Momentopname

Sjaak bazuint overal rond dat er een foto van mij in Intermediair staat. Dus moet het maar even geblogd worden. Intermediair van vorige week bevat een uitgebreid portret van Ronald. Ten behoeve van het artikel zijn talloze mensen geinterviewd, waaronder deze “jeugdvriend”. Voordat ik iets losliet had ik me eerst in verbinding gesteld met Ronald, want ik praat niet graag met journalisten over mijn vrienden. Hetty was al wat loslippig geweest tegenover de persmuskiet en trekt zich daar nog de haren van uit haar hoofd. De journalist wist al heel veel en ik had er niet echt veel aan toe te voegen, althans geen dingen die ik kwijt wilde. Gelukkig word ik nauwelijks geciteerd in het artikel, ook al sprak ik een uur met hem. Ik had wel gehoopt dat hij mijn antwoord op zijn vraag of Ronald minister wilde worden had opgenomen. “Ik weet niet of hij het wil, maar ik zou het enig vinden. Heb nu al een beroemde professor als vriend maar dan zelfs een minister, dat wil toch iedereen. En misschien krijg ik dan eindelijk een beetje invloed op hoe het gaat.” Ik geloof dat de journalist de ironie van de laatste zin niet kon rijmen met mijn voorafgaande enthousiasme. Afijn, bij het artikel kwam ook een foto van ons oude Augustinus-bestuur, zonder Aart overigens. We zitten op de puinhopen van de afgebrande zolder en bereiden ons voor op een tijdelijke verhuizing naar de Breestraat. Niet alleen de zolder, maar de hele vereniging ging aan ons ten onder aldus het lemma in Wikipedia.
Bij deze een foto, niet doorgespeeld aan Intermediair en exclusief voor de lezer van mijn weblog, waarin ik een cruciale rol speel in de carrière van Ronald. Ik was paranimf tijdens zijn promotie, de plek is de Senaatskamer in het Academiegebouw aan het Rapenburg. Zijn proefschrift ging over DNA/RNA en het onderzoek er naar met behulp van het wormpje C-Elegans. Ik snapte er heel weinig van. Op een gegeven moment vroeg een lid van de promotiecommissie dat er op bladzijde 65 een opmerking stond die hij niet begreep en dat hij daarover uitleg van de promovendus eiste. Ronald bladerde driftig in zijn proefschrift, hij had niet goed gehoord over welke bladzijde het ging. “65” fluister ik hem hier toe. En zo kon hij moeiteloos antwoord geven op de scherpe vraag. Hij promoveerde cum-laude. Ja, zo weet je weer wat een “jeugdvriend” voor je kan betekenen. Als’ie ooit minister wordt hem ik nog wat van hem tegoed dus.
(Ik bewaar deze anekdote voor een volgend interview)