Planningsangst

Een groot planner ben ik nooit geweest. De termijn maakt niet uit. Hetty klaagt regelmatig over mijn vermogen om op enige voorgenomen tijd een maaltijd op tafel te zetten. Heleen moet me vreselijk achter de broek zitten om de gewenste stukjes in haar postbus te krijgen. Stefan maant mij dagelijks tot een strakker plannen van projecten omdat ze dan tenminste af zouden kunnen komen. Meestal red ik mij er uit. Het eten is lekker, de stukjes zijn aardig en uiteindelijk komt er wel iets van de projecten terecht. Met mijn sympathieke uitstraling, de ik-doe- m’n best- houding en weet ik wat nog meer, kom ik er meestal mee weg. “Mensen die goed kunnen plannen en organiseren zijn gelukkiger dan mensen die dat niet kunnen”, las ik ergens. Ze hebben het leven meer in de hand en worden niet geplaagd door schuldgevoel dat ze dingen niet of te laat hebben gedaan. “Niet uitstellen tot morgen wat je vandaag nog kunt doen”. Een eerste les uit time-managementboekjes en cursussen. Ik weet het, ben me er van bewust, maar slaag er niet goed in een planner te worden. Ik ben nippertjesman, een deadliner, en liefst er iets overheen. Het zit diep in mijn genen en misschien moet ik er eens voor op de divan. Is het aangeboren luiheid die nooit echt is afgestraft en daarom kan blijven voortwoekeren of een diepgewortelde planningsangst omdat je met plannen het einde kunt voorspellen?
Het wonderlijke is dat je met zo’n handicap toch nog een redelijk betaalde manager kunt worden bij de overheid. Schort er iets aan de selectie of ben ik exemplarisch?