Narrowcasting

Toespraakjes houden vind ik leuk. De ene keer span ik me er meer voor in dan de andere, en mede afhankelijk van die inzet is ook de mate waarin het een geslaagde voordracht wordt. Voor Heleen’s 50e had ik gekozen voor een beschouwinkje van haar eigenschappen aan de hand van drie beelden: het PSP-affiche Ontwapenend (klik aldaar op het kleine plaatje voor een vergroting), twee lentevaasjes van De Bazel en de Rode Boom van Mondriaan (zie plaatje). Het idee om aan de hand van beelden iets te doen, de keuze voor het format als het ware, werkte zodanig dat ik gedwongen werd tot de focus op enkele aspecten en net als bij een goed Sinterklaasgedicht waaier je dan niet zo uit. In de beperking etc. Ik oefende het speechje op mijn zoldertje terwijl Coos zat te Simsen op de PC. Ze vond het veel geklets zei ze en dwaalde er regelmatig van weg. Hetty droeg ik passages voor in de badkamer en ze bezwoer me dat ik de electrische tandenborstel redelijk overstemde. De voordracht zelf, met de beelden er bij opgehangen, liep goed en de aanwezigen waren nadien enthousiast.
Na mijn performances vragen mensen vaak waarom ik niet meer met mijn talenten doe (althans na de geslaagde dingetjes). Ik zeg dan dat ik waardering voor wat ik breng leuk vind maar dat ik datgene vooral zo kan brengen vanwege de situatie en of de mensen waarvoor ik het doe. Ik ben een narrowcaster, terwijl vriend Ronald echt een broadcaster is. Natuurlijk zit bij die zelfbeperking de nodige schroom en onzekerheid over het eigen kunnen, maar ik zou niet goed weten waar ik het in het algemeen over zou moeten hebben. Dan gaan heel andere eisen een rol spelen zo weet ik uit het cabaretfestivalverleden. Het persoonlijk voor iemand iets doen inspireert mij. De schuifdeuren en dit weblog zijn de veilige zone waarin ik kan gedijen. Kortom: gebrek aan lef.