De kist van Saskia stond voor opengeschoven tuindeuren in de aula van Den en Rust. Zo hadden we een frontaal zicht op de lengteas van een recht bospad dat de begraafplaats ontsluit. De laatste weg krijgt hier diepte, kleur, en begeleidende beweging van de zachte zwoele najaarswind.
Saskia is de vrouw van collega Gijs en ze overleed vorige week aan de gevolgen van kanker, 42 jaar oud. Ze laat Gijs en de tienjarige Sjoerd achter. De dood is blind.
De bijeenkomst was intiem en mooi. Kinderen van de klas van Sjoerd hadden tekeningen gemaakt en zaten met z’n allen naast de kist op de grond. De vader van Gijs hield een warm en aangrijpend feitenrelaas. Bijzonder was de overbuurvrouw die vertelde over de band die tussen haar en Saskia was gegroeid tijdens de lange ziekteperiode. (Je hoort dat wel vaker dat een buurman of collega in zo’n periode in eens zoveel nader komt. De aanvankelijk enige mate van distantie maakt dat diegene die ziek is hem of haar in vertrouwen neemt en er haar hart bij uitstort. Bij bekenden die meer nabij staan is dat vaak moeilijker. ) Er klonk een fado van Nynke Laverman, een ode aan de liefde van Saskia voor Friesland en de Wadden. Een lid van haar leesclub verhaalde over de didactische inslag van Saskia. Zo kregen we boeiende en heel persoonlijk gekleurde beelden van haar. Troostende beelden en troostende muziek.
Voor de meesten is de rouw en het aangrijpende vooral gelegen in het moment daar. Voor Gijs en Sjoerd, en de anderen die haar zo na stonden, is er nog een lange weg te gaan.
Saskia wilde dat we na afloop een glas Champagne dronken. Dat hebben we gedaan maar de toost van haar zwager klonk toch wat moeizaam. Want meestal, zo voelde iedereen wel een beetje aan, drink je op iemands gezondheid. Daarmee waren we rijkelijk te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten