Gisteren had ik een bespreking waarin ik een moment had dat ik mezelf hoorde praten. Maar eigenlijk hoorde ik niet me zelf maar mijn broer. Dan beluister ik eenzelfde stem als hem, eenzelfde manier van praten, en dan overvalt je een plotseling gevoel van verwantschap met iemand die er op dat moment niet is. Zo'n plotselinge waarneming doet een beetje denken aan een deja-vu. Het is vreemd zo'n gelijkenis te horen terwijl je zo bijzonder weinig op elkaar lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten