Haags bakkie

Vanmiddag was ik in de buurt van het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik had honger en kon mijn auto op “Catsheuvel” parkeren. Ik liep tegen “zo’n typisch Haags koffiehuisje” op en ik nestelde mij in dit “Cafe Statenplein”. Het was na lunchtijd. Er waren maar enkele klanten in de zaak. Broodje tartaar, broodje ham, broodje kroket en een melk. Lekker luisteren naar het Haagse geleuter van de twee mannen verder op. Ze zaten een sjekkie te draaien, slap te ouwehoeren en hadden een flesje bier voor zich. “Je ben een goed mens maar je heb helaas geen knieen in de trui.” Even dacht ik, in een bui van escapistisch genoegen, dat het pas echt vakantie zou zijn om twee dagen in zo’n koffiehuis te gaan zitten niksen, wat kleppen, de krant lezen en over het winderige Statenplein turen. Met een pakkie shag en een paar flesjes bier. Niemand die er wat van zegt. Bestelde nog een koffie. Ik schrok wakker uit mijn Martin Brilachtige overpeinzing en bedacht dat ik slechts enkele euro’s bij me had.. Vroeg de Cafebaas achter zijn broodjesvitrine of ‘ie er bezwaar tegen had dat ik even ging pinnen. Helemaal geen probleem. In Cafe Statenplein weten wie ze kunnen vertrouwen. Bij terugkomst vroeg ik om de rekening, de totale schade bleek zeven euro en vijfenveertig cent. Bij nader inzien had ik niet naar de automaat gehoeven. Het even daarvoor beluisterde nieuwsbericht over de recordlaagte van de inflatie in 2006 werd in het koffiehuis bevestigd. Wat geld betreft kan ik er wel een week op vakantie. Maar dan bladdert de romantische sjeu er toch echt wel af, denk ik.
(Pas nu viel het me op dat de hemelsbrede afstand tussen het Catshuis en Madurodam maar enkele honderden meters is. Symbolische gedachten rond de formatiebesprekingen welden in mij op.)