Gramstorig

Zondagmorgen. Koud, grijs en regenachtig. We laden de gasten van het kinderpartijtje van Derk en Bart in onze auto en die van Esther. Ze hebben het zelf uitgezocht, ze willen met alle geweld naar "Ballorig". Niks geen leuke spelletjes thuis of een speurtocht in het bos, nee op pad naar een speelparadijs in Wijhe. Bij het boeken bleek mij al dat er een hele keten van Ballorigs bestaat. Er zijn er 21 over Nederland verspreid. Hallen, gehuisvest op industrieterreinen, gevuld met ballenbakken, dikke springkussens, trampolines en andere softe speeltoetstellen. Om half elf draaien we de parkeerplaats van onze "Ballorig" op. Een aardig meisje in een potsierlijke jurk vangt onze groep op en de kinderen krijgen limonade en mogen gaan spelen. Na tien minuten zie je reeds overal de rood verhitte koppen en de stapeltjes uitgetrokken kleren. Kindermassatoerisme. De hal wordt in belangrijke mate bemenst door een volkse populatie. Om twaalf uur krijgen we friet en kroket die in ranzigheid aan de snackbar op de Worp doet denken. De drukte, zo vernemen we, schijnt mee te vallen. Hetty en ik, depri lezend in boek en krantje, kijken heel erg vaak op de klok, we zuchten de wijzers vooruit. Zelfs de uitgeputte kinderen zijn blij als ze de hal om kwart over een mogen verlaten. Ik zet nooit meer een voet in een "Ballorig": deze belichaming van het onpersoonlijke. Ook al vinden de jongens dat het leukste wat ze op hun verjaardag kunnen doen.
(De kans is niet ondenkbeeldig dat ze later, over een jaar of 30, met weemoed terugdenken aan verjaarspartijtjes in van die hallen die je toen nog had.... De suffe fotospeurtocht door de wijk waaraan Pa zo'n 3 uur had gewerkt - wisten zij veel- zijn ze dan al lang vergeten.)