homme uit Leeuwarden werd geen van beiden en ik mocht hem dat vertellen. Hij werd in de "projectenpool" geplaatst en kreeg snel een eerste projectopdracht toegewezen. Homme vond het niet leuk maar had niet het lef iets anders te zoeken. Hij was toen nog geen 50.
Onder neonlicht en systeemplafond, met jus d'orange en pinda's op statafels, en trakterend op vette hapjes, nam hij nu afscheid van de rechterlijke organisatie. Hij was de projectenpool waar hij. mede door mijn toedoen, in was gemanouvreerd niet meer uitgekomen. En nu was hem weinig anders aangeboden dan vervroegde uittreding. Wat obligate speeches en een matig bezochte receptie vielen hem ten deel bij zijn pre-crematie.
De meeste gasten die ik kende waren de voormalige Hoofden Gerechtelijke Organisatie, de ouwe hap zullen we maar zeggen, die het wel tot directeur geschopt hadden. Het maakte de rouwrand nog dikker. Homme gaf in een slaapverwekkend praatje te kennen dat hij eigenlijk nog niet aan zijn pensioen toe was. Ik voelde me gesterkt in onze beslissing van tien jaar geleden. Hij had zichzelf een schop onder zijn kont moeten geven in plaats van zich onder te dompelen in de verderfelijke projectenpool.