Een van mijn typetjes heet jhr.mr. H.T.T.P. Duvekot- de Vries, een old-money raadsheer uit de Hoge Raad der Nederlanden, die buitengewoon bekakt en conservatief de wereld beziet. Bij het afscheid van mijn baas ('94) en later bij het einde van een project (2001) had ik veel succes met de uitmonstering. Om een dergelijk type te kunnen blijven oefenen is het belangrijk regelmatig met een aardappel in de keel geconfronteerd te blijven worden. Het is als het ware oefenstof voor de stem, de verbuigingen, de intonatie. Jozias van Aertsen was zo'n vent die je onmiddellijk inspireerde om het rijkeluistoontje weer op te pakke en te onderhouwe. Je gaat er meteen wat nonchalanter bij staan, hand losje in de zak of zak losjes in de hand, dat weet ik dan weer niet zo precies: het moet er in ieder geval ballerig uitzien. En dan op geaffecteerde toon om je heen gaan slaan. Ik moet het missen nu hij naar de achterbankjes zal verdwijnen. Zit er tussen al die jonge- veertiger- politici van tegenwoordig nog een onvervalste corpsbal afkomstig uit een milieu waar nog algemeen beschaafd Wassenaars wordt gesproken? Ik ben naarstig op zoek naar nieuw rolmodel.
1 opmerking:
Sjaak krijgt weer tranen van het lachen als hij denkt aan beide opvoeringen. De eerste bij het afscheid van Peter J. was nog iets briljanter dan de tweede (zelden heb ik iemand die daarna kwam snel een speech vol Latijn en kakpraat zien herschrijven), maar de tweede performance was in het hol van de leeuw, namelijk op een congres met onze eigen achterban.
Een reactie posten