Eergisteren las ik in de krant dat dorpelingen in het zuiden van Afghanistan in gevecht waren geraakt met de Taliban. Bij een "road-block" beroofden de Taliban de dorpelingen van cassettebandjes en mobiele telefoons. Zo'n klein bericht intrigeert mij .
Toen ik eind jaren 80 in Mali verbleef vond je op elke plaatselijke markt kramen met voorbespeelde cassettebandjes. Het was toendertijd verreweg de populairste geluidsdrager in Afrika. Ook bij ons .Nog niet zolang geleden heb ik verhuisdozen vol bandjes van Hetty weggegooid.. Nu is het cassettebandje een curiositeit geworden. Het hoort al bijna in het museum van de achterhaalde technologie. In Afghanistan is de computer niet zodanig doorgedrongen dat er makkelijk CD's (hoe lang nog te koop) kunnen worden gebrand, laat staan MP3-tjes op een speler kunnen worden overgezet. Men blijft aangewezen op de bandjes.
Een hedendaagse snuf die blijkbaar wel is te exporteren naar zandbak en afgelegen gebergtes is die van de mobiele telefoon. Ze worden immers ingepikt door de Taliban. Om een eind te maken aan de maffe bandjes moet muziek snel te downloaden zijn op mobiele telefoons. Het lijkt me goede ontwikkelingshulp. Te meer omdat dorpelingen in opstand komen als muziek van hen wordt afgenomen. Het is een troostrijke gedachte dat muziek blijkbaar als een belangrijke levensbehoefte wordt ervaren. Juist daar.
"Onze jongens" weten nu ook wat ze mee moeten nemen om de sympathie van de plaatselijke bevolking te winnen: cassettebandjes. Maar met welke muziek?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten