Kost me toch gauw anderhalf uur en wat getier en gevloek om twee luxaflexjes op te hangen op Coos d’r kamer. Zie mij klussen: klungelend met boor en schroevendraaier, op zijn Kees van Kootens te korte stukken afzagend, schroefjes verliezend of verfpotten omlazerend. “Waar is verdomme nou weer mijn rolmaat?”En dan moet ik altijd denken aan Martijn van Agnes, Floris van Badeloch, Sicco en William. Handige jongens die hun hand niet omdraaien voor het leggen van een eiken vloer, het stuken van een plafond, het zetten van een gipswand, het storten van een betonnen fundament, het inzagen van een dakraam. Natuurlijk, ze zijn neurotisch. Ze moeten met hun handen werken om een diepe crisis te ontvluchten. Hun ultieme zingeving spijkeren ze vast, schroeven en schroeien ze dicht, zagen ze in hapklare stukken, vijlen ze zorgvuldig bij, lakken ze glanzend af. Een huis is in hun ogen nooit af en als het zover komt speuren ze naar een nieuwe bouwval die onder hun handen tot droompaleis kan worden omgetoverd. Altijd in de weer en o zo bedreven met gereedschap. Hun vrouwen na weken van rotzooi, stof en troep, behagend met een fraai resultaat.
Heden lukte het mij de luxaflexjes te bevestigen zonder buurman te hulp te roepen. Dit smaakt naar meer. Ik ben naarstig op zoek naar een volgend karweitje. Wordt, denk ik, een blogje schrijven.
1 opmerking:
Nou, we hebben nog meer dan genoeg klusjes liggen aan het huis die je zo mag komen uitvoeren. En tijdens het klussen zullen we je ruimschoots voorzien van spijzen en dranken. Tot gauw! MarC
Een reactie posten