Het echte emo-moment speelde zich zaterdagochtend af. Vrijdag had ik al een fraaie karikatuurtekening van mezelf, van Hetty en de kinderen gekregen. Nu gingen ze er overheen met een prachtige studio-zwart-wit-foto waarop Coos, Derk en Bart geportretteerd zijn. Van dat plaatje schoot ik al vol en verspeelde zo mijn kruit voor een serie van drie afzonderlijke portretten tegen een rode achtergrond. Hetty verzuchtte even dat het aanzienlijk goedkoper had gekund nu het effect al met de eerste foto was bereikt. Maar het rijtje is volumineuzer aan de wand dan het groepsportret. Het hangt reeds te pronk in mijn Utrechtse werkkamer. De kinderen staan er mooier op dan ze op het eerste gezicht zijn. Dat moet ook voor een foto omdat een dode momentopname zo de schoonheid en liefde representeert die ze in al hun dagelijkse levendigheid, in hun vierdimensionale “zijn” zullen we maar zeggen, aan je ontvouwen. Poseren heeft dus een duidelijke functie. Het leidde er in ieder geval toe dat ik mezelf een poosje géén houding wist te geven.(dit soort hoeksteenplaatjes zouden goed passen als illustratie bij het nieuwe regeerakkoord )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten