Je hebt in Cornwall bays, coves en creeks. En dat is dan ongeveer de volgorde in afnemende breedheid. Ik heb er tijdens het wandelen met Fijke heel wat gezien. Wat ik zo mooi van dit land vind is de plotselinge overgang van land naar zee. In een keer houden de met hagen omzoomde weilanden op en dan plop, 40 meter onder je ligt de oceaan op de kust te beuken. In het binnenland merk je de nabijheid van de zee alleen op aan de droogliggende getijderivieren. (Een estuarium, zo heet de lange monding van zo’n rivier. Ik wist het nog vaag maar na dit weekend vergeet ik het niet meer). Op het puntje waar Fijke woont kun je altijd een wandeling uitzoeken die gunstig ligt op de wind. Ik vind het namelijk niet fijn constant op zo’n winderig strand te lopen, daar word ik onrustig van.
Op foto’s – enige afstand- zien al die stukjes kust er hetzelfde uit, net als Chinezen zullen we maar zeggen. Maar met een lokale gids als Fijke leer je genieten van de vele verschillen in vorm, begroeiing, golfslag, hoogte, diepte, strandvorming en gesteentes. Zo te wandelen is een van de mooiste bezigheden die ik ken. Opgaan in het landschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten