De vergadering in Den Haag duurde tot drie uur. Ik had me voorgenomen nadien nog even het Haagse Fotomuseum te bezoeken. Kon ik daar de foto's bekijken van Willem van de Poll. Het bijbehorende boek had ik van Margreet op mijn verjaardag gekregen.
Bleek de tentoonstelling net de vorige dag te zijn beeindigd. Gelukkig ligt het Haags Gemeentemuseum er naast en zo kwam ik onverwacht bij de Ode aan Constant terecht.
In mijn bibliofiele hobbyhoekje was ik Constant (Nieuwenhuijs) ooit wel tegengekomen als tekenaar in het boekje "Goede Morgen Haan" dat hij samen met Gerrit Kouwenaar maakte.
Ik had Constant in het voor mij niet al te populaire vakje Cobra ingedeeld en eigenlijk nooit veel van hem gezien. De tentoonstelling was een openbaring. In de eerste plaats door de veelsoortige schilderijen, tekeningen en vooral ook bijzondere aquarellen. In de tweede plaats vanwege en flink aantal maquettes van New Babylon, een project waaraan hij twintig jaar heeft gewerkt en een nieuw stedelijk concept wordt vormgegeven. Een concept waarin spelen, creativiteit en beleven de boventoon voeren. Ik had er vaag van gehoord maar heb het nu -slechts kort- met eigen ogen kunnen aanschouwen.
Heerlijk een uurtje tussen zijn werken rondgezworven, een bijzondere ervaring. En zeker een tip!
(Natuurlijk even een blik geworpen op Mondriaans Victory Boogie Woogie, maar de tentoonstelling van Jessurun de Mesquita gemist als ook de Wonderkamers. Binnenkort ga ik weer. Er is veel te beleven in Den Haag)
1 opmerking:
Ik ben, net als jij, van 1957, (maar nog geen negenveertig). Toen ik klein was, zeg maar tussen 1962 en 1966 (daarna was ik ook nog lang klein, maar daarover wellicht later meer)gingen wij regelmatig op vakantie naar Scheveningen. Lange bezoeken aan het Haags Gemeentemuseum hoorden natuurlijk bij mijn opvoeding. Wij werden dan in de eerste jaren ondergebracht bij een museummevrouw die met de kinderen kleide en vingerverfde, maar later mochten (moesten?) we mee het museum in. Twee dingen kan ik mij nog heel goed herinneren. Het eerste was een van de serie steeds abstracter wordende bomen van Mondriaan; vanaf dat moment een van mijn favoriete kunstwerken. Het tweede was New Babylon. De prachtige plexiglazen maquettes, maar vooral het utopische verhaal erbij. Ik ben meteen bij de tekenles op school in Den Dolder begonnen zulke steden te ontwerpen, maar zoals je weet is het met mij nooit wat geworden. De volgende keer dat ik de maquettes zag was overigens in 1997, toen op de Documenta in Kassel een bijzondere confrontatie was georganiseerd tussen New Babylon en werk van Rem Koolhaas. We zijn niet de enige romantische jongetjes die voor New Babylon gevallen zijn.
Een reactie posten