Verguld (2)

De collega’s hadden het morbide idee opgevat om mij met grafredes te overladen. Opdat ik het allemaal gewoon kon meemaken. Sonja en Michelle beenden hier buiten want ze vonden dat te rouwig aandoen. Oppie- die er niet bij was – is de architect van de (voorlopig)afgebeelde zerk. Alle toespraakjes waren op hun manier bijzonder. Ieder liet zich zelf zien en horen. De rode draad door alle loftuitingen en kritische kantekeningen was wel mijn vele en vooral harde lachen. Er was acteertalent. Maaike liet haar geexalteerde alter ego spreken. Stefan probeerde het, kort van stof zoals altijd, zo bekakt mogelijk als zeer welsprekende nazaat van Duvekot de Vries. Samira toverde met groots gemak het gebrekkig Nederlands tevoorschijn van een Marrokaanse die net uit het RIF-gebergte is ingehuwelijkd. “Jan, isj moeilijk. Vragen naar man en kind, isj goed.” En er waren er die spraken zoals ze zijn. Bijna een half uur duurde de gave voorstelling en alle bijdragen zijn als een trein voorbijgeraast. Leuke woorden, mooie woorden vanuit de Utrechtse thuishaven, collega’s om te zoenen. Over de levenden niets dan goeds.