“Het is wel een heel mooi decor”, zei Pieter na afloop van Don Carlos. En dan weet je wel wat hij van het toneelstuk vond. We hadden de voorstelling vorig jaar gemist, Hetty was destijds met het gezelschap, waaronder Tom, in de file terecht gekomen en vervolgens verdwaald in sluiproutes. Nu ging Tom weer met ons mee en toen de trein tussen Amersfoort en Amsterdam plotseling stil hield vreesden we dat we het stuk weer zouden missen. Het ging goed en we zaten op tijd in de, bij lange na niet uitverkochte, schouwburg.Het stuk was hier en daar langdradig, het spel moeizaam en flets, behalve dat van Hans Croiset en Chris Nietvelt.De regisseur had getracht er dynamiek in te brengen door de spelers toch vooral hardlopend binnen te laten komen en weer af te laten gaan.
De verwikkelingen aan het Hof van Philips de IIe, uiteindelijk leidend tot de moord of in ieder geval de dood van zijn zoon Carlos en zijn 3e vrouw Elisabeth, kregen in mijn ogen te weinig actuele lading en betekenis. Friedrich Schiller schreef het stuk (1787) als een aanklacht tegen het despotisme en als steun in de rug van de Verlichting. Misschien kwam het allemaal omdat de spelers te weinig spanning met elkaar wisten op te bouwen. Iedereen stond teveel voor zichzelf te spelen.
Critici hebben deze Don Carlos bejubeld maar de stemming in ons groepje was toch veel minder positief: “overgewaardeerd”. Behalve dan het decor, dat was best mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten