Ooit las ik de biografie van Norbert Schmelzer, volgens mij geschreven door Robbert Ammerlaan, en ik vond het boeiend geschreven. In een spannende, vlotte journalistieke stijl. De stijl en aanpak van “Het Drama Ahold” dat ik dit weekend las deed me aan het bijna vergeten boek over Schmelzer denken. Het is niet voor niets een prijswinnaar en bestseller geweest want de thrillerachtige toon en de prettige uitleg maken de escapades die Cees van der Hoeven uithaalde met Ahold heel leesbaar en toegankelijk. Bedrijfsovernames als een soort RISK. Aandeelhouders gouden bergen beloven. Zonder eigenlijk echt te ondernemen. Spelen met geld en bedrijven zonder zich te bekommeren om waarvoor men nu eigenlijk bezig is. Geen vakken maar zakken vullen.
Het boek is gekruid met prive-besognes van de hoofdrolspelers waarbij Van der Hoeven z’n tweede huwelijk met een veel jongere.en een stuk onbenulliger vrouw dan zijn eerste, fijntjes uit de doeken wordt gedaan. Ja, dat is de vorm van bedrijfsgeschiedenis waarvan ik houd.
Lezing van Jeroen Smit zijn boek heeft me tot de conclusie gebracht dat ze veel zwaarder gestraft hadden moeten worden.
(Meteen de dag er op de pakkende stijl trachten te imiteren in een rapportage over een lopend inkoopproces op de zaak aan diverse commissies en meerderen. Willem schreef de volgende dag terug dat hij mijn rapportje had gelezen als een spannend jongensboek. Epigoontje spelen gelukt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten