In de Arena

Ik hoorde Bart al heel vroeg bij ons in bed komen liggen en tegen Hetty praten. Over de roltrappen die veel mensen opslokten, het lawaai van het gefluit, de bewakers in hun gele jassen en de aanwezigheid van de ME. Hij was nog zo opgewonden over ons stadionbezoek van de vorige dag. We hadden in de Arena de wedstrijd Ajax- Excelsior bijgewoond. Dat Ajax voor het eerst in 24 jaar niet won van Excelsior was overigens niet onze verdienste noch schuld.
Chris die vanwege zijn zaak seizoenkaarten van Ajax heeft c.q. kan bemachtigen had het fijn geregeld. Ik wilde al langer een keer met de mannen naar een voetbalwedstrijd. Ik weet nog hoe imponerend ik het als kind vond om in zo’n stadion naar een wedstrijd te kijken. Dat ik heel mijn verdere leven nog hooguit 5 keer in een stadion ben geweest heeft er wellicht voor gerzorgd dat die weinige keren in mijn autobiografische geheugen zijn gegrift. Gelet op Bart’s reactie is dat effect ook bij hem bereikt.
Het viel William, die voor de logistiek en gezelligheid mee was, en mij op dat er zo’n negatieve sfeer hing in het stadion. De Ajax-aanhang maakte een verveelde indruk. Een hoop gekanker, nauwelijks aanmoedigingen, wel vaak fluitconcerten. Voor spelers die tegen de zin van hun supporters waren opgesteld, voor overtredingen van de tegenstanders en voor, in hun ogen verkeerde, beslissingen van de scheidsrechter. In het vuur van het spel mag af en toe best eens gescholden worden maar wanneer het enthousiaste aanmoedigen en juichen ontbreekt dan is er toch echt iets mis. Werk aan de winkel voor een minister van Jeugd en Sport, die moet er natuurlijk komen,want aan mijn jongens is gisteren het verkeerde voorbeeld gegeven.
Derk zei in de auto terug dat hij later het liefst ME-er zou willen worden. De idolen bevinden zich niet meer op maar rond het veld.