Heleen is mijn boekengids. Ze had Ultramarijn van Henk van Woerden in mijn stapeltje gestopt. Ooit had ik Moenie-kijk-nie van hem gelezen en dat vond ik mooi. Heleen was ook weg van Ultramarijn,evenals de jury van de Gouden Uil. In Frankrijk begon ik er aan en na vijftig bladzijden wilde ik het wegleggen, ophouden. Maar ik dacht aan Heleen en de Gouden Uil dus ik las dapper door. Tot bladzijde 276. Toen kwam het boek zo mijn neusgaten uit dat ik stopte. In het zicht van de haven. Veel te sferisch voor mij, een te vaag Middellandse Zeedecor, een luitspeler met uitwijdingen over muziek en klanken, propvol beelden en dito spraak, en een gezochte constructie waarin de luitspeler een relatie krijgt met de dochter van z’n verdwenen halfzus. Het is vast een goed boek want Heleen en de Gouden Uil prijzen het aan, maar niet bestemd voor mij.
Dan “Over schoonheid” van Zadie Smith, genomineerd geweest voor de Booker-prize. In de roos. Filmisch, een gezinsroman zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Ernst en humor, veel tranen, goeie en slechte sex, liefde, jaloezie en overspel, rassenvragen, tobben met afkomst, tijd en ouderdom. In een soepele stijl met mooie dialogen. De ironie rond de Afro-Amerikaanse geesteswetenschappen is hilarisch en toch met respect gedoseerd. Best wat op aan te merken want de conservatieve Kipps blijft in in mijn ogen wat te karikaturaal terwijl de liberale familie juist heel veel relief krijgt. Maar als je zo iets meeslepends kan schrijven zijn dat zeurpuntjes.
Heleen mag mijn boekengids blijven. De uiteindelijk niet gekregen Bookerprize wint het van de Uil
Geen opmerkingen:
Een reactie posten