Terugbladeren

Op 21 september 1991 overleed mijn vader. Het was een prachtige warme nazomerse dag. Aan het eind van de ochtend sliep hij, terwijl ik hem die ochtend nog had bezocht, vredig in, zoals dat heet. Enkele dagen na zijn overlijden las ik op de dagkalender van poezie een gedicht van Jan van Nijlen. Het ontroerde mij toen sterk omdat het zoveel te maken had met zijn dood. Ik heb het velletje enkele jaren bewaard maar ben het ook weer kwijtgeraakt. Ook de titel was ik vergeten. Via het weblog van Elsje kwam ik bij ene Daedalus en hij citeerde op zijn website uit de Dagkalende 1991 diverse gedichten. Ik mailde hem en vroeg of hij ook een gedicht van Jan van Nijlen op die kalender kon vinden. En per kerende post zond hij de tekst en publiceerde het op zijn weblog. We zijn in de blogosfeer om elkaar te helpen, hij deed het, en ik ben hem zeer dankbaar.


De laatste dagen

Een blauwe schotel bleef, met enkle vruchten,
vannacht in het prieel op tafel staan,
en daarop schijnt, door winde en wilde wingerd,
een laatste straal van de verdoofde maan.

Geen wind beweegt de donkre notelaren,
rond zonnebloem en volle dahlia
gonst geen insekt: 't is de volmaakte vrede
die eeuwig lijkt, als kwam niets daarna.

O laatste, warme dagen van september,
de weemoed van uw licht gloeit ook in mij,
ik laat, als gij, mij met een glimlach glijden
naar dood en vrede, beiden zo nabij.

Jan van Nijlen