Harry H. werd vijftig, wie niet, en vierde dat in zijn Wageningse Schip van Blaauw (zie foto)Nog even met mevrouw Roetgerink , Harrie’s schoonmoeder, gesproken waar mijn vader vaak over de vloer kwam omdat hij met haar man Jan bevriend was. Ze vertelde me dat mijn vader altijd zei dat hij, als hij zulke dochters had als zij, hen alles zou geven wat hij bezat. Omdat hij zo’n dochter miste, lichtte hij dan toe. (Mijn zus overleed op haar 5e in 1956) Tegenover hen praatte hij meer over Jantine dan dat hij er thuis over sprak. Ik denk dat hij dit ei gemakkelijker bij anderen kwijt kon dan bij zijn eigen kinderen. Hij wilde ons niet met dit verlies “belasten”. We mochten eens gaan denken dat het meisje hem liever was. Terwijl zoiets aannemelijk is omdat zij, zo jong gestorven, alleen nog maar als een ideaal hoefde voort te leven en wij er daadwerkelijk waren met al onze voors en tegens en onze groeiende zelfstandigheid. Het grote gat in mijn vaders leven kwam zo op deze zonnige zondagmiddag in Wageningen voorbij in de enkele woorden van Mieke's moeder. Ik vond het ongemakkelijk om er over door te vragen.
Ik zag mijn dochter af en toe boven de heg uit springen vanaf een trampoline. En bedacht me dat het onmogelijk is je andermans verlies eigen te maken. Ook en misschien vooral wel als het je vader betreft.
Harry heeft een enorme vrienden- en kennissenschare opgebouwd en het was leuk hem temidden van dit indrukwekkende gezelschap te zien stralen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten